De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
21-07-2014
Wantoestanden in de PMS-centra (5)
Aflevering 5. Verveling op Kantoor
In de glorietijd van de jaren 70 werden er meerdere ambtenaren aangesteld om dezelfde opdracht uit te voeren. Ze struikelden over elkaar, liepen elkaar in de weg en voor elkaars voeten. Zo ook in de PMS-centra waar verpleegsters en sociaal werksters overvloedig aanwezig waren en ronddoolden zonder echt te weten waarmee ze bezig waren. Meestal hadden ze niets om handen, maar dat probleem wisten ze heel vindingrijk op te lossen. Terwijl sommigen met de vingers bleven draaien, namen anderen het initiatief om toch iets nuttigs te presteren. Op sociaal vlak bijvoorbeeld gingen ze een zieke collega bezoeken (tijdens de diensturen), thuis of in het ziekenhuis. Dat kon gaan van een beenbreuk tot een bevalling, van een griepje tot een depressie, van een gebroken duim tot een overspanning. Alle ziektebeelden werden uitvoerig besproken wanneer ze weer plaatsnamen aan hun bureau. En even later was het tijd om naar huis te gaan. De werkdag was eindelijk voorbij.
Toen ik als jongste collega aan mijn loopbaan begon, heb ik met verbazing de meest uiteenlopende activiteiten aan de bureaus gadegeslagen. Kruiswoordraadsels oplossen, boodschappenlijstjes opstellen, kaarten, breien, nagels lakken, telefoneren, roken, koffie slurpen, kranten lezen, een dutje doen, dagdromen, of gewoon wat doelloos voor zich uit staren... Maar hét hoogtepunt van de hele week was voor de verpleegsters de wekelijkse markt. Voor die uitstap trokken ze een volle halve dag uit, en als ze dan moe maar voldaan terugkeerden, stelden ze hun lingerie en andere prullen tentoon op hun bureau. "Kijk eens wat wij allemaal gekocht hebben!".
Dat was het falderie-faldera-leventje van de PMS'ers uit de jaren 70. De Oude Baas zag alles gebeuren, maar keek de andere kant uit. Hij hield wel de agenda's in de gaten waarin iedereen zijn dagelijkse prestaties noteerde. Voor verpleegsters was dat niet zo moeilijk, die hadden hun verplichte medische onderzoeken, maar sociaal assistenten worstelden met wazige opdrachten, ze misten een duidelijke taakomschrijving. En daarom schreven ze elke dag 'administratie' in hun agenda. Dat ene woordje 'administratie' dekte alle activiteiten van die dag... Er was één sociaal assistentje dat zich helemaal geen zorgen hoefde te maken, zij was de dochter van de baas. Haar hele agenda stond bol gevuld met 'administratie'. De flowerpowerperiode kon niet blijven duren. Toen baas Horbert aan de macht kwam was het afgelopen met het liederlijke PMS-leven. De PMS'ers van de jaren 70 belandden regelrecht van de hemel in de hel!
'n verhaaltje : ..........."Ik had het allemaal"......
Deze morgen zat ik op een bank in het park naast een zwerver. ”Vorige week had ik nog alles.” zei hij. “Een kok maakte mijn eten klaar, mijn kamer werd gepoetst mijn kleren werden gewassen en ik had een dak boven het hoofd. Ik had toegang tot het internet, beschikte over een fitnessruimte en kon regelmatig een stapje in de wereld zetten. En als ik eens een dagje lekker wilde niksen deed ik dat gewoon.”
“Maar wat is er dan eigenlijk gebeurd?”, vroeg ik, “Drugs? Gokken? Een vrouw?”
“Neen”, antwoordde hij, ”Ik werd vrijgelaten uit een Belgische gevangenis.”
Het begon allemaal met een man, een slang en een flesje Verboden Vrucht. De brouwerij De Kluis had zich in het Aards Paradijs gevestigd. Adam hoefde maar een belletje te doen, of de brouwer kwam al aangerend met een flesje Verboden Vrucht. Ondanks de waarschuwingen van de slang, proefden Adam en Eva samen van het heerlijke rosbruine vocht, waarna ze het schuim van elkaars lippen likten. Toen ze hun gezamenlijke roes hadden uitgeslapen, schudde God hen wakker en verdreef hen uit het Aards Paradijs. De zondeval!
Na het vertrek van Adam en Eva veranderde de Tuin van Eden al spoedig in een wildernis. Adam was er niet meer om het gras te maaien of om de bomen te snoeien. En Eva was er niet meer om bloemetjes te plukken. Adam kreeg geen bloemetjes meer van Eva. De wildgroei nam toe en God liet de hele natuur in zijn oorspronkelijke staat betijen. Hij stuurde portiers van de hemelpoort naar het aards paradijs om er de brouwerij van de Verboden Vrucht te bewaken. In God zit alle goedheid, alle wijsheid, en alle goede smaak, dus hield Hij ook van een Verboden Vruchtje. Nu Adam en Eva er niet meer waren had Hij alle biertjes voor Zich alleen.
Na een tijdje kreeg God toch spijt van zijn beslissing om Adam en Eva uit het Paradijs te verdrijven, en Hij deed de brouwerij verhuizen naar Hoegaarden in België, daar waar Adam en Eva woonden... Adam en Eva leefden toen nog zat en gelukkig...
Aan het bestaan van de Hemel heb ik altijd getwijfeld, maar de Hel, die bestaat écht, dat is een zekerheid. In de onpeilbare afgronden van het Heelal moet die Hel zich ergens bevinden, waar alle ellendelingen, zonder tussenstop in het vagevuur, naartoe gestuurd worden wanneer ze hun zondige leven hier op aarde beëindigd hebben. Zij, die onze samenleving naar de knoppen geholpen hebben, overhoop gehaald hebben, onze rijkdommen verkwanseld en verklungeld hebben aan een legertje klaplopers en leeghangers die van alle uithoeken van de aardbol naar hier gestrompeld zijn om mee te snoepen van onze grote voederbak, een voeierbak met een bodemloze bodem.
Laat de helse vlammen likken aan de verdoemden die voor eeuwig gekweld worden door elkaars aanwezigheid... 'Gekweld door elkaars aanwezigheid'!... En zo belanden we bij mijn favoriete filosoof Jean-Paul Sartre, die in zijn befaamde 'Huis Clos' (1945) op meesterlijke wijze de benauwdheid beschrijft van mensen die van dichtbij met elkaar te maken hebben. "De Hel, dat zijn de anderen", of met de woorden van Sartre: "L'Enfer, c'est les Autres"... Professor Wylleman gaf vroeger het vak filosofie, en de wijze waarop hij Sartre en zijn Huis Clos behandelde, liet bij mij een onuitwisbare indruk achter.
Illustratie van 'Gekweld door elkaars aanwezigheid'.
Zet een hoop mensen dicht bijeen in een kleine ruimte, dan duurt het niet langer dan drie minuten eer de eerste spanningen vlijmscherp te voelen en te snijden zijn. Het gezelschap begint met hoffelijke begroetingen, meestal niet gemeend, daarna wordt het benauwd en komen er nevelen aandrijven van ongenoegen, van vijandigheid, die overgaan in donderwolken, waarna onzichtbare onweders losbarsten. Gevoelens van afgunst en hoopvolle verwachtingen wisselen elkaar af. De onderlinge irritaties zijn niet merkbaar, onopvallend verschuilen ze zich achter een schuine mop, een luchtige opmerking of een geforceerd geflikflooi met de vrouw van een ander. Hoe anderser, hoe beter... En intussen droomt iedereen van zijn pantoffels en een biertje in zijn zetel voor de tv... Of van zijn vertrouwde barkruk in zijn stamcafé... Of van intiem vreemdgaan... Alles beter dan dit broeinest van naarlingen die als sardientjes in een blikje opgepropt zitten...
Ik heb een 'thuisfiets'. Zo eentje zonder wielen. Alleen de pedalen draaien rond. Hoe hard ik ook trap, ik geraak er geen millimeter mee vooruit. En aan het stuur is er ook geen beweging te krijgen, het is wel handig om me eraan vast te klampen wanneer ik doortrap, wanneer ik de pedalen verlies. Zoals op mijn blog waarin ik ook niet altijd vast in het zadel zit en de greep op de essentie van mijn verhalen verlies. En dan verdwaal ik in andere onderwerpen dan 'schoolperikelen'. Zal ik eens vertellen over de voordelen van mijn thuisfiets, de voordelen van het ter plaatse pedaleren?
-Er zijn geen ambetanteriken die m'n pad kruisen. -Er zijn geen rode lichten waarvoor ik moet stoppen. -Ik hoef geen alcoholcontroles te vrezen. -En snelheidscontroles ook niet. -Mijn rijbewijs en de hele papierwinkel hoef ik niet bij me te hebben. -Ik mag gsm'en terwijl ik fiets, ik mag eten terwijl ik fiets, ik mag drinken terwijl ik fiets, en tv-kijken ook nog. -Ik hoef me geen zorgen te maken over mijn eindbestemming want die is er niet. -Ik hoef geen gordel te dragen. -Ik hoef niet te tanken. -Ik hoef aan niemand voorrang te verlenen. Eigen 'ik' eerst!
Aan alle Vlaamse ouders die de multiculturaliteit liefhebben
Blanke ouders, stuur uw kindjes naar een turkenschool waar het lesniveau zó laag is dat uw kindjes niets bijleren. Laat uw lieve bengeltjes naast een Turk in de klas zitten, als ze dan thuiskomen spreken ze Nederlands met een Turks accent.
Het is ook niet zo erg als er tuig of ander minderwaardig gespuis in de klas zit, dat hoort nu eenmaal bij hun cultuur, die sociale eigenaardigheden moeten we leren accepteren, leren begrijpen, we moeten verdraagzaam zijn.
Uw kindjes zullen heel veel leren van hun andersoortige klasgenootjes en van hun vreemde culturen en rare gebruiken. Uw kindjes zullen leren hoe ze moeten spijbelen, hoe ze de klas op stelten moeten zetten, hoe ze later vlot aan hun dopcenten kunnen geraken, en meer van die cultuurgebonden rariteiten. Echt boeiend om te weten hoor, in een blanke school leren ze daarover niets.
Uw kindjes hoeven in een turkenschool ook niet meer te wedijveren met gelijksoortige medeleerlingen, ze hoeven alleen maar de allochtoontjes te overtroeven, en dat is een fluitje van een cent.
Het onderwijspeil vaart er wel bij, er gaat een mooie nivellering komen, naar de afgrond toe, maar we doen ons best, die afgrond is nog ver weg. Uw blanke kindjes zullen de eersten zijn die in de afgrond tuimelen, daarvoor zullen de concentratiescholen wel zorgen, want die beschermen eerst hun eigen migrantjes, en daarna uw blanke indringertjes die toch niets kunnen bijbrengen aan de allochtoontjes, omdat die allochtoontjes eigenwijs en eigengereid niets willen aannemen van hun nieuwe blanke klasgenootjes.
Vlaamse ouders, vergeet vooral niet om uw kindjes een zwemvest mee te geven, dan zullen ze niet verdrinken in het minderwaardige multiculturele moeras.
Studenten van vroeger waren nog lange tijd groen achter hun oren. Ontmaagding op 25 jaar was toen heel normaal. Nonnen en paters zeiden immers dat we ons lichaampje alleen maar mochten schenken aan de Ware Jacob... En dan maar afwachten wanneer die ons pad zou kruisen.
Professor Nuttin was de favoriete prof van vele studenten. Toen zijn lessen over 'seksualiteit' gingen, waren er géén brossers. De hele aula was tot aan het plafond gevuld. Want iedereen was er gretig op uit om over seks te horen vertellen... met rode oortjes en blozende wangetjes.
Nuttin sprak over de seksuele behoefte als 'een drang die gericht is op lichamelijk contact met individuen van dezelfde soort'. Het woord 'drang' vond ik prachtig, het had iets dierlijks, iets wilds, iets onbeheersbaars. En het woord 'soort' impliceerde al dat er perversies konden bestaan, of andere zorgelijke afwijkingen.
De prof vervolgde: 'De seksuele bevrediging veronderstelt een intiem contact met een ander mens, en gaat gepaard met een intens gevoel van lust, een intens genotsgevoel, een lustbeleving, die ons hele biologisch wezen doet ontplooiien. In geen andere lichamelijke ervaring ondervindt de mens een zulkdanig gevoel van expansie en volkomenheid. Daarom is er een zeer nauwe band tussen de seksuele behoefte en de behoefte tot zelfverwezenlijking. Het genot verbonden aan de bevrediging vertoont een graad van geheimzinnigheid, beroering en complexiteit evenredig aan het mysterie van het lichaam en de geïncarneerde persoonlijkheid zelf'.
Dit laatste bracht de prof in verband met het lichaam van de partner, 'het lichaam van de andere is niet te scheiden van zijn totale persoonlijkheid'... 'De seksuele vereniging is uiteindelijk een behoefte aan vitale ontplooiing en levensvolheid. De vrees voor seksuele impotentie is daarom diep kwetsend voor het Ik. Seksualiteit wint aan psychologische rijkdom als ze geïntegreerd wordt in de grote behoefte aan psycho-sociaal contact met een geliefd persoon...' De studenten begonnen zenuwachtig te worden, ze zaten ontgoocheld te wachten op pikante verhaaltjes of op seksuele voorlichting die ze thuis nooit gekregen hadden. In plaats daarvan stond er een poëtische prof een dichterlijke uiteenzetting te geven over 'de seksuele behoefte'...
Er is een plekje in mijn tuin waar ik wel honderd jaar kan worden. Ik noem het 'mijn prieeltje'. Als ik er zit te mijmeren staat de tijd stil en stopt de aarde met ronddraaien. Het is een lommerrijk hoekje waar je met een lekker drankje weer helemaal tot jezelf kan komen. Bomen en struiken werpen een donkere schaduw over mijn 'holletje' dat helemaal omringd is door het gebladerte van laurierbomen. De zon kan er niet bij met haar hete stralen.
Mijn tuin is een wildernis. Hij is nu zomer-rijp. Ik laat de natuur haar gang gaan. Lange grassprieten slingeren rond mijn benen als ik me een weg baan naar mijn prieeltje. Dan zie ik wilde bloemen in allerlei kleuren. De bloemenpracht wordt afgewisseld met wispelturige grassoorten die ongeremd met hun stengels naar de lucht reiken. Zelfs de netels passen harmonieus in de wildgroei.Ik zie ook waterjuffertjes en libelletjes zwierig heen en weer vliegen. En witte fladdervlindertjes die met elkaar flikflooien. En kikkertjes die regelrecht van de waterrand op een waterlelie springen.
Ik zei dus dat mijn tuin een wildernis is. Geen gesnoei, geen grasmaaier die met het geluid van een straaljager alle grassprietjes vernietigt. Neen, geen kunstmatige ingrepen.Mijn buren klagen ook niet over de lange afhangende takken van mijn bomen over hun tuin, ze zeggen niets over mijn uitbundige struikgewas dat tot ver door de omheiningsdraad gegroeid is.En de blaadjes van mijn lauriers mogen hun gladgestreken gazonnetjes ook nog strelen.
Mijn tekst van gisteren is nog niet afgekoeld of ik heb alweer iets te vertellen over kinderrijke gezinnen. Een actueel nieuwtje: "Kinderbijslag blijft nog drie jaar ongewijzigd". Er verandert dus niets. De Vlaamse onderhandelaars gaan pas in 2017 hun nieuwe bevoegdheden concrete vorm geven.
Toch was er een paar dagen geleden sprake van een hervorming van het systeem van kinderbijslag, om te komen tot een gelijke kinderbijslag voor elk kind. Het huidige systeem is progressief: het minst (90 euro) voor het eerste kind, en het meest (249 euro) voor het derde kind en voor elk volgend kind.
Vanaf het derde kind begint de hoorn des overvloeds dus op volle toeren te draaien. Voor welke gezinnen? Welke gezinnen hebben doorgaans 3 of meer kinderen? Juist!
Hoe komt het toch dat onze verse medemensen hier zo goed de weg kennen naar het geld? België, zo klein als een muizenkeuteltje, maar met de uitbundige gulheid van een sinterklaas, stippelt die weg zélf uit voor migranten die in hun thuisland over het bestaan gehoord hebben van België, het Beloofde Land.
Het zijn onze eigen beleidsmensen die het welzijn betrachten van zoveel mogelijk nieuwelingen. "Welkom iedereen" staat er geschreven op alle grenspalen rondom ons land.
Begin 2010 besloot de overheid om 'Vlaamse inburgeringspakketten' te gaan verspreiden in de landen waar de meeste migranten vandaan komen. Zo konden buitenlanders zich in hun thuisland al voorbereiden op hun integratie in Vlaanderen. Waarom hen niet ineens allemaal met een taxi gaan ophalen en hen hier installeren?!
In 1999 publiceerde PRIC (Provinciaal Integratiecentrum) een brochure 'Wegwijs in België', een praktische gids voor nieuwe Limburgers. Opgepast lezer, die 'nieuwe Limburgers' zijn vermomde migranten die niét in België geboren zijn, maar halverwege hun leven besloten hebben om hier aan te schuiven aan de rijkgevulde maatschappelijke tafel. De brochure 'Wegwijs in België' begint met een wereldvreemde inleiding: "Wie naar een ander land emigreert, wil graag snel vertrouwd geraken met de andere leefgewoonten, met het aanbod aan voorzieningen en met de regels die de samenleving ordenen"... Ja, ja, daar zitten die gasten echt naar uit te kijken.
Doelstellingen en activiteiten van PRIC (gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap!) getuigen van een 'belangeloze' behartiging en bekommernis om 'de migrant'. Zoveel Samaritaanse goedheid ben ik nergens zo edelmoedig tegengekomen als in de brochure 'Wegwijs in België'. Het grenst aan zelfachterstelling, aan zelfverloochening. Het aast op een "open Limburgse samenleving met respect voor ieders identiteit en cultuur, volwaardig burgerschap en inspraak en participatie, menselijke opvang en begeleiding van allochtonen, vluchtelingen en woonwagenbewoners". Nieuwkomerscursussen werden georganiseerd om de introductie van migranten in onze samenleving te stimuleren... En nog andere aanbiedingen om het de nieuwkomers zo comfortabel mogelijk te maken in hun nieuwe omgeving, zodat ze niet van de stress ineen verschrompelen of wegkrimpen van verwaarlozing.
Dan zijn er ook nog de Migrantendiensten van de OCMW's die zich uitsloven voor het welzijn van 'de migrant'. Op zulke diensten, ten dienste van de migrant, werken hoofdzakelijk vrouwen, die zich het lot van de verschoppelingen van onze maatschappij persoonlijk aantrekken. Zij steunen en pleiten voor de migrant, en als allochtone scholieren hun beklag komen maken over de school, krijgen ze steevast gelijk van die vrouwen. Migrantendiensten die het gezag van de scholen ondermijnen!!!
Ali Ait was een middelbare scholier van een klein plattelandsschooltje. Hij was de oudste zoon uit een kroostrijk Marokkaans gezin. Kroostrijk en kleurrijk, zoals we allochtone gezinnen kennen. Ali had een heleboel jongere broertjes en zusjes die in de lagere school van directeur Mosselmans zaten. Als oudste broer van een lange sliert kleine Marokkaantjes, voelde Ali zich belangrijk, hij kreeg stilaan de kapsones van een bendeleider.
Mijn eerste kennismaking met het gezin gebeurde via een formulier, door het gezinshoofd in te vullen. Het was echter Ali die de vragenlijst invulde omdat zijn ouders geen Nederlands verstonden. Tolken waren toen nog niet uitgevonden. De gezinssamenstelling telde zes lijntjes op het formulier, uiteraard niet genoeg om alle kinderen van de Ait-familie een plekje te geven, daarom kribbelde Ali onderaan in de rand nog een aantal namen van zijn broers en zusjes.
In de straat van Ali woonden nog andere Marokkaanse jongens, die het spijbelen goed onder de knie hadden. Ali liet zich meeslepen. Zo nu en dan bleef hij ook al eens weg uit school, zomaar, 'onwettig afwezig'. Over de draagwijdte van zulke dingen werd bij hem thuis nooit gesproken.
Corrupte Mosselmans toverde hocus pocus de onwettige afwezigheden om in legale afwezigheden met behulp van twijfelachtige doktersattesten. Ook riep hij de hulp in van een maatschappelijk werkster om het Marokkaanse gezin te begeleiden toen bleek dat Ali's ouders helemaal geen ambities koesterden voor hun kinderen. De jongens zouden later gaan doppen net zoals hun vader, en de meisjes werden voorbereid om te trouwen en om kindjes te krijgen. Zo eenvoudig stippelden ze de toekomst uit van hun kinderen. En naïeve Mosselmans droomde van een wonder in het Marokkaanse gezin.
De maatschappelijk werkster, een soort straathoekwerkster, en de plaatselijke migrantendienst sloegen de handen in elkaar en vanaf toen was er alleen maar veel blabla en eindeloos geklets en gezwets, gezeur en geleuter. Het spijbelprobleem raakte natuurlijk niet opgelost. Integendeel, álles deden de dames verkeerd. Ze maakten de ouders wegwijs naar allerlei instanties die hen hielpen profiteren, die hen hielpen met zich te nestelen in een nest dat niet van hen was. Ali's ouders werden met alles geholpen, behalve met integreren. Hen werd gesproken over hun rechten en over faciliteiten om hun leventje in dit paradijs te veraangenamen. Migrantenwerk, maatschappelijk werk, onderwijs, allen hebben in het verleden veel verknoeid, onherstelbaar!
Op kousenvoeten afkomen bij allochtone ouders mag je nooit doen, je mag hen zeker nooit gelijk geven en je moet er altijd van uitgaan dat ze hier zijn voor zichzelf, om een stukje hemel op aarde te veroveren zonder zelf enige bijdrage te leveren aan die welstand. Geloof nooit in hun goede wil om onze taal te leren, geloof nooit in hun goede wil om te gaan werken, geloof nooit in hun goede wil om zich aan te passen. En blijf vooral koppig hameren op hun plichten en verantwoordelijkheden, zwijg over hun rechten, daar komen ze vanzelf wel achter.
Gelezen op de rilatineblog van apotheker Fernand Haesbrouck http://blog.seniorennet.be/rilatine : Je kind vertellen dat er iets mis is met zijn hersenen - je hebt adhd - is niet wetenschappelijk onderbouwd en derhalve onaanvaardbaar.
In het prille begin van mijn blogbestaan kwam geen kat kijken naar wat ik te vertellen had. Toén had ik de kans om ongegeneerd en schromeloos te schrijven over wat ik wou, en daarbij alle regels van fatsoen overtredend, geen haan die ernaar zou kraaien. Maar ik greep mijn kans niet, ik bleef braaf schrijven over brave belevenissen. Tot ik op een dag besloot om mijn artikels over een andere boeg te gooien. Mijn teksten moesten pikanter worden, smeuiiger, meer waarheidsgetrouw. De mensen die me vroeger dwarsboomden, mocht ik niet meer ontzien. Gedaan met rond de pot te draaien.
Mijn voorzichtige blog kreeg stilaan een andere wending... Tot ik op een dag een stapje te ver ging met de gewaagde titel: 'Haatprozaïsch Tussendoortje'... Doink!!! Het ging over werkloze allochtonen, waarbij ik me afvroeg: "Hoe komt het toch dat er zoveel allochtone werklozen zijn?". De inhoud van mijn artikel strookte met de realiteit, maar de titel was een klinkende miskleun van jewelste die niet meer te herstellen was. Ik vergaloppeerde me al, nog voor het verhaal goed en wel begonnen was. Een betere titel ware geweest: "Er was eens...". Dan was er niemand over gestruikeld, dan had ik niet de hele tekst moeten herzien om allochtonen in een gunstiger daglicht te stellen.
Ja, blogmaster redpoppy tikte me op de vingers met de mededeling: "Racistisch getinte berichten op de blogs zijn verboden, er zijn klachten over binnengekomen. Gelieve het bericht van 14.12.10 dan ook onmiddellijk te verwijderen."... Met de cgkr-belevenis was ik dus niet aan mijn proefstuk toe, lieve lezer.
Mijn 'racistisch getint' berichtje heb ik niét verwijderd, ik heb het gewoon in een andere vorm gegoten ("mijn mening is... mijn ervaring is..."). Een herziening is altijd jammer, de eerste impulsieve zinnen moeten hun creatieve karakter kunnen behouden. Dat is ook zo gebeurd met de koran, die is toch ook profetisch neergepend en nooit meer gewijzigd. Waarom is een herziening van de koran niet nodig? IK doe mijn best en corrigeer. En de profeet hoeft dat niét te doen?!
Ik vraag me af waarom er geen blogmaster toezicht hield toen de Koran opgesteld werd. In die openbaringen staan er heel wat meer uitspraken waarover gestruikeld kan worden, die onaanvaardbaar zijn, die moordlustig en haatdragend zijn. Vergeleken met de koran zijn seniorennetblogs brave sprookjes.
In mijn eerste middelbaar van de nonnenschool kregen we het vak Nederlands van juffrouw Bertrand. In werkelijkheid heette ze Hilde Bertrand. Toen was ze nog niet gelukkig getrouwd. Maar later veranderde haar naam in Hilde Houben-Bertrand, ex-gouverneur van Limburg. Het schijnt dat als vrouwen trouwen, dat hun persoonlijkheid zich dan gaat ontdubbelen, ze krijgen dan een dubbele naam. Behalve die gespleten persoonlijkheid stelt een vrouw maar weinig voor als je bedenkt dat een man die tweede naam niet nodig heeft als hij trouwt. Die blijft uit één stuk bestaan, één stevige brok pikzekerheid! Hij hoeft zelfs zijn trouwring niet te dragen, en zijn trouwboekje ligt misschien ergens ver weg onderin de linnenkast, of in de berging achter een hoop oude planken bij de dozen oud papier...
Terug naar juffrouw Bertrand. Lieve was niét haar lievelingsleerling. Hoe dat kwam? Wel, ik heb het al eens verteld dat één van mijn specialiteiten is : vijanden maken! Daar is nooit een aanleiding voor, die vijandschap komt er vanzelf, of door onbeduidende voorvalletjes. Ik zal eens vertellen over de futiele aanleiding van de verstoorde relatie tussen mij en lerares Bertrand.
Om te beginnen was ik in die tijd een braaf, naïef en meegaand meisje. Dus een makkelijke prooi voor een bazige leerkracht. Ondertussen ben ik wél geëvolueerd naar een assertieve rebel. Kwam vanzelf. Maar dat weet juffrouw Bertrand nu niet. Wél zal ze het weten als ik ze morgen of zo in Hasselt tegen het lijf loop. Mijn geheugen laat me niet in de steek! Vervolgens was mijn verlangen vroeger altijd om onopvallend en onzichtbaar door het leven te gaan, en daarom begon ik er al vroeg mee. Zo koos ik in het begin van het schooljaar voor een opvallend dik opstelschrift met stijve kaft. Een kanjer van een schrift! Niet om mijn medeleerlingen te overtroeven of zo, maar omdat ik grootse plannen had met mijn schrijverijtjes.
Juffrouw Bertrand was er niet gelukkig mee. Zij prees de kleine lichtgewichtschriftjes van mijn medeleerlingen en maakte haar beklag over mijn zware boek dat niet in haar boekentas paste. Haar ongenoegen, persoonlijk aan mij gericht, keerde wekelijks terug, week na week, maand na maand, het liefst wou ik onder de bank kruipen wanneer alle ogen in de klas op mij gericht waren. Op een dapper moment waagde ik het om haar beduusd en bedremmeld te vragen of het nodig was om een klein schriftje te kopen en al mijn opstelletjes daarin over te schrijven... Neen, het was niet nodig. Sindsdien was mijn dikke opstelschrift plotseling geen bezwaar meer.
Vlaming, kom in opstand, kom uit je schuilplaats. Klaag de Vlaamse discriminatie aan. Kom uit je nederige positie en meld je massaal aan bij het Centrum, met toeters, klaroengeschal, trompetten en tromgeroffel. Schud de detectives daar wakker, overrompel hen met verhalen over de bevoorrechting van allochtonen in het onderwijs en in de maatschappij. Kom op voor je éigen rechten!
Vlamingen zijn éérsterangsburgers die fier met opgeheven hoofd de ereplaats in de loge van de Vlaamse samenleving verdienen, de meest exclusieve plaats waar ze recht op hebben! Schud die typisch-Vlaamse nederigheid van je schouders, wacht niet op gunsten in onderdanige bescheidenheid, wees alert voor onderdrukking en achterstelling, verloochen jezelf niet, verloochen je eigenheden niet, verscherp je vechtlust, herstel je aangetast zelfrespect, versterk je gevoel van eigenwaarde, kom op voor jezelf en voor je soort- en rasgenoten, en hou eindelijk op met toegeeflijk 'ja' te knikken en alles goed te vinden!
Ik veronderstel dat mijn CGKR-avontuur beëindigd is, dat het Centrum mijn dossier afgesloten heeft en begrepen heeft dat het GEbruikt werd, of liever MISbruikt door een aantal engerds die niets liever wilden dat mijn blog zou verdwijnen. Begrijpelijk, na de onthullingen van pijnlijke details over Horbert als psychopaat, over de Turkse tolk die mij met omhoog geheven vingertje trachtte wijs te maken dat ik 'een kat een kat moest noemen' en zich verheven voelde boven collega's en leerkrachten, onthullingen over An Serpent en haar corrupte pogingen om de allochtoontjes in haar school gratis logopedielessen cadeau te geven...
Mijn zoektocht naar de laffe melders die mijn blog signaleerden bij het Centrum, heeft geleid naar de Lokale Scholenraad Midden-Limburg, een soort jeugdbeweging, of misschien wel een sekte, of een duistere vereniging, of een louche club, wie weet, waarvan een aantal volgelingen zich hebben laten manipuleren door bendeleider Horbert die de kunst verstond om het CGKR in zijn wurggreep te houden.
Ja hoor, psychopaten zijn bedreven in het manipuleren van hun medemensen!
Na briefwisseling, persoonlijk onderhoud, inclusief dreigen en intimideren, is er de emotionele uitputting, en wie gaat dat vergoeden?... Ik ga het nog eens zeggen: als ik over de magische krachten van Carrie White zou beschikken, dan zouden de melders hun weg naar het CGKR zich levenslang beklagen!...
Als toemaatje volgt nu een toffe passage uit de laatste brief van het CGKR (na het cgkr-avontuur klinkt dit zoetgevooisd in de oren):
"Het Centrum vraagt geenszins dat u de gehele blog zou verwijderen, laat staan dat u met het schrijven van artikels zou stoppen. Het recht op vrijheid van meningsuiting is een fundamenteel mensenrecht en u hebt dan ook het recht om bepaalde zaken op een krachtige manier te verwoorden of aan te klagen. Wat wel verboden is, is het aanzetten tot haat, discriminatie en geweld..."
En om te eindigen: "Een kopie van dit schrijven wordt verzonden naar de verantwoordelijke beheerders van seniorennet.be."
De hele historie en heisa leverde me een heleboel nieuwe supporters op: de medewerkers van het CGKR én de webmaster van seniorennet, die allemaal over mijn schouder mijn perikelen die ik neerpen, meelezen.Aangenaam om te weten.
"Amper 10 procent slaagt voor toelatingsproef geneeskunde"
Dat stond gisteren in de krant te lezen. Met een foto d'r bij van een 'mens van Afrikaanse afkomst' op de voorgrond. Natuurlijk.
Dus slechts 1 op 10 van alle afgestudeerde middelbare scholieren blijkt bekwaam om doktersstudies aan te kunnen. Da's een pak minder dan de vorige twee jaren. En aangezien er een artsentekort is, bestaat de mogelijkheid dat universiteiten hun opleidingen gaan versoepelen en het niveau gaan aanpassen aan de gemiddelde student van tegenwoordig. Met als gevolg dat we in de toekomst meer en meer kwakzalvers zullen tegenkomen in het dokterskabinet.
Vraagt nu echt niemand zich af waaróm er zo weinig studenten slagen in de toelatingsproef? Waaróm het middelbaar onderwijs zo weinig vijfsterrenleerlingen kan afleveren?
Het secundair onderwijs is al lang geleden begonnen met de aftakeling van de leskwaliteit. Het begon allemaal met het binnensijpelen van enkele andersgetinten, en toen hun aantal bleef stijgen, zakte het lespeil vanzelf, anders was iedereen gebuisd.
Middelbare scholen die hun scholieren niet voorbereiden op hoger onderwijs, moeten ontmaskerd worden. De kloof tussen middelbaar en hoger onderwijs, ik zeg het nog eens, wordt in de hand gewerkt door middelbare scholen die hun leerlingen slecht voorbereiden op het hoger onderwijs, middelbare scholen die diploma's en rapportcijfers te grabbel gooien, die hun leerstof aanpassen aan de zwaksten, die geen hoge eisen willen of durven stellen, die niet streven naar het afleveren van eersteklasleerlingen.
Rik Torfs, rector KU Leuven, zei vorig jaar nog dat universiteiten zich mogen moeien met de kwaliteit van het secundair onderwijs. "Er zijn grote verschillen tussen middelbare scholen, maar men durft dat niet te meten", zei hij voorzichtig. Nadien heb ik er niets meer over gehoord. Een heikel punt blijkbaar.
Het is bekend dat middelbare concentratiescholen helemáál uit de boot vallen bij de voorbereiding op het hoger onderwijs. In de jaren 80 en 90 werden witte leerlingen zelfs meegesleurd naar het onderste treetje, omdat ze niet de leerstof kregen die ze verdienden, die ze aankonden, omdat de leerkrachten hun handen vol hadden aan de Turken en Marokkanen in de klas. Zó heb ik het zien gebeuren.
Lezer, ga eens piepen op http://blog.seniorennet.be/rechts Daar is blogbaas Houzee incognito opnieuw aan het bloggen. Het zal niet lang meer duren of hij zit met zijn spiksplinternieuwe blog alweer te spartelen tegen de top 10 van de Seniorennetblogs. Hij staat nu al op 274 in de top 1000.
Om van mijn blogverslaving af te geraken breng ik dagelijks een bezoekje aan een ontwenningskliniek voor blogverslaving, waar cafébazin Bertie mijn therapeute is.
Zij beweert echter dat ik niet vatbaar ben voor een ontwenningskuur. Een therapie is aan mij niet besteed, zegt ze, want ik zou toch steeds hervallen, ze noemt me een recidivist, en daarbij ook nog een blogpiraat.
Ga dan al op café, geplaagd door ontwenningsverschijnselen, en dan krijg je zoiets te horen. Nog erger: ik zou een innige band met mezelf hebben en met m'n blog. En een narcist kan je niet zomaar van een verslaving genezen.
Nadat therapeute Bertie mij het nieuwe 'biertje van de maand' aangeprezen had, rolden we vanzelf in het onderwerp 'Voetbal'. Wij volgden de matchen van de Rode Duivels, niet voor de match, niet voor het spel, niet voor de spelers... wél om een glimp op te opvangen van Marc Wilmots! Om hem te bewonderen als MAN, niet als trainer van de Rode Duivels. Wat een spetter van een vent! Ik denk dat vele vrouwen daarom voetbal volgen, niet geïnteresseerd in speltechnieken of balmanipulaties of nog zo van die typische voetbalaangelegenheden, maar voor de énige man in het hele stadion: trainer Marc Wilmots!
Met zijn karakteristieke kop en gespierd lijf straalt Wilmots wilskracht en doorzettingsvermogen uit, capabel om de prestatiedrang van zijn elftal te optimaliseren. Tijdens interviews met Marc Wilmots zet ik het geluid van de tv af, en kijk begerig naar zijn lichaamstaal en gelaatsuitdrukkingen. Zijn neus staat wel niet helemaal recht, maar dat siert hem. Bertie is ook een Wilmotsfan, net als ik, we zitten op dezelfde golflengte, wat voetbal betreft toch.
Ik wil terugkomen op 'het biertje van de maand', de Chimay Dorée, een trappist die oorspronkelijk alleen door de monniken gedronken werd, een 'intra muros'-biertje dus, dat achter slot en grendel van de abdij gebrouwen werd. Nu vindt het zijn weg naar het publiek, en ook naar mij.
Therapeute Bertie zette het biertje niet zómaar voor me, ze houdt er een vast serveerritueel op na. Liefdevol zet ze flesje, glas en viltjes op tafel, en ook nog een schaaltje met echte Chimaykaas. Een hapje en een slokje doen je in de zevende hemel wanen, om alles bij te vergeten, zelfs aan mijn blog denk ik dan niet. Een trappist met therapeutische werking!
Toch zie ik me genoodzaakt om straks een nieuwe sessie in 't café te gaan afspreken, om mijn abonnement te vernieuwen. Dat komt ervan als je niet gelooft in een ontwenningskuur, als je je blogverslaving in stand wilt houden.
Ilse en Helga maakten zich op voor het jaarlijks medisch onderzoek in school. Daar zou dokter Zhivago op hen wachten, op Ilse en Helga, zijn verpleegstertjes.
Dokter Zhivago
Dokter Zhivago was de schoolarts, een verleidelijke dokter zoals die alleen in de doktersromannetjes bestaat. Een levensgenieter en eeuwige vrijgezel. Zijn mening over vrouwen stak hij niet onder stoelen of banken. "Als je met vrouwen de wereld ingaat, dan val je er van af, want dan is de wereld plat... met vrouwen niks dan gesodemieter... een vrouw betekent miserie en problemen... kijk maar naar Adam, toen de vrouw nog niet uitgevonden was moest Adam al een rib afgeven, hij kreeg dan wel een appel om in te bijten, maar dat was een duivelse streek van Eva, God gaf Adam de schuld, het was zijn fout, hij had maar niet moeten bijten... Toén al was de man de schuldige..."
Ilse en Helga
Uitdagend gehuld in lederen kleding en hoge dijlaarzen, begaven Ilse en Helga zich op weg naar school. Ze droegen een koffertje bij zich waarin naast injectienaalden en pleisters ook het zweepje en nog zo van die sadi-maso-attributen zaten. Ze bewogen zich moeilijk omdat hun ondergoed knelde, de lederen beha had een irriterende sluiting tussen hun twee borsten, en het lederen broekje schuurde in plaats van genoeglijk te strelen over hun intieme plekje.
Dokter Zhivago
De schoolarts startte zijn onderzoek met de leerlingen tot de orde te roepen. Jongens hier. Meisjes daar. Alle kleren uit, aan de kapstok, enkel onderbroekje en hemdje aanhouden, en zo komen jullie één voor één tot bij mij. En stilte in het kleedhokje!... De leerkracht die toezicht hield kon natuurlijk haar gezag niet doen gelden en dus taterden de kinderen er maar op los. Er waren al leerlingen bij met een gezonde belangstelling voor het andere geslacht, en die vonden het jammer dat jongens en meisjes gescheiden werden, zelf straalden ze ook al wat sexappeal uit.
Dokter Zhivago en Ilse en Helga
De dokter en de verpleegstertjes onderzochten de leerlingen op: ogen, oren, fysieke conditie en lichaamshouding. Afwijkingen werden aan de ouders gesignaleerd. In hun ondergeschikte rol deden Ilse en Helga hun best om het medisch onderzoek in goede banen te leiden. Ja, daar rekende de schoolarts op, dat zijn meisjes een vlotte gang van zaken regelden voor hun baas.
Ilse en Helga overmeesteren Dokter Zhivago
In gedachten zaten Ilse en Helga echter al bij het verwenritueel waarmee ze dokter Zhivago in de watten gingen leggen na het medisch onderzoek. Wanneer alle leerlingen weer naar hun klas vertrokken waren, ruimden Ilse en Helga alles op, instrumenten, onderzoekstafel, handdoeken, alles weer netjes op zijn plaats en de deur van het kabinet op slot... En dán brak het moment aan dat de rollen verwisseld werden. Dokter Zhivago werd de slaaf, en Ilse en Helga werden de baas! Ilse en Helga ontpopten zich als bazige vrouwen, als slavendrijvers die van hun dokter een minderwaardige prooi maakten. Alle kanten en uithoeken van verwennerijen hebben ze aan de dokter laten zien. Om hem het zwijgen op te leggen voerden ze hem eerst schor en willoos met hele scheuten cognac, zodat hij niet kon tegenstribbelen. Daarna haalden ze uit hun koffertje het boeiensetje en andere marteltuigen. De dokter genoot intens van zijn 'lijdensweg'. Golven van wellust stroomden over zijn glanzende gespierde lijf. Tergend langzaam voerden de meesteressen de zinnelijkheid en seksuele opwinding bij de dokter naar een hoogtepunt, naar een ontoerekeningsvatbare extase!!!
