Op een zijweg van de E6 tussen Folldal en Dombas ligt het "Tymira Naturreservat".  Dit is een uitgestrekt broedgebied. 

We lopen hier dwars door het moeras op een halve meter hoge houten staketsels.

Verder zoeken we ons een weg door de plassen en de modder.  We kunnen enkele (kleine) vogels en libellen fotograferen.  De muggen, vliegjes en knottjes zijn te klein en te beweeglijk voor de gevoelige plaat.

We overnachten op 1095 m hoogte op het uitzochtpunt "snohetta", gelegen achter een militaire basis in de buurt van Dombas.

We rijden in de richting van het Rondane Nasjonalpark.  In Folldall nemen we de RV 27 tot op de parking in Straumbu. 

Hier kiezen we een 5km wandeling - beter gezegd : 5 km klimmen - naar een berghut "Bjornhollia". 

Voor het grootste deel is er geen pad. We moeten over rotsblokken lopen en diepe plassen oversteken.  Het is hier wel ontzettend mooi en stil.

Omwille van de helling doen we de terugweg eens zo vlug.  Dwars door het bos wordt het zo steil dat we over de boomwortels omlaag moeten kruipen.
Dat wordt uitkijken. 

En tot slot is het ook nog voor de laatste kilometer beginnen regenen, zodat de bosgrond erg glibberig wordt. 

We rijden terug richting Folldal en overnachten op de parking in Fallet, aan de rand van een natuurgebied Grimsdalen.

X

Het is vannacht beginnen regenen.  Bovendien is het windstil bij een zwoele 25 graden... hoogdagen voor de muggen en al hun vervelende soortgenoten.

Dus vroemen we naar Noorwegen via Roros.  Regenen doe het daar ook, maar de bergen zijn er hoger, en - naar we hopen - bijgevolg  (ietjse meer?) muggenvrij.

In Einabu, op de R29 van Tynset naar Folldal bevindt zich een kleine parking bij de Egnund Kapell.  Hier stoppen we, fier op onszelf dat we dit plaatsje waar we vorig jaar overnachtten, terugvonden.

We rijden naar Nipfjället in de buurt en maken een wandeling over de heuvels van de gelijknamige berg. We genieten van de stilte en het ruige landschap.

In de vooravond rijden we nog tot bij de parking van het Lindsellborren natuurreservaat.

Hier staan we al klaar voor de wandeling van morgen.

Vreemd ... op enkele meters van Vroem zijn geen knootjes.  Dus jawel, koffie en ontbijt kan buiten in de ochtendzon. 

In het Fulufjället gebergte parkeren we in Storbäcken voor een 12 km wandeling naar het meertje Rörsjön.

Aan het begin van het pad worden we schriftelijk verwelkomd.  In een kastje liggen alle benodigdheden om enkele gegevens van bezoekers te noteren.
Alles ligt hier zorgvuldig opgeborgen.  Er wordt ons om enkele gegevens gevraagd, zodat men ons later kan contacteren, ten voordele van het verzorgen van dit natuurgebied.

De knootjes dansen vrolijk om ons heen.  Telkens wanneer we halt houden plakken ze met z'n allen letterlijk tegen ons aan.  Uitrusten en picknicken zonder ze als toespijs binnen te krijgen is onmogelijk.

Op een boogscheut van het meertje Störsjön geven we het op en keren terug. 

Op de parking bij Vroem ontmoeten we een Duits koppel.  "Ga niet verder naar het Noorden" zeggen ze, "wij komen van daar.  Er zijn daar verschillende soorten vliegen en muggen.  Niet te doen!"

Ze hoeven geen verdere uitleg te geven: ze staan allebei vol met bulten op hun benen. 

We overnachten voor 6,5 € tussen Idre en Forskros op een van de lägerplatser langs de Grövlan rivier. We staan er helemaal alleen.

We grillen en stoken hier naar hartelust, terwijl de insecten schitteren door afwezigheid.

7 uur. De ochtendzon brandt al flink op de ramen.  Gelukkig maakt de wind het wat frisser. We zijn blij met deze gratis luchtkoeling. 

We rijden tot even voor Mörkret in het Fulufjället gebergte.  Wanneer we op de "Utsicktplats" aankomen waar we vorig jaar zo mooi verbleven, is het al 21 uur.

Tegen onze verwachting in staat hier geen enkele mobilhome en hebben we het terrein voor ons alleen.

We komen al gauw achter de reden hiervan. Zodra we de schuifdeur openen, worden we verwelkomd door een zwerm enthiousiaste "knottjes".  We sluiten ons op in onze Vroem en morgen zien we wel.

Rond 7u30 zitten we al buiten langs onze Vroem in het zonnetje onze koffie te drinken.  Amper een uur later zoeken we de schaduw op. 

We rijden nu tot Stora Lund in Ödeshög aan het Vättern meer.  Ook hier klimt het kwik tot boven de 30°.

De zachte landwind maakt het echter nog comfortabel om buiten te zitten.

Foto's van dit plaatsje vind je ruimschoots op onze vorige reis naar Scandinavië, op 12/08/2013.

Acht uur. De zon brandt op de ramen en heeft Vroem al aardig opgewarmd.  Buiten biedt de zeebries net die hoeveelheid koelte die we nodig hebben.

Met de luchtkoeling op maximum begeven we ons naar Ljungbyhed, in de buurt van Klippan.  In het koele bos bevindt zich een kleine parking aan de rand van het natuurgebied "Träneröd".

Er hangt een kaartje op een infobord waarop verschillende wandelingen zijn aangeduid.

Na onze wandeling ploffen we vermoeid neer bij Vroem.

We genieten van elk zuchtje wind dat de nodige koelte brengt.

We willen vandaag verder rijden tot Ljungbyhed.  Maar... het is vandaag zo zonnig en lekker warm.  We weten niet welk weer we morgen krijgen, dus blijven we na onze picknick hier hangen en slenteren door het zonovergoten Malmö.

Bovendien schaffen we ons weer een simkaart aan voor onze smartphone.  Kostprijs 50 kronen en hiervoor hebben we één giga dataverbruik gedurende één maand.  Ruim genoeg dus om contact te houden met familie via Whatsapp, dringende emails te lezen en eventueel wat kaarten te downloaden.

Later doen we een geïmproviseerd terrasje bij Vroem naast de kabbelende zee, tot de zon ondergaat.

Tot onze verrassing is het vanochtend op de parking erg druk met auto's die kinderen aan de school komen afzetten.  Is de vakantie in dit deel van Duitsland dan nog niet begonnen, of komt hier zoveel volk naar de buitenschoolse opvang?

Zodra we de grens met Denemarken overschrijden kunnen we meer ontspannen rijden.  Geen duwers en trekkers meer, die om ter eerst op hun vakantiebestemming willen zijn. Bovendien rijden er verrassend weinig vrachtwagens.

Op de brug naar Zweden zien we donkere wolken die in de verte de horizon vullen. Maar wanneer we ons plaatsje in Malmö aan de zee bereiken is de grijze massa alweer voorbij getrokken.

De diepe plassen en de natte wegen naar onze camperplaats getuigen nog van een flinke regenbui.

We verlaten België rond de middag. Tegen de avond strijken we neer in Grossenkneten, op een parking achter een schoolgebouw.  Het is hier 32° en heel wat warmer dan in België.

Dreigende wolkenmassas doen ons besluiten om in plaats van eerst onze benen te strekken ons te installeren op het terras van het nabijgelegen restaurantje. Terwijl we genieten van een fris biertje wachten we af welke richting de onweerswolken zullen kiezen. 

Enkele minuten later krijgen we onze welkomstbui.  We vluchten naar binnen en geven ons over aan de lekkere Duitse keuken.

Wanneer we naar "huis" lopen - 300 meter tot bij Vroem - in onze short en op onze sandalen, krijgen we meteen letterlijk onze reisdoop.

De nacht is zwoel met gekletter en gerommel als achtergrondgeluid.

Een haan van een nabij gelegen boerderij roept ons tijdig uit de veren.  We zijn niet meer zover van de Belgische grens, doch we kiezen om noch een nachtje in Frankrijk te blijven.

In Haybes plaatsen we ons langs de Maas.  Hier is plaats voor enkele campers.  Het is heel wat frisser dan we gewoon zijn maar wandelen toch nog door dit kleine dorpje.

Aan de overkant van de Maas ligt een drukke verkeersweg.  Misschien zit de wind niet zo gunstig voor het geluid en daarom beslissen we om toch nog maar verder te rijden tot Givet.  Hier vinden we een plaats aan een sportcentrum en vlakbij een camping.  Hier staan heel wat campers naast elkaar, maar we kunnen er nog wel bij.  Eens dat de drukte van het sportcentrum is uitgestorven blijkt dit een prima plek om te overnachten.

De afstand van Pamplona naar St Jean Pied de Port is aanzienlijk korter dan te rijden via de tunnel de Somport.  Alleen is de col zo'n 1000 m hoog en als je vroeg in het voorjaar passert kan hier nog wel wat sneeuw liggen.

We rijden richting Marmande en in Caumont sur Garonne vinden we een mooi plaatsje langs de Garonne in de schaduw van reusachtige platanen.

De rust wordt enkel verstoord door passerende roeiers.  Er is ruim plaats voor ons en bovendien nog service voor de campers ook.  Op enkele plaatsen kan je zelfs electriciteit nemen.

Van Castelo Mendo is het slechts enkele kilometers tot Spanje.  Eens op de Spaanse wegen gaat het vlot wegens de auto-via die tolvrij is.

We rijden tot in Palencia.  Hier is een zeer mooie en grote parking met afgebakende staanplaatsen voor campers.  Alle voorzieningen, met uitzondering van stroom, zijn aanwezig.

We wandelen de stad in en op een van haar rustige pleintjes blijven we plakken voor een biertje en een avondmaal.  Heerlijk !

Na een heerlijke nacht rijden we richting Pamplona.  Hier doen we onze laatse aankopen alvorens de grens met Frankrijk te overschrijden.

Vanuit Pamplona kan je ofwel via San Sébastian, de tunnel de Somport ofwel over de pyrenéen via Orreaga.  We kiezen voor deze laatste weg.

Net over de grens vinden we een heerlijk plaatsje langs de N135 bij een kapelletje waarlangs menig Compostella pelgrim passeert.

Het vrouwtje komt terug en vraagt of ons brood al op is. We kopen broodjes. Bij een ander, die ons staat op te wachten, kopen we zefgemaakte geitenkaas en confituur.

Vandaag rijden we Spanje binnen.  In de Spaanse bergdorpjes is er geen mogelijkheid om onze modem te activeren.  Onze blog zal dus voorlopig niet meer kunnen worden bijgewerkt.

Onderstaande foto's zijn genomen in Castelo Mendo waar we vannacht geslapen hebben.

We rijden naar Guarda, een stad in de bergen die gelegen is op 1097 m en hiermee de hoogst gelegen stad in Portugal is. 

De historische gebouwen zijn niet gerestaureerd. Spijtig, want vooral de twee kerken zien er onder hun grauwe laag mooi versierd uit.

We willen overnachtn in het bergdorpje Castelo Mendo. Een oude man wandelt voorbij.  "Wil je sla?", vraagt hij in gebrekkig Frans. Hij toont twee frisse kroppen sla recht uit zijn volkstuintje.  Ze zien er uitnodigend uit als groentjes bij ons avondmaal.  We vragen hoeveel het kost.
"O, geef maar wat je wil. Ik heb ook wijn, zelfgemaakt. Kom eens kijken.  Proef maar."  Ja hoor, die kopen we ook.

"Wil je brood?", haalt een oude vrouw ons aan.  "Ik maak zelf brood, kom toch mee kijken en proeven."

Spijtig dat we zelf nog zoveel brood over hebben.  We geven ons geld liever aan deze eenvoudige mensen, dan aan een warenhuis.  Zij kunnen het echt gebruiken.

We worden wakker onder een diepblauwe hemel.  Het landschap is uniek: we zien een dik wolkendek ipv een  dal.  Het dorpje Sabugaira daar beneden moet wachten tot de zon erdoor prikt.

Als we dichter bij de stenen komen zien we dat er een plakaatje hangt waarop staat dat onzichtbare gedaantes - geesten - en buitenaardse wezens - deze plek komen bezoeken.  Tja... we hebben in elk geval goed geslapen.

We rijden via Torre naar Monteigas.  De N338 loop helemaal langs een vallei onstaan door een vroegere gletsjer.  Vlak voor Vale de Zézere slaan we een bosweg in om te picknicken.

Een heerlijke geur van bloeiende brem verwelkomt ons.  Het bord bij het wandelpad is gedeeltelijk vernield.  We kunnen nog lezen : 1.5 km Poios Brancos.  De omgeving lijkt een uitgestrekt "bos" van brem en een paarse variant die erop lijkt.

Hier en daar steken rotsen boven de struiken uit. Enkele zeldzame boomskeletten en het verbrand hout op de bodem getuigen van een bosbrand.

Na enkele uren keren we op onze voetstappen terug.  We ontdekken nog verschillende andere wandelpaden.  We schrijven alle wegwijzers en bordjes over.

Zo hebben we een groot deel van onze volgende voorjaarsreis al gepland.

Vandaag rijden we de bergen in, van Cavilha over Torre naar Seia.  Op 1950 meter hoogte ligt er nog  hier en daar wat sneeuw.  Nooit gdacht dat we dit in Portugal nog zouden tegenkomen.

De rotsformaties zijn indrukwekkend.  We vragen ons af hoe sommige blokken nog op elkaar blijven staan.

We parkeren in Seia.  De zachte avondzon nodigt uit voor een terrasje.  Naast de vele winkeltjes die ambachtelijke schapenkaas verkopen, ontdekken we twee terrasjes in de wind en in de schaduw. We zijn te verwend om hiermee genoegen te nemen...

We kammen elke vierkante meter van de 200 m² grote parking af, maar krijgen Vroem niet horizontaal geplaatst. Ook andere plaatsjes en dorpjes liggen op een helling.  We zien hier ook geen andere camperaars.

We rijden daarom terug richting Torre, de bergen in, om helemaal boven te overnachten. We vinden een plaatsje aan mysterieuse rotsen. 

De ondergaande zon werpt een vuurrode gloed op de steenmassa's.

In Praia de Quiaios kunnen we wandelen langs eindeloos uitgestrekte stranden. Maar we hebben al de Portugese kusten nu wel gehad.  Dus begeven we ons naar het bruisende Coimbra aan de Mondego rivier in het binnenland.  Wat een tegenstelling met het levenloze Perdragao.

De camperplaats is ook al heel apart. Tussen de twee rijen mobilhomes die zijspiegel aan zijspiegel opgesteld staan is slechts 1 meter afstand.
Zelfs kleine Vroem heeft het moeilijk om zich tussen de anderen te proppen.  Onze buurman vraagt om hoe laat wij morgen vertrekken, zodat hij dan meer ruimte heeft om ook te vertrekken.

We bezoeken de universiteitsstad Coimbra.  Het is er feest! De studenten vieren uitgebreid gedurende de week die volgt, het einde van de lessen. Daarna starten de examens...

Het is mooi weer en de uitbundige vrolijkheid van de jongeren is overal aanwezig.
's Avonds pikken we nog een terrasje mee alvorens we ons in Vroem te ruste leggen. 

De nacht is rustig... zouden de studenten dan nu toch gaan studeren?

Het kerkklokje klingelt onvermoeibaar elk half uur en neemt geen nachtrust.  Elk uur vertelt het ons hoe laat het is.  En 3 minuten later slaat het opnieuw het aantal uren.  Voor diegenen die niet van de eerste keer wakker werden of goed opgelet hebben?  Wij hoeven hier zeker niet terug te komen, want we kunnen nu tot 12 tellen...

We picknicken op het strand in Sao Pedro de Moel, bij Marinha Grande.  Nu we eens ter hoogte van de zeespiegel staan zijn we onder de indruk van de metershoge golven.De zonneschijn en de wind zijn net niet te hevig voor een strandwandeling.

We rijden naar de camperplaats in Pedrogao, bij Coimbrao.  Vlak achter de lage duinheuvels ligt een uitgestrekt terrein.  Er staat een bordje "enkel voor bussen, motorhomes en caravans". Samen met slechts 2 andere campers hebben we hier plaats zat. 

Maar het stadje maakt een vreemde uitgestorven indruk. De massa's apartementsblokken staan leeg.  Haast alle straten liggen er verlaten bij : rolluiken af, niemand te zien.

Zelfs geen kerkje met bijbehorend klokje zal ons deze nacht storen...