Na de laatste Spaanse boodschappen in Pamplona rijden we naar de Spaans-Franse grens.

We stoppen in Punto de Artesiaga, tussen Eugui en Irurita, om te wandelen. We zijn meteen verkocht om hier ook te overnachten.

De zon haalt ons alweer uit ons bed en nodigt ons meteen uit naar buiten voor een warm afscheid.

We nemen haar mee nnar het frisse België en hopen dat zij zich onderweg niet bedenkt. Dat lukt ons alvast tot in La Alberia, Spanje.

We wandelen onder een diepblauwe hemel in het gebergte. De heerlijke geur van de bloeiende brem blijft ons vergezellen tijdens deze tocht.

Bij Vroem staan twee banken voor ons klaar: één in de aangenaam warme zon en één in de schaduw.

We sluiten deze dag en ook Portugal af met op de actergrond het getsjielp van de vogels. We zijn vooral blij over onze tot nu toe veilige reis en onze gezondheid die dit toelaat.

Het is fris, klam en nat. We hebben ineens veel minder zin in wandelen.

We schuiven doorheen het druilerige maar  prachtige berglandschap, helemaal tot in Baril de Alva, ten zuiden van Olivera. We willen overnachten op de ruime camperplaats, rustig en midden in de natuur. Maar we zijn niet de enigen die dat willen... De mobilhomes plakken bijna letterlijk tegen elkaar.

Na heel lang wikken en wegen begeven we ons terug naar Baragem de Luzia voor een extra nachtje.

Vannacht heeft het, voor het eerst sinds deze reis, geregend.

Wanneer we aankomen in Casal Da Lapa, is de zon er al in geslaagd om de miezerige wolken te verdrijven.

We wandelen bij het meer  “ Baragem de Luzia”. Er staan nog meer wandelingen aangegeven. Wat een fijn vooruitzicht!

Terrugem heeft geen wandelingen en in het dorp valt niets te beleven.

We begeven ons naar Villa Velha de Rodao. In het toeristisch bureau krijgen we een kaart waarop twee wandelingen staan aangegeven.

Die doen we morgen...  Nu zitten we, lui als we geworden zijn,  in het groen, tot de laatste zonnestraal.

Vanaf 7 uur genieten we buiten van onze koffie en ontbijt. Heerlijk! Om de sombere weersvoorspelling één dag voor te zijn rijden we richting noorden.

We willen picknicken en wandelen langs het meer in Oriola, mar het meer is op een plasje na  opgedroogd.

We verkennen Viana de Alentejo. Zowel het kasteel als de huizen zien er verkrot uit.

We overnachten in Terrugem, na een zonnig avondterrasje.

Yes !!!! Onze frigo heeft zich herpakt! Nu kunnen we weer een flinke voorraad aanleggen.

Daarna volgt een lange rit naar het stuwmeer in Barragem Monte da Rocha. In deze omgeving is niets te beleven, maar we vinden wel een rustige parking, aangenaam genoeg om hier te overnachten.

Er is iets mis met onze frigo. Het is er 11° en dat is veel te veel.

Het dichtst bijzijnde mobilhomebedrijf bevindt zich in Sesimbra, ongeveer 100 km hiervandaan. Van een camperreiziger vernemen we dat, door de aanhoudende warmte, de gas-samenstelling in de gasfles op het niveau van de toevoer veranderd kan zijn.

Dus sluiten we onderweg alvast onze reservegasfles aan. 's Avonds wijst de thermometer 6°. Goed zo, maar nog teveel. We overnachten in Sesimbra, benieuwd  hoe het morgen zal zijn.

We picknicken aan een meer, even voorbij Monsaraz.

Afgaande op de mondelinge en gelezen commentaren, mogen we een bezoek aan Evora niet overslaan. Dit stadje kan ons echter niet bekoren.

We overnachten in de buurt van de Intermarché.

We wandelen naar het druk bezochte kasteel waarrond dit historisch dorpje gebouwd is.

We overnachten aan de voet van het kasteel.

De frisse bries die vanuit alle windrichtingen waaide, is gaan liggen.

Voor het eerst sinds deze reis kunnen we 's avonds buiten eten zonder een zuchtje wind.

We creëren een luxe-terrasje met een 360° zicht op het uitgestrekte dal, tot en met de horizon.

Het dorpje Luz werd 40 km verderop verplaatst en heropgebouwd, omwille van de aanleg van het stuwmeer.

Dit vinden wij een reden om deze omgeving te verkennen. Maar de splinternieuwe wijken en straten zien er verlaten en saai uit. We komen te weten dat de meeste bewoners niet wilden verhuizen naar deze verplichte plek.

We wandelen over een stakeketsel dat tot ver boven het meer loopt, en weer terug.

Dat was het dan. Geen restaurantjes of gezellige terrasjes. Behalve Vroem... En de bar is open.

We vertrekken met onze picknick voor een dagtrip rond het uitgestrekte meer.

Maar elk paadje mondt uit in een privétuintje of volkstuintje.

Er loopt wel een bewegwijzerde wandeling doorheen het vroegere mijngebied waarvan dit dorp de stille getuige is.

We zijn onder de indruk van het harde leven v an toen.

De door ons verwachte weekenddrukte blijft uit. Dus gunnen we ons nog een extra nachtje op deze gratis bijna-camping.

Het stormt aan de kust.

Uit de landwind in de schaduw is het 35°. Dus vluchten we naar Mina de Sao Domingos, in het binnenland.

We komen terecht op een luxieuze parking met zicht op een meertje met zwemgelegenheid.

Op het kraaknette terrein zijn enkel mobilhomes toegelaten. Er is een picknickplaats met tafels en banken. Het bar-restaurantje heeft een overdekt terras en toiletten. Tot onze verrassing is deze plaats niet betalend.

De bries is hier minder hevig en de temperatuur is aangenamer. Wat zijn we toch verwend dat we het weer zomaar kunnen kiezen...

Vooraleer we hier wegrijden willen we onze watervoorraad bijvullen. Dat wordt aanschuiven want ook voor Jan en Alleman is de Intermarché in Sagres de enige plaats met campervoorzieningen in een straal van 100 km. Vervolgens gaan we op zoek naar een schaduwrijke plaats om te picknicken.

Geen schaduw te bespeuren op dit middaguur! Uiteindelijk parkeren we aan de rand van een dorpje en openen de achterdeuren van Vroem. Zo krijgen we één vierkante meter schaduw, net genoeg om onze stoeltjes in te proppen en te picknicken bij “slechts” 32°.

In het  bloedhete kustdorpje Monte de Clerigo waait een krachtige warme landwind. Hier blijven we overnachten. A

ls welkomstgeschenk krijgen we een prachtige zonsondergang.

Ter ere van de sani mogen we meer dan 100 km rijden, naar Sagres, waar de dichtst bijzijnde voorzieningen zich bevinden. De activiteit van vandaag wordt nog uitgebreid door de was- en droogautomaten bij de Intermarché. Niet zo erg... het is toch veel te heet om waar dan ook te wandelen.

We overnachten op de grote parking, dichtbij het Fort. Plaats zat voor ons en de talrijke andere mobilhomes.

Vanop ons geïmproviseerde terrasje, naast Vroem, merken we echter dat  een drukke sluipweg het midden van die parking doorkruist.

We wandelen, over de met bloemen bezaaide rotsen en duinen, naar het strandje in Zambujeira de Mar.

Het vroegere parkeerterrein waar we vorige keer verbleven werd opgedoekt. Verderop prijkt een nette gloednieuwe parking, voorzien van het bekende toegangspoortje, waar alleen auto's onderdoor kunnen.

In de loop van de avond trekken alle Spaanse en Portugese mobilhomes weg. Morgen, paasmaandag, blijkt hier een werkdag te zijn.

Bij zonsondergang staan wij hier tot onze verrassing helemaal alleen.

Wat een drukte! Maar... wat zijn we rotverwend. Vergeleken met onze Belgische kust tijdens een warm en zonnig verlengd weekend is het hier vrij rustig.

We installeren ons aan de rand van een parking.

Tussen de rotsen, die de wind tegenhouden, zitten we lui op het strand, tot de vloed ons wegjaagt.

Het wordt ploeteren in het losse duinzand, heuvel op, heuvel af. Maar elke stap wordt rijkelijk beloond met een paradijselijk zicht, met het geluid van de branding, of met de stilte.

De natuur langs de Rota Vincentina is als klassieke muziek: het blijft  nieuw en fascinerend.

We ontmoeten veel meer trekkers en wandelaars dan vier jaar geleden. De toen pas aangelegde wandelweg heeft duidelijk succes.