Het blijft de hele dag regenen. Goede gelegenheid om onze voorraad in te slaan. We stoppen op de ruime parking in Hässelholm, bij de molen.

Een voetgangerspad brengt ons in een paar minuten naar de binnenstad.

We overnachten in Skyrup, aan de rand van het Finja Sjön.

Wat een rust!

Vannacht heeft het flink geregend. Maar vanaf de ochtend worden we getracteerd op zon en zomerse temperaturen.

We volgen het Skåneledenpad over Domsten tot in Viken, en weer terug.

We picknicken aan het water bij de vogels.

We maken een korte wandeling over het Skåneledenpad. We lopen aan de rand van het bos en kijken neer op de vogels, die zich koesteren in het zonnetje op de stenen in het kabbelende zeewater.

We overnachten op de parking aan de rand van het natuurgebied.

We picknicken in de warme najaarszon, op een zitplaatsje bij het water, afgebakend met windschermen.

De rustige omgeving nodigt ons uit om verder te wandelen. Tot onze verrassing laten de dreigende donkere regenwolken ons met rust.

We kopen zegels aan het postloket in het Zweedse warenhuis “ICA”.

Voor zo ‘ n klein bedrag willen we het Zweeds geld dat we thuis nog hadden liggen tevoorschijn halen. Maar de biljetten zijn niet meer geldig. Je kon ze inruilen tot … juni 2017. We begeven ons naar de Forex-bank, de enige bank die verouderde briefjes van 200 en 500 kronen nog omruilt. (doch enkel naar Euro!)

We overnachten aan het water, nu aan de Zweedse kant van de Oresund brug die Denemarken met Zweden verbindt.

Voorbij het terrein van de voor ons vertrouwde doorreisparking (bij de Storebæltsbroen) vinden we een plaatsje aan het water.

Het verkeerslawaai op de beroemde verbindingsbrug blijft ons achtervolgen. Maar deze doodlopende weg verlost ons wel van het af en aan gerij van voertuigen.

In Nederland trotseren we gigantische files. Wat moeten we ons hier tijdens werkdagen voorstellen?

We overnachten op de drukbezette, maar verder rustige camperplaats in Sittensen.

Op een bord staan verschillende wandelingen in de omgeving aangegeven.

Goed idee voor een volgende uitstap, op één dag rijden van thuis.

Na de laatste Spaanse boodschappen in Pamplona rijden we naar de Spaans-Franse grens.

We stoppen in Punto de Artesiaga, tussen Eugui en Irurita, om te wandelen. We zijn meteen verkocht om hier ook te overnachten.

De zon haalt ons alweer uit ons bed en nodigt ons meteen uit naar buiten voor een warm afscheid.

We nemen haar mee nnar het frisse België en hopen dat zij zich onderweg niet bedenkt. Dat lukt ons alvast tot in La Alberia, Spanje.

We wandelen onder een diepblauwe hemel in het gebergte. De heerlijke geur van de bloeiende brem blijft ons vergezellen tijdens deze tocht.

Bij Vroem staan twee banken voor ons klaar: één in de aangenaam warme zon en één in de schaduw.

We sluiten deze dag en ook Portugal af met op de actergrond het getsjielp van de vogels. We zijn vooral blij over onze tot nu toe veilige reis en onze gezondheid die dit toelaat.

Het is fris, klam en nat. We hebben ineens veel minder zin in wandelen.

We schuiven doorheen het druilerige maar  prachtige berglandschap, helemaal tot in Baril de Alva, ten zuiden van Olivera. We willen overnachten op de ruime camperplaats, rustig en midden in de natuur. Maar we zijn niet de enigen die dat willen... De mobilhomes plakken bijna letterlijk tegen elkaar.

Na heel lang wikken en wegen begeven we ons terug naar Baragem de Luzia voor een extra nachtje.

Vannacht heeft het, voor het eerst sinds deze reis, geregend.

Wanneer we aankomen in Casal Da Lapa, is de zon er al in geslaagd om de miezerige wolken te verdrijven.

We wandelen bij het meer  “ Baragem de Luzia”. Er staan nog meer wandelingen aangegeven. Wat een fijn vooruitzicht!

Terrugem heeft geen wandelingen en in het dorp valt niets te beleven.

We begeven ons naar Villa Velha de Rodao. In het toeristisch bureau krijgen we een kaart waarop twee wandelingen staan aangegeven.

Die doen we morgen...  Nu zitten we, lui als we geworden zijn,  in het groen, tot de laatste zonnestraal.

Vanaf 7 uur genieten we buiten van onze koffie en ontbijt. Heerlijk! Om de sombere weersvoorspelling één dag voor te zijn rijden we richting noorden.

We willen picknicken en wandelen langs het meer in Oriola, mar het meer is op een plasje na  opgedroogd.

We verkennen Viana de Alentejo. Zowel het kasteel als de huizen zien er verkrot uit.

We overnachten in Terrugem, na een zonnig avondterrasje.

Yes !!!! Onze frigo heeft zich herpakt! Nu kunnen we weer een flinke voorraad aanleggen.

Daarna volgt een lange rit naar het stuwmeer in Barragem Monte da Rocha. In deze omgeving is niets te beleven, maar we vinden wel een rustige parking, aangenaam genoeg om hier te overnachten.

Er is iets mis met onze frigo. Het is er 11° en dat is veel te veel.

Het dichtst bijzijnde mobilhomebedrijf bevindt zich in Sesimbra, ongeveer 100 km hiervandaan. Van een camperreiziger vernemen we dat, door de aanhoudende warmte, de gas-samenstelling in de gasfles op het niveau van de toevoer veranderd kan zijn.

Dus sluiten we onderweg alvast onze reservegasfles aan. 's Avonds wijst de thermometer 6°. Goed zo, maar nog teveel. We overnachten in Sesimbra, benieuwd  hoe het morgen zal zijn.

We picknicken aan een meer, even voorbij Monsaraz.

Afgaande op de mondelinge en gelezen commentaren, mogen we een bezoek aan Evora niet overslaan. Dit stadje kan ons echter niet bekoren.

We overnachten in de buurt van de Intermarché.

We wandelen naar het druk bezochte kasteel waarrond dit historisch dorpje gebouwd is.

We overnachten aan de voet van het kasteel.

De frisse bries die vanuit alle windrichtingen waaide, is gaan liggen.

Voor het eerst sinds deze reis kunnen we 's avonds buiten eten zonder een zuchtje wind.

We creëren een luxe-terrasje met een 360° zicht op het uitgestrekte dal, tot en met de horizon.

Het dorpje Luz werd 40 km verderop verplaatst en heropgebouwd, omwille van de aanleg van het stuwmeer.

Dit vinden wij een reden om deze omgeving te verkennen. Maar de splinternieuwe wijken en straten zien er verlaten en saai uit. We komen te weten dat de meeste bewoners niet wilden verhuizen naar deze verplichte plek.

We wandelen over een stakeketsel dat tot ver boven het meer loopt, en weer terug.

Dat was het dan. Geen restaurantjes of gezellige terrasjes. Behalve Vroem... En de bar is open.

We vertrekken met onze picknick voor een dagtrip rond het uitgestrekte meer.

Maar elk paadje mondt uit in een privétuintje of volkstuintje.

Er loopt wel een bewegwijzerde wandeling doorheen het vroegere mijngebied waarvan dit dorp de stille getuige is.

We zijn onder de indruk van het harde leven v an toen.

De door ons verwachte weekenddrukte blijft uit. Dus gunnen we ons nog een extra nachtje op deze gratis bijna-camping.