Het was rustig deze nacht, op het tikken van de regen op ons dak na. Blij dat we toch wat gedaald zijn, anders zouden we wellicht enkele uurtjes vastgezeten hebben in de sneeuw.

Het hotel was inderdaad dicht, er brandde wel licht maar we veronderstellen dat dat een nachtlichtje was.

Als we opstaan, staan we letterlijk in de wolken. Als je op een zekere hoogte in de bergen staat is dit natuurlijk niet abnormaal. We zien wel hier en daar wat gaatjes komen in de wolken. Hopen maar dat de zon tevoorschijn komt! 

We rijden door naar Lom. Hier zien we onderweg nog een fantastisch plaatsje voor de toekomst. Lom is een klein stadje, en een bezoekje waard. Er staat een  staafkerkje en is de moeite om enkele foto’s te nemen. In de binnenstad is er ook een waterval waar je met een touw overheen kunt glijden (dead ride?). Niks voor ons hoor!  We eten ons boterhammetjes op bij het kerkje en vervolgen onze weg in de richting  van Otta.  

Op de kruising van de RV51 rijden we de Veslevassfjellet op. Weer een route die ons door een mooi berggebied leidt. Na enkele kilometers zien we een wegwijzer naar ‘Ridderspranget’. We vragen ons af wat dat bordje zou kunnen betekenen. Na een fikse daling met Vroem moeten we te voet verder. Wat blijk : het is een kloof met, jawel, een legende aan verbonden. Geen trollenverhaal deze keer. Het gaat over een ridder (Sigvat) die het lief stal van een andere ridder (Iva).  Iva liet zich niet doen en met een aantal manschappen ging hij achter Sigvat aan. Wat hij niet wist, was dat het meisje eigenlijk verliefd was op Sigvat. De twee ridders ontmoetten elkaar bij de kloof. Sigvat nam het meisje in zijn armen en sprong over de kloof. Iedereen die probeerde achter hem aan te springen duwde hij in de kloof. En zo kon Sigvat met zijn lief er vandoor gaan. (Er stond niet bij of ze lang en gelukkig verderleefden).

Van die kloof willen we ook wel wat foto’s trekken, maar het is niet makkelijk om erbij te komen. Gelukkig is het gestopt met regenen en kunnen we de kloof van naderbij bekijken.

Als we verder over de RV51 rijden zien we mooie landschappen verschijnen.  Meertjes omgeven door besneeuwde toppen. Ongeveer halverwege en op een hoogte van 1300m houden we halt. Het is zo mooi dat we beslissen te overnachten.  Het wordt wel koud (-1) maar Vroem kan dit makkelijk aan en verwarmt ons heel de nacht tot een gezellige warmte onder een sterrenhemel. ’s Avonds kijken we naar een aflevering van Wallander - we ontdekken dat Vroem ook als bioscoopzaal kan dienst doen.

En we staan weer alleen!

Brrr… wat is het buiten koud! Maar de zon kondigt zich aan. We willen graag nog een wandeling maken, maar kleine bergriviertjes maken de omgeving drassig en moeilijk zonder laarzen.  

Maar hier willen we zeker terugkomen. Er zijn vele kleine plaatsjes om te parkeren langs deze weg, hetgeen het makkelijk zal maken om hier eens een lange wandeling te maken, volgende zomer?

Als we onze boodschappen doen lezen we in een krant dat de hemel zich wolklenloos zal aandienen. We rijden toch door richting Zweden en afhankelijk van het weer in de komende dagen zullen we beslissen welke richting we uitgaan. Nelly droomt nog van haar tweedehands boekenwinkeltje en mocht het blijven regenen zou ze daar graag nog eens een bezoekje willen brengen, anders rijden we langs de Westkust naar Denemarken.

Het is niet makkelijk om snelheid te maken in Noorwegen, de wegen zijn smal en de maximumsnelheid varieert van 50 tot 80 km/h.

We kennen Arvika al en willen daar nog eens gaan overnachten op de kade waar we eerder gaan lopen zijn door het lawaai van jongeren in het weekend.

We komen na 20u30 aan. Het is zeer rustig. We staan alleen aan het grote meer.  Wolkenloos met een mooie sterrenhemel. Dat belooft voor morgen!

Arvika en Glaskogen, nog nooit zijn we in Zweden en/of Noorwegen geweest zonder hier te passeren. We kennen deze plaats bijna uit ons hoofd. We weten ook waar we water kunnen bijtanken en het vuil water laten weglopen. 

Maar we moeten vooral onze stick die we begin augustus hebben aangeschaft, verlengen voor 14 dagen zodat we terug permanent internet ter beschikking hebben.

Het is fris, maar in het zonnetje is het best te doen zonder jas. We eten onze boterhammen in het park, en hier zien we weer het verschil met Noorwegen. De perkjes zijn piekfijn onderhouden met fleurige bloemenperkjes alom. 
Na het park wandelen we nog wat door het openluchtmuseum, jammer dat heel wat dingen niet open zijn. Tja, half september is hun toeristisch seizoen al gedaan, dat van ons nog niet!

In het toeristenbureau vraagt Nelly terloops of er geen tweedehands boekenwinkel in Arvika is: Neen, antwoordt de dame, maar misschien bij het Rode Kruis. En wanneer we later toevallig passeren bij het rode kruis merken we dat ze inderdaad naast kleding en huishoudmateriaal ook boeken verkopen. Hier komen we beslist ooit nog eens terug.

We installeren ons weer op de kade aan het meer. Het is gelukkig nog maar donderdag, in het weekend zou het anders weer bonkebonk muziek geven.

Vrijdagmorgen, we worden wakker in een dichte mist. Het duurt nog tot de middag eer de mist goed en wel is opgetrokken. De zon doet haar best, maar stapelwolken verschijnen aan de hemel.

We rijden naar Karlstad en vinden vroeg in de namiddag een plaatsje op een grote parking aan het Mariebergskogen, een groot park met een natuurreservaat.

Het park is ook een grote speeltuin. Maar anders dan ander speeltuinen staan er bijvoorbeeld spiegels zoals er bij ons op de kermis in het spiegelpaleis te vinden zijn.  We trekken wat foto’s omdat we het leuk vinden, maar die zie je beter niet! (als je ze echt wilt zien stuur je ons maar een mailtje…)

Het naturum is een centrum voornamelijk gericht op kinderen. Dus wandelen we door het reservaat. Jammer dat het omgeven wordt door drukken wegen, het geluid van de snelwegen overstemt de schoonheid van het reservaat. 

Maar op de parking blijven we overnachten. We weten dat het weekend is en dat het misschien weer lawaaierig wordt met jongereren, maar we zien op de parking toch nog wat andere campers staan dus nemen we het risico maar.

De lucht blijft grijs gedurende de hele dag.  Toch beslissen we om te gaan wandelen in het naturgebied rondom Karlstad. Er zou in Dye ook een stenencirkel staan die dateert van 3500 vC.

De wandeling is behoorlijk lang en loopt een stuk door de stad. Karlstad is zoals zovele andere steden in Zweden ergens in de 19^de eeuw volledig afgebrand. Er zijn dus weinig historische gebouwen die bewaard zijn gebleven. Het is een belangrijke stad in de verbinding van Stockholm naar Oslo en Göteborg. 

In Kalstad zijn ook de afspraken gemaakt over de scheiding van Zweden en Noorwegen ergens in het begin van de vorige eeuw. Hun onafhankeleijkheid is dus zeker niet ouder dan de Belgische.

De stad is niet zo groot. Eens je over de rivier bent en langs het spoor loopt, dan ben je snel in de natuur. De weg naar de stenencirkel is nergens aangegeven. Gelukkig hebben we via het toeristisch bureau een kaart kunnen meekrijgen waar alle boswegjes goed op staan aangeduid.

De stenencirkel ligt verscholen in het bos. Maar we vinden hem wel! De uitleg die erbij geschreven staat vermeldt dat het vermoedelijk heel oud is, maar dat de bedoeling hiervan niet zeker gekend is. Wat we wel zien en eigenaardig vinden is dat rondom de cirkel er meerdere zeer grote mierenhopen te zien zijn. Toevallig of te wijten aan een hoeveelheid aanwezige energie… wie zal het zeggen?

We zijn moe als we terug  in Vroem aankomen. We zien wel dat er zich een aatal campers rondom ons hebben geposteerd. Maar we zijn toch altijd een beetje geruster als we niet alleen staan ook al is het in de stad.

Het bier is hier terug heel wat goedkoper, dus klinken we op onze geslaagde wandeling en na het eten gaan weer wat lezen in onze verwarmde vroem.
Het regent weer, voor de afwisseling…

Van Karlstad rijden we naar het Dalsland kanaal dat een verbinding vormt tussen Arvika en Göteborg. Het is te vergelijken met het Gota Kanaal.

Het is al in de namiddag als we in Bengstfors aankomen op een parking aan een voetbalveld. Het ligt aan het einde van een doodlopende straat. Op een informatiebrochure staat aangegeven dat er hier 3 wandelingen vertrekken. We zien links en rechts enkele kleinde paadjes omhoog lopen maar geen enkele aanduiding over deze wandelingen.

Het regent niet dus trekken we onze wandelschoenen aan en wandelen we lukraak op een van de paadjes. De wandeling loopt een beetje op en af maar we bevinden ons al vrij snel in een ongelooflijke stilte.

Na enkele km zien we een bordje “Djupviken” 7,5 km. Nelly vertaalt viken als baai, dus volgen we die blauw-wit pijlen en komen inderdaad uit op plaats met zicht op een baai van een meer. Hier staat ook een klein info-bordje met het plannetje van de wandelweg. 

Als we verder lopen merken we wel dat de tijd voortschrijdt. Het wordt al donker tegen 19h30. We hebben geen kaartje van de weg bij, dus stappen we wat vlugger om zeker voor het donker terug bij vroem te zijn…  Net als we een wedloop tegen de schemering beginnen, zien we Vroem in de verte staan…oef!

Het voetbalveld ligt er verlaten bij, maar zelfs voor ons alleen gaan de lichten op de parking aan… vriendelijke mensen toch, die Zweden?

We worden wakker onder een staalblauwe hemel. Zeker wandelen vandaag, want het zou wel eens de laatste mooie septemberdag kunnen worden.

We rijden in de voormiddag naar het toeristisch bureau in Bengtsfors en vragen daar naar mogelijke wandelwegen. Er blijkt een nieuwe wandeling te zijn van ongeveer 28km. Dit is natuurlijk veel te ver, maar we kunnen altijd een stuk van de wandeling doen en na enige tijd terug omkeren.

De wandeling begint rond het meer van Bengtsfors. Wat is het lang geleden dat we nog eens konden picknicken! Het is warm in de zon en we blijven er een poosje zonnen. Geen wind, volop zon en het meer aan onze voeten! Heerlijk.

Wanneer we verder wandelen komen we algauw op kleine paadjes in een bosrijke omgeving. Plotseling komen we voor een kapot brugje te staan. Er liggen nog 2 planken om over te lopen, maar die zijn spekglad. We besluiten dus om maar terug te keren. Rond 16h komen we moe maar opgeladen terug bij Vroem.

Nu weer een plaatsje zoeken… En jawel, weer vinden we een rustig mooi plaatsje op een klein schiereiland op het Laxsjön meer. Het plaatsje heet Baldersnäs. Bij het oprijden van de parking zien we een bordje staan met: Husbil – Avgift 100kr.  Ja, zo rustig, dat hebben we er wel voor over. Maar we zien niet hoe en waar betalen.  Er is niemand in de omtrek te zien. Ook geen brievenbus om het geld in te deponeren.We stellen ons dus maar op en verwachten dat er iemand zal langs passeren om het geld te collecteren, maar niets daarvan. We zien of horen niemand.

We kijken nog voor de laatste keer naar een aflevering van Wallander en gaan dan slapen. Misschien komt de eigenaar morgen vroeg wel langs.

Vannacht regende het  op Vroem. Het was ook aangekondigd. 

Vanaf de parking kan je in de rest van het schiereilandje wandelen. Hiervoor komen we beslist nog eens terug, later, bij mooi weer. Van de eigenaar geen spoor, dus rijden we maar door zonder te betalen…

We rijden richting Göteborg en eten voor de verandering in het Ikea-restaurant. Wat is het rustig daar, in tegenstelling met Ikea in Antwerpen!

Na ons lekker, op en top Zweeds en goedkoop middagmaal rijden we verder naar onze camping die we deze morgen al hadden opgezocht. Nelly vond het nog nodig om te wassen, vandaar.
Als we aankomen aan de camping rond 17h zien we dat de receptie dicht is en pas opengaat van 8 tot 12h.  Op zich geen probleem, want je mag binnenrijden en je installeren en later betalen. Maar de was- en droogmachine werkt met jetons en die kan je alleen aan de receptie kopen.

Dus beslissen we om maar wat verder te rijden. Nelly toont haar stuurvaardigheid in het kleine dorpje Möllen en ja hoor, ze vindt een plaatsje aan het strand. Gelukkig mogen we daar staan, want het bordje vermeldt: "uitsluitend voor badgasten". Gelukkig voor ons is dit beperkt in tijd, namelijk tot 15 september. 

Terwijl we parkeren zien we de zon ondergaan in de zee, net op tijd om een paar mooie beelden te schieten.

In plaats van een 4-sterren camping hebben we nu een 10-sterren Vroem-plaats met zicht op zee!

Complete rust… geen badgasten met dit weer.  Alleen joggers en vroege wandelaars die regen en wind trotseren. Wij drinken rustig koffie en vertrekken richting Zuid-Zweden.

We twijfelen nog even of we de boot in Helsingborg zullen nemen of de Oresund brug. Qua prijs is er weinig verschil. In Malmö kennen we de plaatsjes om te overnachten, in Denemarken is het minder evident omdat het allemansrecht daar niet van toepassing is.

Na een rustige rit komen we vroeg in de namiddag aan in Malmö. De campergids vermeldt dat er zuidelijk van de Oresundbrug ook nog een badplaats is met overnachtingsmogelijkheden. Het is een mooi strand, en het water van de zee is glashelder! Wat een verschil met onze Belgische kust. Op de kleine pier kan je zo de bodem van het zee zien, het is uitnodigend om erin te springen maar de temperatuur doet ons toch wel wat twijfelen en dus doen we dit maar een andere keer.

Ondanks de rust die van dit plaatsje uitstraalt willen we toch wel terug gaan naar de andere kant van de Oresund brug, waar we vlak langs de zee kunnen staan en het ruisen van de golven kunnen horen.

Terwijl we nog wat wandelen langs de zee duurt het ongeveer een half uur voordat de regen weer op ons neerdaalt…

Onze laatste avond in Zweden…  De Oresundbrug is nog nauwelijks zichtbaar door de mist en de regen. We klinken op ons afscheid en plannen wanneer we zullen terugkeren….

Als we vertrekken uit Zweden, en over de brug naar Kopenhagen rijden, vragen we ons af in welk seizoen we best terugkomen.  Augustus was prima, in september lijkt het al volop herfst door de vele regendagen.

Files hebben we gedurende de 2 maanden niet gehad, maar telkens als we Hamburg passeren gebeurt het onvermijdelijke. De Elbetunnel is vermoedelijk vergelijkbaar met de Kennedytunnel in Antwerpen. Maar het valt al bij al nog wel mee.

Tegen de avond vinden we een plaatsje aan een school in een klein dorpje in Duitsland. In de buurt is een restaurant en daar willen we op onze laatse avond eens van genieten. In Duitsland kan je goedkoop en heel lekker eten en daar maken we graag gebruik van … heerlijke maaltijd.

Het is stil rond Vroem als we onder de wol kruipen.

Rond 7u30 horen we kinderstemmen en het toeslaan van autodeuren. Ja, natuurlijk, we staan voor een kleuterschooltje. We merken dat we weer in de bewoonde wereld komen  met zijn dagdagelijkse beslommeringen.

Na een verblijf van een  maand op hetzelfde adres willen wij weer op stap met Vroem.  We kiezen voor een wandelweekend in de Duitse Eifel.

Om geen tijd te verliezen – want we kunnen maar twee nachten wegblijven – rijden we naar één van de vier overnachtingsplaatsen uit de campergids, in Hürtgenwald, aan het Soldatenfriedhof langs de Höhenstrasse.  Maar deze Strasse blijkt ook een drukke verkeersweg te zijn..

Verwend als we zijn rijden we meteen naar de volgende plaats. Parkplatz Burgstrasse in Bergstein. Een ruime lege parking  naast een rustige woonwijk die ons ook  een kleurrijk  zicht biedt  op het verlichte stadje. We krijgen Vroem niet helemaal horizontaal en dat zien we wel aan het water in de kookpotten, maar we zullen hier overnachten op de perfecte plaats, denken we ...  
Tot we merken dat de kerkklok elk kwartier van zich laat horen. Daar kan René absoluut niet tegen als hij ook nog wil slapen.

Dus op naar plaats nummer drie bij de Einmünding Kall-Rur in Zerkall. In de duisternis  onderscheiden we een wandelkaart en een leegstaand gebouw, geen kerkklok, geen verkeer…  Zullen we hier lekker slapen! ?  “ Toet toet!”, groet  een treintje dat voorbij rijdt…  Maar treinen rijden ’s nachts toch niet? Dus wagen we het erop.

Zoals altijd wanneer we onze slaapplek alleen maar in het donker gezien hebben, kijken we bij het ontwaken nieuwsgierig door het raampje. We staan vlak langs de spoorlijn! Maar we hadden geluk: de trein heeft inderdaad vannacht niet gereden. We willen met Vroem naar plaats nummer vier, maar die is niet rustiger: een verkeersweg en  de spoorweg.

We rijden verder naar Obermaubach, voor  een wandeling die we op voorhand hadden opgezocht. Het wordt meteen een test om onze gsm als kompas en als wandelkaart te gebruiken. Het resultaat is voor ons een openbaring. De talrijke bospaadjes en splitsingen staan er allemaal op. Gemakkelijk als je geen tijd wil verliezen met het zoeken van brochures in een infokantoor.

Op deze zonnige dag komen vele wandelaars en fietsers genieten van de mooie herfstkleuren en de rust… die af en toe wordt onderbroken door het toeterend treintje. Het lijkt wel overal  te rijden. Spoedig merken we dat er heel wat wandelwegen de onbewaakte spoorweg kruisen. Ha, zo zit dat!

We genieten van de vele vergezichten. De wandelpaden zijn volledig in de natuur en er is dus nergens storend verkeer.  Als we in Zerkall het spoor oversteken zien we in de verte het kasteel van Nideggen liggen, maar de afstand is te groot, dus laten we dat maar voor een volgende keer.  Het zonnetje schijnt heerlijk en we kunnen op een bankje onze boterhammetjes opeten in een complete rust.   Dan gaat het stevig bergop.  We wandelen langs rotspartijen waar we enkele moedige klimmers als Spiderman tegenop zien klauteren. Leuker om te zien dan om te doen. 

Na de lange wandeling (zie kaartje hieronder) laten we ons verwennen in een van de restaurants. Vroem staat nog heel alleen op de parking van het wandelgebied, aan de oever van de Rur. Het is rustig en de spoorweg ligt zelfs iets verder. Hier zullen we goed slapen.

We ontwaken met een buitentemparatuur van 3°.  De parking is volledig verlaten.  Alle wanderlaars zijn gisterenavond vertrokken en wij bleven alleen achter op deze parkingplaats aan de Rur en haar stuwmeer.  Deze plaats wordt onze nummer één uit onze zelfgemaakte campergids!

We worden weer verwend met stralend mooi weer.  Na wat inkopen in een naburige Lidl zoeken we een wandeling op.  Dit is in deze buurt helemaal geen probleem.  Je vindt heel wat icoontjes langs de weg die wandelingen aangeven.
We stoppen ergens langs de baan aan de Ochsenkopf.  

In deze bossen blijkt dat er tijdens de WOII heel wat gevochten is.  Er staan her en der graven van teruggevonden  Amerikaanse en Duitse soldaten (in 1976) na 32 jaar vermist te zijn geweest.

En weer kunnen we op een windstille en zonnige plaats onze boterhammetjes opeten. Tijdens onze terugtocht naar Vroem maken we plannen om nog meer van dit Rurgebied te verkennen.

Fijn dat we na slechts  enkele uurtjes rijden  van elk vrij weekend een korte vakantie kunnen maken.

Ons uitstapje is voor herhaling vatbaar en wordt vervolgd!

De rugzakken worden terug uitgepakt en klaargezet voor onze volgende tocht.

Eifel van 28 december 2012 tot 5 janurari 2013



                                                         Panoramafoto gemaakt vanop de heuvels rondom Ettringen op 31/12

Vroem is helemaal klaar voor onze winterreis, compleet uitgerust met winterbanden en  met de sneeuwkettingen voor alle veiligheid mee in de koffer.

We reizen weer zonder een specifiek doel.  We zien wel... ons recent geslaagd bezoek aan de Eifel doet ons weer in die richting vertrekken.

We vertrekken laat in de namiddag en het wordt al vroeg donker.  Daarom houden we halt in Kelchterhoef aan de Abdijhoeve. Toen we in augustus vorig jaar naar Scandinavië vertrokken hadden we hier ook heel rustig en goed geslapen.   In tegenstelling tot vorige zomer  staan we nu echter heel alleen op deze plaats, maar dat vinden we helemaal niet erg.

We lezen wat, lossen sudoku’s op en kruipen vervolgens gezellig onder de wol.

Niet zo best geslapen. We hadden kou, hoewel de nachttemperatuur boven het vriespunt is gebleven. Maar we hadden vergeten het isolatiescherm tegen de achterdeur aan te brengen. Dat maakt blijkbaar veel verschil.  De koude komt dan namelijk langs de kofferruimte naar binnen en de verwarming hadden we  's nachts nog niet aangezet. 

We rijden langs Aken naar Monschau.  Doch, niet lang nadat we Duitsland binnenrijden krijgt Vroem kuren. Voor de zoveelste keer laat hij het achteruitrij-piepje horen, terwijl de bijbehorende achterlichten blijven branden. Twee keer hadden we dit al aan de garage gemeld. Maar op dat moment piepte Vroem niet en kon er dus ook niets ontdekt en hersteld worden. Omdat we twee maanden door Scandinavië reden zonder problemen, waren we dit ongemak allang vergeten. Trouwens, in het verleden hield het even onverklaaarbaar op als het begonnen was.

Dus laten we Vroem bekomen op een parking op zo'n kleine km van het centrum van Monschau.  We hebben dit plaatsje nog nooit bezocht dus maken we van de gelegenheid gebruik om hier wat rond te kuieren tussen Duitse, Nederlandse, Vlaamse en Franstalige toeristen ( horen we Waals of horen we Frans?) De smalle straatjes en huizen zijn schilderachtig genoeg om ons fototoestel boven te halen.   Talrijke winkeltjes en restaurants vangen gretig de toeloop van toeristen op. Na het stadje doorkruist te hebben  keren we terug naar Vroem en begeven ons weer op weg.

Vroemeke, waag het niet om nog lawaai te maken, want dan sturen we je recht naar huis! Dat heeft hij blijkbaar begrepen, want hij vertrekt zonder te zeuren.

Op aanraden van enthousiaste ex-camperreizigers begeven we ons richting Kirmutscheid.

Maar na 10 minuten  begint het weer… pieieieiep pieieieiep! OK Vroem, we zijn er bijna, dan kan je een  nachtje uitbrommen en morgen zien we wel. 
Voorbij Blankenheim rijdt een automobilist ons voorbij en houdt ons dan tegen. Of we onze achterlichten aub willen nakijken? “ Ja, danke”. ..

Het achteruitrij-licht schijnt als een koplamp en verblindt de auto's achter ons.   Verder rijden kan dus niet meer in het donker !
René piekert wat en stapt uit om te kijken hoe het daar vanachter in elkaar zit. Hij ontdekt de kabeltjes en na wat zoeken slaagt hij erin de witte achterlichtjes te ontkoppelen. Het pieptoontje nemen we er dan maar bij, zegt hij, maar we hinderen het verkeer nu niet meer. Maar… nu branden de gewone rode achterlichten en de stoplichten ook niet meer... Dus de kabeltjes maar weer terug verbonden, hetgeen een hele klus is want je kan er nauwelijks bij door de opbouw van de camper. Pech bij onze pech !

 

Hier staan we dan langs de weg op een zaterdagavond… We bellen met de "Fiat service". Een Nederlander vraagt ons helemaal uit en geeft ons vervolgens een nummer in België.  Die vragen ons opnieuw naar het hele verhaal.  Ze zullen iemand zoeken die Duits kan en beloven ons dat we  binnen het uur hulp krijgen. Drie kwartier later worden we opgebeld door de iemand uit Duitsland. In zijn beste Duits herhaalt René wat er gebeurd is.  Even na half acht komt een technieker aangereden. “Waar zitten die lampjes toch….ik kan er niet aan! Oh nein, ein Fiat? dass ist =+@?!#....! “.

 Na veel zoeken en proberen  – gelukkig voor hem is de handleiding van de auto in het Duits – slaagt hij erin om de witte lampjes uit de achterverlichting te halen . Hij kan zelfs het piepsignaal uitschakelen.

Hoera! We zijn gered! Mijnheer de technieker heeft al veel auto’s gedepannneerd, vertelt hij, maar zoiets heeft hij nog nooit meegemaakt… zelfs niet bij Fiat wagens !

 

We rijden opgelucht terug richting Blankenheim naar een standplaats voor campers.  Ook hier staan een 4-tal campers maar er is voldoende plaats en we voegen ons netjes in de rij tussen de anderen.
 
Het is te laat om nog eten te koken dus bezoeken we maar het stadje Blankenheim.  Het lijkt helemaal verlaten.  Het enige restaurant dat we kunnen vinden en dat nog open is, is een Thais restaurant.  Maar bij het lekkere eten en enkele verfrissende bitburgers kunnen we snel bekomen van deze dag.

Kirmutscheid staat niet op de kaart, niet in Google Maps en nog veel minder langs de weg aangegeven. Zoekend rijden we enkele malen heen en weer over de B 258, telkens voorbij de plaats waar we gisteravond pech hadden.

Plots ontdekken we in de verte een kerktorentje. Een klein zijwegje, dat nauwelijks vanop de weg te zien is,  gaat over in een zandweg en loopt dood op twee gebouwen en een kerkje. We kunnen hier inderdaad overnachten, net zoals deze mensen mee dan dertig  jaren geleden hadden gedaan. Voor één van de gebouwen kan Vroem net horizontaal staan. En rustig is het hier natuurlijk ook. Maar het kerkklokje klingelt ieder kwartier en René ziet het niet  zitten om daaronder te slapen.

Er staan wel wat wandelingen aangeduid in de buurt van het kerkje en we wandelen naar Pomster, een wandeling die begint aan de overkant van de b258.
Als we naar het groepje huizen lopen waar de wandeling begint komen we het bord “Kirmutscheid” tegen. Maar buiten een aantal dorpshuisjes is hier echter niets te zien.  Geen winkels,noch  restaurants en geen toeristen, zelfs geen kat op straat.  De tijd lijkt hier stil te staan. 

We lopen verder door de slapende bossen en velden. De donkere regenwolken schuiven beleefd opzij om ons door te laten. We komen droog terug bij Vroem.

Na de wandeling rijden we verder langs Nürnburg naaar Mayen.  Hier vinden we een plaats voor Vroem.  Er zijn 6 staanplaatsen, netjes afgebakend met voorzieningen voor water, doch geen electriciteit. Het centrum ligt op 2km afstand.  

Het is nog maar kwart voor zes, dus hebben we nog een zee van tijd om Mayen bij feestverlichting te ontdekken. Een aanrader! Kijk maar eens hoe prachtig verlicht de straten en gebouwen zijn.  
De  talrijke winkels zijn gesloten en geven het stadje een verlaten indruk. Cafeetjes en restaurants lijken zich voor te bereiden op de lange nacht die nog komen moet op oudejaar... of zouden ze dat hier niet vieren?

Onze standplaats grenst aan drie warenhuizen. Aldi, Lidl en Rewe.  Keuze genoeg dus om onze oudejaars-inkopen te doen.  We kopen veel  maar krijgen toch alles nog net in onze grote frigo gepropt.

In Ettringen trotseren we een snijdende vochtige wind voor een rondwandeling die naar een uitzichttoren leidt. Daar wacht ons een 180° panorama over “Vulkaanland”.  (zie panoramafoto aan het begin van deze reis)

Nieuwjaarsnacht willen we ver van het stadslawaai blijven. De camperplaats in Nettersheim, een rustig dorpje midden in de natuur, biedt plaats vaan een tiental campers.  Maar ze zijn  allemaal volzet. Het feest is zelfs al begonnen bij kampvuurtjes en barbecues.

Dus rijden we maar weer terug naar Blankenheim, dat kennen we. En wie weet, de nacht zou wel eens lang kunnen duren en onze huishoudbatterij is door de korte afstand niet volledig opgeladen.  Geen nood,  hier is er stroomvoorziening.  Maar ook dat gaat niet zomaar zonder problemen, het derde contactpunt lukt.  5€ om te overnachten en 1 € voor 6u stroom... spotgoedkoop, vinden wij. 

We vieren ons eerste oudejaar in Vroem ( vorig jaar in Ierland waren we te moe) en genieten, na het feestgeknal, van een rustige nacht.