We bezoeken in Urbasa het natuurpark “Balcon de Pilatus”.

Net als de vorige keer, jaren geleden, zijn we onder de indruk van de enorm hoge en omvangrijke bomen.

Wilde paarden kuieren in groepjes om ons heen. 

Na wat gezoek tussen omgevallen of verdwenen wegwijzers, keren we terug naar de parking om een nieuwe keuze te maken. We volgen een 22 km-lange wandel- en fietsroute. Het is al te laat om die helemaal af te maken. Maar de tocht is voor herhaling vatbaar, want de omgeving is prachtig. Als we hier nog eens komen zullen we die weg helemaal ten einde wandelen. 

Onderweg naar “huis” ontdekken doorheen het natuurgebied verschillende parkings. De ondergrond is echter in een veel te erbarmelijke staat om te overnachten. Bovendien prijkt bijna overal een bordje dat je om 22u moet ophoepelen. Dus rijden we verder naar de camperplaats in Zegama, die een heel stuk hiervandaan ligt. Hier staan we helemaal alleen op een speciaal voor mobilhomes gereserveerde strook van een nette parking aan de rand van het natuurgebied. Sani aanwezig, water is gratis, electriciteit tegen betaling. 

Zodra de blaffende honden in slaap vallen worden we gehuld in volledige stilte.

Het wandelpad leidt van het zonovergoten dorp naar een smal, steil bospad. Onderweg rapen we vrolijk kastanjes en noten, die zomaar voor onze voeten liggen, alsof Sinterklaas ons is voorgegaan.

Volgens het informatiebord is de wandeling 22 km lang, waarvan ongeveer de eerste helft steil naar boven. Deze klim houden we niet vol. Aan beide kanten zien we niets anders dan bomen, die het zonlicht tegen houden. Achter elke bocht merken we dat het pad zo mogelijk nog steiler gaat. Dat voelt saai.

We keren terug naar het parkje bij Vroem. We picknicken op een van de banken en nestelen ons in het zonnetje. 

Bij gebrek aan een rechtstreekse expresweg naar de Picos, moeten we ofwel onze weg zoeken doorheen de bergen, ofwel langs de kust rijden. We kiezen voor het laatste… dat gaat vlotter? 

De dierentuin “Parque de Cabárceno”, bij Torrelavega, heeft een ruime mixparking. Een groot deel daarvan werd voorbehouden voor mobilhomes. Sani aanwezig. De ligging, aan een meertje, oogt best aangenaam. Maar wij, verwende nesten, zijn niet meer gewoon om op een overvol terrein zij aan zij tussen de anderen te staan. 

We rijden verder naar Suances. Deze plaats bij de vuurtoren ontdekten we in 2012, toen we op doorreis waren. Hier zijn we zeker van de rust, de zon en zelfs een zicht op zee.

Meer kunnen we echt niet bedenken!

We wandelen en picknicken langs de cliffen. De hoge rotsen vormen een prima windscherm aan het strand. We wandelen met onze voeten in het water en genieten van een aangename zomerse warmte. 

We doorkruisen de steile straatjes van Suances. Zowel op de hoogste delen van het stadje als beneden rond het strand valt niet veel te beleven. 

In de late namiddag worden de terrasjes overschaduwd door de talrijke apartementsblokken en hotels. Daar is het nu te fris en te winderig om stil te zitten. De Spaanse toeristen zijn ook allemaal opgestapt. Zij weten wel dat wij dat vanmiddag hadden moeten doen… 

Maar naast Vroem is het zonnig want Vroem houdt de wind tegen! Dus blijven we “ thuis” buiten zitten tot de zeebries ons gevonden heeft.

We rijden, kalmjes aan, tussen de talrijke moto’s die van het zonnig weekend profiteren, naar Fuente Dé. De weg eindigt op de parking van dit prachtig natuurgebied aan de rand van de Picos. We hebben gelezen dat er vanuit deze plaats verschillende wandelingen aangeduid zijn. Er is ook een kabelbaan naar de top, waar ook wandelwegen voorzien zijn. Wat zullen we hier straks rustig slapen in het hartje van de natuur, denken we… 

We belanden op een soort kruispunt waar verschillende parkings uitmonden. Alle parkeerterreinen zijn nokvol en gonzen van het volk. In de enkele restaurantjes lijkt het alsof het feest is.

We laten Vroem even achter op de parking van een hotel om een kijkje te nemen. Verschillende bordjes vermelden met veel tamtam dat hier een camping is. Bijgevolg, zoals verwacht, staat op elke parking een bordje met vermelding dat je na 22u moet ophoepelen. Maar we verwachten morgen, zondag, dezelfde drukte en komen liever op een weekdag terug om te wandelen.

Dus keren we om en instaleren ons enkele km terug op een parking die een eindje van de rijweg af ligt. Vermits de weg toch doodloopt op Fuente Dé, zal het verkeerslawaai straks wel meevallen. 

We improviseren een terrasje en maken plannen voor de volgende dag.

Het valt niet mee. Vanaf half zeven raast Janenalleman hier voorbij, blijkbaar met de bedoeling om ter eerst een ticket voor de kabelbaan te bemachtigen. 

Wanneer we richting Potes rijden, ontmoeten we op het andere rijvak een eindeloos lange file Spaanse auto’s en toeristenbussen, die deze zomerse oktoberzondag in Fuente Dé willen doorbrengen.

Potes barst ook van de drukte, maar het stadje heeft mooie plekjes en gezellige pleintjes.

Namiddag begeven we ons naar Picos de Tres Mares. Hier is het een pak frisser. Spanjaarden houden niet van koude. Hier is dan ook geen kat te zien! We staan heel alleen in het ruige gebergte. 

We schuifelen Vroem even over het smalle bergwegje naar de top, 5 km verder. Maar de dikke donkere wolken heisen zich ook naar omhoog. Voor morgen wordt hier slecht weer voorspeld. De kans is groot dat we morgenochtend in de mist terug naar beneden moeten. Dus dalen we nu meteen af naar de grote parkingplaats aan het skistation. 

Het regent. Dus rijden we verder. Bovendien moeten we vandaag, maandag, toch boodschappen doen.  De "Maxi Dia”  is dicht. Wat verder vinden we een “Lupa”…   ook dicht. Toevallig?  Op het internet ontdekken we dat vandaag, 12 oktober, nationale feestdag is in Spanje. Dat verklaart natuurlijk meteen die helse weekend-drukte! 

We “ bezoeken” de camperplaats in Aguilar de Campoó - in de stromende regen hebben we op een nationale feestdag niets anders te doen...   De zeer rustige ruime parking bij een school biedt alle voorzieningen behalve electriciteit. Het lijkt een prima plek om te onthouden. We hebben geen zin om uit onze mobilhome te komen en de plaats in de stortregen te fotograferen, dus plakken we ons fototoestel tegen het raam.

Onderweg naar het wandelgebied in de Picos bekijken we de camperplaats in Cevera de Pisuerga. Ook hier alle voorzieningen behalve electriciteit. De plaats ligt aan de rand van het industrieterrein. Het uitzicht is niet zo fraai maar het is hier wel rustig.

We kiezen voor een luie namiddag en halen onze e-reader boven.

We gooien al onze restjes bijeen en maken een lekkere hutsepot van de meest onmogelijke samenstelling.

We rijden naar Posada de Valdéon, gelegen in het hart van de Picos.

Van hieruit vertrekken zowat alle wandelingen. Daarom lokt deze plaats elke zomer massa’s toeristen. Het piepkleine dorpje lijkt die overrompeling niet te kunnen dragen, want er zijn nauwelijks parkeerplaatsen te bespeuren.

Maar de gemeente heeft wel aan de camperreizigers gedacht! Er is een terrein speciaal voor mobilhomes gereserveerd. Voor 8€ kan je hier overnachten in het groen. Alle voorzieningen, zelfs electriciteit, zijn inbegrepen. ’t Is wel een heel gedoe om in het oneffen, modderige gras onze Vroem horizontaal te plaatsen. Douches zijn ook beschikbaar, doch enkel koud water....

De paarden en ezels, die zich vanuit alle openstaande weiden vrij kunnen verplaatsen, komen op bezoek. Dat lijkt leuk, maar ze laten ook hun sporen achter. Als we vannacht niet in de stank willen slapen, moeten we goed uitkijken waar we onze voetstappen zetten...

We volgen het comfortabel wandelpad van Posada de Valdéon naar Cain. De hellingen zijn zeer zacht. Toch vorderen we nauwelijks. We kunnen gewoon niet anders dan om de haverklap stoppen om het indrukwekkende landschap in ons op te nemen en foto’s te maken.

De warme herfstzon voelt aangenaam.  We kijken ernaar uit om straks “thuis” op de bank naast Vroem in het zonnetje te bekomen. Maar dat houden we niet lang uit. Het koelt zeer snel af. Een frisse bergbries doet ons naar binnen vluchten.

Vannacht heeft het gevroren maar de temperatuur klimpt snel naar zomerse waarden.

We volgen hetzelfde wandelpad dat we gisteren namen, nu in de andere richting. De herfstkleuren geven een extra tint aan het berglandschap.

We koesteren ons met onze picknick in het zonnetje.

Namiddag rijden we naar Entrago. We vinden er een zeer ruime mix-parking, waar mobilhomes kunnen overnachten. Er hangt iets uit over loos-voorzieningen maar die zijn nergens te bespeuren.

Het dorpje heeft geen enkele winkel, zelfs geen bakker. Het is hier wel heel rustig… te rustig volgens de blaffende honden. Gelukkig geven zij het op als wij gaan slapen.

We volgen een heuvelachtige wandelweg “Sendo del Oso”, hetgeen, letterlijk vertaald, “Berenpad” betekent. Het (fiets- en wandelpad) verbindt Entrago met San Salvador de Alesga”.

Er wonen hier blijkbaar ook nog 2 echte berenexemplaren. Ze heten "Paca" en "Tola". We komen op onze tocht echter geen beren tegen, wel twee bizons. Het boswegje is overvloedig bezaaid met dikke volrijpe kastanjes. Van ons krijgt deze weg meteen een nieuwe naam: “Kastanjedreef”. 

We bezoeken het Parque de la Prehistoria. Hier vinden we onder andere twee “oer-paarden”, die volgens de folder nooit gedomisticeerd zijn. 

Op de terugweg dromen we van een terrasje in het dorp. Toen we hier gisteren arriveerden zagen we de mensen languit genieten in de zon. Maar ook hier koelt het snel af. Wanneer we terugkomen is er van deze aangenaam warme dag niets meer te merken en staan de tafeltjes in de schaduw. Het café is klein en erg lawaaierig. We bezwijken voor Vroem. Daar is  een talfeltje vrij en kunnen we zelf beslissen over de hoeveelheid decibels…

Wij wakker…honden ook wakker. Maar de dieren waren vannacht zo vriendelijk om rustig te blijven, dus mogen ze zich uitleven.

We rijden eerst naar de camperplaats in Grada om  te lozen. We treffen, op een grote mix-parking, een apart terrein met ruime plaatsen voor mobilhomes. Alle voorzieningen behalve electriciteit zijn aanwezig.

Voor de eerste keer sinds we door Spanje reizen merken we geen enkele auto op de plaats die voorzien is voor mobilhomes. De verklaring wordt snel gevonden: de parking kijkt uit op het politiebureel…

Ook hier is het zonnig en aangenaam warm. We trekken rond in het dorp en besluiten om hier te blijven slapen. De "Guardia Civil" zal de rondhangende weekendjongeren wel in het oog houden...

We rijden via Villabre naar de plaats “ Ermita de Santa Ana”, in Puerto de Marabio.

Een paard staat dwars over de smalle bergweg. Wij stoppen. Enkele minuten later zet het dier één klein stapje voorwaarts en kijkt in onze richting met een blik van “ kom maar door, het lukt jullie wel”. Het kost ons moeite om voorzichtig rond hem heen te rijden.

Na heel wat zoeken en heen en weer rijden vinden we een klein kapelltetje, dat “ Ermita de Santa Ana” moet voorstellen. Voor het gebouwtje bevindt zich een groot bord met wandel-informatie. Maar er is geen parking! Wat verder, waar het bergwegje iets breder is, kunnen welgeteld twee auto’s parkeren. Ze staan met twee wielen op de rijweg, de twee andere wielen op de rand van de afgrond. Vroem kan er niet bij. Spijtig, want het is hier zo mooi!

Voorbij Entrago, vanaf de grot “Cueva Huerta”, wandelen we door het bos. Het is er muisstil. De felle herfstkleuren zorgen voor een rustgevend effect in deze donkere omgeving.

We slapen weer in Grada, bij het politiebureau en het busstation.

Zoals voorspeld – en daar zijn ze hier heel goed in- krijgen we vandaag de hele dag rotweer. We maken van deze gelegenheid gebruik om enkele camperplaatsen langs de Costa Verde te bezoeken.

We maken een omweg langs Cabo Vidio om de zee te zien. Wat een mooi en vooral rustig plekje!

De camperplaats in Ortiguera krijgt op de app van verschillende bezoekers een 10/10. Daar willen we wel eens gaan kijken want dit moet een paradijs zijn. Niets is minder waar! Langs de rijweg is een strook voorzien waar moblihomes kunnen parkeren, zij aan zij, zo dicht naast elkaar, dat je er nauwelijks tussen kan geraken. Indien je in de richting van de zee geparkeerd staat, heb je via de voorruit nog één fatsoenlijk zicht.

In Foz vinden we een zeer groot terrein waar mobilhomes, in het zompige natte gras, kunnen overnachten. Er staat voor deze tijd van het jaar nog vrij veel volk, vinden we. Naast dit terrein ligt een even groot plein. Het is geasfalteerd, dus veel comfortabeler om ons te installeren. Samen met een Duitser zijn wij de enigen die hier geparkeerd staan. Er komt erg veel verkeer voorbij, dat de weg tussen de kust en het plein blijkbaar als sluipweg gebruikt. Maar in de late avond wordt het rustig.

Plotseling komen hier verschillende auto’s en bestelwagens aangereden. Mensen stappen uit en beginnen tenten en tafels op te zetten… Vlug naar het grasveld vooraleer de marktkramers ons insluiten! Onze Duitse buurman hoepelt ook op... Natuurlijk gaan we nu naar de markt. We vullen meteen onze voorraad aan met heerlijk fruit.

We lopen 4,5 km – en weer terug – over een geplaveid wandelpaadje, dat langs de kust tegen de rotsen is aangelegd. Het wegje is keurig voorzien van banken en bordjes met info over de fauna en flora.

Onderweg ontdekken we Praya de Peizas: een kleine verharde parking die uitkijkt op de zee. Naast de parking ligt een picknickplaatsje in het groen. Beide plekjes grenzen aan het wandelpad. We halen meteen Vroem erbij en klinken op onze nieuwe, perfecte overnachtingsplaats.

Vanaf deze plaats kunnen we het voetpad verder volgen. Nu en dan kronkelt het weg van de kust, maar het blijft rustig en aangenaam om te wandelen.

We ontdekken dat we over de “Ruta Cantabria” lopen, een vrij nieuwe route die werd aangelegd met geld van de Europese Gemeenschap.

Na de wandeling koesten we ons in de warme zon op een van de banken van de picknickplaats. Tot 20 uur kunnen we genieten. Dan verdwijnt de zon achter de bergen en wordt het meteen een pak frisser.

We parkeren Vroem langs de Ruta Cantabria, bij de plaats waar we gisteren zijn omgekeerd.  Dit deel van de wandelweg kronkelt ook door weiden en loopt wel eens door een woonwijk. Maar het blijft ver van de drukken verkeerswegen.

Ook deze stralend mooie dag eindigt op de bank in de picknickweide, tot de zon achter de bergen verdwijnt. Wie had dit kunnen verwachten, eind oktober?

Gisteren zijn we vlak voor Buzela, het eindpunt van de Ruta Cantabria, omgekeerd. Maar niet getreurd: dit was etappe 3. In Foz start etappe 2, in de andere richting.

Het is erg warm. Vandaag wordt het 22° in de schaduw; in de zon voelt het 30°. Maar zodra we op “onze” bank in de picnickplaats zitten, verdwijnt de zon achter een dik wolkendek. De zeebries die opsteekt maakt het net te fris om buiten stil te zitten. Maar dit zal de pret niet bederven. Deze zonnige nazomerdag kan niets of nietmand ons nog afnemen.

Eigenlijk zijn we blij dat het vandaag is beginnen regenen. Dat maakt het gemakkelijker om hier weg te rijden en de reis richting België aan te vatten. Nu de dagjes toeristen liever thuisblijven, kunnen we vlot doorrijden.

Rond 18u30 komen we aan in Pamplona. De laatste boodschappen in Spanje moeten vandaag nog gebeuren, want morgen, zondag, zijn alle winkels dicht.

We rijden nog tot Puerto de Ibaneta, boven op de berg in Ronceval.

We vragen ons af wat Jan en Alleman op deze mistige zondagochtend hier komt zoeken. Wanneer we verder rijden, merken we talrijke auto’s die langs de bergweg geparkeerd staan. Groepjes mannen - jagers! - staan bij elkaar te wachten in de mist. De dieren hebben nog even geluk…

We overnachten in Lembras, op de camperplaats achter het schooltje. Wanneer we aankomen zijn zeven van de tien plaatsen al bezet. En het is niet eens hoogseizoen. Dus volgende keer alternatieven zoeken.

In plaats van over de D961 naar Montagris te rijden, willen we de D940 in deze richting verkennen. Geen goede keuze! Het krioelt hier van de vrachtwagens. Zij spelen het klaar om aan de maximum toegelaten snelheid, 90 km per uur, te blijven rijden, overal, ook waar de weg smal is en in verschillende bochten kronkelt. Ze proberen Vroem, die daar niet aan meedoet, vooruit te duwen.

Toch was deze vermoeiende rit niet voor niets. In Peancourt ontdekken we een mixparking met aparte plaatsen voor mobilhomes. Sani aanwezig. Het terrein kijkt uit op een soort arboretum met wandelwegjes. Ideaal, behalve in de zomer, want hier is totaal geen schaduw.