Als een mens sterft is het alsof ...
... een bibliotheek afbrandt. Afrikaans gezegde
20-08-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Op vlucht
De zon brandde. Het was een zeer lange trein. De laatste die vanuit Brussel zou vertrekken. Hij stond niet in een station maar midden in de grootste spoorwegformatie van België : Schaarbeek. We moesten over een wirwar van rails om hem te bereiken. Vader droeg onze bezittingen geknoopt in een tafellaken op zijn rug. Moeder droeg mijn broer van 18 maand. We hadden onze beste kleren aangetrokken, ik met mijn beste winterjas aan. Mijn rugzakje had ik ooit gekregen om met op schoolreis te gaan. We deelden ons compartiment met een collega van vader en zijn vrouw en kinderen. We voelden ons bevoordeeld. De stemming was goed. De trein was voorbehouden aan het spoorwegpersoneel en hun familie. Eindbestemming was Frankrijk. Een belevenis, negen jaar en ik zou de grens zien. Wij zouden het Duitse leger dat in aantocht was te vlug af zijn. In 14-18 waren de moffen ook niet tot in Frankrijk geraakt. De geallieerden zouden ook nu hun optocht stoppen. Uit de gesprekken onder de grote mensen had ik van van vader en moeder gehoord over de gruweldaden van de Duitsers in 14-18. In Frankrijk waren we veilig : geen honger, geen bezetting, geen vernederingen, geen gruwelen. Op het perron verscheen een groepje deftige in het zwart geklede heren. "De ingenieur", mompelde vader. Ze stonden naar ons te kijken. Een man in spoorweguniform met een rode kepi op klopte op de ruit en deed teken op de vaders dat zij moesten buiten komen. Wij keken nieuwsgierig toe. Een van de zwarte heren nam het woord. De vaders stonden er perplex bij. Wij konden niet horen wat er gezegd werd. Toen vertrokkken de heren ,op één na en de vaders kwamen terug op de trein. Vader zag bleek. De mannen moesten blijven en terbeschikking staan. Ze waren immers burgerlijk gemobiliseerd. Dat was te zien aan de tricolore armband met zegel op die ze droegen. We zouden zonder hen naar Frankrijk gaan. Naar waar precies in Frankrijk stond niet vast. Moeder kon haar tranen niet bedwingen. Vader hield zich kranig. Ik besefte ten volle dat hier iets tragisch plaats had. Hoe kon vader ons ooit terug vinden ? We kenden zelf onze bestemming niet precies ! De mannen op het perron, samen met vele andere vaders, wuifden toen de trein vertrok. Het werd heel stil, enkel onderbroken door af en toe een snik van de moeders die niet kon bedwongen worden.


Geef hier uw reactie door
Uw naam *
Uw e-mail *
URL
Titel *
Reactie *
  Persoonlijke gegevens onthouden?
(* = verplicht!)
Reacties op bericht (0)
Archief per week
  		• 09/01-15/01 2012
  		• 27/10-02/11 2008
  		• 07/07-13/07 2008
  		• 28/01-03/02 2008
  		• 03/12-09/12 2007
  		• 26/06-02/07 2006
  		• 27/03-02/04 2006
  		• 23/01-29/01 2006
  		• 05/12-11/12 2005
  		• 21/11-27/11 2005
  		• 24/10-30/10 2005
  		• 19/09-25/09 2005
  		• 12/09-18/09 2005
  		• 29/08-04/09 2005
  		• 15/08-21/08 2005
  		• 04/07-10/07 2005
    Inhoud blog
  		• Kikvorsen slaan
  		• Beroepskeuze om 12 jaar
  		• Beroepskeuze om 12 jaar
  		• Beroepskeuze om 12 ?
  		• Cohabitatie
  		• Zoals gedresseerde schepershonden ...
  		• Het spookdorp
  		• Op klompen
  		• Vrij !
  		• Vier jaar onder de hiel van de laars
  		• Real Bokrijk
  		• De confrontatie
    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
    Foto
    Blog als favoriet !

    Klik hier
    om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!


     

    Lily marleen

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!