Hallo, ik ben Guido. Ik ben geboren in 1954. Ik hoop dat ik U met dit blog kan laten meegenieten van één van mijn grote passies: de Weissensee in Oostenrijk.
We nemen deel aan een groepswandeling naar de "Martennock", waar we de opkomende zon willen bewonderen. We rijden eerst een stuk met de auto richting "Goldeck". Vanaf de parkeerplaats beginnen we aan de klim naar het kruis, dat zich hogerop, tegen de hemel, aftekend.
Het laatste stuk is het nog even doorbijten, maar uiteindelijk verzamelen we op de top van de "Martennock", op een hoogte van 2039 m boven de zeespiegel.
De rode verkleuring aan de horizon verraad dat de zon niet lang meer op zich zal laten wachten!
Vorig jaar waren we hier ook, doch toen was de mist de grote spelbreker. Nu hebben we meer succes: langzaam komt de zon boven de bergen piepen, om zich, na weinige minuten, als een gloeiende bol boven de horizon te tonen.
Het is volop licht als we aan de afdaling beginnen. Voor we terugkeren naar de camping, worden we verwacht in de "Mahder-Hütte", waar we ons zullen laten verwennen met een heerlijk ontbijt...
Hoog tijd om eens wat extra aandacht te besteden aan de gevarieerde fauna aan de "Weissensee".
Vandaag plaats ik enkele foto's van insecten. Het vraagt slechts weinig moeite om een grote verscheidenheid van deze diertjes te ontdekken, en met een beetje geduld lukt het om ware juweeltjes op de gevoelige plaat vast te leggen...
Ook uitrusten hoort bij vakantie. Even genieten van het zonnetje en de buitenlucht op de camping, in een zeteltje bij de mobilhome: zelfs Gipsy vind het heerlijk!
En, ter afwisseling, je op een terrasje laten verwennen met wat lekkers, terwijl je een prachtig uitzicht voorgeschoteld krijgt: pure ontspanning!
Wandelen in de bergen betekent niet enkel inspannen: regelmatig even pauzeren en het mooie dat de natuur te bieden heeft bewonderen, maakt je tocht tot een waar genot!
De grote variatie aan bloemenpracht in de Alpen verdient zeker onze aandacht!
Michael Jr is onze gids vandaag: hij begeleid ons naar "Alm Hinterm Brunn". Om de wandeling wat in te korten worden we een stuk met de auto weggebracht, zodat we een half uurtje staptijd inwinnen.
De rugzakken worden aangetrokken, en de stokken afgesteld. Dan gaan we op pad: geflankeerd door, links in de diepte, de Weissensee, en rechts imposante rotswanden vatten we de tocht aan.
Soms, wanneer het redelijk steil wordt, moeten we "een tandje bijsteken", maar prachtige panorama's belonen onze inspanningen!
Ongeveer halverwege de tocht wordt een rustpauze ingelast. De lichaamsvochtrezerves worden bijgevuld, en nadien worden de liefhebbers getracteerd met een "snaps". Na de groepsfoto gaan we verder op pad.
Na nog enkele kilometers stappen merken we, rechts van de weg, tussen de bomen, twee toeschouwers op. Nieuwsgierig kijken twee reeen ons aan, en geven me ruim de tijd om het fototoestel te hanteren alvorens ze verdwijnen in het bos!
Tegen de middag betreden we het grondgebied van de alm, waar een langere pauze gepland is.
We vinden een tafel in het zonnetje, en nemen plaats. We bestellen graag een hapje en een drankje, en terwijl we even op de maaltijd wachten, genieten we, voorzien van een fris glas, van de prachtige omgeving!
Het gevraagde wordt opgediend, en we laten het ons maar al te graag smaken!
Na een flinke rustpauze begeven we ons terug op weg: door het bos dalen we af naar de "Weissensee". Onderweg vind iemand nog een "parasolzwam".
Het laatste stuk moeten we nog flink doorstappen: de "Alpenperle" is reeds aangemeerd aan de steiger, maar de kapitein heeft ons zien aankomen, en is gelukkig bereid om even te wachten!
We genieten op het bovendek van de terugtocht naar de oostoever.
Vandaag trek ik er alleen op uit: naar jaarlijkse gewoonte wil ik de top van de "Stosia" bereiken, langs de steile weg. Het hoogteverschil dat ik wil overbruggen bedraagt bijna 900 m!
Rond 9 uur start ik aan mijn tocht. De route loopt overwegend door het bos, waar de bomen beschutting bieden tegen de, soms felle, zonnestralen. Af en toe neem ik een slok water, om het vochtgehalte op peil te houden!
Hier en daar is de bodem bedekt met talrijke zwammen.
Na drievierde uur wandelen passeer ik bij de resten, van wat eens een houten hut was. de tand des tijds heeft zijn werk gedaan, en er blijft nog nauwelijks iets van over...
Wat verder kruis ik de Forststrasse: de brede, en minder steile weg naar de "Techendorfer Alm". Ook hier zorgt moeder natuur voor een mooi plaatje!
