Hallo, ik ben Guido. Ik ben geboren in 1954. Ik hoop dat ik U met dit blog kan laten meegenieten van één van mijn grote passies: de Weissensee in Oostenrijk.
Soms, wanneer het redelijk steil wordt, moeten we "een tandje bijsteken", maar prachtige panorama's belonen onze inspanningen!
Ongeveer halverwege de tocht wordt een rustpauze ingelast. De lichaamsvochtrezerves worden bijgevuld, en nadien worden de liefhebbers getracteerd met een "snaps". Na de groepsfoto gaan we verder op pad.
Na nog enkele kilometers stappen merken we, rechts van de weg, tussen de bomen, twee toeschouwers op. Nieuwsgierig kijken twee reeen ons aan, en geven me ruim de tijd om het fototoestel te hanteren alvorens ze verdwijnen in het bos!
Tegen de middag betreden we het grondgebied van de alm, waar een langere pauze gepland is.
We vinden een tafel in het zonnetje, en nemen plaats. We bestellen graag een hapje en een drankje, en terwijl we even op de maaltijd wachten, genieten we, voorzien van een fris glas, van de prachtige omgeving!
Het gevraagde wordt opgediend, en we laten het ons maar al te graag smaken!
Na een flinke rustpauze begeven we ons terug op weg: door het bos dalen we af naar de "Weissensee". Onderweg vind iemand nog een "parasolzwam".
Het laatste stuk moeten we nog flink doorstappen: de "Alpenperle" is reeds aangemeerd aan de steiger, maar de kapitein heeft ons zien aankomen, en is gelukkig bereid om even te wachten!
We genieten op het bovendek van de terugtocht naar de oostoever.
Vandaag trek ik er alleen op uit: naar jaarlijkse gewoonte wil ik de top van de "Stosia" bereiken, langs de steile weg. Het hoogteverschil dat ik wil overbruggen bedraagt bijna 900 m!
Rond 9 uur start ik aan mijn tocht. De route loopt overwegend door het bos, waar de bomen beschutting bieden tegen de, soms felle, zonnestralen. Af en toe neem ik een slok water, om het vochtgehalte op peil te houden!
Hier en daar is de bodem bedekt met talrijke zwammen.
Na drievierde uur wandelen passeer ik bij de resten, van wat eens een houten hut was. de tand des tijds heeft zijn werk gedaan, en er blijft nog nauwelijks iets van over...
Wat verder kruis ik de Forststrasse: de brede, en minder steile weg naar de "Techendorfer Alm". Ook hier zorgt moeder natuur voor een mooi plaatje!
In het bos word ik regelmatig verrast door de grote variëteit aan zwammen. Al te graag hou ik even halt om enkele exemplaren te fotograferen. De meest opvallende, en waarschijnlijk ook de meest bekende is de "vliegenzwam", met zijn rode hoed met witte stippen!
Na ongeveer 2 uren stappen kom ik op het laatste stuk "Forststrasse" richting Techendorfer alm. Ook hier kies ik voor de steile weg om mijn doel te bereiken: links gaat het verder omhoog, het bos in. Enige voorzichtigheid is geboden: het is redelijk smal, en soms moeilijker te belopen. Mijn stok is een goede hulp!
Na nog enig klauterwerk kom ik op een punt waar de weg afgesloten lijkt: dit is de grens met het grondgebied van de "Techendorfer Alm". Bedoeling is om het weidevee de doorgang te versperren. Voor de wandelaars is echter een oplossing voorzien!
Wat verder laat ik het bos achter mij, en kom ik op open terrein: ik krijg hier prachtig uitzicht op de lager gelegen almhut...
Na 2,5 uur bereik ik de "Stossia": 1811 m boven de zeespiegel. Voordat ik terugkeer blijf ik nog even uitrusten. Doorheen de laaghangende wolken bewonder ik de contouren van de "Latschur", en in het gras vallen de blauwe "gentianen", die hier welig bloeien, op!
Tevreden vat ik de 2 uren durende afdaling, terug naar de camping, aan.
Na de middag willen we nog even de benen strekken: een tochtje van een tweetal uur moet volstaan.
We vertrekken via de Forststrasse, richting Techendorfer Alm. Vlug worden we geconfronteerd met de natuurlijke kringloop: een stuk boomstam bied voeding aan een massa witte zwammen! Wat verder hangt een boom, die een vroegere storm niet kunnen trotseren heeft, over de weg. Er rest echter voldoende ruimte om te passeren.
Bij de eerste scherpe bocht slaan we een (niet gemarkeerde) zijweg in, die ons tot de oeverwandelweg naast de Weissensee moet leiden.
We genieten van onze uitstap! De weg wordt smaller, en het is nog even bukken om voorbij een omgevallen boom te komen. Wat verder bereiken we de oeverwandelweg, waar een zitbank ons uitnodigd om even te rusten.
Na een half uurtje wandelen we, langsheen het meer, verder naar de camping. De bodem is hier wat vochtiger, en dat zorgt voor ideale groei-omstandigheden voor de zwammen: vooral de "parelstuifzwam" is een opvallende verschijning. Tussen de grassprieten zoekt een prachtige rups zijn weg, en op opener terrein ontdekken we nog twee jonge "parasolzwammen".
We sluiten deze leuke uitstap af met een fris drankje aan de mobilhome!
's Ochtens merken we het reeds: het weer is wat minder vandaag. Boven de "Weissensee" heeft zich een dik pak wolken gevormd! Daarbij komt nog dat de wind aangewakkerd is.
We beslissen om ons niet te ver te verplaatsen: we stappen tot aan het water, waar de eenden druk overleggen of ze de branding zullen trotseren. Terwijl we dit schouwspel observeren, onderneemt de zon zowaar een poging om door het wolkendek te breken!
En met de (povere) zonnestraaltjes verschijnt al gauw de eerste surfer op het water. De krachtige wind biedt ideale omstandigheden voor iemand die deze sport beheerst!
Na de middag willen we een bezoek brengen aan "Gasthof Dolomitenblick". Tijdens de, 10 minuten durende, wandeling kan ik het niet laten om nog enkele natuurfoto's te nemen...
De eerste almhut die wij in deze streek bezochten, was de (nu niet meer uitgebate) "Mösslacher Alm". Na een rustdag,gisteren, willen we deze hut, zovele jaren later, nogmaals opzoeken.
Via de "Silbergraben" beginnen we aan de, ongeveer 2 uur durende, klim. Zoals steeds zijn we aandachtig voor natuurschoon en omgeving: we genieten van de flora èn de prachtige panorama's. Bloemen en zwammen weten ons te bekoren, en voor het uitzicht op de "Staff" blijven we even stilstaan!
We vervolgen onze weg via de watervalletjes, waar we nog even pauzeren. Regelmatig worden we door de plaatselijke flora verwend met nog meer moois: een variatie van nu eens helderrode bessen, en dan weer interessante zwammen blijft ons boeien!
Tussen de bomen kunnen we nog een blik werpen ophet blauwe water van de "Weissensee", en wat later bereiken we de "Mösslacher Alm".
We hebben van de eigenaar toelating gekregen om hier even te vertoeven. Wat ons onmiddelijk opvalt is dat, alhoewel de hut niet bewoond is, alles toch goed onderhouden wordt. Zelfs de bloemen op de vensterbanken worden prima verzorgd! We nemen plaats aan een tafel en genieten volop van de omgeving: een "hoogzit" maakt ons duidelijk dat hier ook jagers aktief zijn!
Het is heerlijk om hier in het zonnetje te zitten. Terwijl we onze meegebrachte boterhammen opeten, halen we herinneringen aan vroeger op, toen we hier de eerste keer, met onze kinderen, kwamen (de jongste was toen amper 5 jaar): op deze bank zaten we toen we met "Karel de Vlaming" kennis maakten ; de tafel en banken, in het hoekje beneden, zijn later bijgeplaatst; de deur van het toilet is nog steeds de originele... En zo gaan we nog een tijdje door!
