Weer goed uitgeslapen gingen we op zoek naar ontbijt. Het doel voor vandaag was MGM, Excalibur, Luxor, Mandalay Beach en New-York New-York, daar moesten we toch ergens een ontbijt kunnen vinden.

In MGM was men al duchtig aan het gokken en bij het oversteken van de Strip was de wind al verschrikkelijk heet (>40°C). Vlug Excalibur in en voor $16 pp was het buffet helemaal voor ons; een buffet van zeker dertig meter lang, met een aparte afdeling met allerlei frisdranken en warme dranken en … een verrassing … een ganse toog met desserts, die zagen we pas als we gedaan hadden, spijtig want we waren allemaal verzadigd van dit uitgebreid buffet !

Nog even de ‘restrooms’ passeren en we konden op wandel. Het gerinkel en geflikker van de casino’s waren we al moe gezien, maar vooraleer men iets interessant ziet van de binnenzijde van de enorme hotels moet men veel roltrappen en zalen doorwandelen. De majestueuze binnenkant van de Luxor piramide trok onze aandacht met in de wanden op 24 verdiepingen de kleine hokjes al kamers. Momenteel liep er een tentoonstelling over de Titanic, betalend uiteraard.

Op het einde in het Mandalay Beach hotel was onze goesting al volledig over en wilden we wel terug naar de monorail, maar hoe daar geraken ?

De volledige weg moesten we terug, want buiten in de hitte langs de baan was ook al geen optie, dus even rusten en back !

In New-York New-York was niet veel te zien, dus staken we maar weer de brug de Strip over, langs de bedelaars met allerlei opschriften op een stukje karton, om de MGM binnen te duiken terug in de koude airco zalen. In de ‘Rainforest Café’ in de MGM konden we rustig, bij enorme visbakken met prachtig gekleurde vissen, een Budweiser uit het flesje drinken, terwijl op regelmatige tijdstippen gesimuleerd jungle-onweders losbarsten en de overal verstopte olifanten begonnen te toeteren, we zijn toch in Las Vegas hé.

De monorail is al ‘common use’ voor ons, dus via de Northbound naar ons hotel en waar zouden we vanavond dan weer gaan eten?

Op de hoek is er een hotel/restaurant met Steakhouse, daar eens gaan kijken op het menu. Vriendelijk personeel verwelkomde ons en ze gingen gewillig in om het menu aan ons te tonen. Een mooie Sirloin Steak voor slecht $85 en daar dan een lekker flesje rode wijn bij van waarschijnlijk een kleine 100 dollar, vonden we toch aan de hoge kant en beleefd gingen we buiten als toekomstige klanten voor vanavond, wij wisten wel beter !

In ons hotel kunnen we ook eten en vermits we het vanavond niet te laat willen maken, want morgenvroeg is ons grote afscheid van Amerika,  was dat misschien toch de beste oplossing. Hier beviel het menu ons beter en reserveerden we maar direct rond 18 uur, zodat we nog eerst van de ‘Happy hour’ konden profiteren.

Vanmiddag rijden Edy en ik nog even langs de luchthaven om te kijken waar Alamo ergens is om morgenvroeg de auto af te leveren, terwijl de meisjes genoten van een beetje platte rust in de kamer.

Morgenvroeg vliegen we om 6u30 naar Washington, om dan maar terug naar huis te komen waar iedereen ons zo mist en ons met open armen zal ontvangen (hopen we) !

17-07-2012, 05:01 geschreven door Hugo

Flink uitgeslapen, alhoewel ik maar om 1u30 klaar was met de blog,  stonden we om 8u30 al op.

Een hotel zonder ontbijt heeft voor en nadelen, maar nu moesten we op zoek naar een lekker ontbijt. Zouden we eens in Parijs gaan eten ? We namen de monorail en reden tot Bally’s dan kamen we direct op de Strip niet zover van de Paris. Er waren nog veel mensen die hetzelfde idee hadden en ze stonden in rijen te wachten om een plaatsje te krijgen. Hier hadden we helemaal geen zin in en we zochten maar een andere oplossing. Bij Billy’s, in het Victoriacafé een zijstraat van de strip, konden we zo binnen en in een aangename sfeer en een mooi interieur hebben we lekker gegeten en deze keer met vers geperst sinaasappelsap. Deze kleine zoektocht heeft wel een tijdje geduurd en we kwamen buiten om 11u30 !

De tuinen van de Bellagio was onze volgende bestemming. Dit was juist aan de overkant, dus via de roltrap over de Strip en dan het Gucci-Prada-Chanel-Louis Vuitton …  paleis door en we komen in de Bellagio. Indrukwekkend die lounche, prachtig versierd en een drukte van jewelste om in en uit te schrijven. Rechts stapten we de tuinen in, waar alle planten en bloemen om drie uur ’s nachts worden ververst. Juweeltjes van bloemsierkunst staan hier opgesteld, allemaal in de beste omstandigheden van temperatuur en vochtigheid. Buiten onder de luifel van het hotel stonden de vakantiegangers in rijen te wachten voor een ‘extra large’ limousine of een normale taxi om hen naar de luchthaven te brengen. We waren weeral een uur verder. De klok van de Bellagio sloeg enkele malen en in de onmetelijk waterpartij voor het hotel begon weeral de watershow. Men kan zich hier niet voorstellen dat we in de woestijn beland zijn, hoe hier met water wordt gemorst, een oppervlakte van 8500m² water met dansende fonteinen bij 40°C !

Nu naar, volgens ons, het mooiste hotel de ‘Venitian’. Buiten varen de gondels onder bruggetjes en met de roltrap glijden we binnen over de ‘Rialto’-brug. Natuurlijk eerst even door de speellokalen om dan uit te komen in de pittoreske straatjes van Venetië, met langs alle kanten klasse winkeltjes van bekende Italiaanse ontwerpers. Diane was al direct verleid door de handtassen en werd ingepalmd door een zeer bekwaam verkoopstertje, en wat denkt ge … een handtas en een geldbeugel rijker ! (of armer).

In één van de straatjes kwamen de gondeliers met hun bootje, zeer romantisch voor de inzittenden, aangevaren terwijl ze klassiekers zongen zoals ‘O Solo Mio’. We gingen verder naar het San Marcoplein op de eerste verdieping, dat volledig identiek nagebootst is met prachtige blauwe hemel met enkele wolkjes. De typische Italiaanse terrasjes nodigden ons uit om even te verpozen met een drankje en de voorbijgangers te observeren. Voor vanavond kunnen we eens een uitspatting veroorloven, het is toch onze voorlaatste dag in de USA, dus reserveerden we al een tafeltje op het San Marcoplein om 21 uur. In dit zelfde restaurant kan men bijna alle lekkere Belgische bieren drinken aan de bar, Leffe, Karmeliet, Chimey, Hoegaarden, … ja zelfs de gewone Stella.

Met al serieus verhitte voeten trokken we terug naar het hotel en namen een zogezegde binnenweg. Hierdoor misten we de monorail en moesten we nog eens de hele weg te voet afleggen, dat was niet te doen en vanavond beklimmen nog de Nidel, 350m hoog !

Om 18 uur terug met de monorail naar de Nidel, een vriendelijke chinese dame aan de kassa gaf ons nog seniorenreductie, alhoewel ze eerst niet geloofde dat we al senioren waren en we namen de snelle lift naar het eerste platform.

Een prachtig 360° panorama over heel Las Vegas vanop bijna 350 meter, toch een grote stad !

Het vliegveld was zeer goed zichtbaar en niet ver van ons hotel. Nog een verdiep hoger kwamen we op het openlucht platform waar de foor-attracties staan. Echt bangelijk om daarin te gaan : een draaimolen die naast de toren draait; een draagstoel die in de hoogte schiet en dan in vrije val naar beneden valt; een slee die de afgrond induikt en dan plots stopt en dan de allernieuwste attractie, u via een kabel naar beneden laten vallen …  te gek om te geloven en zeker om het te doen !! en toch is daar publiek voor ?

We wachten tot na zonsondergang om de laatste foto’s hier te nemen en we moesten ons dan haasten naar de monorail voor onze afspraak in de Venetian om 21 uur.

Vijf minuutjes te laat konden we aanzitten aan onze tafel. De keuze was moeilijk maar was zeer goed, we hebben hier zeer lekker gegeten op het San Marcoplein en voor de gelegenheid dit keer met een biertje … de Karmeliet en Jeannine een Leffe !

Al redelijk laat, voor onze normen, liepen we dan de hele weg terug naar de monorail en kwamen vermoeid en met verhitte voeten in ons hotel aan. Het duurde niet lang of iedereen viel in slaap. Morgen weer uitslapen en nog een dagje in de gokstad !

16-07-2012, 09:13 geschreven door Hugo

Vandaag een speciale dag  … ons jong koppel kent elkaar reeds 5 jaar !

Het was buiten somber en het regende, niet hetgeen we verhoopt hadden, maar ja, we moesten toch vertrekken en het kon alleen maar beter worden.

Na eindelijk eens een vriendelijke opdiener aan de ontbijttafel te hebben gehad, hij sprak zelfs enkel woorden Nederlands, viel het ontbijt nog beter mee dan anders.

Om 9 uur vertrokken we, praktisch door de wolken, terug richting Zion, bij een temperatuur van slechts 52°F, dit is het koudste dat we ooit hebben gehad. Het regenen hield wel op en de temperatuur steeg ook geleidelijk toen we door het Zion Park reden.  Door de regen stroomde het water van de rotsen , hetgeen weer mooie en andere foto’s opleverde. De rotsen blonken in de zon en het panorama was zelfs mooier dan de dag ervoor.

Eens buiten het park klaarde de hemel helemaal open en kregen we terug onze vertrouwde blauwe hemel met volop zon. Eens voorbij Springdale was het aangenaam rijden en ging het ook vooruit. Enkele roofvogels hebben ons nog doen stoppen, omdat we die zo graag in close-up hebben en verder was het doorrijden tot Las Vegas.

Aan Glendale draaiden we de Highway af om via een secundaire weg langs het stuwmeer te rijden. Deze is langer, maar veel mooier door de wilde rotswoestijn en vermits we tijd genoeg hadden, konden we ineens de Hoover Dam, nabij Las Vegas, bezoeken vooraleer naar ons hotel te rijden. Deze weg bleek nu eveneens door een Nationaal Park te lopen, hetgeen 4 jaar geleden nog helemaal niet was.

Onderweg wilden we een idyllisch plekje zoeken om te lunchen langs het water, dit werd een weg een heel eind off-road en bleek niet de goede keuze te zijn, onze vrouwkes verkozen toch maar naar Echo Bay te rijden, een eind verder, waar eigenlijk ook niets te zien was. Alles is hier blijkbaar nog volop in aanleg voor het massa toerisme.

Aan de Hoover Dam namen we de oude weg naar het Visitor Center om zo over de dam te kunnen rijden, anders loop de autobaan via de prachtige nieuwe brug rechtdoor van Nevada naar Arizona, juist over de Colorado rivier.

De Hoover Dam is zeker de moeite waard om eens van dichtbij te bekijken, spijtig dat het hier altijd zo warm is (40°C) !

Nog een 20 miles in we zijn in Las Vegas. Er hingen donkere wolken in die richting en dat is zeker abnormaal voor deze gokstad.

Ons hotel, het Best Western Mardi Gras, hadden we al 2 jaar gehad, dus was geen onbekende voor ons en we hadden dit ook al eerder via Internet geboekt dus geen probleem om het te vinden.

We kwamen de ‘Strip’ (de Las Vegas boulevard) opgereden via de ‘Nidel’, dit is de 350m hoge ‘Stratosphere Tower’, die heel Las Vegas domineert. Zo konden we de Strip langzaam volgen en de eerste indrukken opdoen van deze fantastische virtuele wereld. ’s Avonds is deze wereld natuurlijk nog helemaal anders.

Het hotel ligt parallel aan de Strip en vlakbij de monorail die ons naar noord of zuid brengt.

Eerst even verfrissen en uitpakken en dan vertrokken we op zoektocht om iets te gaan eten en een deel van de Strip af te wandelen. We namen een 24-uurs tickets ($12) voor de monorail en reden tot het einde in het grootste hotel, de MGM. Hier werden we meteen geconfronteerd met één van de grootste speelhallen van Las Vegas en Jeannine haar ogen vielen er bijna uit ! Alle speelautomaten en speeltafels waren druk doende en het was een lawaai en geflikker van jewelste. De uitgang vinden is één van de moeilijkste opdrachten. Eerst een snelle hap eten bij een Italiaan en dan de baan terug op. Het was al 21u30 en we snelden ons naar de Bellagio want om 22 uur was er misschien een waterballet. Duizenden mensen slenteren achter elkaar langs de voetpaden, gekleed op de ongelooflijkste manieren, gaan via roltrappen over de Strip en vervolgen langs de andere kant hun weg. Wij ook en om 22 uur stonden we voor de Bellagio waar enkel minuten later de show begon. Een prachtig licht en water spektakel dat op het einde op applaus werd onthaald. We stonden aan de overzijde van ‘Parijs’, dus even de boulevard oversteken aan de lichten en ‘Parijs’ binnen. Door de speelzaal, waar bijna naakte dames, hun lichaam in alle bochten vrongen, liepen we verder naar de kleine Parijse straatjes, authentiek verlicht en met een prachtige blauwe ‘kunst’-hemel waande men zich bijna echt in Parijs. Op de hoek van de straat trakteerde Edy ons op een heerlijke tas (beker) cappuchino ! Zo ver van huis en toch dichtbij !

De vermoeidheid begonnen we te voelen en we besloten maar met de monorail terug naar het hotel te rijden.

Alleman slaapt reeds, behalve ik, want ik moet de blog nog schrijven en fotootjes uitzoeken. Morgen slapen we wat uit, want we zijn alle alle dagen om 6u30 op gestaan.

15-07-2012, 00:00 geschreven door Hugo

Oei … het is vrijdag de 13^de.

Onze laatste dag in Bryce en die begon niet zo goed, het regende een beetje voor we gingen ontbijten en de lucht was bewolkt. Na het ontbijt was alles al bijna opgedroogd en konden we vertrekken naar Zion National Park. De 60 miles verliepen rustig en het zag er naar uit dat het misschien nog niet zo slecht zou worden, we reden in ieder geval in de goede richting. Nog even tanken en de ruiten kuisen aan een goedkoop tankstation (3,56$/gallon) aan Mount Carmel Junction en in het winkeltje wat rondneuzen en we reden het park binnen. Er was weinig volk dus moesten we niet aanschuiven. De oost-ingang is de meest spectaculaire met de hoogste rotsen, waar de weg afdaalt naar het lager gelegen ‘Visitor Center’ aan de Virgin River. Twee tunnels moet men passeren, waarvan één afwisselend wordt opengesteld, hier moesten we even wachten. Spijtig dat de zon er niet volledig doorkwam om de kleuren ten volle te laten zien, maar daar kunnen we natuurlijk niks aan doen. In deze afdaling zijn er weinig uitwijkzones om eens uit te stappen, dus werden er maar foto’s genomen vanuit de rijdende auto. De asfaltweg is hier speciaal in de roodbruine kleur van de bergen gelegd, zodat hij niet opvalt in de weidse en imposante natuur. Zion is totaal verschillend van Bryce; hier zijn het vooral de hoge, steile en grillige rotsflanken die de aandacht trekken. Wat voelt men zich hier klein !

Na een aantal haarspeldbochten daalt men snel af en kwamen we op de parking bij het Visitor Center. Hier parkeerden we de auto en gingen na een sanitaire stop naar de shuttlebus, die ons gratis door heel het park leidt. Men kan hiermee op- en afstappen zoveel men wil; wij reden mee, zoals de meesten, tot het einde, de ‘Temple of Sinawana’. Hier was veel volk en niet van de stilsten, alle talen werd dooreen geroepen door kinderen en volwassenen zodat van rust hier geen sprake was. De Zion kalkoenen die we 4 jaar geleden wel hadden gezien, hadden zich waarschijnlijk op een veilige plaats verstopt. De eekhoorntjes waren de drukte wel gewoon en zochten rustig tussen de benen van de mensen naar iets lekkers tussen het mulle zand; dit was gemakkelijk om foto’s te nemen ! Eten geven aan de ‘wilde’ dieren is verboden en kan u $100 kosten. Na een fikse wandeling hoorden we het onweer naderen en begon het dan toch stilletjes te druppelen, niet veel maar we besloten toch maar terug te gaan naar de bushalte.

Met de bus reden we 3 halten verder tot aan de Zion Lodge, waar we zelfs een hamburger hebben gegeten … en die viel nog mee ook !

De terugrit met de bus was veel rustiger en een veel ouder Amerikaans koppel zat over ons. Ze waren beiden niet meer zo goed te been en onze meisjes hielpen ze van de bus. Ze vroegen uiteraard vanwaar we kwamen en België vonden ze fantastisch, ze waren er vroeger ook eens geweest in Brussel … tijdens de wereldtentoonstelling in 1958 !! en ze hielden van de Belgen !

Nog vlug een pitstop en met de auto reden we dezelfde weg terug naar Bryce. Onderweg stopten we, niet zo ver van ons hotel, aan een restaurant ‘Fosters Steakhouse’ waar we, jaja …  nog maar eens een lekkere Pepper Steak bestelden met gratis ‘soup or salade’; geen super salade !

Normaal hadden we vanavond de rodeo, aan de overkant van de weg,  meegepikt maar gezien het bewolkte weer met af en toe regen en veel wind , zagen we daar maar van af, een andere keer misschien !

Nog een kopje koffie met een snoepje op de kamer en zoals altijd vroeg naar bed.

Morgen vertrekken we vroeg terug via het Zion park, misschien met beter weer, naar Las Vegas onze 3 laatste nachten. Hier gaat ge nog van horen !

14-07-2012, 05:05 geschreven door Hugo

Op een hoogte van 2500m lekker kunnen slapen met het raam volledig open en geen airco aan. Na de regen van gisterenavond was alles goed afgekoeld en deze morgen als we naar de ontbijtzaal gingen voelde het zelfs fris aan. Om 7u30 was de zon nog niet zo lang op en wij gingen al ontbijten om voor de toeristen Bryce Canyon binnen te rijden.

Dit park varieert tussen de 2500 en 2800m hoogte en we besloten om rechtstreeks tot boven te rijden, omdat er dan nog de minste gasten zijn en om dan langzaam alle uitkijkpunten te bezoeken. De zon stond schitterend om de kleuren tot zijn volle recht te laten uitkomen op deze fel rode rotsen.

Op 2800m was de temperatuur in de zon al aardig aan het oplopen en begonnen de meisjes zich al wat lichter aan te kleden. Het was er muisstil, enkel het geluid van de vogeltjes en de krekels was er hoorbaar, zalig !

We reden verder naar beneden, naar de volgende halteplaats en ook hier waren we bijna alleen. Een jong Antwerps koppeltje, zij was amper 19 jaar, nam een foto van ons gevieren, en wisselden we wat ervaringen van hun en onze reis uit. De tegenliggers begonnen naar boven te rijden en het werd wat drukker, niet iedereen blijft lang op dezelfde plaats staan. Edy was weer een record aan het verpulveren, alles werd gefotografeerd !

Een viertal gieren vloog zeer hoog boven ons hoofd, maar deze enorme vogels met vleugelwijdte van meer dan 2,5m zijn zelfs met de telelens moeilijk in beeld te brengen, alhoewel we al prachtexemplaren hebben vastgelegd !

Telkens we stopten waren de grillige rotsformaties anders en de zon draaide ook zodat het totale plaatje steeds anders was. Ook de Prairy-hondjes lieten zich van hun beste kant zien. Met hun kleine pootjes snellen ze over de verharde weg en tussen de mensen door, iedereen met fototoestel in de aanslag natuurlijk !

Op Bryce View kan men blijven staan om dit prachtige zicht te aanschouwen, men wordt er stil van. Veel mensen wagen zich toch nog buiten de wegen om zo dicht mogelijk bij de afgrond te gaan staan en op een rots te klimmen voor de foto, de boete is nochtans $100 ! Buiten de verschillende hertensoorten en natuurlijk de roofvogels en de Prairy-hondjes, hebben we hier geen ander wild gezien. Bij het buitenrijden van het park waren er weeral serieuze stapelwolken gegroepeerd en beloofde het weer ergens te gaan regenen vanavond.

We zochten naar een terrasje om eens een lekker biertje te drinken, maar we zijn in Utah, en daar houden ze zo niet van alcohol, dus maar vier pintjes gekocht bij Ruby en op de bank buiten opgedronken zoals echte zatlappen !

Na ons dagelijks apero-moment in onze kamer, maakten we ons klaar om bij Ruby nog eens lekker te gaan eten !

Morgen, zelfde manier, bezoeken we het andere National Park hier in de beurt, het Zion National Park, dit wordt weer een heel andere belevenis.

13-07-2012, 01:40 geschreven door Hugo

Weer vroeg op en … er waren er al veel voor ons beneden, maar het ging onze gendarm stond er niet. Vandaag trekken we verder naar Bryce Canyon voor de volgende drie dagen. We hadden via Internet eergisteren al geboekt, dus geen probleem, het wordt de Best Western Ruby’s Inn. Met onze Best Western punten, die we al verzameld hadden, regelden we al direct een Free-Night in Page, zo kunnen we nog lang wegblijven !  Bij het vertrek was de temperatuur al flink opgelopen, boven de 90°F, en via Lake Powell reden we richting Mount Caramel. Het landschap is hier niet zo speciaal, we zijn meer gewoon.

De ‘Coral Pink Sand Dunes’ die we op de weg tegenkomen, pikten we maar mee. Een rit van 13 miles door een met struiken begroeide rood/oranje duinenlandschap met zeer weinig toerisme. Het is weer een State Park, dus niet inbegrepen in onze pas. Vroeger waren we hier al geweest, maar zeker niet in het park gereden, wij hadden toen langs de weg de duinen al beklommen en die waren de moeite waard. Nu was het voor ons hier niet meer zo bekend en kwamen we toch tot aan de ingang van het park. 6$ ingang, het is niet veel dus OK en we reden verder. Wat dit een ontgoocheling, buiten een klein uitkijkpuntje en wat info-platen was er eigenlijk niks te zien. 5 minuten later reden we al terug buiten ! Op de terugweg zagen we dan toch plots de plaats waar we 4 jaar geleden hadden gestopt en ik liep de duin op om te zien of het hier wel was en jawel, het was hier ! De duinen waren wel veel kleiner en minder uitgesproken zoals in de Sahara, maar het zand was nog even heet en even fijn als toen, toch nog knap.

We reden verder op de high-way 89 en reden door Mount Caramel en voorbij de splitsing naar Zion Park. De wolken stapelden zich op en het zag er niet erg veel belovend uit boven Bryce Canyon. Hier komt vast regen van,  uit de wolken zagen we in de verte de regen al vallen. We kwamen aan in Bryce Canyon City waar Rudy’s Inn alles overheerst, de linker en de rechterkant van de weg hoort toe aan één groot toeristencentrum .

We melden ons aan en kregen direct onze kamer op het eerste verdiep in de ‘Elk Lodge’, met uitzicht op het meer met daar achter de camping met enkele Indianen tipi’s. 

De temperatuur was al een heel stuk gedaald en begon zelfs aangenaam te worden. We bezochten de ‘Ruby Inn stores’ met alles wat men kan bedenken van souveniers over cowboys en indianen en afbeeldingen van het park en besloten dan maar om vroeg, voor de grote massa te gaan eten in het, wat dacht je, ‘Ruby’s Inn restaurant’. Op weg naar het restaurant begon het zelfs wat te regenen Na wat discussie omdat we een plaatsje aan het raam vroegen bestelden we het Ruby’s Inn Buffet; eten à volenté van voorgerecht tot dessert en dit voor slechts $18,95.

We waren allen voldaan en moe, van wat weten we niet, misschien de warmte en gingen maar wat op de kamer rusten. De regen was al aan het opdrogen en hopelijk is het morgen weer blauwe hemel en verschrikkelijk heet.

Morgen vroeg op en voor de grote massa het park in; Bryce Canyon here we come !

12-07-2012, 04:29 geschreven door Hugo

Zoals gezegd vroeg gaan ontbijten en aha … we waren bij de eersten, maar de dikke indiaanse was weer in haar element, zelfs nu moesten we in de rij gaan staan. Het ontbijt heeft weer gesmaakt met ‘waffles, room en aardbeiencollies ligt overgoten met ahornsiroop’, heerlijk en bijna geen caloriën !

Rond 9 uur vertrokken we dan op verkenningstocht richting Flafstaff om dan op highway 89 rechts af te slaan richting Kaibab. Onderweg komen we dan Vermilion Cliffs, Marbel Canyon, enz … tegen en verder zien we dan wel. De temperatuur was al behoorlijk gestegen in de vallei en om 11 uur hadden we al bijna 100°F (38°C) bereikt. Prachtige rotsformaties en uitgestrekte panorama’s ideaal om weer veel foto’s te nemen. Waarom zouden we niet eens de Nord Rim van de Grand Canyon nemen want morgen nemen we die andere weg al ? OK, iets verder draaiden we de ‘One Way’ richting Nord Rim in. Het landschap was weeral volledig anders, we reden door ‘Kaibab Forest’ . Veel bomen, waarvan er weer hele hectaren waren verwoest, misschien vorig jaar, door bosbranden. Zwarte pieken waren de enige getuigen van deze verwoestende branden. De bossen gingen over in grote grasvlakten met hier en daar enkele grazende herten.

Aan de ingang van het Grand Canyon NP werden we vriendelijk, zoals altijd, ontvangen door een al wat oudere dame en 13 miles verder waren we aan de eerste uitkijkpunten. Dit is een ‘One Way’ dus moesten we langs dezelfde weg terugkeren. De gigantische uitzichten imponeerden ons allen en we vonden ze zelfs mooier dan langs de South Rim, veel dichter bij de afgronden en veel minder toerisme. Op de Nord Rim hebben namelijk geen autobussen of grote campers toegang, en dat scheelt honderden Chinezen !

We namen onze tijd om alles op deze hoogte (8840 ft, of bijna 3000 m), goed te bekijken en keerden rond 14u30 rustig terug. De zon was ondertussen helemaal gedraaid hetgeen op veel plaatsen nog mooiere beelden opleverde. Zelfs op deze hoogte was de temperatuur nog altijd  rond de 25°C !

Terug in het dal aangekomen kleurden de rotsen nog feller tegen de blauwe lucht af  en langs de eindeloze rechte highway bereikten we temperaturen van 107°F (42°C) en dat is warm !

We waren al aan het afspreken waar we weer gingen eten en om 20 uur zijn we dan maar achter het hotel in ‘Kens Old West’, weeral een giant steak gaan verorberen, het moest maar zo goed niet zijn !

Morgen trekken we verder naar Mount Carmel voor de volgende dagen van ons prachtige verlof !

11-07-2012, 14:06 geschreven door Hugo

Reeds onze 3^de nacht in Page en niemand kon ons verplichten om vroeg op te staan, dus rustig naar het ontbijt. Fout natuurlijk, een lange rij stond aan te schuiven voor een plaatsje het was nu wel al 9 uur. Een dikke Indiaanse zwaait hier de septer en enkel op haar bevel moogt ge plaats nemen, dus … wachten. Pancakes daar was geen denken aan, veel teveel volk, dus maar een sober maar lekker ontbijtje. Enkel onze uitstap naar Antilope Valley stond op het programma, en die was maar om 13u30. We hadden dus tijd genoeg om te verfrissen aan het zwembad. Heel het zwembad voor ons alleen en dat was begrijpelijk want op een klein schaduwplaatsje kropen we samen om uit die verzengende zon te zitten. Een beetje spelen in het zwembad en wat lezen en daarna maakten we ons klaar voor de Indianen uitstap naar de Canyon.

We waren niet alleen, voor de winkel stonden al vele mensen te wachten om in de grote open jeeps te stappen. We werden in groepjes ingedeeld en met veel gebulder van de zware V8 motoren vlogen we de baan op.

Met een zwaar geratel van de ruwe all-terrein banden en de hoge snelheid die onze indiaanse gidse aanhield kwamen we snel aan de ingang van hun privé terrein. Hier begon het mulle zand en ploegde onze terreinwagen zich verder een baan naar de start van de wandeling. Het zand was gloeiend heet en zoals de gidse zegde was het de warmste periode van de dag nu; meer dan 100°F (>38°C).

Gelukkig was het in de Canyon frisser doordat de zon hier niet kan doordringen. De moeiste momenten en lichtinval zijn er juist op de middag, dan staat de zon loodrecht en vallen de zonnestralen tot op de grond van de canyon. Voor deze reeks moet men in deze periode naar het schijnt al 3 à 4 maanden op voorhand boeken !!

Het indrukwekkende van deze canyon zijn de prachtig uitgesleten vormen en de ongelooflijke kleurenpracht. Voor Edy en Jeannine was het whaaaw en werden er enorm veel foto’s geschoten, wij hadden dit 4 jaar geleden al gezien en dit juist op de middag en zoals verwacht, is het verschil niet te vergelijken. Onze gidse maakte er haar werk van om de juiste plaatsen aan te duiden en zelfs voor enkele klanten de foto’s te nemen.

Het blijft toch uitzonderlijk en we waren ook blij van het nogmaals te hebben gezien. Zo snel ze kon reden we terug door het zand, hotsend en botsend en goed vastgebonden, terug naar de aankomstplaats.

Het was heet en stoffig geweest dus vlug terug naar ons zwembad voor de afkoeling.

Onderweg hadden we ons restaurant al gezien voor vanavond, een Texaanse BBQ, die ze al aan het opstoken waren. Precies een kleine vrachtwagen met twee uitlaatpijpen stond te stomen met daarin waarschijnlijk al de ribbetjes en ander lekkers.

We namen alle vier de ‘special’, kippenbout, varkensribbetjes, cowboybonen en aardappelsalade; voor de drank weer geen alcohol, dus Pepsi of water !

Voor weinig geld weer zeer lekker gegeten. Nu (weeral) vroeg naar bed want morgen gaan op zoek naar andere mooie plekjes in de omgeving en we willen niet meer aanschuiven aan het ontbijt.

10-07-2012, 07:46 geschreven door Hugo

Een speciale dag vandaag wij gaan nog eens speciaal voor Jeannineke naar de Grand Canyon.

De wekker was gezet op 6u30 om vroeg aan het ontbijt te zijn. Om 7u30 aan het ontbijt maar helaas alweer te laat, bijna alle tafeltjes waren benomen en de ‘chef van het ontbijt’ commandeerde ons in de rij te gaan wachten en  10 seconden later mochten we aan een tafeltje gaan zitten (gezag moet er zijn !!) Ik ga maar direct naar de pancakes aanschuiven want daar duurt het altijd heel lang met die morsers.

Om 9 uur reden we al door via Cameron naar de Grand Canyon, de South Rim.

Het was al meer dan 90°F dus dat beloofde voor vandaag. Na een 140 miles reden we het park binnen met onze algemene inkompas. Ondanks de hoogte, rond de 6000 ft of 2000 m, was het aangenaam warm alhoewel de bewolking kwam opdagen en er misschien wel regen kon komen. Voor ons was het panorama niet meer zo spectaculair maar Jeannineke was er wel even stil van. Dit is nu één van de zaken die men niet kan voort vertellen, dit moet men gezien hebben, zelfs op de foto of film geeft het niet dezelfde indruk, …. adembenemend ! Bijna aan ieder uitkijkpunt stopten we om de variatie van deze Canyon te bekijken. Er was al veel veranderd sinds wij enkele jaren geleden hier waren,  toerisme moet wel degelijk opbrengen.

De wolken werden dreigender en af en toe klonk er al een donderslag, het weer was aan het veranderen, gelukkig bleven we nog droog maar de kleuren op de bergen waren niet meer zo schitterend als toen de zon erop scheen. Na 25 miles door het park te hebben gereden besloten we, ook omdat we de hele weg nog terug moesten, om het park te verlaten. Op de terugweg stopte voor ons een auto en jawel de kudde herten stond in het bos te grazen. Natuurlijk moesten we daar foto’s van maken en een eind verder begon het te regenen. We hadden nog geen foto genomen van het ingangsbord maar het regende zo, dat uitstappen geen optie was … Edy had een beter idee. Hij opende elektrisch de achterklep van de auto en vanop onze plaats konden we droog de nodige foto’s nemen, subliem !

Onderweg ging het over van zonneschijn en geplets met regelmatig stevige bliksemschichten. De wind stak verschrikkelijk hard op en talloze windhozen werden langs de weg gevormd. Het zand striemde over de weg en bracht de motorrijders wel in de problemen. We naderden Page en hier was er blijkbaar niet veel vananderd, de lucht was nog altijd even blauw en de temperatuur overschreed de 95°F (35°C).

Toch tevreden kwamen we in onze kamer waar we ons dagelijks aperitiefje konden nuttigen, opfrissen en rustig gaan eten in het Steakhouse hierover.

Iedereen wilde vroeg gaan slapen, dus doen we dat maar. Morgen is Antilope Valley aan de beurt, dit wordt weer prachtig !

09-07-2012, 06:46 geschreven door Hugo

De nacht heeft niet veel afkoeling opgeleverd want met de raam volledig open was het nog warm om te slapen, volgende nacht de airco toch maar op !

Om 8 uur gingen we ontbijten en het was al een heel gedoe. Om pancakes te bakken stond men al in de rij, dan maar de rest al nemen en rustig aanschuiven. 

Aan de balie bestelden we de boottrip op het stuwmeer, de 1,5 uur uitstap begon pas om 2u30, dus hadden we de morgen nog tijd om Horse Shoe Bend te ontdekken. Dit is van Page slechts enkele miles verwijderd en eigenlijk niet door het grote publiek gekend en toch zeker de moeite waard. Diane had hiervoor niet veel zin in zoals vorig jaar, te warm en teveel los zand, dus gingen wij met drie maar op pad. Enkele minuten later waren we al ter plaatse en begonnen we aan deze wandeling van een kwartiertje door het mulle rode zand. Horse Shoe Bend is een diepe meander van de Coloradorivier in de vorm van een hoefijzer. Onbeschrijfelijk mooi en prachtig om zien maar om het op één beeld te krijgen is het niet zo gemakkelijk. Voorzichtigheid is geboden want de ravijn in zeer diep en de rotsen door het losse zand nogal glibberig.

We geraken niet uitgekeken op deze plaats en er worden langs alle kanten fototoestellen uitgewisseld om toch maar op de foto te staan met de diepte op de achtergrond. De terugweg was iets moeilijker in het losse zand in deze verschroeiende hitte (> 30°C) en het was nog maar morgen. In het hotel zat Diane aan het zwembad wat te lezen en wij verfristen ons in het kleine maar heerlijke zwembad. We gingen vroeg genoeg naar het meer voor onze bootuitstap om nog wat te genieten van het uitzicht daar. Het werd steeds warmer en om 2u30 stapten we op de boot. De kapitein en zijn assistente verwelkomde ons en slechts een kleine 15 man stapte aan boord van deze mooie dubbeldeks boot. Op het upperdeck was er geen schaduw maar we riskeerden het toch om in de zon te zitten. Eens de boot op volle vaart was de wind een goede verfrissing. De trip was zoals verwacht fantastisch en we konden in de smalle spleten bijna de rotsen aanraken. Op een smal gedeelte draaide de boot, waar hij amper kon draaien, en vervolgde zijn terugweg, slingerend tussen de steile rotswanden van rode gegroefde kalksteen; schitterend van kleur in de blakende zon.

Weer een mooie ervaring meer en opgetogen keerden we terug naar het hotel met een klein ommetje door het moderne Page, met de ene kerk naast de andere !

’s Avonds gingen we eten in een ander steakhouse aan de overkant van de straat. Het was wel een gesloten restaurant maar het eten was er heel goed en de muziek, op de achtergrond, aangenaam. We vroegen of we de koffie in de bar, waar de muziek vandaan kwam, mochten opdrinken, het was namelijk een live player.

We moesten eerst betalen en dan kregen we de hele koffiekan mee naar de bar. Met een extra borrel bij de koffie genoten we van deze goede pianospeler (eigenlijk een elektronisch orgel) die Jackson Browne en de Eagles zomaar uit zijn handen toverde. Weer laat in de nacht naar ons bedje. 

Morgen rijden we naar de Grand Canyon want Jeannineke heeft die nog niet gezien !

08-07-2012, 00:00 geschreven door Hugo

 Sorry, internet was deze avond uitgevallen !!

 Na het onweer van gisteren was de hemel weer mooi blauw, de temperatuur nog redelijk, allé …  zoals het hier moet zijn. 

Rond 8 uur gingen we eten in het pancake house aan de overkant. Het was er behoorlijk druk en we moesten even wachten voor een tafeltje. De keuze was weer moeilijk en rond 9 uur hadden we lekker gegeten en waren we klaar voor onze volgende doorvoerdag naar Page.

Het landschap verandert hier continu en eens buiten Moab was het al helemaal anders met vooral bruin-rode rotsen en veel minder struiken.

Tot Monticello was het niet zo speciaal maar de vallei werd breder en het gekende Monument Valley kwam in zicht. Dit State Park kan men gemakkelijk negeren omdat men vanop de highway deze fantastische rotsformaties even gemakkelijk kan zien. Een onmetelijk landschap met hier en daar enorme overblijfselen van hardere rotsen die grillig opduiken uit de vlakte; onbeschrijflijk mooi zoals in de cowboyfilms !

Ondertussen was de temperatuur al behoorlijk opgelopen >30°C en met de witte wolken staken de rotsen prachtig af.

In de verschillende cowboydorpen die we passeerden, zagen we de ‘echte’ Navajo indianen, die nu niet meer in tipi’s wonen maar bijna allemaal verspreid in gelijkaardige houten huisjes leven. Meestal staat bij hun huisje nog een authentieke indianenwoning, een rond hutje met meestal in het midden van het puntdak en kleine lichtkoepel. De originele hutjes waren van klei maar in dezelfde ronde vorm, tegenwoordig zijn ze ook van hout.

We naderden Page en Lake Powell en we konden in de verte de kolencentrale al zien roken, dit is de backup voor de centrale in de stuwdam. Op de hoek van de highway reden we het Marriott hotel met zijn 18 holes golfbaan voorbij, golf in het midden van de woestijn ?!, en zagen links ons hotel, het Best Western Lake Powell al liggen. Gelukkig hadden we dit via internet thuis al gereserveerd want de toeristen stroomden toe en tegen de avond was ook dit hotel volzet.

Wij kenden het hotel want we hadden hier enkele jaren geleden ook al verbleven. Jeannineke had al vlug een wasje gepleegd en op een kunstige fantasierijke manier opgehangen tussen de poten van het bureel en de stoelen. Het uur in Arizona is nu weer één uur vroeger, dus 17 uur was nog maar 16 uur, dus konden we nog gerust nog wat gaan vertoeven aan het zwembad. Ons restaurant stond al vast, het Steakhouse aan de overkant. Eerst nog een fris aperitiefje in onze kamer en we maakten ons klaar om te gaan eten. Met gezellige cowboy ‘live’ muziek hebben we buiten op het terras bij een aangename temperatuur, enkele honderden gram steak verorberd en tot laat in de nacht naar de heerlijke muziek geluisterd met een prachtige zonsondergang en zicht op de dam. Morgen zien we wel wat we gaan doen, Lake Powell of Antilope Valley, of nog iets anders … we blijven hier toch 5 nachten, dus relax … het is vakantie !

07-07-2012, 00:00 geschreven door Hugo

We hadden vandaag de ganse dag om twee bezienswaardigheden te bezoeken; ‘Arches National Park’ en ‘Death Horse State Park’, dus tijd genoeg.

Maar wat bleek, de lucht was volledig overtrokken en het begon stil te regenen … hier in de woestijn ?

Na het ontbijt vertrokken we toch maar en besloten we eerst Death Horse te doen omdat dit nog een 25 miles rijden was en het weer misschien zou open trekken. Death Horse State Park ($10 extra ingang) is niet zo bekend en als men het niet kent rijdt men de afrit zo voorbij. De rit ernaar toe is ook niets speciaal maar eens aan het Service Center, ziet men een kleine kopie van de ‘Grand Canyon’, waar de Colorado rivier grillige meanders maakt door een diep uitgesneden plateau. Hier vindt men ook een ontginning van pothasium uit het grondwater dat daarna met de zonnewarmte wordt verdampt.

De uitgestrektheid van deze ravijn imponeerde wel maar door het miezerige weer ontbraken de kleuren en het imponerende uitzicht. Toch maar foto’s genomen en dan verder hopend dat het weer in Arches al beter zou zijn.

Bij het binnenrijden was het toch nog steeds zwaar bewolkt met lichte regen. De ongelooflijke rotsformaties moesten toch op de foto en het begin van het park, het mooiste gedeelte, zagen we de onweerswolken op ons afkomen en bij de grootste Arches konden we echt niet uit de auto komen, het water stroomde in beken langs de weg; …  ook speciaal voor deze streek, alle stof werd geblust en de rotsen begonnen te blinken. We besloten verder te rijden door het park, namen hier en daar wat natte foto’s en keerden daarna terug naar het begin van dit onmetelijke park. Aan de Arches trok de hemel open en brak de zon eindelijk door, de kleuren waren overweldigend en de vochtigheid was direct voelbaar met de stralingswarmte van de zon. Hier hebben we prijsfoto’s gemaakt, prachtig !

En zo eindigde de dag nog fantastisch als we rond 5 uur naar het hotel terug reden. Nog even inkopen doen en dan gaan eten in restaurant Sunset. Dit restaurant lig juist aan de rand van de stad op een redelijke hoogte met uitzicht op de hele vallei en een prachtige zonsondergang vanop het terras. Voortreffelijk eten en een lekker wijntje, meer moest dat weer niet zijn.

Morgen weer verder naar Page voor weer 4 of 5 dagen verblijf.

06-07-2012, 06:16 geschreven door Hugo

4 juli, een speciale dag in de USA ! (onafhankelijkheidsdag)

Het wordt weer een doorvoerdag vandaag, dus vroeg op zoals altijd, en om 8 uur al aan het ontbijt. Deze keer geen pancakes maar toast met spek en eieren.

De lucht was al zeer warm maar bedekt met sluierwolken, heel goed om in te rijden want het ging warm worden. De eerste 70 miles hadden we gisteren al gedaan tot Dutch John en dan moesten we verder richting Moab. Op de hoogvlakte al even heel hard moeten remmen voor een hert dat de weg kwam over gewandeld, dat scheelde niet veel … oef ! Zoals het eerste deel wel mooi was maar eentonig, waren de volgende miles al even saai. Onderweg was er nog een ongelukkig hert, iets groter dan het onze, tegen een camion gelopen en lag dood naast de weg, de remsporen van de camion waren duidelijk zichtbaar op de malse asfalt. De bergwegen wisselden zich af met andere bergwegen en het bochtig parcour was vermoeiend voor onze chauffeur. Op een hoogste punt stopten we nog even om het panorama te bewonderen en werden we ineens vergezeld door prairiehondjes die gretig stukjes appel uit onze handen kwamen eten; mooie foto’s natuurlijk !

Ter hoogte van Dinasaurpark reden we de staat Colorado in. Blijkbaar is dit niet enkel bij ons het geval, maar de kwaliteit van de weg was er beduidend slechter dan in de staat Wyoming. Onze benzine geraakte op en nog steeds geen benzinestation tegengekomen ! Aha … we naderden een dorpje met verschillende mooie paardenranches, overal de Amerikaanse vlag natuurlijk, dus hier moest wel een station zijn, Edy ging het even vragen en 3-4 miles verder moest er één zijn. In een lokaal winkeltje met station kochten we een ijsje en een broodje en de vrouw zei dat het sinds begin juni nog niets had geregend, het was ook te zien, alles was dor behalve de continu besproeide velden. Een eind verder gingen we de highway op richting Moab. Het landschap veranderde weer en werd zo vlak als een pancake met in de verte eigenaardige rotsformaties; het werd ook steeds warmer, nu al 38°C (100°F). Met het laatste stuk kregen we al de mooi gevormde rode rotsen te zien waar we voor kwamen. Moab reden we in en op de Main street was ons gereserveerde hotel, weer een Best Western.

Voor het avondeten nog enkele winkeltjes afgelopen en dan bij Jay’s restaurant gaan eten. We kenden het nog van de vorige keer en de lasagna was buitengewoon lekker !

Nu maar naar ons bedje, met op de TV, met reeksen als Bonanza en Mash !! Nostalgie uit de oude doos !

05-07-2012, 05:07 geschreven door Hugo

Fantastisch geslapen en om 8 uur gaan ontbijten. Dit was hier soberder dan in de andere Best Westerns, maar voldoende.

Buiten was het in dit woestijngebied al veel warmer dan de vorige dagen. Om 9 uur waren we al op de baan om de Flaming Gorge te verkennen. Onze verwachtingen waren groot omdat de site prachtige beelden gaf van visvangst en watersport. We namen de kleinere weg (530) langs de westkant omdat kleine wegen meestal de mooiste kanten laten zien. Nee dus … 70 miles rijden langs een eentonige weg met een even desolaat landschap als gisteren, woestijn met kleine struiken. Als we aan het meest zuidelijke punt van de ‘Gorge’ aankwamen, dat toen nog steeds niet veel voorstelde, werd het interessanter. De weg werd bergachtiger en we kregen mooie uitzichten op het stuwmeer. Aan Red Canyon Loge draaiden we in om iets te gaan drinken en eventueel iets te eten. Een marmot trok al meteen onze aandacht en ineens was onze uitstap naar de Gorge toch niet zo slecht. Op een mooi terras met parasols namen we een fris pintje met een heerlijke kippensandwich met honingsaus en de nodige toebehoren. De garçon vroeg aan Jeannineke of ze ‘soup or salade’ wilde, en jaja zij wou ‘een super salade’, … de veelvraat. Op de weide naast de loge krioelde het van de marmotten, prairyhondjes en kolibries, die we konden filmen en fotograferen naar hartelust. Het private meer straalde echt rust uit en na enkele uurtjes volledige kalmte vertrokken we op de terugweg, die we morgen om verder te trekken terug moeten nemen. De uitgestrekte vlakten en bergen imponeren toch wel alhoewel ze na 70 miles wel eentonig lijken in deze verzengende hitte (38°C).

In onze patio bespraken we het verdere verloop van de reis nog en na een frisse plons in het zwembad maakten we ons klaar om te gaan eten. Zoveel keuze is er hier niet dus maar bij de grill aan de overkant. Buffolo-vlees op zijn Mexikaans met een Budweiser, het heeft lekker gesmaakt.

Morgen trekken we meer naar het zuiden, nog warmer dus, richting Moab waar we weer twee dagen verblijven.

04-07-2012, 05:37 geschreven door Hugo

Het was een warme nacht alhoewel het raam was open gebleven. Om 8 uur gingen we al naar ons vast ontbijtplaatsje. Het is maandag dus dachten we dat er minder volk zou zijn, maar niets was minder waar.  De service duurde lang en  zo waren we toch nog laat buiten. Alles in de auto geladen en … aanschuiven aan de ingang van het park. Waarschijnlijk hebben veel Amerikanen brugdagen genomen voor de 4^de juli, nu woensdag en vandaar die drukte.

Het eerste gedeelte, dat wij natuurlijk al van buiten kennen, was precies voor deze nieuwelingen nog whaaw en voor alles hielden ze ons op, …, die toeristen hé. Eens voorbij de ‘Old Faithful’ ging het vlotter en konden we aan de gezapige snelheid van het landschap genieten. Het Teton-park heeft ons weer prachtige beelden opgeleverd, de besneeuwde toppen afgetekend tegen het blauwe water van het Teton Lake is ongelooflijk mooi.

Deze weg hebben we in het heengaan ook al gedaan maar is toch telkens anders. Als we in Jackson Hole aankomen moeten we natuurlijk eens stoppen voor een pitstop en die nemen we in de overbekende ‘Million Dollar Cowboy Bar’. Een enorm grote bar, met langs beide zijden een toog, waar men op paardenzadels moet zitten en bediend wordt door een Cowgirl. Als men teveel heeft gedronken moet men wel de voeten in de stijgbeugels steken om niet van zijn zadel te vallen. Bij het park er juist over staat op de vier hoeken een soort poort gemaakt van hertengeweien. Een authentieke postkoets rijdt enkele toeristen, waarschijnlijk niet gratis, langs de houten winkeltjes door het stadsgedeelte. Dit is een typische cowboystad die uitgegroeid is tot een toeristische ‘place to be’.

Eens Jackson Hole uitgereden wordt de weg bochtiger en bergachtig en voorbij de Snake River verandert het landschap in een desolate woestijn waar geen einde aan schijnt te komen, een hoogvlakte enkel begroeid met kleine struiken.

Een hele tijd rijden we door een verraderlijke rooklucht afkomstig van de bosbranden, die in Colorado nog steeds hevig woeden, het lijkt wel een zonsverduistering ! De bewolkte lucht kleurt grauw en gelukkig rijden we in de goede richting naar Rock Springs. Aan de hoogspanningslijnen zien we dat we Rock Springs naderen. Toch een industrie stad van 18000 mensen en langs de hoofdweg zien we ons Best Western hotel al staan. Het is snikheet als we uit onze airco-auto stappen en melden ons vlug aan in het hotel. Onze kamer ligt aan een overdekte patio met zwembad voor onze kamerdeur. Zoals altijd een prachtige kamer met alles erop en eraan, en eindelijk snel internet !

03-07-2012, 05:59 geschreven door Hugo

03-07-2012, 05:44 geschreven door Hugo

Weer lekker geslapen en om 9 uur naar ons vast ontbijtrestaurant. Er was veel volk, het is zondag vandaag, en we moesten even wachten voor een plaatsje. Weer een lieve serveuse bediende ons en ze was al direct verliefd op ons sexy Iers dialect. Vandaag hielden we het een beetje soberder, eieren en spek en Jeannineke en Edy de ‘Sunday Special’. Zeer lekker en we hadden weeral genoeg om de dag door te komen. Vandaag ging de rit langs de midden ring, dan hebben we het hele Yellowstone-park gedaan. Een onverwachte pitstop van de meisjes bracht ons naar prachtige watervallen, waar de ‘Yellowstone River’ een diepe Canyon had gegraven in het ongelooflijk gekleurde landschap. Om aan de voet van de waterval te geraken, moesten we via een steile helling zigzaggend 600 foot dalen, niet van de poes, maar weeral de moeite waard. Iets verder maakten we prachtige foto’s van de ‘Grand Canyon of the Yellowstone’, … een kleine kopie van de grote ‘Grand Canyon’; … indrukwekkend ! Vandaar verder naar Lake Village, waar we langs de weg weer een ranger het verkeer zagen regelen omdat er een prachtig volwassen Wapiti-bull lag te herkauwen in de schaduw van een grote dennenboom. Op een open plek langs de baan stond een groep mensen met grote kanonnen (telelenzen) de overkant van de onmetelijke vallei te bespieden. We wisten direct waarom, aan de overkant was een grizzly moeder met twee jongen op wandel. Op de uitgestrekte vallei liepen ook bizons, ganzen en er daalde een mooie witte pelikaan,op het water. Onze telelenzen waren een beetje te klein om de grizzly zeer nabij te kunnen bekijken, maar een vriendelijke toerist leende zijn camera met telelens (400mm) en met onze SD-kaart mochten we zo foto’s maken, nu kon onze dag helemaal niet meer stuk ! We reden een heel stuk langs het Yellowstone meer om uiteindelijk een getrouw stuk weg te vervolgen naar ons hotel.

02-07-2012, 00:00 geschreven door Hugo

Weer vroeg op, voor mij toch, en weer lekker gaan ontbijten in de ‘Running Bear’, deze keer alleen pancakes met aardbeiensaus en bananen en veel slagroom.. Er was maar één probleem … ik heb het niet opgekregen en dat is toch niet normaal hé !

Gisteren hebben we de zuidkant gedaan van het park en vandaag doen we de noordkant. Alhoewel de zuidkant indrukwekkender is met de vele geisers en modderputten, bevalt de noordkant ons toch ook . Het landschap verandert continue en toont ruwer en wilder dan de zuidkant. Voor één enkele bison stoppen we  al niet meer, dat wordt al gewoontjes. Langs de rivier lopen Wapitiherten en één enkele baadt in het water,  Door de vele bosbranden, die hier toch alle jaren voorkomen, zien de jonge bossen er heel eigenaardig uit.  Lange zwartgeblakerde tandenstokers steken hoog boven de kleinere dennenbomen uit. We rijden hier altijd boven de 2500 meter en toch is de temperatuur steeds boven de 25-30°C ! Voorbij Mammoth Hot Springs , waar de kalkformaties het landschap kleuren,  lopen de elken (grote herten) gewoon tussen de huizen en grazen naast de kerk. Een eind verder staan enkele auto’s langs de weg en een parkwachter doet teken om door te rijden, hier moet iets te zien zijn … Voorzichtig passeren we  en bingo … een mama zwarte beer met twee jongen zitten in het bos. We zijn juist op tijd want ze gaan verder tussen de bomen, maar we proberen toch foto’s te nemen en een stukje te filmen .. maar de parkwachter doet ons verder rijden, spijtig maar toch heel tevreden ! We stijgen steeds verder in het prachtige onmetelijke landschap en naderen nog overblijfselen van de wintersneeuw.

We stoppen waar een man met de telelens zit te wachten ? Hij merkt op dat er een marmot zit. Als het wat stiller is kruipt ze langs de weg en filmen maar ! Later blijkt dat dat stukje film door een stommiteit van mij er niet op staat, maar we hebben toch foto’s !!

Op het hoogste punt, rond de 8800 feet, willen de meisjes nog wat in de sneeuw spelen en we ontmoeten daar een Canadees met een Honda Goldwing die helemaal alleen op drie dagen al meer dan 3000 km had gereden. Zijn ouders waren Nederlanders en was tevreden om eens met ons te kunnen babbelen in het engels.

Na een lange trip waar niet veel te beleven viel, zijn we dan bij Norris aangekomen, vermits we nog tijd genoeg hadden hebben we hier ook nog de thermische activiteiten gaan filmen en fotograferen. Hier zijn ook verschillende brullende geisers en ook de grootste die maar om de 15 à 20 jaar uitbarst met een fontein tot 120 meter.  Zoveel geluk hadden we niet dat ook deze nu wou beginnen spuiten !

Weer een prachtige dag achter de rug en we komen terug aan in ons hotel, maar eerst nog in de supermarkt een fles likeur gaan kopen voor de apero op de kamer. We maken ons klaar om te gaan eten en het ging vis worden vandaag. We duiken een andere restaurant binnen, mooier dan dat van gisteren en worden naar onze plaatsen geleid. Koud buffet en soep en daarna verse zalm met  aardappelen, ziet er goed uit, kunnen we de wijnkaart krijgen a.u.b. … Dit is onze witte wijn zei de dienster heel opgewekt, hier wordt geen alcohol geschonken … lap weer een mormonenrestaurant ! We hebben die avond dan maar drie liter van hun ‘witte wijn’ gedronken, echt lekker !

01-07-2012, 18:46 geschreven door Hugo

29-06-12 Niet alle WiFI’s  zijn even goed,  dat hebben we gisterenavond al gemerkt, we hadden wel internet maar konden geen Europese sites openen, vreemd ! De lokale IT-man erbij gehaald maar niets aan te doen …

Dan maar een ontbijt gaan zoeken en jawel … dit is voor herhaling vatbaar. Eitjes, spek en toast, fruitsap en koffie à volonté en ik heb er nog wat pancakes bij besteld met aardbeiensaus, mmmmm …… Ik kreeg direct de bijnaam van ‘Mister Sweety’. We hebben al gereserveerd voor morgenvroeg, dat belooft …

De dag beloofde weer prachtig te worden en vermits we tijd genoeg hebben reden we rustig het park in. Inderdaad ongelooflijk al die dampende warmwaterbronnen en stinkende slijkputten die staan te pruttelen, dat het een plezier is om zien. Wild … zoveel we willen,  de bizons staan tot bijna naast uw auto te grazen met de jongetjes bij de moeder. Hele kuddes rijden we voorbij en nemen natuurlijk de prachtigste foto’s en filmopnames. We eten een pizza in de Old Faithful lodge en we hebben geluk, we zijn juist op tijd om het spektakel van onze oude getrouwe te aanschouwen, ja … toch wel de moeite !

Maar we worden blasé en vinden de ene watergeiser al mooier dan de andere. De kleuren zijn ongelooflijk en leveren weer prachtige foto’s op. Onderweg weer herten en nog maar eens een kudde bizons die de toeristen trekt. Even verder nemen we een afslag langs een kleinere weg en komen aan de ‘white dome geiser’ aan. Juist op dat moment, hoorden we het zeggen van fotografen die al in de aanslag stonden, dat de geiser zou uitbarsten rond deze tijd, en nog geen twee minuten later was het zover, iets kleiner dan de oude getrouwe maar toch zeker de moeite waard en zo dichtbij, van geluk gesproken !

Op de terugweg stond een zwangere Elk, een groot hert, langs de waterkant te grazen met aan de overkant nog enkele van haar familieleden, op enkel meters konden we foto’s nemen.

Vanavond gingen we bizon eten in het restaurant ‘Three Bear’, dit adres hadden we op het stadsplan gevonden. Een groot en lekker stuk vlees met een lokale Montana pint erbij,  dat is vakantie !

30-06-2012, 16:37 geschreven door Hugo

Na een onrustige nacht, waarschijnlijk te lang niet meer geslapen, om 8 uur opgestaan en een heerlijk ontbijt gaan nuttigen. Was dat lekker  met die zelfgebakken pancakes !

De temperatuur was al behoorlijk gestegen en we gingen eerst proviant opdoen in de lokale ‘kleine’ Walmart. Vooral water en wat om te snoepen onderweg en we konden vertrekken richting Jackson in Tetonpark.. We hadden het landschap helemaal anders voorgesteld, veel ruwer, nu ging het over van hoge bergen, tot brede valleien en veel klaterende beken. Op de hoogste bergen lag nog een beetje sneeuw maar het meeste was al afgesmolten, we zijn ook eind juni. Onze grote Dodge doet het prima en de chauffeur is de beste die we momenteel bij hebben. Een enorme rookwolk steeg op uit de bergen waar een bosbrand woede. Met de telelens konden we de oranje gloed goed zien en met de hevige wind was blussen hier geen optie ! Door de lage vochtigheid, minder dan 10%, zijn deze branden hier momenteel veel in het nieuws.

Druk is het hier zeker niet op de baan, enkel als  er iets van wild te zien is staat er wel een kleine file, zoals toen er een hele kudde bizons langs de weg aan het grazen was. Prachtige foto’s kunnen nemen van moeders met hun kalfjes. Een eind verder, kwam er een mannelijke bizon, niets vermoedend, met een ganse file achter hem, rustig wandelend naar een malsere weide. Alle camera’s in de aanslag natuurlijk. Terug in ons hotel, vlug wat opfrissen want het was al 20u30 om een restaurant te gaan zoeken. Veel was er in West_Yellowstone niet dus maar het eerste het beste binnen. Het eten was OK maar de service viel dik tegen, hier komen we niet meer !

30-06-2012, 16:34 geschreven door Hugo