Ik ben blij met de evolutie die ik heb doorgemaakt, zeker de laatste drie jaar. Ik ben afgeslankt en heb daardoor ook meer zelfvertrouwen gekregen. Want de showbizz draait niet alleen om wat je kunt, maar ook om hoe je er uitziet. De mediawereld draait nu eenmaal om schoon volk. Daar werd ik altijd mee geconfronteerd, ook thuis. Het was niet gemakkelijk als mijn vader weer eens zei: let op je lijn, eet niet teveel. Dat gaf soms frustraties en discussies. Daarom was ik ook niet altijd geïnteresseerd in familiefeestjes waar over de business werd gesproken. Ik leefde mezelf graag eens uit tussen mijn vrienden en familie.
De laatste drie jaar is daar een ommekeer in gekomen. Ik had het karakter niet om uit mezelf iets te doen, dus heb ik een maagbandje laten plaatsen. Daarna heb ik heel wat complimenten gekregen. Als ik er mij niet meer goed bij voel, laat ik het weghalen, maar dan sluit ik niet uit dat ik weer zwaarder word.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van november/december 2007.
Guy was de broer met wie ik het nauwste contact had. Wij woonden op amper 150 meter van elkaar. Ik was peter van zijn derde kind, hij van Josh. Dertig jaar geleden ging hij mee alles opstellen voor De Kreuners. Je kon altijd op hem rekenen. Toen hij stierf, was ik heel kwaad. Hij was pas 47 - veel te jong. Ik vond het onrechtvaardig dat men hem is komen halen en niet anderen. Uiteindelijk heb ik mezelf daarbij neergelegd. Hoe ik dat heb verwerkt? Door te doen wat ik altijd heb gedaan en er niet te lang bij stil te staan. Dat zou hij ook hebben gedaan.
Eind jaren 70 zijn er ook een paar vrienden weggevallen: zelfmoorden en drugsdoden. Een kliekje romantici, dichtertjes in spe, die op een paar weken tijd uit het leven stapten. Er waren een drietal homos bij die naar katholieke scholen gingen waar ze niet werden aanvaard. Het was bijna een hysterie.
Sindsdien relativeer ik veel meer. Mijn broer Alain zegt dat ik dat teveel deed, dat ik soms de dingen overrelativeerde. Met De Kreuners zou je veel verder hebben gestaan als je dat niet had gedaan, zei hij. Dan dacht ik: Waar heeft hij het in godsnaam over? Eigenlijk behoort hij tot een andere generatie: Alain is tien jaar jonger dan ik.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van november/december 2007.
"Iedereen wil naar de zon, naar 35 à 40 graden. En dan moeten ze in hun hotelkamer gaan zitten met hun airco aan omdat het veel te warm is. Blijf dan in eigen land. Er zijn wel veel regendagen in Vlaanderen, maar heel weinig regenminuten. Gemiddeld gesproken regent het 6 procent van de tijd, dus 94 procent van de tijd is het droog. Eén van de mooiste fietsvakanties die wij hebben gedaan, was van bij ons thuis naar mijn schoonouders, zon 120 kilometer ver. Een biertje hier, een streekgerecht daar. Avontuur in eigen land. Schitterend! Veel toffer dan de vakanties waarvoor je twintig tot honderd keer meer betaalt, waar ze je allemaal samen in een hotel droppen, waar alles is voorgekauwd.
Natuurlijk, met het vliegtuig op vakantie gaan kost niet veel. En dan maken de mensen van hun oren als Ryanair af en toe een steek laat vallen of als ze met zn allen in Antalya vastzitten. Iemand moet het gelag betalen, al lijkt het er op dit ogenblik op dat het vooral de natuur is. Dat de brandstofprijzen voor vliegtuigen omhoog moeten, is zeker. De autokost bedraagt ook veel meer dan wat hij nu is, wat men ook moge beweren. De automobilisten zouden allemaal eens een paar dagen met de fiets moeten rijden, dan zouden ze wel anders piepen. De wegen liggen in België zo vlak als een biljart, maar met de fietspaden - voor zover ze al bestaan - is dat helemaal niet het geval."
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van november/december 2007.
"Ik ga dikwijls op reis met de rugzak, dan heb ik niet echt luxe nodig. Na een aantal jaren tv-werk heb ik het me wel gepermitteerd om dagcrèmes te kopen. Om naar de fitness te gaan, heb ik geen tijd, maar ik Powerplate geregeld. Dat duurt niet lang en ik heb snel effect. Dat is mijn luxe.
Bovendien heb ik een Airnergy-toestel dat me meer energie geeft, vooral na een jetlag of om mij op te laden voor een lange werkdag. Het werkt met volledig natuurlijke input: lucht en water. Eigenlijk bootst het toestel het proces van fotosynthese na. Het is ook goed tegen hart- en vaatziekten, reuma, rimpels, in feite voor alles wat in ons lichaam met zuurstof heeft te maken - je hele lijf dus. Het ziet er nogal medisch uit, maar ik neem mijn koffertje overal mee. Maar ik word niet gelukkig van oorbellen of een chique sacoche."
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van november/december 2007.
Heb je de koran al eens gelezen? Die is geweldig mooi. Ik zou mij er nooit toe bekeren, omdat ik de noodzaak niet voel, maar als je het van de meest positieve kant bekijkt, geeft de koran een levenswijsheid mee. Spijtig genoeg zien wij alleen maar de extremisten. Maar ik ken tal van Marokkanen die hun hart naar ons openzetten. Er zijn paralellen met het katholicisme - niet dat ik daar zo mee opgezet ben -, maar ze moeten gewoon eens tegenover elkaar worden gezet, zodat je kunt zeggen: bedoelen wij niet hetzelfde? Ik denk dat beide perfect verenigbaar zijn en zelfs enorm verrijkend voor de maatschappij.
Maar heb je de mannen van Al-Qaeda, die zeggen dat de moslims de Heilige Oorlog moeten verklaren, al eens bekeken? Dat zijn grijsaards met lange baarden en een tulband. Ze zien er zeer verzorgd uit, maar hen kom je in de frontlinies niet tegen. Dat zijn niet de mannen die de bommen dragen. Dan denk ik: dié moet je aanpakken, niet de sukkelaars.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
Ik heb een Alfa Romeo van de jaren 70. Dat is voor mij jeugdsentiment. Als ik daarmee rij, is het vakantie. Af en toe ga ik ermee naar een bijeenkomst van oldtimers. Het is meer dan autorijden, het is een hobby. Ik mag er niet mee rijden na zonsondergang of in het buitenland. Dat is een keuze die ik heb gemaakt, maar ik zou mijn oldtimer niet kunnen missen.
En als men morgen met een valabel alternatief komt, dat ik kan gebruiken wanneer ik wil, dat ik kan gebruiken om te geraken waar ik moet zijn, zonder uren onderweg te zijn, dan is dat voor mij prima. Maar ik zie mij al mijn afspraken van vandaag niet met het openbaar vervoer doen, of tot twee uur s morgens ergens te velde deejay gaan spelen zonder auto. Het is zoals met de democratie: die werkt met horten en stoten, maar is tot nader order het beste systeem om een beleid te voeren.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
Nu kan ik weer lachen en weet ik weer wat levenslust is, maar ik ben geconfronteerd geweest met dingen van mezelf die ik niet kende. Door moeheid, door het probleem te minimaliseren, door te denken: ik ben toch een sterke vrouw, ik moet dit aankunnen. Door niet te aanvaarden, door verder te willen. Dat is typisch voor onze maatschappij. Niemand zei me: aanvaard het gewoon, je leven staat even stil, geniet er vooral van. Maar dat deed ik niet. Het was nochtans simpel: ik kreeg kinderen, bleef thuis en deed het huishouden, punt.
Voor Tita had ik gelukkig gekozen voor zes maanden borstvoeding. Maar daarna begon het. Ik weet nu dat ik gewoon creatief wil bezig zijn, dat ik het nodig heb om alles te veruiterlijken wat ik opmerk en zie, in spelen, in schilderen. Ik weet nu dat niet werken voor een mens niet gezond is. Aan de andere kant wou ik thuis zijn voor mijn kinderen en een goede ma zijn. Maar op de duur vraag je jezelf af: wat ben ik, buiten mama? Eigenlijk zijn dat allemaal luxeproblemen.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
De prairie-indianen zijn de laatsten die zich hebben overgegeven. Wij zeggen nogal makkelijk: die werden overwonnen, maar vanuit het standpunt van de indianen hebben de Amerikanen - de zogenaamde pioniers - daar een heel smerige oorlog gevoerd. Ik heb met die indianen samengeleefd, ik ben met hen de prairie ingetrokken. Ik had nog nooit op een paard gezeten, maar ik wou geen mietje zijn. Die gasten beoordelen je op je dapperheid en je weerstand. Dus was ik als een naïef kalf op een tamme knol gekropen die ze voor mij hadden uitgekozen. Geen wilde mustang zoals die waar mijn nieuwe vriend Lloyd Bald Eagle op reed. Dat was een jonge gast met flikkerende ogen, waarin je het wilde kon zien glinsteren. Hij sprak met bijzonder veel haat over de blanken, maar wou toch een betere band met hen. Samen met zijn vrouw trokken we de prairie in.
Op zeker moment gaf hij een klap op het gat van het paard en riep hij Yee-ha! Ik deed hetzelfde met mijn knol en ging er achteraan. Man, man, man! Het is een wonder dat ik na al dat gedokker geen piepstem heb. Zo reed ik zes volle uren in een soort wijde spreidstand door de prairie van South Dakota. Allemaal heel poëtisch, maar na een uur of vier was ik mijn portefeuille met paspoort en geld kwijt. Lloyd Bald Eagle zei: We zullen ze wel vinden. We keerden op onze stappen terug en geloof het of niet, maar na zowat een uur vonden we mijn portefeuille terug.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
"Ze blijven bellen voor een interview over mijn eetstoornissen. Ik heb één keer mijn verhaal gedaan. Is dat niet genoeg? Die eetstoornissen waren een ernstig probleem. Ik kon niet genieten van mijn succes. Alles raasde in sneltreinvaart voorbij. Zelfs bij de dood van ons mama bleef ik maar doorgaan. Ik kropte mijn gevoelens op, ik verdrong ze. Tot ze zich wreekten. De ene grijpt dan naar alcohol, de andere naar drugs en ik greep naar mijn eetprobleem. Tegen meisjes die met dezelfde zorgen zaten, wou ik zeggen: ik heb dat ook gehad, het is geen schande. Maar alles wordt gehypet en opgeblazen. Laat me gewoon even met rust.
De mensen willen het leed van een ander lezen. Dat mijn papa homo is, is sensatie. De bladen hebben niet liever. Toen mijn papa met zijn vriend trouwde, hebben we aan iemand exclusief toegezegd dat hij de fotos mocht maken, maar uiteindelijk stonden er toch ook fotografen van andere magazines. Daar word ik ongelukkig van. Ze moesten eens in mijn schoenen staan."
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
