Mijn vader werkte bij de geheime dienst. Zijn werk was zo geheim, dat hij zelf niet wist wat hij deed. Hij was niet alleen een naarstig gezinshoofd, maar ook een hondstrouwe echtgenoot, zoals zijn beide maîtresses graag zullen bevestigen.
Mijn tweelingbroer was een talentvolle jongen, die resoluut tegen geweld was. "Wie dat niet gelooft, kan een peut op zijn bakkes krijgen," was zijn favoriete uitspraak. Na een korte passage in een winkel voor homos een Nicht Shop - werd hij eigenaar van een paardenfokkerij. "I fuck horses," zei hij blakend van trots tegen een Amerikaan die naar zijn broodwinning informeerde. Hij is ook mede-eigenaar van een wijngaard in Frankrijk waar Soixanteneuf-du-Pape wordt gemaakt.
Mijn zuster werd opgevoed bij katholieke nonnen, werd later protestant en nog later prostituee. Zij was ook uitgeefster van het vakblad voor dames van lichte zeden: 'Ons Orgaan'. Tegenwoordig werkt ze als hulpje in een laboratorium waar men onderzoekt of kinderloosheid erfelijk is.
Toen ik jong was, wou ik aan sport doen. Ik wou lopen, maar dat mocht niet van mijn vader, want hij was antiloop. Ik wou ook gel in mijn haar doen, maar dat mocht niet van mijn moeder, want zij was antigel.
Van de weeromstuit verloor ik alle interesse in sport. Mijn onwetendheid op dat gebied is dan ook encyclopedisch. In voetbal ken ik het verschil niet tussen buitenspel en overspel. Voor mij is de goal een Franse president. En een vriendschappelijke wedstrijd is een match waarin geen doden vallen.
Toch kwam ik goed op mijn pootjes terecht, want voor hetzelfde geld stond ik nu hamburgers om te draaien bij McDonald's of was ik adjunct onderbureauchef bij een verzekeringsmaatschappij. Niet dat daar iets mis mee is, tenminste niet met het omdraaien van hamburgers.
Voor zover ik weet ben ik de enige mannelijke journalist die ooit op de voorpagina van Playboy stond. Maar dat is weer een ander verhaal.
Daar liggen ze dan voor je: de langverwachte reacties op je advertentie. Lees de brieven één na één door op een moment dat je er rustig de tijd kan voor nemen.
Verdeel de brieven over drie stapeltjes:ja, nee en misschien. Als je die keuze zorgvuldig hebt gemaakt, kun je de nee-brieven meteen wegbergen. De ja-brieven krijgen voorrang en de misschien-brieven hou je in reserve.
Als je op die manier te werk gaat, blijft alles overzichtelijk, zelfs al heb je vijftig reacties gekregen. Het ergste wat je kunt doen, is schrikken van het grote aantal brieven en de moed verliezen om er mee door te gaan. Denk nog maar eens aan de wet van de grote getallen: hoe meer contacten je legt, hoe meer kans dat je de juiste partner zult ontmoeten.
Het is handig om alle zaken die je positief lijken met een groene stift aan te duiden, de negatieve punten met een rode. Zo moet je nadien niet telkens de hele brief herlezen om die dingen terug te vinden.
Lees ook tussen de lijnen als het nodig is. Iemand die je alleen maar op kantoor mag bellen, zou best wel eens getrouwd kunnen zijn. Als er bij het lezen bepaalde vragen bij je opkomen, noteer die dan ergens op de brief. Dat is een prima geheugensteuntje als je nadien met die persoon belt.
Om voor de hand liggende redenen is een vrijblijvend telefoongesprek altijd aan te raden vooraleer je met iemand een afspraak maakt. De bijkomende informatie, maar ook stem en de intonatie van je gesprekspartner kunnen het beeld vervolledigen dat je hebt gekregen door het schriftelijk contact - op een positieve of negatieve manier. Als het gesprek een domper zet op de goede indruk die je uit de brief had, kun je nog altijd beslissen om geen afspraak te maken of om je beslissing in beraad te houden.
Als je iemand opbelt en je krijgt alleen een "Hallo?" te horen, vraag dan voor alle zekerheid of je de juiste persoon aan de lijn hebt. Je slaat een mal figuur als je pas na enkele minuten tot de ontdekking komt dat je in feite met de babysit aan het praten bent.
Begin dan met jezelf voor te stellen en te zeggen waarvoor je belt. "Goedenavond, Linda, ik ben Bruno. Je hebt een tijdje geleden op mijn advertentie geschreven. Bel ik toch niet ongelegen?" Dat laatste is een goede vraag omdat de persoon in kwestie misschien net bezoek heeft, of de kleinste in bad zet.
Vervolgens geef je iets meer informatie over jezelf dan je in de schaarse lijnen van je advertentie kon kwijtraken en probeer je meer te weten te komen over je gesprekspartner.
In grote lijnen gelden uiteraard dezelfde opmerkingen als wanneer je zelf wordt opgebeld (zie hoger). Ook hier is het een kwestie van eerlijk te blijven en er vriendelijk, maar vastberaden een punt achter te zetten als je geen verder contact wenst.
Zit het wel allemaal snor dan kun je een afspraak maken, maar vergeet niet je telefoonnummer op te geven voor het geval dat.
De eerste afspraak
Of je nu man bent of vrouw, het is altijd goed om bij het telefoongesprek één of meer voorstellen achter de hand te hebben van adressen waar je kunt afspreken. Dat vermijdt dat er aan beide kanten een pijnlijke stilte valt op het moment dat dit onderwerp aan bod komt.
Je weet vast wel een leuk terrasje of een stemmige brasserie waar je met een minimum aan privacy kunt praten en waar niet iedereen je kent. Woont de andere partij een behoorlijk eind weg, kun je altijd nog ergens halverwege afspreken.
Maar wat er ook gebeurt: zorg ervoor dat er geen misverstand kan zijn over de plaats van de afspraak. Spreek liever af op een gemakkelijk te vinden punt, liefst met veel parkeergelegenheid - bijvoorbeeld een groot hotel - om dan van daaruit naar een gezellig plekje te gaan. Heeft het gebouw meerdere ingangen, zeg dan duidelijk aan welke jij zult staan. Verwacht je slecht weer, kun je elkaar bijvoorbeeld in de lounge van een hotel opwachten.
En niet vergeten: spreek duidelijk af hoe je elkaar zult herkennen. Welke kleren zul je dragen? Met welke wagen kom je? Welke nummerplaat?
De eerste keer al afspreken voor een etentje is wellicht wat overmoedig. Denk eraan dat je tafelgenoot toch nog kan tegenvallen ondanks alle gunstige voortekenen. Halverwege de maaltijd van tafel gaan lopen is niet bepaald het toppunt van beleefdheid. Valt de ontmoeting wel mee, dan kun je die nog altijd afronden met een etentje.
Daarom is het veilig je te houden aan de één-uur-regel. Spreek met elkaar af dat je één uur uittrekt voor een gesprek. Valt dat tegen, dan gaat na één uur elk zijn eigen weg. "Ik vond het prettig met je te praten, maar ik denk niet dat er iets meer voor ons inzit. Zullen we het dan maar houden bij dat ene uur dat we hadden afgesproken?" Juist omdat die regeling vooraf werd afgesproken, komt ze niet als bedreigend of beledigend over als één van beiden zo het gesprek beëindigt.
Een ontmoeting die niet heeft opgebracht wat je ervan verwachtte, is het einde van de wereld niet. Het is gewoon één van de stadia die je doormoet als je een relatie wil opbouwen. Blijf niet bij de pakken zitten en contacteer een van de andere briefschrijvers of reageer zelf op een paar advertenties. Vroeg of laat leiden je pogingen tot succes.
Valt het eerste contact in levende lijve wel mee, dan liggen alle wegen open. Ofwel zet je de conversatie nog uren verder, ofwel laat je ze volgen door een etentje, ofwel spreek je af om elkaar zo vlug mogelijk weer te zien.
In elk geval heb je je doel bereikt: je hebt een persoon leren kennen die je bevalt en die je in de komende weken nog vaak gaat ontmoeten.
Gedaan met eenzaamheid, gedaan met zoeken. Als alles positief verder verloopt, ben je samen op weg naar een gelukkige relatie.
Op hoeveel contactadvertenties je ook schrijft, je zult nooit even veel antwoorden krijgen als je brieven hebt verstuurd. Zelf een advertentie plaatsen is daarom de beste manier om in één klap een groot aantal reacties te krijgen. Vijftien antwoorden is geen uitzondering, maar het kan ook zijn dat je er vijftig krijgt.
Het initiatief zelf in handen nemen, heeft nog andere voordelen. Je plaatst je advertentie op het moment dat je het beste past. Je kunt rustig de tijd nemen om de antwoorden te lezen. Je neemt telefonisch contact op het ogenblik dat je er zelf het meeste zin in hebt. Je kiest in plaats van gekozen te worden.
De allereerste stap is natuurlijk de keuze van het blad. Vergeet niet dat voor kranten zaterdag de beste dag is. Meestal vind je in het blad een bon die je gewoon invult en naar het opgegeven adres stuurt. Je moet dus zelf geen brief opstellen om je tekst door te geven.
Of je veel of weinig reacties gaat krijgen, hangt niet alleen af van de keuze van het blad maar ook van de tekst van de advertentie. Neem de proef op de som en lees eens een aantal advertenties. Je zult zien dat sommige direct de aandacht trekken, terwijl andere wegzinken in de grijze massa. Je moet er dus naar streven om tot de eerste groep te behoren.
Let wel: dit is geen pleidooi voor geforceerd effectbejag. Het is niet omdat je je advertentie ondersteboven laat plaatsen dat je meer reacties krijgt. Maar met een tekst als "Man zoekt vrouw, onnodig indien niet ernstig" schiet je even goed je doel voorbij. Het komt erop aan een gulden middenweg te zoeken door die informatie te geven die essentieel is en alles wat overbodig is weg te laten. Dat laatste is trouwens ook van belang voor de inlassingskosten.
Om duidelijk te maken dat je advertentie niet afkomstig is van een relatiebureau, kun je beginnen met "Gn. ag." of "G.A.", maar die vermelding mag ook best achteraan komen. Echt onontbeerlijk is ze niet, maar die enkele letters meer zullen de zaak niet maken.
Het mag gek klinken, maar uit sommige advertenties kun je niet eens opmaken of ze van een man of een vrouw afkomstig zijn. "Ik geloof dat echt geluk nog bestaat. Wie durft het aan om met mij die droom waar te maken? Ben je tussen 25 en 35 j., zone 03, schr. dan..." Raak er maar wijs uit!
Als je jezelf omschrijft als "vrouw" of "man" is er natuurlijk geen misverstand mogelijk. Maar ook uit andere aanduidingen kan de lezer zijn/haar conclusies trekken. Levensgenieter, wijnliefhebber, gentleman, leraar, vader van 2 kinderen, verpleger, macrobioot met baard, zijn duidelijk van een ander kunne dan juriste, dokteres, secretaresse, muziekliefhebster, fietsfanate of brunette.
Waar je woont of waar je een partner zoekt, kun je aangeven door de stad te noemen, de streek of het zonenummer: omgeving Hasselt, Brabant, Waasland, zone 09. Die informatie is van groot belang als je geen reacties wil krijgen van mensen aan de andere kant van het land wonen.
Je leeftijd of die van de persoon die je wenst te ontmoeten, is zeker het vermelden waard. Voor jezelf hoef je daarom geen precieze leeftijd op te geven: drie decennia jong, veertiger of gepensioneerde kan als aanwijzing volstaan. Maar in feite is dat slechts uitstel van executie, want bij het eerste contact zul je toch je kaarten op tafel moeten leggen.
Man/vrouw, leeftijd, woonplaats: dat zijn informatieve gegevens die je bezwaarlijk kunt weglaten als je wil voorkomen dat je een pak onbruikbare reacties krijgt. Al naargelang wat je zelf belangrijk vindt, kun je ze aanvullen met andere wetenswaardigheden over jezelf en met dingen die je van je partner verwacht.
Als je over je uiterlijk een aantal positieve dingen kunt meedelen, zet die dan gerust in je advertentie. En dat geldt zowel voor vrouwen als mannen.
Ook al ben je geen Miss of Mister Universe, je kan jezelf omschrijven als slank, pittig, jong/verzorgd voorkomen, goedogend, knap, aantrekkelijk, sportief type, jeugdig, atletisch, elegant - gesteld dat het met de waarheid overeenstemt.
Vind je tussen al deze schoentjes geen enkel dat je past, dan is dat geen reden tot paniek. Je hebt vast wel een aantal andere eigenschappen waarop je de nadruk kunt leggen.
Wat vind je belangrijk in een relatie? Trouw? Tederheid? Humor? Samen genieten van de mooie dingen van het leven? Een gezin stichten? Misschien wel een combinatie van allemaal! Raadpleeg je verlanglijst die je bij het begin van je zoektocht hebt opgesteld.
Overloop eens een pagina met contactadvertenties en onderstreep de zaken die je aanspreken. Niet om ze allemaal in jouw advertentie te proppen, maar als geheugensteun voor een eigen tekst. Het zijn overigens niet noodzakelijk de langste advertenties die het meeste succes hebben. Er zijn er die zo'n gedetailleerd portret schilderen van de gezochte persoon, dat je er donder kunt op zeggen dat die nooit te vinden is.
Kun je origineel uit de hoek komen, des te beter. Een pittige tekst doet het beste vermoeden over de opsteller. Is je schrijverstalent eerder beperkt, doe jezelf dan geen geweld aan. Beter een advertentie die rechttoe-rechtaan is maar eerlijk, dan één die geforceerd en vals klinkt.
Een voorbeeld dat het ontleden waard is: "Gesch. man, 48 j., met eigen zaak, zoekt blonde, slanke vrouw zonder kinderen, min. 1m77, klassiek schoonheid, tussen 31 en 47 jaar, met ervaring in horeca, die bereid is haar werk op te zeggen en naar de kust te verhuizen. Ze mag niet materialistisch ingesteld zijn en niet roken."
Nergens klinkt ook maar een gevoelige noot in deze advertentie: je zou bijna gaan denken dat het een personeelsadvertentie is. Over zichzelf geeft de man een zeer beknopt beeld; voor de vrouw die hij zoekt heeft hij daarentegen een waslijst van eisen - tot in het absurde. Waarom moet zijn partner tussen 31 en 47 jaar zijn en niet bijvoorbeeld tussen 30 en 45 of 50? Waar slaat die lengte van 1m77 in 's hemelsnaam op? En wat als er zo'n zeldzame vogel bestaat die aan al die normen voldoet maar wel bruin haar heeft? Het ideaalbeeld dat deze man zoekt, heeft meer weg van een hersenschim.
Lees dan als kontrast eens dit voorbeeld: "Reislustige, optim., jong uitziende laborante, 41 j., zone 03, zoekt knuffelbeer met warme stem, warm hart, warme huid." In een paar woorden wordt hier het portret neergezet van een dynamische vrouw met universitair niveau, jong van hart en uiterlijk, duidelijk geen grijze mus. Je kan veronderstellen dat ze die eigenschappen ook van haar partner verwacht. Het tweede deel van de tekst zegt evenveel over haar als over de persoon die ze zoekt: ze houdt van tederheid, knuffelen en meer.
Als er iets is dat je steeds voor ogen moet houden, is het wel dit: een contactadvertentie is een uitgestoken hand van mens tot mens, een eerste stap naar een wederzijdse kameraadschap en intimiteit. De persoon die je advertentie leest, zal zich eerder aangesproken voelen door een tekst waarin die menselijke warmte te vinden is, dan door een robotfoto waarin geen greintje leven steekt.
Als laatste element vermeld je in je advertentie hoe de mensen kunnen reageren. In de meeste gevallen zal dat zijn "Schrijven bur. blad." De code die daarop volgt moet je zelf niet invullen, dat doet het blad wel. Alle reacties komen dan terecht bij de uitgeverij. Ofwel ga je de brieven daar ophalen, ofwel worden ze doorgestuurd naar je thuisadres. In beide gevallen krijg je de brieven ongeopend in handen, zodat je niet moet vrezen voor indiscrete blikken.
Als alternatief kan je ook een postbus huren en daar de brieven laten toekomen. Zo'n postbus huur je per maand bij het postkantoor in je buurt. Als je problemen hebt om tijdens de openingsuren je post af te halen, kies je best een postkantoor waar de postbussen van op de straatkant permanent bereikbaar zijn.
Tussen het verschijnen van je advertentie en het ontvangen van de eerste brieven verloopt ongeveer een week. Van dan af zal de uitgeverij met tussenpozen van enkele dagen telkens een aantal reakties doorsturen. Na drie, hooguit vier weken heb je ze allemaal gehad.
Heb je met de nodige kritische zin je selectie gemaakt, dan is de tijd aangebroken om in je pen te kruipen. Nu is niet iedereen voor het schrijverschap in de wieg gelegd, maar dat is geen reden om wanhopig naar het lege witte blad te staren. Je hoeft immers je levensverhaal niet te vertellen - daar is later nog genoeg tijd voor. De eerste brief is gewoon bedoeld als een reactie, en dient in hoofdzaak om:
o te laten weten dat je geïnteresseerd bent
o jezelf beknopt voor te stellen
o te laten weten waar je voor verder contact te bereiken bent.
De eerste hindernis die je moet nemen is de aanspraak. Schrijf je "Zeer geachte Heer / Mevrouw" of begin je met "Liefste schat"? Geen van beide! Het eerste komt over alsof je solliciteert voor een betrekking, het tweede alsof je schrijft naar iemand die je intiem kent.
Zowel de aanspraak als de rest van de brief zijn bedoeld om een contact te leggen tussen twee mensen die op zoek zijn naar een partner. Dat contact moet dus niet te formeel, maar ook niet te vrijpostig zijn. Herlees de advertentie nog een keer: misschien vind je daarin wel een aanknopingspunt voor een passende aanspraak.
Zo zou je kunnen beginnen met "Beste stadsgenoot" als de persoon in kwestie in jouw stad woont. Houden jullie beiden van sport, dan is "Beste sportieveling" een begin dat zeker de aandacht trekt. "Beste reisduif" zal in goede aarde vallen bij iemand die er graag op uit trekt.
Is er geen aanknopingspunt voorhanden, dan is "Beste onbekende" of "Beste (nog) onbekende" een neutrale aanspraak. Onder universitairen kun je je wel eens wagen aan "L.S." (lectori salutem = de lezer heil), al is verwarring met "Lieve Schat" mogelijk.
Reageer je op een advertentie in de stijl van "Deftige dame zoekt heer uit goed milieu", dan is het veiliger om je te houden aan "Geachte Mevrouw" of "Beste Mevrouw".
Ook voor de inleiding kun je inpikken op wat in de advertentie vermeld wordt: "Zoek je iemand die van kinderen houdt, die graag reist en houdt van een romantisch etentje? Dan hebben we al zeker een aantal punten gemeenschappelijk." Of: "Ik lees in je advertentie dat je het leven positief bekijkt. Wat dat betreft zitten we al zeker op dezelfde golflengte."
Wat vertel je zoal over jezelf? En vooral: wat vertel je best niet in zo'n eerste brief?
De vuistregel is: geef de bestemmeling genoeg informatie om te zien of het de moeite loont verder contact te zoeken. Waar je woont, wat je beroep is, je leeftijd, of je al dan niet kinderen hebt. Vermeld enkele dingen die je graag doet in je vrije tijd. Het kan nooit kwaad er ook aan toe te voegen wat voor relatie je voor ogen hebt: huwelijk, samenwonen, Lat-relatie. Zo vermijd je pijnlijke misverstanden achteraf.
Het mag zo vanzelfsprekend lijken als dat regen nat is, maar laat alles achterwege wat een negatieve indruk zou kunnen maken.
Vind je jezelf te dik, dan is dat geen reden om dat zwart op wit te zetten. Wie weet houdt degene naar wie je schrijft juist van een gevuld figuur. Ben je kettingroker, dan blijkt wel bij de eerste afspraak of de andere partij dat onoverkomelijk vindt. Als je daarentegen een ernstige handicap hebt of als je schrijft vanuit de gevangenis, is het best om van bij het begin open kaart te spelen.
Forceer je vooral niet om een bloemrijke stijl te gebruiken als je dat toch niet gewoon bent. Een beetje humor of creativiteit is altijd meegenomen, maar niemand zal je beoordelen op het literaire niveau van je brief. Wees jezelf, dat is het beste uitgangspunt.
Om af te sluiten geef je adres en telefoonnummer op. Zo kan de andere partij je contacteren en een afspraak maken. Heb je bedenkingen bij het onthullen van je adres, weet dan dat een eenvoudig telefoontje naar Belgacom volstaat om te weten te komen aan wie een telefoonnummer toebehoort - tenzij het een geheim nummer is. Je kan natuurlijk ook een postbusnummer opgeven, maar dat kan de indruk geven dat je iets te verbergen hebt, dat je getrouwd bent bijvoorbeeld.
De meeste contactadvertenties eindigen met de vermelding 'Schrijven bureau blad.' Dat wil zeggen dat je je brief moet sturen naar het adres van het blad, dat je ofwel in de advertentierubriek zelf vindt, ofwel op een andere pagina. In de linker bovenhoek van je enveloppe vermeld je de referentie die in de advertentie staat. Het blad bezorgt je brief ongeopend aan de bestemmeling.
Normaal gezien duurt het minstens een week vooraleer je antwoord krijgt op een brief, maar het kan ook heel wat langer duren. Het kan ook zijn dat je geen reactie krijgt, want niet iedereen neemt de moeite om alle brieven te beantwoorden. Daarom nog maar eens: hou rekening met de wet van de grote getallen. Op hoe meer advertenties je schrijft, hoe groter de kans dat er iets positiefs uitkomt.
Als je een antwoordapparaat hebt, vergeet het dan niet aan te zetten als je afwezig bent. Niet iedereen praat er graag tegen, maar de beller kan dan op z'n minst een nummer achterlaten.
Heb je de laatste weken meerdere keren gereageerd, zorg er dan voor dat je de advertenties in kwestie - en misschien ook een kopie van je brief - in de buurt van de telefoon hebt liggen. Het is knap vervelend als je de eerste minuten van het telefoongesprek niet weet wie je aan de lijn hebt, omdat je nog volop de advertentie aan het zoeken bent. Als iemand belt, zeg dan gerust dat je op meer dan één advertentie hebt geschreven en vraag de referentie.
Iedereen is wel wat zenuwachtig bij zo'n eerste telefonisch contact, maar denk eraan: je voert geen sollicitatiegesprek. Je praat met elkaar als twee gelijkwaardige partijen. Spreek zo rustig mogelijk en laat de andere de kans om in te spelen op wat jij zegt.
Je hebt in je brief al een aantal dingen over jezelf verteld, profiteer dan nu van de gelegenheid om wat meer over de andere te weten te komen. Misschien voel je je meer op je gemak als je op voorhand een lijstje hebt gemaakt met dingen die je wil vragen. Zo is de kans kleiner dat het gesprek stilvalt of dat je belangrijke punten vergeet.
Nu zijn er twee mogelijkheden: het gesprek geeft je een positieve indruk of je ziet het helemaal niet zitten. In dat laatste geval moet je eerlijk genoeg zijn om dat ook te zeggen. Er bestaan echt wel manieren om dat te doen zonder dat het kwetsend overkomt:
"Ik vond het prettig met je te babbelen, Bert, maar ik denk niet dat we bij elkaar passen. Ik hoop dat je vlug de juiste partner vindt."
"Je komt me wel sympathiek over, Sofie, maar ik wil eerlijk zijn: ik vrees dat we toch niet op dezelfde golflengte zitten."
"Als ik alles nog eens bekijk, Paul, denk ik niet dat het nut heeft dat we met elkaar afspreken."
Klikt het volgens jou wel, controleer dan voor alle veiligheid of de andere er ook zo over denkt: "Ik moet zeggen dat mijn indruk tot hier toe positief is, Chris, maar ik weet niet wat jij ervan denkt?" Zo laat je aan je gesprekspartner de kans om toch nog de aftocht te blazen als dat nodig is.
Wordt je goede indruk bevestigd, dan is het moment gekomen om een afspraak te maken. In een volgend hoofdstuk gaan we daar dieper op in. Vergeet in elk geval niet het telefoonnummer van de andere partij te vragen, zodat je nog kunt verwittigen als er iets tussenkomt.
Een laatste mogelijkheid zijn de contactadvertenties in diverse media: kranten, tijdschriften, reclamebladen en contactmagazines.
Elk van die media heeft zijn eigen karakter, zijn eigen doelgroep, zijn eigen prijs en zijn eigen doeltreffendheid. Het loont dus wel de moeite ze eens afzonderlijk onder de loep te nemen.
Vooraf een algemeen principe: mensen lezen bij voorkeur bladen waarin ze hopen de informatie te vinden die ze zoeken. Wie de laatste snufjes op computergebied wil kennen, zal daarvoor gaan grasduinen in één van de vele computermagazines, eerder dan in een vrouwenblad. Wie een job zoekt, zal in de eerste plaats die kranten raadplegen waarin veel personeelsadvertenties verschijnen. En dan nog liefst de weekendeditie, omdat daarin het aanbod groter is dan op alle weekdagen samen.
Dezelfde regel geldt ook voor contactadvertenties. Als je kunt kiezen tussen een krant met 10 advertenties of één met meer dan 100, dan is de knoop gauw doorgehakt.
Een speciale plaats bekleden de contactmagazines. Hier vind je geen mensen die op zoek zijn naar een huwelijkspartner, met wie ze een kroostrijk gezin willen stichten. Hier gaat het puur om contacten, vriendschappen en relaties in de erotische en seksuele sfeer. Geen leesvoer voor preutse zielen dus.
Wil je er meer over weten, stap dan eens binnen bij de dichtst bijzijnde erotheek of informeer in een krantenwinkel die ook de meer breeddenkende tijdschriften in huis heeft. Kijk wel goed na of er niet uitsluitend buitenlandse (vooral Nederlandse) advertenties instaan.
Zo reageer je op een contactadvertentie
In vorige hoofdstukken werd telkens weer de nadruk gelegd op de hoeveelheid contactadvertenties die in een blad verschijnt. Dat heeft een goede reden. Bij het zoeken naar een partner geldt immers de wet van de grote getallen: hoe meer pogingen je onderneemt, hoe meer kans op succes je hebt.
Wie denkt het geluk te vinden door één keer op een advertentie te reageren, getuigt van weinig zin voor realiteit. Proberen en blijven proberen is de boodschap. Als je na twintig keer vruchteloos schrijven de pijp aan Maarten geeft, loopt je het risico dat uitgerekend die eenentwintigste keer de goede zou geweest zijn. Trek er in het weekend dus gerust wat tijd voor uit als je de pagina(s) met contactadvertenties wil doornemen.
Ben je als man op zoek naar een vrouw, dan zijn de zoekertjes van andere mannen hoe dan ook niet van belang, en omgekeerd. Doorloop wat overblijft met het lijstje van je wensen voor ogen. Schrap alle advertenties van mensen die niet in aanmerking komen omwille van woonplaats, leeftijd, enz.
Als je niet van plan bent om met een relatiebureau te werken, sla dan ook die advertenties over. Een bureau dat met open vizier werkt, zal altijd zijn naam en telefoonnummer vermelden. Sommige doen dat niet, maar verraden zich door in verschillende advertenties hetzelfde telefoonnummer op te geven. Als vuistregel kun je nemen dat een advertentie met telefoonnummer bijna nooit door een privé-persoon is geplaatst. Absolute zekerheid bieden alleen de zoekertjes waarin "G.A." (geen agentschap) staat.
Nu kun je overgaan tot het fijnere werk. Let eens op de stijl, op de woordkeuze. De ene omschrijft zich als "jongedame", de andere als "vrouw" en nog een andere als "dame" (respectievelijk jongeman/man/heer). Het zegt al iets over het zelfbeeld van de persoon in kwestie.
"Deftige dame, weduwe van man met kaderfunctie" spreekt boekdelen. De kans dat zij zou vallen voor een popmuzikant die houdt van trektochten met een klein tentje is onbestaand.
"Werkloze arbeidster, 29, 2 kinderen, veel miserie gekend, misbruik gemaakt van haar vertrouwen, is eenzaamheid beu." Een schoolvoorbeeld van iemand die medelijden wil opwekken. De kans is groot dat dit meer afstoot dan aantrekt. Voor hetzelfde geld had ze zich kunnen omschrijven als "Pittig blondje, 29 met 2 toffe kinderen en veel vrije tijd, zoekt romantische kerel om samen een zonnige toekomst op te bouwen."
"Man, niet vrij, zoekt discrete vriendin" komt er tenminste eerlijk voor uit dat hij gehuwd is en daar momenteel nog niets wil aan veranderen.
"Veertiger": wijst eerder op iemand die 48 à 49 jaar is, dan iemand die de kaap net heeft overschreden.
"Graag foto": vooral voor vrouwen een heet hangijzer. "Ik sta er niet op zoals ik ben."
Voor weinig geld kun je door een fotograaf of een goede amateur een behoorlijke foto laten maken. "Je weet nooit wat ze met zo'n foto van plan zijn!" Dat een pasfoto zou afgedrukt worden in Playboy getuigt toch op z'n minst van een wilde fantasie.
Wat er ook van zij, je bent nooit verplicht om een foto mee te sturen. Als je in je brief schrijft dat je net geen foto bij de hand hebt, zullen je kansen er niet kleiner om worden. Stuur je wel een foto, dan is het gebruikelijk dat de bestemmeling ze nadien terugstuurt. Daarvoor moet je natuurlijk wel je adres vermelden.
Het inschakelen van een relatiebureau is niet - zoals sommigen geneigd zijn te denken - een wanhoopsdaad van iemand die niet meer weet van wat hout pijlen te maken. Mensen uit alle sociale klassen en in allerlei situaties doen beroep op de diensten van een relatiebureau. Van de dokter die weduwnaar is geworden maar door zijn drukke praktijk geen tijd heeft om op zoek te gaan naar een nieuwe relatie, tot de arbeidster die rekent op de ervaring en het psychologisch inzicht van specialisten om voor haar de ideale man te vinden.
De manier van werken van relatiebureaus loopt nogal uiteen. Normaal gezien heb je eerst een verkennend gesprek met iemand van het bureau, waarin je je situatie uiteenzet. Je krijgt dan informatie over de diensten van het bureau en over het prijskaartje dat eraan vast hangt. Ofwel beslis je dan onmiddellijk om in te schrijven, ofwel neem je enkele dagen bedenktijd om alles nog eens goed te overwegen of om ook elders te gaan rondkijken.
De volgende stap is een diepgaand gesprek waarin het bureau zich een zo juist mogelijk beeld tracht te vormen van wie je bent en wat je verwachtingen zijn. Op basis daarvan gaat het op zoek naar kandidaten om aan jou voor te stellen. Het kan zijn dat je aan iemand wordt voorgesteld in de kantoren van het relatiebureau, maar meestal bemiddelt dit laatste zodat je elkaar kunt treffen op een afgesproken plaats. Vanaf dan ligt de bal in jouw kamp. Je kiest zelf waar je naar toe gaat voor het eerste gesprek, je bepaalt zelf hoeveel tijd je ervoor uittrekt, je wisselt al dan niet telefoonnummers uit voor een volgende afspraak enz.
In de loop van de volgende dagen breng je het relatiebureau op de hoogte van het resultaat. Was het positief, dan zal het tot nader order geen nieuwe kandidaten zoeken. Was het negatief, dan is het belangrijk dat je probeert uit te leggen waarom de persoon die je ontmoet hebt niet de ware was. Zo krijgt het bureau nog meer informatie om de volgende keer een betere kandidaat voor te stellen.
Tot zover het verloop van een veel voorkomend scenario: dat van de individuele afspraken. Maar sommige relatiebureaus werken dan weer op een heel andere manier. Er zijn er die hun leden liever in kleine groepjes bij elkaar brengen, omdat de contacten dan in een lossere sfeer zouden verlopen. Het bureau selecteert een even aantal leden - meestal 3 à 5 van elk geslacht - voor bijvoorbeeld een gezellig etentje in een bistro. Er wordt wat gegeten, er wordt wat gedronken, er wordt over alles en nog wat verteld. De kans dat er pijnlijke stiltes vallen is miniem, want er zitten altijd wel een paar vlotte praters in het groepje. Intussen komt je op een ongedwongen manier wat meer over elkaar te weten. Is er iemand bij die je beter zou willen leren kennen, kun je hem/haar na afloop uitnodigen om met z'n tweetjes nog een afzakkertje te gaan drinken. Maar je kunt net zo goed de dag nadien naar het bureau bellen en vragen om een individuele afspraak te regelen met je uitverkorene.
Een variante hierop zijn de contactavonden, die in een vorig hoofdstuk al besproken werden. Ze zijn een gemaksoplossing voor het relatiebureau, omdat het geen selectie moet maken wie bij wie past. Als je naar zo'n avond gaat, moet je het zelf maar uitzoeken.
Tussen beide in situeren zich de georganiseerde activiteiten. Je krijgt van het bureau een lijst met uitstappen, bezoeken aan evenementen, sportieve activiteiten enz. Sommige richten zich meer tot jonge deelnemers, andere dan weer tot alleenstaanden met kinderen, zodat er toch een zekere selectie is.
Een heel andere methode wordt toegepast door relatiebureaus die werken met schriftelijke contacten. Als je aansluit, ontvang je geregeld lijsten met gegevens over andere leden. Zit er iemand tussen die je interesseert, dan kun je daarop reageren, net zoals je dat zou doen met een contactadvertentie in de krant.
Waarmee meteen ook de belangrijkste kritiek op dit systeem is geformuleerd: waarom zou je lidgeld betalen om op die manier met iemand in contact te komen, als je praktisch hetzelfde kunt voor de prijs van een krant?
Dat brengt ons bij de financiële kant van de zaak. Een relatiebureau is geen liefdadigheidsinstelling, maar een commercieel bedrijf. Het levert bepaalde diensten en heeft dus recht op een passende vergoeding.
Bij een bureau dat zijn werk gewetensvol doet, zijn de werkingskosten niet te onderschatten. Het moet reclame maken om nieuwe leden aan te trekken. Het moet tijd uittrekken voor het telefonisch of persoonlijk verstrekken van informatie aan mensen die daarom vragen, zonder dat het er iets voor aanrekent. Er kruipen heel wat uren in het doorlichten van nieuwe leden, in het zoeken van geschikte kandidaten, in het opvolgen en bijwerken van de dossiers. Er zijn de vaste kosten voor kantoorruimte, personeel, telefoon, verwarming, verlichting en noem maar op.
Daarom is het absoluut noodzakelijk om vooraf, vooraleer je wat ook tekent, duidelijk te weten hoeveel het bureau gaat aanrekenen. Gaat het om een eenmalig bedrag, zonder beperking in de tijd? Of geldt de afgesproken som voor een periode van maximum een jaar? Betaal je bovenop het inschrijvingsgeld nog een bepaald bedrag per contact? Wordt er een supplement aangerekend wanneer je dank zij de bemiddeling van het bureau tot een huwelijk of een duurzame relatie komt? Moet je alles ineens betalen of kun je de betalingen spreiden? Hangt het inschrijvingsgeld af van je inkomen? Maar vooral: gaat het gevraagde bedrag je financiële mogelijkheden niet te boven?
Ook als je reageert op een contactadvertentie die via een relatiebureau werd geplaatst, doe je er goed aan eerst om uitleg te vragen. Er zijn bureaus die je zonder kosten in contact brengen met de betrokken persoon, omdat die al betaald heeft voor hun bemiddeling. Maar er zijn er ook die eisen dat je eerst lid wordt.
In de pers zijn al heel wat negatieve reportages over relatiebureaus verschenen. Over de soms schaamteloos hoge bedragen die ze eisen. Over het winstbejag dat boven de dienstverlening wordt geplaatst. Over mensen die lidgeld betalen en daarna maanden niets meer horen. Over bureaus die verdwijnen met de noorderzon zonder zich verder om hun leden te bekommeren.
Voorzichtigheid is dus geboden, zeker als je weet dat het contract dat je afsluit enkel inhoudt dat het bureau zal bemiddelen bij het zoeken naar een partner. Zelfs het meest betrouwbare kan nooit garanderen dat het daarin ook zal slagen, laat staan dat het zich zou verbinden om binnen een bepaalde termijn succes te boeken.
De volgende keer zullen we het hebben over contactadvertenties.
Wil je meer lezen van Will Jensen? Surf eens naar www.text-appeal.be
