Aan de rechterkant kan je het Egidiuslied lezen van Jan Moritoen. Jan overleed te Brugge eind l416 of begin 1417 als lid van de gilde van de bontverwerkende lamwerkers. Hij was zelfs een bepaald moment schepen van de stad Brugge. In het Egidiuslied spreekt hij zijn overleden vriend en rivaal in de liefde lyrisch toe. Egidius en Jan Moritoen waren beiden verliefd op Mergriete. Na Egidius' dood trad zij in het klooster en liet de liefde van Jan Moritoen onbeantwoord.
P.S. Egidius was een gewaardeerd zanger en musicus. Egidius is het latijn voor Gillis.
Zoeken in blog
Zoeken met Google
Op de foto (1) zien we hoe Jan de tekens van een witchdoctor in Z.-Afrika intving. Op de 2de foto Jan en zijn vriend Norbert in Venetië
Bij bovenstaande foto: waar is de tijd ? Rustpauze tijdens de blok van 1959...Op de achtergrond het kerkje van " 't Vewt"...!
Bij de start van de tekst over het boek van Dirk Musschoot staat een foto van het dorp waar Jan woont, Nkodusweni...
Na de strijd door Pieter Nicolas Van Eyck
't Abrupt geratel zwijgt in 't duin Vreemd-stil is 't. Luwte en vogelzang; En 't kalm gedruis uit gindse tuin Van maaien, heel de middag lang.- De strijd beslecht, ligt alles neer. Maar toch, dit diepe hunkren weer:
Of 't hart,o, éénmaal voelen kon De milde, lieflijke zoen Van alle strijd in avondzon Door ceder-, roos- en berkengroen, En wolken, drijvend als een vlucht Van witte vogels door de lucht.
Loon door Hélène Swarth
Ik zong en zie! de beek gaf mij een dronk tot loning, De wijnstok, wijn, het koren, brood, Geen struik die mij geen bloem, geen bloem die mij geen honing, Geen boom die mij geen schaduw bood.
De zon gaf mij haar goud, de morgen haar juwelen En de avond, al zijn hemelrood. Maar wie mij had beloofd, zijn ziel met mij te delen, Gaf haar voor liefde en steen voor brood.
Jacqemijne Bolats werd te Leuven begraven in 1520 naast haar man en haar kind. Ze had bei met dezelfde liefde bemind, al haar dagen.
Ik heb haar zerksteen gevonden, op een regennoen, onder wat mos en veel gele blaren. Kinderen spelen er rond, en bij zomernacht paren geliefden hier hun bevenden mond.
Zij werd in Antwerpen geboren, - o mijn sterke stad, - wie voerde haar de Brabantse heuvelen over? Daar vond zij een man en won zij een kind, en de rust, onder mos en wat herfstig lover.
Want, toen God zag hoe volmaakt deze drie stonden in 't licht van rustig geluk, het jubelende kind,en dees vredige beiden, toen was hij als David, die wenend zijn zoon overwint. Hij kon deze kalme zielen niet scheiden en brak alle drie hun hulzen stuk.
Zie, zo lange tijd is aan elk mens gegeven, dat zijn woord rijpe tot lied voor Gods aangezicht. Hoe vaak het hernomen , geaarzeld, getracht, tot duidlijk en klaar klinke het rhytme dat door elk leven vleit; God luistert en wacht, de zanger verdwijnt, maar het zingen ruist uit in Gods wezenheid.
De morgenlucht is een bezoedeld kleed een bladzij met een ezelsoor een vlek
de stad een half ontverfde vrouw
maar schokkend steigert zij den hemel in als een blauw paard van Marc in 't luchtgareel
Berlijn
de zon is geel
Vader door Michel van der Plas
Vader, wat zou ik ervoor willen geven als je er af en toe nog eens kon zijn en een zondag kwam zitten in mijn leven bij mijn werk en mijn boeken en mijn wijn.
Soms zie ik mannen van vijfentachtig (je weet wel waar) met een gezicht vol zon en zin, en dan denk ik godallemachtig als ik hem zo nog eens meenemen kon.
Want op de een of de andere manier leeft ik toch ook nog steeds voor lou: louw ogen wil ik, met hun aandacht, pret en mededogen bij mijn geploeter, mijn huis en mijn hier: en ik zag ze zo graag en keer genieten van al wat ze vol tranen achterlieten
Gij wast aan mij gelijk de winde... door Karel van de Woestijne
Gij wast aan mij gelijk de winde die wentelt om een koren-aar; dra zal ik aan mijn wang bevinden de zomer streling van uw haar.
Dra zult gij 't glanzend voorhoofd beuren tot waar mijn slapen komm'rend staan: zo ziet men, wild, een winde geuren naast 't wegend rijpen van het graan.
o, 'k Ben geen sterke: moe-gedragen, verzwaart vaak de angst mijn levens-last; maar 't is mij waar 'k uw wasdom schrage, of blijde een échte steun me omwast
Zo reikt de liefde, o mijn beminde, verrijkt me uw liefde in vreze en vaar, - gelijk een geur'ge wentel-winde die sterkt en loont heur koren-aar.
Paradise Regained door Hendrik Marsman
De zon en de zee springen fonteinen bliksemend open: waaiers van vuur en zij; langs blauwe bergen van den morgen scheert de wind als een antilope voorbij
zwervende tussen fonteinen van licht en langs de stralende pleinen van 't water, voer ik een blonde vrouw aan mijn zij, die zorgeloos zingt langs het eeuwige water
een held're, verruk'lijke wijs:
'het schip van den wind ligt gereed voor de reis, de zon en de maan zijn sneeuwwitte rozen, de morgen en nacht twee blauwe matrozen - wij gaan terug naar 't Paradijs'
Ida Gerhardt (1905-1997)
De gestorvene door Ida Gerhardt
Zeven maal om de aarde gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zeven maal, om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou het mij deren, kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan -- zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
De Zwerver door Jan van Nijlen
Ik ben vermoeid. Toch ben ik nog gestegen Tot op de heuveltop in het late licht, en voor mij kronkelen de duistere wegen Van 't avonddorp, dat daar verlaten ligt.
Is nu de wereld zoveel eeuwen ouder? Alles lijkt mij zo vreemd en toch bekend. Ik mis alleen een vriendelijken schouder, Een lichaam, dat mijn lust voelt en herkent.
Ik ben alleen voor gans mijn verder leven, Er is niets meer dat me aan deze aarde bindt. En toch, ik voel mijn hart onstuimig beven: Dààr staat een boom, dààr speelde ik als kind.
Jan van Nijlen (1908-1975)
De klok ( zie boven rechts) tikt gestaag verder...Mijn teller staat reeds op 72...!
Om alle teksten op het BLOG te lezen klik je onderaan de laatste tekst op de naar links gerichte pijl...
De Axa-man met twee gezichten en dit na meer dan 50 jaar, toen hadden we de Krüger-man...! Wat goed is blijft dus goed...
Haiku
De zon brandde fel
op het wit berijmde gras.
Ver is de lente... (WVO)
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Zwakkelingen kunnen niet oprecht zijn...(La Rochefoucauld)
Al zappende kwamen we op een tv-zender waarop een zaalvoetbalmatch bezig was...Plots klonk er een vreemde commentaarstem: " We kijken naar een wedstrijd waarbij géén ref aanwezig is"... We schrokken...Wat bleek nu: er was ( ergens in Vlaanderen ) een competitie gestart waarbij de spelers overeengekomen waren om de matches zonder referee af te handelen en steeds eerlijk te zijn en toe te geven als de bal buiten de lijnen was, of er een fout gebeurd was etc...Naderhand werden de spelers geïnterviewd en dat bleek aardig te lukken...want er waren nog nooit incidenten geweest...en toen kwam DE uitspraak, want de reporter vroeg waarom het bij hen lukt en bij de beroeps niet? " Hier komt er geen geld bij kijken, want we spelen louter voor het plezier..." Juist, we hebben het al vaker gezegd, beroepssport is een contradictie in terminis, want sporten is zich ontspannen en zich beroepshalve ontspannen dat kan niet, want elke deelnemer wil ten koste van veel zoveel mogelijk verdienen... Niet te verwonderen dat het in het voorbije weekend weer hommeles was. De trainder van AA Gent voelde zich weer benadeeld en trok vrij onbeschoft van leer tegenover de ref...We moeten toegeven die trainer van AA Gent voelt zich altijd verkeerd behandeld en zoals het past in de moderne tijd, schuift ie alles steeds in de schoenen van de anderen...De kranten meldden dat ie de straf niet zou ontlopen...Een brave jonge trainer van Cercle Brugge had na de partij van zijn team tegen Antwerp ook laten verstaan die ie zich enigszins benadeeld voelde. De Bobo's van de KBVB straften deze laatste voor drie speeldagen , de brulbaken van Gent ging vrij uit, want we wonen in een land van de vrije menigsuiting...Juist, een land waarin de ene meer mag dan de andere...Als de lezer denkt dat de trainer van Gent voor de collega uit Brugge in de bres sprong...Ho maar, zo zit het voetbal niet in mekaar...elk voor zijn schelle zeggen ze in West-Vlaanderen...Neen? Jawel, kijk maar. In de match Genk-Mechelen houdt een speler van Mechelen de bal met de arm uit het doel: strafschop en rood voor de speler die de overtreding beging..., maar de ref weet niet wie de fout beging en gaf de rode kaart aan de verkeerde speler. Dacht je dat de schuldige zich kenbaar maakte? Natuurlijk niet . Nu traden de Bobo's wel op en de overtreder werd gestraft, maar nu komt het...de voorzitter van Mechelen schreeuwt moord en brand en de match MOET opnieuw gespeeld worden...Waarom? Omdat één van zijn spelers niet sportief wou zijn...? We walgen van de voetballerij en nu we lazen dat de meeste ploegen het vertikken hun RMZ-bijdrages te betalen en andere bijdrages te leveren, dan breekt de klomp...en allemaal om de onethische weddes van de onsportievelingen te betalen. Zelfs in de procinciale reeksen tiert het zwartgeld welig...Geld waarmee ze misschien later de pensioenen kunnen betalen...Wellicht zullen er weer zijn die vinden dat we niet vooraan stonden toen ze het verstand uitdeelden, zoals ene Joeri van Waeyenberge op FB schreef, juist, we stonden op de voorlaatste rij en achter ons op de laatste rij stonden de accounts..., trainders, voorzitters en de Bobo's!
We gaan dus op zoek naar de waarheid...al is dat verdraaid moeilijk. Zo weet je meteen wat " Quid est veritas? " betekent...We herinneren ons nog een voorval van uit onze humanioratijd...( Ben Crabbé zegt nog steevast "humaniteiten") (1). In volle goede week lazen we de tekst uit de bijbel waar Pilatus die vraag stelde...en een humorist in de klas antwoordde: " Een winkel in 't stad". Nu we toch eventjes "uitweiden" ...Wisten jullie dat we lezers in Frankrijk hebben? Neen, wel we groeten hem dan langs deze in de rue de la Mairie 9 in 62630 Cormont ( France)...Bonjour, Georges, excuseer, ginder is het Georges, maar soms, als ie naar Vlaanderen komt...Joris...! Nu de waarheid... We eindigden zopas met het lezen van het laatste boek van Herman Brusselmans: "De Fouten". Ene Johannes Huyghe zou een biografie over Brusselmans geschreven hebben, maar ze staat vol fouten en Herman weerlegt de fouten één voor één. Aan de voorwaardelijke zin kon je wel afleiden dat die biografie er nooit kwam, maar dat Brusselmans een spijker zocht om zijn verhaal omtrent zijn jeugd eens op te hangen. Laten we eerst zeggen dat we alles van Brusselmans gelezen hebben, zelfs de verhalen over inspecteur Zeik en we vinden " De Fouten" één van de mindere verhalen. Herman is een veel schrijver, maar zouden de inspiratiebronnen aan het opdrogen zijn...Was de vlucht naar de politieroman reeds een veeg tegen? Maar plots zijn we ook gaan nadenken...Brusselmans grijpt graag terug naar zijn jeugdjaren in Hamme en naar het milieu van de veehandelaren, want zijn vader was veehandelaar...Laat dit nu een milieu zijn dat wij betrekkelijk goed kennen, want mijn grootvader en een oom waren ook veehandelaren...Naar het schijnt zouden er zelfs plannen bestaan hebben om mij ook in de veehandel in te wijden, maar toen de oom plots -- hij was al behoorlijk oud -- besloot te trouwen was de loopbaan in de veehandel niet meer mogelijk...en werd het studeren. Spijtig? We gaan er niet op antwoorden, maar beseffen wel dat we misschien al lang het lootje hadden gelegd, want het was een ruige wereld...Terug naar Brusselmans...Zijn jeugd in Hamme, inderdaad, maar we vragen ons af waarom ie nooit teruggrijpt naar zijn jaren in de humaniora en ook niet naar zijn belevenissen aan de universiteit...Vreemd. We hebben zo een vermoeden dat Herman in zijn studiejaren niet zo'n ruige kerel was als ie nu laat uitschijnen in zijn verhalen. Zou ie niet eerder een bedeesde jongen van buiten geweest zijn , die zich op de achtergrond hield en naarstig studeerde. Toen ie plots bij het schrijven succes kende met zijn soms, om niet te schrijven steeds gore taal, was ie verplicht naar zijn jeugdjaren in Hamme te grijpen, daar ie in de humaniora en aan de universtieit geen buitenbeentje was...Wellicht zouden de mede-scholieren en -studenten wel eens kunnen reageren en zich afvragen die Brusselmans was toch een seut...?We weten het uiteraard niet, maar het is toch vreemd dat die tien jaar van studietijd nooit aan bod komen. We hopen dat Brusselmans, hij zal dat stukje wel nooit lezen en zich niet kwaad zal maken of als ie het toch doet dan kan ie in zijn volgende boeken misschien over de studietijd vertellen, want hij deed het wel over zijn erectieproblemen...! !
(1) Humaniteit betekent de menselijkheid en heeft dus géén meervoud...Wie zal het eens aan Ben zeggen?
De Nederlandse historicus, Maarten van Rossem, neemt nooit een blad voor de mond en zelfs de sterkste idolen moeten er het vaakst ook het meest onder lijden, want van de Oranjes over Johan Cruijff tot André Hazes moeten er aan geloven...Onlangs trok ie van leer tegen de media...Zoals elke verbetering in de maatschappij, wat de TV eigenlijk wel was, is er steeds een keerzijde. Zo konden we via de TV alles leren over de keizerpinguin zonder uit de luie stoel te komen, maar anderzijds zijn er ook TV-programma's, aldus van Rossem, die het bekijken niet waard zijn, want geef toe wat heeft een mens aan het programma " Boer zoekt vrouw"... of aan al die kookpgramma's met bovendien een zogezegde meerwaarde als er een BN ("bekende Nederlander" ) in zo'n programma optreedt..."Zoon Jeroen Krabbé (1) bakt ei"...Wat daar de meerwaarde van is weten we niet...Het is dus erg, maar erger is nog dat niet onbegaafde mensen zo'n dingen maken, maar het allerergste is nog dat soms miljoenen naar dergelijke rotzooi kijken...Gelukkig is er ook goeie TV...Geef toe, het Canvas programma over de Kelten...dat is toch met geen goud te betalen...Bovendien streelt het dan ook nog onze ijdelheid , want stammen we niet af van de Kelten? De Morinen en Menapiërs, de eerste kustbewoners, waren Kelten en zij hebben wellicht het Britse eiland gekoloniseerd...Toen we in Leuven studeerden was het bon ton bij de Waalse broeders ( als ze in groep waren) om een Vlaamse student uit te schelden voor " sale Ménapien" en wellicht was het uit jaloersheid, want als we Degrelle (2) mogen geloven waren de Walen "germanique"...Zo zie je maar. We stonden als soldaat op wacht en er kwam een peleton gewapende Walen voorbij met aan het hoofd een officier en volgens de regels van de kunst moesten wij groeten...Groentje zijnde deden we dat, want een week voordien waren we opgeschreven door een rijkswachter omdat we niet gegroet hadden en eventjes acht "ballen" getoucheerd en dat in volle herfsttijd, als de gevallen bladeren moesten samengeveegd...(3). We veerden in geeft acht om te groeten en toen zei een Waalse jongetje: " Comme il danse bien, le Ménapien"...Ik trapte meteen in de kont ...en raad eens het jongetje ging blèren bij de officier...en opnieuw een rapport . Maar na de Kelten waren we fier al wisten niet of de boer een wijf gevonden had en van dat ei van zoon Krabbé hebben we niet geproefd. We zouden nog over vele Canvasprogramm's kunnen praten zoals " Ten Oorlog special", maar " Après Hitler" heeft me het sterkst "gepakt" omdat we het eigenlijk allemaal meegemaakt hebben...of toch niet ? De oorlog was voorbij en in ons dorp ging het alweer zijn gewone gang. We zagen nu echter dat miljoenen mensen op de vlucht waren, hoe in Polen Joden vervolgd werden, hoe de repressie om zich heen sloeg en niet steeds de echte schuldigen pakte...De arme sukkel die op een Duits vliegveld had gewerkt om vrouw en kind te spijzen was de pineut , maar de rijke aannemer die het vliegveld had gebouwd werd als echte vaderlander gedecoreerd...We kennen een man die het fijn vond om met Duitse soldaten heimatliederen te zingen en schnaps te hijsen, hij vloog de doos in, maar een sluwe andere kerel richtte orgiën met Duitse officieren in en daarna voerden Duitse trucks hem naar de Borinage om steenkool te halen...De sluwe werd achteraf gedecoreerd, want hij had voor verwarming gezorgd...en er veel aan verdiend, maar dat zijn spijkers op laag water zoeken...Après Hitler...we hadden het eigenlijk allemaal beleefd, maar waren nog zo jong...maar toch voelden we ons na het programma een beetje ziek...maar ja, ondertussen heeft die boer wel een vrouw gevonden en is ie misschien al gescheiden en kan de zoon van Krabbé al een spiegelei bakken...We weten het allemaal niet en dat allemaal, maakt ons een beetje triest
(1) Jeroen Krabbé ( 5 december 1944) Nederlands acteur, regisseur en kunstschilder. Grootvader en vader waren ook kunstschilders en zijn zoon Jasper ook, maar die kan ook een ei bakken...Het programma dat Jeroen over Van Gogh maakte ,verdient alle lof
(2) Leon Degelle (Le beau Léon) (1906-1994) Belgisch politicus, stichter-leider van Rex, partij met zeer grote neigingen naar fascisme....De grootste collaborateur van het land. Persoonlijk door Hitler ontvangen, vocht in Rusland en ook met de Duitsers in het Ardennenoffensief aan het hoofd van het Waals Legioen! Vluchtte naar Spanje, waar ie beschermd werd door Franco. Gaf aan een Vlaams Blokker een jaar voor de dood een gesigneerde foto van de Führer. In België lijkt veel vergeten, want het zijn precies slechts de Vlamingen die collaboreerden..
(3) "Ballen" soldatenjargon voor kwartierarrest. Wie "ballen" kreeg mocht het kwartier ( de kazerne) niet verlaten , maar alle militaire activiteiten meedoen...Moest zich driemaal per dag melden bij de officier van week en dan telkens een kwarei uitvoeren. In de herfst vaak bladeren varen...De karwei duurde vaak te la,ng zodat de "gestrafte" te laat kwam en dus alweer staf riskeerde. De franstalige officier schreef een rapport, maar bij de behandeling daarvan eisten wij dat alles in de Nederlands zou verlopen, helaas voor Lt Pecsteen ( wat een Franse naam...) lukte het niet...en wij hebben er nooit meer iets over gehoord
Wat is roem? Veel domheden over zich doen zeggen? (Gustave Flaubert)
We hebben eigenlijk niet zoveel beroemheden in Vlaanderen of beter gezegd die beroemdheden die buiten onze grenzen gekend zijn...Dat beroemd willen zijn is eigenlijk van alle tijden, want toen in de 19de eeuw ene Hendrik Conscience een verkoudheid had was dat voorpagina nieuws in de kranten , maar gelukkig waren er toen nog niet zo veel en de boekskes dienden nog uitgevonden te worden maar de liberale zuil zou daar wel voor zorgen. Vandaag de dag is het niet anders...want gisteren was het voorpagina nieuws dat ene Karen Damen getrouwd was op Ibiza...Madame Damen vindt van haar zelf dat ze met recht en reden beroemd is...Nochthans haar meer bekend familielid, Hubert ofte Witse, antwoordde ooit eens op de vraag wat ie vond van Karen Damen: " Wie zegt U? "...Vandaag stond er ander verhaal in de krant...Naar het schijnt wordt mevrouw Damen vooral op straat aangeklampt door kinderen, van wie de moeders steevast zeggen, maar wie is die madame? Nochtans de commerciële zenders voeren haar te pas en vooral ten onpas op, zo lang ze maar geen AN moet spreken ( " Ik kan het niet..."), maar dat lijkt in Vlaanderen geen bezwaar te zijn...Ze spreekt bovendien wel vloeiend Engesl, want analisten ( heb je overal...) hebben nageteld dat ze circa om de minuut de fameuze Engelse spreuk " O, my God" uitkraamt. Geef toe respect, nietwaar, maar om op de eerste pagina te komen...toch een beetje overdreven. We moeten eerlijk zijn we hebben eens Madame Damen gegoogled en we waren verbaasd, meer dan kinderliedjes en kinderfilms heeft ze niet op haar actief. Toegegeven Annie M.G. Schmidt schreef ook veel voor kinderen, maar dat was toch van een ander allooi en zij kon wel AN...
Nu we toch bezig zijn...we hoorden zo vaak zeggen je moet eens luisteren en/of kijken naar Philippe Geubels...we deden het: vijf minuten. Als we naar komieken kijken ( ook naar degene die denken dat ze het zijn) denken we altijd aan Godfried Bomans en met in het achterhoofd zijn bepaling van humor: " Humor is het onverwachte...". Geubels begon over de leraars: " vier maanden vakantie, 20 uren per week en dan slechts uren van 50 minuten..." Je kan dat moeilijk het onverwachte noemen, want het zijn clichés die je aan te tap in elke bruine kroeg hoort... Toen ie begon over het West-Vlaams ...hebben we gezapt, want als Dendermondenaar je ding in het Antwerps doen, omdat zogenaamd chiquer staat, is voor ons vele bruggen te ver...waarom doet ie het: hij kan geen AN. Hij heeft de mogelijkheid niet om te nuanceren in het AN...dat heb je het best in je moedertaal en Antwerps is dat niet...Dus. Weet kletser Geubels dat West-Vlaams de oertaal is...Maerlant! Vele schrijvers leerden de taal (West-Vlaams) van Maerlant...Bovendien ( " Sidi in huus" uit Reinaert) is ook geen Antwerps...We weten waarom ze het West-Vlaams aanvallen: vandaag de dag is het West-Vlaams weer in , maar voor individuen die het niet begrijpen moet het maar belachelijk worden gemaakt. Och arme, maar dat zelfs ene Luc Tuymans zegt " Spijtig dat Ensor West-Vlaams sprak", begrijpen we niet, maar Ensor pleegde nooit plagiaat...Hij had het als West-Vlaming niet nodig!!
Voor ons begonnen de jaren van discretie in het jaar 1947, want dat was het jaar waarin we onze plechtige communie mochten doen...Mochten, want stond er in de catechismus dat degenen die tot de jaren van discretie en verstand waren gekomen de plechtie communie "mochten" doen. Wij wisten indertijd geeneens wat discretie betekende, maar het bleek geen euvel te zijn. Vandaag de dag raken de meesten slechts later aan de discretiejaren , maar dat is dan ook weer onze fout niet...Je gelooft het nooit, maar 1947 was een heerlijk jaar...Zei weervrouw Sabine gisteren toch wel zeker : " Het record van de warmste septemberdag van 1947 is vandaag op 13 september 2016 gebroken...!" Zo zie maar. Het was een heerlijk jaar 1947...zo'n ouderwets jaar met alles op de juiste plaats. Een zeer strenge winter , want de 9de Elfstedentocht greep plaats, maar ook een felle, zonrijke zomer, zie maar het rekord, bovendien deden wij op Sinksen van dit jaar onze plechtige communie en in de vespers tijdens de hernieuwing van onze doopbeloftes gingen vele gelovigen en zelfs communicaten wegens de stevige hitte onderuit. Geef toe, een jaar waar we nu nog van dromen, want geef toe hoe vaak hoor je niet zeggen : " Alles op zijn tijd, in de winter moet het winteren en in de zomer zomer zijn". Wie gaat dit tegenspreken en dus weg met de klimaatsveranderingen. Er zijn echter nog gebeurtenissen uit het jaar 1947 die nog fris ( echt waar) in ons geheugen staan . Twee gebeurtenissen uit Nederland, je mag niet vergeten dat bij ons thuis vaak naar Radio Hilversum werd geluisterd: Arbeidsvitamienen, Negen heit de klok, De Dinsdag bonte Avondtrein... Dus ...In februari werd een vierde Nederlands prinsesje geboren en de radio zei dat de kinderen niet naar school moesten. Moeder heeft veel overredingskracht moeten gebruiken om ons naar school te krijgen. Het voorval herhaalde zich nog eens want Koningin Wihelmina ruimde plaats voor Juliana...en alweer geen school, voor ons echter wel. Nog twee gebeurtenisen zijn me bij gebleven: Chuck Yeager vloog voor de eerste keer door de geluidsmuur en Theo Middelkamp werd wereldkampioen op de weg ondanks Marcel Kint en Rik Vansteenbergen...Maar er is nog veel meer gebeurd, maar dat moesten we opzoeken en vandaag de dag is dat geen probleem: een kruitfabriek in Muiden ging in vlammen op (...en vele doden), een KLM-toestel stortte neer in Denemarken ( erfprins van Zweden bij de slachtoffers...), de Standaard verscheen opnieuw, Reve schreef " de Avonden", Morris tekende de eerste "Lucky Luke" en Boon gaf "Mijn Kleine Oorlog"uit en Camus "La Peste"...Zo zie je maar, dat het een heerlijk jaar was, maar dat zegden we reeds in het begin...De jaren van discretie...en weet je wat, vaak vroegen ze zich dan ook af of we die eigenlijk ooit hadden bereikt? Wie zal het zeggen...!
De herinnering is een kerkhof, waarop meer kruisen dan bloemen staan ( Peter Sirius)
We keken gisterenavond naar " Ten Oorlog special: onder de Vlaamse Velden" van Arnout Hauben...We weten niet hoe het komt, maar het heeft ons weer uitermate geraakt...Die Grote Oorlog we raken er niet los van. De lange winteravonden rond de lange buiskachel, waar de oudstrijders hun verhalen vertelden, neen geen roemrijke daden, maar kleine faits divers zouden we bijna zeggen , die meestal om eten en plantrekkerij gingen. Later kwamen dan de Vlaamse verhalen er bij en zo ging het steeds verder...en kwamen de eigen herinneringen van de Tweede Werledoorlog erbijWe herinneren ons nog zp goed dat we een Duitse soldaat hielpen begraven... Ernest Claes leerde ons door eliminatie te achterhalen wanneer iets gebeurd is...Zo vertelt Claes dat zijn moeder met hem een nieuw hemd stond te passen...en een oom kwam binnen. Het was een zondag, schrijft Claes, want zijn moeder ahd door de week geen tijd om hemden te passen, bovendien de oom had zijn beste pet op...We proberen...Het moet juli of augustus 1944 geweest zijn, van het jaartal zijn we zeker, want eventjes later vertrokken de Duitsers. Waarom juli of augustus? Het was nogal warm en we speelden in de namiddag voor de kerk ( anders zaten we op school). Kwam een boer met de driewielkar de straat ingereden, niets ongewoons, maar ie stopte bij de pastorie, wel ongewoon. Even later kwam de pastoor de straat op en beval ons , Robert en mezelf, klaar te maken voor een begrafenis en te wachten tot ie terug was van de timmermanWe krokken onze misdienaars habijten aan, Robert pakte het processiekruis en ik een kandelaar en gingen in het portaal staan. De eerste die opdaagde Was Dolf, de grafdelver..."Nu een begravinge...?" , vroeg de norse man , we zwegen...We zagen de boer en de timmerman een witte, planken bak dragend met de pastoor voorop het kerkplein opkomen. De pasoor trok sakkerend de kerk in en dan vertelde de boer zeer lakonisch : " Hij reed met zijn camion aan de Zeven Putten op een mijn". Stilte. " De pastor gaat hem nu begraven", zei ien og maar zweeg toen, want de pasoor kwam de kerk uit met zijn zwarte koormantel omgord. Wij de twee misdienaars op kop, dan de pastoor en dan de twee "dragers". Een stille, trieste stoet. Op het kerkhof gekomen zetten ze de bak op de wegel en Dolf begon een gleuf te graven, maar vond het al vlug genoeg. De pastoo ratelde wat latijnse teksten af, gaf een teken , de boer en de timmerman ploften de bak, wat eigenlijk een kst had moeten zijn, in de gleuf. Blijkbaar had de timmerman weinig tijd gehad, want de bak barstte uiteen...en we zagen een jonge soldaat, in uniform nog liggen. Een sereen gelaat, met een klein streepje bloed aan de rechter mondhoek. De drie mannen schoven met de klompen de opgedolven aarde over de gestorven soldaat...We keerden terug naar de kerk...Dat was het dan...We herinneren ons niet dat er nog vaak over dit voorval in het dorp werd gesproken...Wat is er met die dode gebeurd? Werd ie opgegraven en naar een Duitse begraafplaats gebracht...We weten het niet en dat ergert ons nog steeds een beetje...en doet zelf pijn, maar ja, het was maar een Duitser, was de teneur toen in de dopr. Vele jaren later zong Willem Vermandere: " Toch altijd iemands vader, altijd iemands kind..." Dat vinden we ook! Misschien toch nog eens navragen op de gemeente wat er toen precies is gebeurd...? Waarom niet of zou er een lezer kunnen helpen...of blijft het toch maar een Duitser...?
Een ander heeft altijt schult, Geen mensch en siet z'n eigen bult (J. Cats)
De boutade van vader Cats doet me steeds denken aan een jongen waarmee we vaak voetbalden...Het was een dot van een speler, maar spijtig genoeg lag hij niet goed in de groep...hij was de eerlijkheid zelve en daar lag het precies...Hij was een aalvlugge linkervleugel en zo gebeurde het vaak dat hij bij een moeilijke fase naar de ref liep en zei: " Sorry, scheids, maar het is geen hoekschop, want ik raakte laatst de bal"... Ooit gebeurde er iets vreemds. We speelden op het veld Airport Oostende in een echt stormweer en weer zo'n fase, als zojuist beschreven...De referee was ook geen gewone, hij riep de captain van de tegenpartij en zei: " Ik floot voor corner, maar naar het schijnt is het geen corner, want hij ( de ref wees onze speler aan...) zei dat ie laatst de bal raakte...Maar moet ik nu die jongen straffen voor zijn eerlijkheid?" De captain vond van niet en er kwam geen corner...Als je deze anecdote ( echt gebeurd ,hoor) hoort, dan zou je weer in de mensheid gaan geloven ...drie gewonen kerels, die zo'n ongewone beslissing, doch heerlijke, beslissing namen...Vandaag de dag is het anders, nietwaar. De mensen kunnen de eigen fouten niet meer toegeven...het is steeds de schuld van de anderen, want "geen mensch en siet sijn eigen bult", dus dat vonden ze ook al in de 17de eeuw...Vandaag de dag is het bon ton om alle schuld naar de overheid door te sturen. We zijn de eersten om toe te geven dat de overheid er inderdaad soms een zootje van maakt, maar we gaan ook niet steeds vrijuit...Neem nu het trieste voorval van Jordy, die om kwam van ontbering in de Blaarmeersen in Gent. Onbegrijpelijk erg, maar we zullen ook eens onaardig zijn, we vinden al die achteraffe herdenkingen en bloemenhuldes hypocriet. Waar waren al die zogenaamde vrienden en vriendinnen toen Jordy om hulp schreeuwde? Is het niet zeker dat ze hem weggepest hebben en uit de groep dreven. Zijn moeder was ook op de huldes al blijkt nu dat Jordy thuis werd weggestuurd, een financieel probleem, toen ie uit het home ontslagen werd. Op de huldes werd alle schuld bij de overheid gelegd...Is er één spreker die met Alice Nahon ( Het Avondliedeke) zei:" 't Is goed in 't eigen hert te kijken ...(of ik) ...geen enkel hert heb zeer gedaan? " Vandaag is het weer prijs. Moeders schreeuwen moord en brand in de krant want zoon- of dochterlief dienen dure rekeningen te betalen aan de provider van de GSM of andere smartphones, want de pokemons moesten gejaagd...Zouden de schreeuwende moeders niet beter mea culpa slaan en zeggen: " We bleven in gebreke, we hadden de gedragingen van zoon- of dochterlief beter moeten in het oog houden" We hebben nooit hoog opgelopen met Vadertje Cats, hij wees iedereen terecht, maar reef zelf grote fortuinen bij mekaar ( Ken je het Catshuis...wel?) maar nu heeft hij wel gelijk zelfs de Keizer van Oostende vindt ook steeds dat alles de fout van anderen is...en vooral van de NVa
Het is al enkele dagen geleden toen we in de zwoelte van de middag in de rieten stoel in ons bureau zaten te mijmeren, want het was één september. We vonden het vreemd dat we nooit graag naar school gingen althans als we de mensen mogen geloven die onze kindertijd meemaakten. Zo zei moeder altijd dat we steevast bij het opstaan en we de trap naar beneden afdaalden , vroegen " Welke dag is het vnadaag?" en dat we slechts bij het antwoord zaterdag en/of zondag zegden " 'k'' ga naar school", want dan was er maar een halve dag of helemaal geen school. We herinneren ons niks van die uitspraken, maar op 29 mei 1940 zaten we met een zus, we waren net terug thuis na de vlucht voor de oorlog, door een bovenraam de Dorpsstraat in te kijken: een lange rij met aangespannen wagens en marcherende soldaten. Zei zus: " De oorlog is voorbij" en wij: " 't zal dadelijk weer school zijn , zeker". Dat herinneren we nog terdage en het zal dus toch waar zijn, dat de school niet ons geliefde oord was. Dat de kostschool het niet aangenamer maakte hoeven we niet meer te schrijven en dat Leuven de mooiste tijd mijner jeugd was...ook niet. Mijmeren , dus en ons afvroegen hoe we ooit voor een job in het onderwijs kozen. Eerlijk? De dwang van de ouders of toch vooral van moeders zijde. Inderdaad dat was de tijd dat we naar de ouders luisterden, zelfs een halve rebel als wij...Mijmeren...de eerste schooldag: 52 keer hebben we het meegemaakt. Van die eerste schooldagen in de dorpsschool herinneren we ons niks. Het was weinig verandering, want het was toch allemaal met hetzelfde grut waarmee we de straat optrokkken . Op kostschool: de eerste morgen aan het ontbijt, er werd geen woord gesproken aan tafel, je moet niet vragen hoe graag we daar allemaal waren...Voor ons welzijn...Na de mis voor de Heilige Geest ( zou het geholpen hebben...?), groet aan de vlag op de speelplaats, speech van de directeur, één of andere gatlikker mocht dan de driekleur (1) hijsen en dan speelde de schoolharmonie " de brave zoon"(2). Dan met de klastituaris naar de klas om het lessenrooster te krijgen, na de middag wandeling en voor de sukkels herexamen en tenslotte tijdens de avondstudie ophalen van de boeken. Leuven? Het eerste jaar had Honoré, de Bleiter, een vreemde gedachte: de Mis voor de Heilige Geest zou in de basiliek van Koekeberg plaatsvinden. Groen als we waren , trokken we erheen, de volgende jaren was het wel enigszins anders. We waren de dag voor de aanvang reeds present en aangezien de volgende dag nog geen cursussen plaatsvonden lag er een heerlijke avond en nacht in het verschiet...O Jerum, Jerum, jerum, o quae mutatio rerum...De herinnering is vaak mooier dan het ding, wist Gorter. Vreemd, maar later stonden we aan de andere kant van de barrière en van die eerste schooldagen herinneren we ons niet veel, want een collega zei ooit eens: " Ik heb liever de schooldagen , dan de vakantie, want dan is het weekend nog eens zo leuk". Juist. Mijmerend in de rieten zetel van ons knusse bureau glijden de ogen langs de vele boekruggen: Domien Sleeckx, Marcel Matthijs, Jan de Hartogh, Louis Paul Boon, Herman Brusselmans, Simenon, Jeroen Brouwers, Stijn Streuvels, Jean-Pierre Van Rossem, Piet Van Aken...en nog veel meer, want we wisten graag wat we vooraan in de klas vertelden...We zaten ooit eens in de jury voor het oriëntatiediploma. De leerlingen hadden het Reservaat van Ruyslinck moeten lezen . Een notoir jurylid (3) vroeg ons, terwijl we op de slachtoffers wachtten, " Vertel eens vlug de inhoud van het boek, want ik heb het niet gelezen..." Naderhand had ie het lef bepaalde leerlingen slechte cijfers te geven...Er loopt dus soms wel iets mis op school, maar het onderwijs is echter wel de enige plaats waar jan en allemaal zijn zegje mag komen doen of heb je nooit over oudercomités gehoord?Iedereen weet hoe je moet les geven zoals wij ons gaan moeien hoe de bakker de cadetjes moet klaar maken . We houden op met mijmeren en gaan verder lezen: " Kom hier dat ik je kus" van madam Op de Beeck...
(1) Naar het schijnt hadden leerlingen van de school in de woelige dertiger jaren van de vorige eeuw ooit eens een Belgische driekeur in brand gestoken...en dit moest elk schooljaar in eer hersteld worden en wij met vele anderen vonden dat niet leuk...!
(2) Studentikoze verbastering van " de brabaçonne"...een beetje wraak van al het vorige gedoe...
(3) Het was een geestelijke met een enorm aanzien in de regio, wij hadden er een andere mening over...
Wij zijn geboren om de waarheid te zoeken...(Montaigne)
We begrijpen al die herrie omtrent de boerkini's niet, vooral in deze tropische temperaturen vandaag de dag..., maar als die madams in " die slunsen" ( we gebruiken eens een Oostendse uitdrukking) (1) willen lopen, dan doen ze maar...Maar het ergert ons echter buitenmate dat men ten gepaste tijde, doch vooral ook ten ongepaste tijde over democratie en de rechten van de vrouw gaat lullen . Wat heeft die boerkini nu met democratie te maken en vooral wat met de vrijheid van de vrouw...Zeg eens eerlijk welke vrouw verkiest om in dergelijke slunsen ( alweer Oostends) te paraderen. Terloops staan daar naast op het strand ferme Magreb-binken in blote torso te imponeren ( alhoewel...). Naar het schijnt is de koran duidelijk en zegt dat ook de mannen het lichaam zoveel mogelijk bedekt moeten houden...We stellen dus vast dat mohammedanen de koran lezen zoals de christenen de bijbel, want geef toe vele Christen-democraten lazen een zeer summier exemplaar , waarvan ze dan nog vele pagina's uitscheurden...als het over macht en geld ging...!!!!!! Misschien las De Haene wel nooit de bijbel...wijs als ie dacht zelf te zijn...De voorzitter van Groen, Meyrem Almaci, trok uiteraard ook van leer en de hoge woorden parelden naar buiten zo lang het maar niet over Armeniërs gaat of over groen-liberale gemeenteraadsleden met 56 mandaten is madam voor één gat niet te vangen. Eigenlijk zouden de islambonzen wijs moeten zijn en doen als de Paus...We leggen het even uit . Voor 1962 moesten de vrouwen in de kerk een hoed dragen, de mannen daarentegen mochten geen hoed dragen . We hebben het nog meegemaakt in de dorpskerk. De mannen wisten geen raad met de hoed en legden hem ergens neer, maar stoute rakkers verstopten dan die hoeden en na de dienst was het soms een gekrakeel waar niet altijd de juiste kerkelijke woorden werden gebruikt...We verdenken de vrouwen ervan dat ze de hoedenhistorie echter wel leuk vonden , want bij ons thuis was dat elk jaar opnieuw met Pasen bijna een tragedie, want er moest een nieuwe hoed gekocht en daar ze met zijn drieën waren, moeder en twee zussen, kan je het voorstellen...Er kwam redding, vier voorname kwezels uit het dorp, vooraan in de kerk, als eerste aan de communiebank, het liefesleven van de hele parochie becommentariërend, hadden na een Lourdesreis of was het toch maar Oostakker een mantilla (2) gekocht...Eigenlijk heelder dozen mantilla's , want toen na één zondag de dames met de mantilla in de kerk waren verschenen, wou elk vrouwmens in het dorp zo'n ding. Geen nood de kwezels hadden dozen in voorraad in hun winkel. Laat de Heer maar lullen over het slijk der aarde. Wellicht hadden ze de bijbel ook niet volledig gelezen...De Paus vond het dus genoeg en na het Tweede Vatikaans Concilie mochten de dames blootshoofd naar de kerk en de hoeden- en mantillahandelhandel kende barre tijden...Dus als de Islamtoppers de mensen democratisch de vrijheid zouden schenken en zich niet zouden bemoeien met de kledij...ware de zaak opgelost. Waarom nogal die herrie of houden Mohammedanen niet van vrijheid en democratie? .
(1) Oostende heeft een nogal brutaal dialect. We keken aanvankelijk vreemd op toen bijvoorbeeld na het voetballen we ons moesten omkleden dan zei men ( de Oostendenaren) : " Waar gaan we nadat we onze slunsen aangetrokken hebben, iets drinken" ( Dit laatste meestal de reden om te gaan shotten...)
(2) Mantilla ( Spaans): zwart kantensluier die van het hoofd op de schouders neerhangt...
De one-liner van de grootste voetballer van Nederland is maar al te waar al dienen we er meteen aan toe te voegen dat ene Maarten van Rossem, die andere Nederlandse ster, de uitspraak direct relativeert en zegt: " Laten we van die goeie voetballer die hij was niet meteen omtoveren tot groot denker, want dat was ie niet, want zijn uitspraak van dat nadeel etc...kennen we al héél lang, maar we spreken of spraken over de keerzijde van de medaille..." Maarten van Rossem is een beetje de Etienne Vermeersch van bij ons. Steeds recht voor de raap en steeds met zeer stevige argumenten onderbouwd... en de elite en/of de politiek correcten moeten bij discussies en andere panelgesprekken meestal het onderspit delven..Wat doen ze dan? Bij Vermeeersch gaan ze zijn leeftijd misbruiken en zeggen ze dat ie begint te dementeren en van van Rossem menen ze dat ie een cabarettier is en alles zegt om te lachen. Nochtans hebben beide heren meestal gelijk...Zo zagen we Maarten onlangs aan de slag over precies de keerzijde van de medaille en dat probeerrde ie dan stevig te onderbouwen. Hij vertrok van enkele "grote" verwezenlijken uit de geschiedenis. De uitvinding van de rotatiepers in de 19de eeuw. Wat een vooruitgang, want op die manier kon men het drukken van berichten in een snel tempo en grote oplages verwezelijken. Wat een vooruitgang, maar elke medaille heeft zijn keerzijde, want door die rotatiepers worden we nu overstelpt met de "boekskes" en geef toe wat is er nu zo fijn om te weten of diva X wel een moedervlek op haar rechter borst heeft...? Of wie het met wie doet...? Ook de tv is een grote gave, maar daar zijn dan weer programam's waarvan we de verrijking niet kennen of niet meteen inzien. Wat leer je met : " Boer zoekt vrouw" Van ons mag ie rustig zoeken of zelfs gehaast, maar wij hoeven dat toch niet te weten? Ook de telefoon is zo'n leuke en goede uitvinding, maar nu komt het mobieltje. Nog handiger, nu weten ze steeds waar je bent...Velen denken daar alweer anders over wellicht...Maar je wordt toch vaak opgebeld en dat bewijst toch hoe belangrijk je bent...Fout, want wie belangrijk is kan je niet opbellen... Probeer maar eens Obama op te bellen. Wedden dat je hem NOOIT bereikt...Idem de paus, koning Philippe, Poetin...etc...Wie vaak wordt opgebeld en denkt dat ie belangrijk is, maakt dus een grove een fout, hij is helemaal niet belangrijk...We draaien de spreuk van Cruijff dan maar om: Elk voordeel heb z'n nadeel, want we hebben goede kranten en het laatste Nieuws, Panorama , Ter Zake en Komen eten...Laten we daar maar even over nadenken...maar misschien verklaren ze ons wel gek omdat we de waarheid (durven) schrijven... maar Pontius Pilatus wist ook niet precies wat de waarheid was: Quid est veritas ?
P.S. Zelfs de geneeskunde heeft een keerzijde...We leven zo lang, maar op het einde komt dan wel de dementie ...
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors die doot, du liets mi tleven.
Dat was gheselescap goet ende fijn, Het sceen teen moeste ghestorven sijn. Nu bestu in den troon verheven Claerre dan der zonnen scijn, Alle vruecht es di ghegheven.
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors de doot, du liets mi tleven.
Nu bidt voor mi: ic moet nog sneven Ende in de weerelt liden pijn. Verware mijn stede di beneven: Ic moet noch zinghen een liedekijn . Nochtan moet emmer ghestorven sijn.
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors die doot, du liets mi tleven.
Op de foto mijn familie: vader , moeder, mijn zussen Camilla en Maria, mijn broer Joris (+) en mezelf. Foto genomen tijdens de oorlog in 1943. Daaronder het gemeentehuis van Oedelem, mijn geboortedorp, Dr. Wyns noemde het één van de mooiste gemeentehuizen van Vlaanderen...
De vierde latijnse van het Sint-Rembertscollege in 1953 met klastitularis Jozef 'Basiel' Verstraete ( achterste rij...) op schoolreis in Brussel. Gehurkt helemaal rechts zit ikzelf.
In december 1958 speelden enkele Oedelemse jongeren het toneelstuk "Smidje Smee". De "acteurs" werden uiteraard voor het nageslacht op foto vastgelegd...Bovenste rij: (v.l.n.r.) Willy Beernaerts (souffleur), Antoine Dhaese(+), Antoine Depestel, kapelaan Demuynck, René Dewulf, Roger Vanhullebusch, (zittend v.l.n.r.): Roger Vandeweghe, Edward Gilliaert en Marcel Denaeghel
Mijn oude Roldersklacht (mei 1958) aan de Zoete Waters in Heverlee...Eern triest moment!
We zijn de 33de week van 2025
Herfstavond door Albert Verwey
Op 't donkre buiten Boomkruinen ruisen; Stormwolken drijven: In 't lamplicht huis en Voor donkre ruiten, Zit 'n dromend beeld Woorden te schrijven, En 't kruinenruisen, En 't wolkendrijven Staat, een geluid,in Schrift gepenseeld.
De Waterlelie door Frederik van Eeden
Ik heb de witte waterlelie lief, daar die zo blank is en zo stil haar kroon uitplooit in 't licht
Rijzend uit donker koelen vijvergrond, heeft zij het licht gevonden en ontsloot toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak en wenst niet meer...
Een vrucht die valt door Karel van de Woestijne
Een vrucht, die valt... -- waar 'k wijle in 't onontwijde zwijgen,
buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan 't stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht die valt
Een vrucht. -- En waar ik sta, ten zatten levens-zome, vol als de nacht maar even stil; blind als de lucht hoe rijk ook aan 't verholen van mijne dromen, voel 'k -- lomer dan in 't loof der luideloeze bomen een vrucht die valt, -- mijn hart, gelijk een vrucht die valt...
'k Hore tuitend' hoornen.... door Guido Gezelle
'k Hore tuitend' hoornen en de navond is nabij voor mij: kinderen, blij en blonde kom, de navond is nabij, kom bij: zegene u de Allerhoogste, want de navond is nabij, kom bij: 'k hore tuitend hoornen en de navond is nabij, voor mij!
blinde non waanzin spon zacht geflonker in de ogen
donker
pracht
Nacht door Hermen Gorter
Het gras heeft den nacht al begonnen, de tuin is stil bezonnen. De hemel is onbezonnen, licht nog zo ongeschonden.
Bomen wit als boekweit hangen neer stil in schoonheid, maar de losse kastanjebladen zijn schichtig en overladen van wind...
In memoriam amici J. Campert door Louis de Bourbon
In de open dromen van den wreden dag heb ik jouw pijn gevoeld, jouw brandend leed, soms hoor ik in den nacht jouw stervenskreet en ik zie een blik die breekt, jouw laatste oogopslag.
Ik hef het glas. Ik zie den roden gloed van 't heulsap dat ons beiden heeft verheugd in vroegere nachten luid en licht van jeugd, maar sinds jouw dood smaakt alle wijn naar bloed.
En sinds jouw dood is alle licht te schel, elk vuur te heet, alle genot doet pijn en ik hoor in ieder lied dit bittere refrein: o, hart, jouw hart, o bloedrode rebel.
Louis de Bourbon (1908-1975)
Klik op de pijl onderaan laatste tekst om het archief op te roepen...
Haiku
Het jaar is gestart
en we beloven weer veel,
want we zijn zo dom!
(WVO)
Haiku
Het ouder worden
is zeker geen sinecuur
en je doet 't alleen...
(WVO)
Haiku
De vorst is weer weg,
bakken regen stromen neer,
helaas, godgeklaagd...
(WVO)
Haiku
De minister spreekt:
het zijn zeer droeve tijden,
de riem dient gesnoerd... (WVO)
Over mijzelf
Ik ben Willy Beernaerts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wim van Oostveld .
Ik ben een man en woon in Mariakerke-Oostende (Vlaanderen ) en mijn beroep is leraar Nederlands - geschiedenis aan het VTI in Oostende en freelance journalist bij de Zeewacht .
Ik ben geboren op 26/04/1936 en ben nu dus 89 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen en schrijven.
Schreef een roman " Het zwarte Schaap" die spijtig genoeg al uitverkocht is. Het vervolg staat op mijn Blog " De Tocht terug" Nu schrijf ik voor het Jaarboek " Bos en Beverveld" van de heemkundige kring van Beernem-Oedelem-St.-Joris .
Al zappende kwamen we op een tv-zender waarop een zaalvoetbalmatch bezig was...Plots klonk er een vreemde commentaarstem: " We kijken naar een wedstrijd waarbij géén ref aanwezig is"... We schrokken...Wat bleek nu: er was ( ergens in Vlaanderen ) een competitie gestart waarbij de spelers overeengekomen waren om de matches zonder referee af te handelen en steeds eerlijk te zijn en toe te geven als de bal buiten de lijnen was, of er een fout gebeurd was etc...Naderhand werden de spelers geïnterviewd en dat bleek aardig te lukken...want er waren nog nooit incidenten geweest...en toen kwam DE uitspraak, want de reporter vroeg waarom het bij hen lukt en bij de beroeps niet? " Hier komt er geen geld bij kijken, want we spelen louter voor het plezier..." Juist, we hebben het al vaker gezegd, beroepssport is een contradictie in terminis, want sporten is zich ontspannen en zich beroepshalve ontspannen dat kan niet, want elke deelnemer wil ten koste van veel zoveel mogelijk verdienen... Niet te verwonderen dat het in het voorbije weekend weer hommeles was. De trainder van AA Gent voelde zich weer benadeeld en trok vrij onbeschoft van leer tegenover de ref...We moeten toegeven die trainer van AA Gent voelt zich altijd verkeerd behandeld en zoals het past in de moderne tijd, schuift ie alles steeds in de schoenen van de anderen...De kranten meldden dat ie de straf niet zou ontlopen...Een brave jonge trainer van Cercle Brugge had na de partij van zijn team tegen Antwerp ook laten verstaan die ie zich enigszins benadeeld voelde. De Bobo's van de KBVB straften deze laatste voor drie speeldagen , de brulbaken van Gent ging vrij uit, want we wonen in een land van de vrije menigsuiting...Juist, een land waarin de ene meer mag dan de andere...Als de lezer denkt dat de trainer van Gent voor de collega uit Brugge in de bres sprong...Ho maar, zo zit het voetbal niet in mekaar...elk voor zijn schelle zeggen ze in West-Vlaanderen...Neen? Jawel, kijk maar. In de match Genk-Mechelen houdt een speler van Mechelen de bal met de arm uit het doel: strafschop en rood voor de speler die de overtreding beging..., maar de ref weet niet wie de fout beging en gaf de rode kaart aan de verkeerde speler. Dacht je dat de schuldige zich kenbaar maakte? Natuurlijk niet . Nu traden de Bobo's wel op en de overtreder werd gestraft, maar nu komt het...de voorzitter van Mechelen schreeuwt moord en brand en de match MOET opnieuw gespeeld worden...Waarom? Omdat één van zijn spelers niet sportief wou zijn...? We walgen van de voetballerij en nu we lazen dat de meeste ploegen het vertikken hun RMZ-bijdrages te betalen en andere bijdrages te leveren, dan breekt de klomp...en allemaal om de onethische weddes van de onsportievelingen te betalen. Zelfs in de procinciale reeksen tiert het zwartgeld welig...Geld waarmee ze misschien later de pensioenen kunnen betalen...Wellicht zullen er weer zijn die vinden dat we niet vooraan stonden toen ze het verstand uitdeelden, zoals ene Joeri van Waeyenberge op FB schreef, juist, we stonden op de voorlaatste rij en achter ons op de laatste rij stonden de accounts..., trainders, voorzitters en de Bobo's! 
We gaan dus op zoek naar de waarheid...al is dat verdraaid moeilijk. Zo weet je meteen wat " Quid est veritas? " betekent...We herinneren ons nog een voorval van uit onze humanioratijd...( Ben Crabbé zegt nog steevast "humaniteiten") (1). In volle goede week lazen we de tekst uit de bijbel waar Pilatus die vraag stelde...en een humorist in de klas antwoordde: " Een winkel in 't stad". Nu we toch eventjes "uitweiden" ...Wisten jullie dat we lezers in Frankrijk hebben? Neen, wel we groeten hem dan langs deze in de rue de la Mairie 9 in 62630 Cormont ( France)...Bonjour, Georges, excuseer, ginder is het Georges, maar soms, als ie naar Vlaanderen komt...Joris...! Nu de waarheid... We eindigden zopas met het lezen van het laatste boek van Herman Brusselmans: "De Fouten". Ene Johannes Huyghe zou een biografie over Brusselmans geschreven hebben, maar ze staat vol fouten en Herman weerlegt de fouten één voor één. Aan de voorwaardelijke zin kon je wel afleiden dat die biografie er nooit kwam, maar dat Brusselmans een spijker zocht om zijn verhaal omtrent zijn jeugd eens op te hangen. Laten we eerst zeggen dat we alles van Brusselmans gelezen hebben, zelfs de verhalen over inspecteur Zeik en we vinden " De Fouten" één van de mindere verhalen. Herman is een veel schrijver, maar zouden de inspiratiebronnen aan het opdrogen zijn...Was de vlucht naar de politieroman reeds een veeg tegen? Maar plots zijn we ook gaan nadenken...Brusselmans grijpt graag terug naar zijn jeugdjaren in Hamme en naar het milieu van de veehandelaren, want zijn vader was veehandelaar...Laat dit nu een milieu zijn dat wij betrekkelijk goed kennen, want mijn grootvader en een oom waren ook veehandelaren...Naar het schijnt zouden er zelfs plannen bestaan hebben om mij ook in de veehandel in te wijden, maar toen de oom plots -- hij was al behoorlijk oud -- besloot te trouwen was de loopbaan in de veehandel niet meer mogelijk...en werd het studeren. Spijtig? We gaan er niet op antwoorden, maar beseffen wel dat we misschien al lang het lootje hadden gelegd, want het was een ruige wereld...Terug naar Brusselmans...Zijn jeugd in Hamme, inderdaad, maar we vragen ons af waarom ie nooit teruggrijpt naar zijn jaren in de humaniora en ook niet naar zijn belevenissen aan de universiteit...Vreemd. We hebben zo een vermoeden dat Herman in zijn studiejaren niet zo'n ruige kerel was als ie nu laat uitschijnen in zijn verhalen. Zou ie niet eerder een bedeesde jongen van buiten geweest zijn , die zich op de achtergrond hield en naarstig studeerde. Toen ie plots bij het schrijven succes kende met zijn soms, om niet te schrijven steeds gore taal, was ie verplicht naar zijn jeugdjaren in Hamme te grijpen, daar ie in de humaniora en aan de universtieit geen buitenbeentje was...Wellicht zouden de mede-scholieren en -studenten wel eens kunnen reageren en zich afvragen die Brusselmans was toch een seut...?We weten het uiteraard niet, maar het is toch vreemd dat die tien jaar van studietijd nooit aan bod komen. We hopen dat Brusselmans, hij zal dat stukje wel nooit lezen en zich niet kwaad zal maken of als ie het toch doet dan kan ie in zijn volgende boeken misschien over de studietijd vertellen, want hij deed het wel over zijn erectieproblemen...! ! 
We keken gisterenavond naar " Ten Oorlog special: onder de Vlaamse Velden" van Arnout Hauben...We weten niet hoe het komt, maar het heeft ons weer uitermate geraakt...Die Grote Oorlog we raken er niet los van. De lange winteravonden rond de lange buiskachel, waar de oudstrijders hun verhalen vertelden, neen geen roemrijke daden, maar kleine faits divers zouden we bijna zeggen , die meestal om eten en plantrekkerij gingen. Later kwamen dan de Vlaamse verhalen er bij en zo ging het steeds verder...en kwamen de eigen herinneringen van de Tweede Werledoorlog erbijWe herinneren ons nog zp goed dat we een Duitse soldaat hielpen begraven... Ernest Claes leerde ons door eliminatie te achterhalen wanneer iets gebeurd is...Zo vertelt Claes dat zijn moeder met hem een nieuw hemd stond te passen...en een oom kwam binnen. Het was een zondag, schrijft Claes, want zijn moeder ahd door de week geen tijd om hemden te passen, bovendien de oom had zijn beste pet op...We proberen...Het moet juli of augustus 1944 geweest zijn, van het jaartal zijn we zeker, want eventjes later vertrokken de Duitsers. Waarom juli of augustus? Het was nogal warm en we speelden in de namiddag voor de kerk ( anders zaten we op school). Kwam een boer met de driewielkar de straat ingereden, niets ongewoons, maar ie stopte bij de pastorie, wel ongewoon. Even later kwam de pastoor de straat op en beval ons , Robert en mezelf, klaar te maken voor een begrafenis en te wachten tot ie terug was van de timmermanWe krokken onze misdienaars habijten aan, Robert pakte het processiekruis en ik een kandelaar en gingen in het portaal staan. De eerste die opdaagde Was Dolf, de grafdelver..."Nu een begravinge...?" , vroeg de norse man , we zwegen...We zagen de boer en de timmerman een witte, planken bak dragend met de pastoor voorop het kerkplein opkomen. De pasoor trok sakkerend de kerk in en dan vertelde de boer zeer lakonisch : " Hij reed met zijn camion aan de Zeven Putten op een mijn". Stilte. " De pastor gaat hem nu begraven", zei ien og maar zweeg toen, want de pasoor kwam de kerk uit met zijn zwarte koormantel omgord. Wij de twee misdienaars op kop, dan de pastoor en dan de twee "dragers". Een stille, trieste stoet. Op het kerkhof gekomen zetten ze de bak op de wegel en Dolf begon een gleuf te graven, maar vond het al vlug genoeg. De pastoo ratelde wat latijnse teksten af, gaf een teken , de boer en de timmerman ploften de bak, wat eigenlijk een kst had moeten zijn, in de gleuf. Blijkbaar had de timmerman weinig tijd gehad, want de bak barstte uiteen...en we zagen een jonge soldaat, in uniform nog liggen. Een sereen gelaat, met een klein streepje bloed aan de rechter mondhoek. De drie mannen schoven met de klompen de opgedolven aarde over de gestorven soldaat...We keerden terug naar de kerk...Dat was het dan...We herinneren ons niet dat er nog vaak over dit voorval in het dorp werd gesproken...Wat is er met die dode gebeurd? Werd ie opgegraven en naar een Duitse begraafplaats gebracht...We weten het niet en dat ergert ons nog steeds een beetje...en doet zelf pijn, maar ja, het was maar een Duitser, was de teneur toen in de dopr. Vele jaren later zong Willem Vermandere: " Toch altijd iemands vader, altijd iemands kind..." Dat vinden we ook! Misschien toch nog eens navragen op de gemeente wat er toen precies is gebeurd...? Waarom niet of zou er een lezer kunnen helpen...of blijft het toch maar een Duitser...?
Het is al enkele dagen geleden toen we in de zwoelte van de middag in de rieten stoel in ons bureau zaten te mijmeren, want het was één september. We vonden het vreemd dat we nooit graag naar school gingen althans als we de mensen mogen geloven die onze kindertijd meemaakten. Zo zei moeder altijd dat we steevast bij het opstaan en we de trap naar beneden afdaalden , vroegen " Welke dag is het vnadaag?" en dat we slechts bij het antwoord zaterdag en/of zondag zegden " 'k'' ga naar school", want dan was er maar een halve dag of helemaal geen school. We herinneren ons niks van die uitspraken, maar op 29 mei 1940 zaten we met een zus, we waren net terug thuis na de vlucht voor de oorlog, door een bovenraam de Dorpsstraat in te kijken: een lange rij met aangespannen wagens en marcherende soldaten. Zei zus: " De oorlog is voorbij" en wij: " 't zal dadelijk weer school zijn , zeker". Dat herinneren we nog terdage en het zal dus toch waar zijn, dat de school niet ons geliefde oord was. Dat de kostschool het niet aangenamer maakte hoeven we niet meer te schrijven en dat Leuven de mooiste tijd mijner jeugd was...ook niet. Mijmeren , dus en ons afvroegen hoe we ooit voor een job in het onderwijs kozen. Eerlijk? De dwang van de ouders of toch vooral van moeders zijde. Inderdaad dat was de tijd dat we naar de ouders luisterden, zelfs een halve rebel als wij...Mijmeren...de eerste schooldag: 52 keer hebben we het meegemaakt. Van die eerste schooldagen in de dorpsschool herinneren we ons niks. Het was weinig verandering, want het was toch allemaal met hetzelfde grut waarmee we de straat optrokkken . Op kostschool: de eerste morgen aan het ontbijt, er werd geen woord gesproken aan tafel, je moet niet vragen hoe graag we daar allemaal waren...Voor ons welzijn...Na de mis voor de Heilige Geest ( zou het geholpen hebben...?), groet aan de vlag op de speelplaats, speech van de directeur, één of andere gatlikker mocht dan de driekleur (1) hijsen en dan speelde de schoolharmonie " de brave zoon"(2). Dan met de klastituaris naar de klas om het lessenrooster te krijgen, na de middag wandeling en voor de sukkels herexamen en tenslotte tijdens de avondstudie ophalen van de boeken. Leuven? Het eerste jaar had Honoré, de Bleiter, een vreemde gedachte: de Mis voor de Heilige Geest zou in de basiliek van Koekeberg plaatsvinden. Groen als we waren 
Ik ben Willy Beernaerts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wim van Oostveld .