Mijn column over het verdoezelen van ‘eigen schuld’ als moderne manier van opvoeden was nog maar pas gepubliceerd toen zich alweer een voorbeeld voordeed.

Spelend met Chico, miste hij zijn greep naar een speeltje en had de mouw van mijn pull vast! Tot hier geen probleem, en ik riep ‘af Chico’. Wou hij niet! Ging integendeel verder spelen en harder trekken en enkele steken kwamen los. Ik maakte zijn bek los ervan en bekeef hem terwijl ik de losgeraakte steken toonde. Hij begreep het. Droop af met de oortjes in de nek… schuifelde langs de muur naar het verste hoekje en zat daar bedremmeld en schuldbewust te kijken. Durfde niet meer naderen. Ik had intens medelijden met hem, zoals hij daar droevig zat, maar wou dat niet tonen. Integendeel! Zéker een half uur bleef ik ‘boos’ op hem en toonde hem de losse steken, die telkens weer de oortjes naar achter deden gaan.

Schuldbewuster kon de arme stakker echt niet kijken! Toen vond ik het eindelijk welletjes en gaf hem een opbeurende knuffel.

Waarmee ik maar zeggen wil: ‘eigen schuld’ moét ingepeperd worden. Minstens tot de schuldige zijn schuld voldoende beseft om de fout niet meer te herhalen. Zowel bij mensen als bij honden. Pas dàn is het ‘ongeluk’ omgekeerd in een geluk en heeft de ‘schuldige’ iets geleerd.

Het betrof hier inderdaad wél een ‘ongelukje’. Maar het grootste onheil had vermeden kunnen worden had hij onmiddellijk naar me geluisterd en zijn greep gelost. En dàt wou ik hem duidelijk maken.

Bij mensen werkt het nét zo… maar zo mag het niet meer! Je zou te grote wonden kunnen slaan in de onschuldige zieltjes!

En wat Chico betreft heeft dit voorval ons weer een stukje dichter bij mekaar gebracht, want hij heeft er zéker een goede les uit getrokken. Dat zag je zó aan zijn snoet. En ik hou weer een beetje meer van hem.

Ja… elke dag een beetje meer. Over hoeveel mensen kun je hetzelfde zeggen? Mijn persoonlijke ervaring is dat hoe beter je mensen leert kennen, hoe minder je van ze houdt. Bij veel mensen is het dan ook eerder: ‘elke dag een beetje minder’!

Moeten honden ons nu persé leren dat het ook anders zou kunnen als mensen maar niet zo eigenwijs zouden zijn? Eerst hun eigen ruiten ingooien door eigenwijs en stom gedrag, domme ruzies soms, en dan hoogst verwonderd zijn als je na verloop van tijd niet meer van ze houdt!

Moet ik hieruit besluiten dat dieren logischer denken dan mensen? Helaas wél!!!

Willy.