Hiernaast: Chico bewaakt zijn territorium uit de hoogte: de onbezoldigde parkwachter.
Naar aanleiding van een probleempje met Chico (melkhoektanden wilden niet uitvallen en dreigden de rest van zijn gebit te misvormen, want ze stonden dubbel naast de definitieve tanden) moest hij bij de dierenarts onder narcose behandeld worden en die vier melktanden getrokken. We brachten hem zelf, op vraag van de dierenarts, zodat hij zich niet n de steek gelaten zou voelen en hij zou hem terugbrengen zodra de narcose enigszins was uitgewerkt.
En inderdaad, een paar uur later stond hij al aan onze deur met een slaperige Chico. Ik nam hem uit de draagkooi en verschoot me een bult! Het voelde aan alsof ik een lijkje vastnam. Koud als een lijk! Leek helemaal onderkoeld, en kon amper de oogjes openen! Dierenarts betaald en afwachten maar. Vier eindeloze uren bleef hij koud aanvoelen, hoé we hem ook toestopten. Had af en toe neiging tot overgeven! Probeerde de oogjes half open te krijgen, maar dat lukte niet echt. Opstaan al helemaal niet. We gingen het ergste vrezen. Toen kon mijn vrouw het niet langer aanzien en gaf hem te eten, wat hij toch gretig binnenspeelde. Het beestje had trouwens de hele dag niet gegeten want moest nuchter blijven. En het werd al rond twintig uur. Ik nam me voor hem niet alleen in zijn bench te laten slapen, en desnoods de hele nacht op te blijven bij hem.
En oef! Rond tien uur gebeurde het wonder! Hij richtte zich op en deed enkele wankele passen! Kwam dan na enige aarzeling recht op me af en keek me met eindelijk klare, maar vragende ogen aan. En ik wist meteen: de arme drommel moet hoognodig en wil dat ik hem uit laat. Hoe ziek hij zich ook had gevoeld, hij wou niets bevuilen, al hadden we daar zeker geen aanstoot aan genomen onder die omstandigheden.
Maar goed. Hij wilde, en ik besloot toch maar een parkwandelingetje te riskeren. Hij fleurde helemaal op, deed onmiddellijk een enorme plas, en was weer helemaal de oude toen we thuis kwamen! Eind goed al goed.
Dit kleine voorvalletje liet me beseffen hoeveel ik van mijn hondje hou!
En telkens en telkens weer stel ik me de vraag hoe het komt dat een hond zich zo voorbeeldig weet aan te passen aan de mens! Véél beter dan mensen onderling! En dan stelt zich onmiddellijk de vraag: zijn honden soms gemaakt voor de mensen? Kunnen mensen wel zonder hond? Als ik in de amandelvormige ogen van Chico kijk dan smelt ik weg! Ogen die echt en welgemeend zeggen: Ik hou van je. En toch zijn het maar de ogen van een hond.
Soms zijn het vragende ogen. Maar omdat het beest niet kan praten moet je maar gissen wat hij nu weer van je wilt. Soms ook is het een vuile blik. Als hij ergens heen wilt waar jij hem liefst van afhoudt. Soms is het een doordringende blik met het kopje schuingehouden. Alsof hij zeggen wil: Allez stomme mens, snap je nu echt niet wat ik je wil duidelijk maken?
Wat heb ik nog veel te leren van mijn hond. Alleen al die veelzeggende lichaamstaal die intelligente, bijna menselijke blik. Waarom toch kunnen die beesten nou niet gewoon praten? Dan zouden misverstanden toch zó uit de weg geruimd zijn?
Of zou het net een zegen zijn dat ze niet kunnen praten? Zo kun je ook niet eindeloos ruzieën en argumenteren! Dat lijken ze trouwens helemaal niet nodig te hebben. Want zélfs als ze een persoonlijke voorkeur hebben zijn ze toch altijd blij met jou als leider die het laatste woord heeft en lopen gewillig en tevreden mee.
Chico wil lekker wat rondlopen in het park, maar ik moet naar de apotheek? Wel, hij zal even aan de leiband trekken, richting park, maar zodra hij ziet dat ik andere bedoelingen heb, staakt hij zijn pogingen en loopt blij mee pal naast me. Bekijkt het park niet eens meer!
Honden zijn eigenlijk een godsgeschenk voor de mens, mits je ze op de juiste manier behandelt. En ze vragen niet veel! Af en toe een aai af en toe wat aandacht af en toe een spelletje spelen en ze zijn al lang tevreden!
En mijn appartement? Wel, de living is herschapen in een kindercreche. Knuffelberen, poppemies, ballen, trektouwen, kauwdingen en noem maar op. Alles verspreid over de living. Geen kind heeft zoveel speeltjes als hij. En nu is mijn vrouw wel echt een netheidsmaniak, maar dié wanorde stoort haar niet. Integendeel, telkens ze de stad ingaat komt er een speeltje bij!
En s avonds, als koning hond gaan slapen is, wordt alles netjes in een mand gelegd. Maar zodra meneer uit zijn slaapholletje komt in de vroege morgen en na het halen van een frisse neus en ledige blaas, is zijn eerste werk: die mand ledigen en over de hele woonkamer verspreiden! Dan is hij weer gerust. En wij ook zo lang we nergens over struikelen!
Alle hondenbaasjes ervaren het wel regelmatig: je mag bijna geen enkele winkel of supermarkt binnen met je hond. Ik behoor nog tot de gelukkigen met mijn kleine chihuahua, want sommige warenhuizen gedogen het nog als je de hond op de arm draagt.
Bij andere (Aldi bvb) mag zelfs dàt niet. Best vervelend dus, want huisvrouwen met een uit werkende man moeten toch boodschappen kunnen doen, en dan mag de hond niet mee. Thuisgekomen moet ze dan nog eens extra buiten om de hond uit te laten.
De redenen voor dat verbod kan ik wel begrijpen. De aanpak niét! Sommige winkels maken dan maar, om toch vooral geen klanten te verliezen, een plaatsje vrij met enkele muurhaken en het opschrift: Hier wacht ik op mijn baasje. Verkeerd signaal! Lijkt veilig maar je hond loopt er groot gevaar!
Want zo worden dan vooral de duurdere hondjes gestolen! Enkele jaren geleden nog een leuk puppytje in de GB te Oostende. Hartverscheurend voor de eigenaars! Net zo erg als je kind dat gestolen wordt! Maandenlang hing er een foto van het schattige hondje in de GB, maar niemand had iets gezien!
Ver gezocht? Diefstal in volle dag met tientallen voorbijgangers die je op de vingers kijken? Toch niet hoor! Het hondje even aaien, losmaken en ermee vertrekken. Zon puppytje loopt toch mee met iedereen die er vriendelijk voor is! En wie van de voorbijgangers weet dat het jouw hondje niet is?
Nu, als die heren uitbaters dan toch niet graag klanten verliezen heb ik een voorstel: in plaats van die muurhaken, een paar hondenhokjes voorzien (soort benches) die kunnen afgesloten worden met een sleutel die de eigenaar bijhoudt terwijl hij zijn inkopen doet. Of enkele aangepaste winkelwagens waarin de hond onderaan in een kooi opgesloten zit en lekker meerijdt met baasje door de winkel.
Of de meeste winkelwagentjes hebben een voorziening om er een kind in te zetten. Met een kleine aanpassing is die voorziening geschikt te maken voor een hond (bodemplaatje breder maken zodat de hond kan liggen of zitten en eventueel een kettinkje om aan de halsband te klikken).
Een pak klant- en hondvriendelijker dan zondermeer die lelijke sticker Honden verboden op de winkeldeur.
Laat ik eerlijk zijn: ik hou enorm veel van dieren en vogels, maar in de eerste helft van mijn leven waren katten mijn favoriet. Had er ooit vijf tegelijk, waaronder twee Siamezen. Zaten soms allemaal samen op mijn schoot. Voelde lekker warm aan.
Waarom katten? Wel, ik probeerde het wel met honden, maar dat lukte zelden. Was in die tijd teveel uithuizig en zo, en voor een relatie met een hond is dat niet ideaal. Katten trekken hun plan, of je nu thuis bent of niet. Je hebt er vriendschap van, maar echt intens deel uitmaken van jou en je gezin doen ze niet. Zijn zelfstandige wezens, en dat wist ik ook wel te appreciëren in hun karakter. Aanhalig, hoge aaibaarheidsfactor, maar voor de rest: einzelgängers. En dat vond ik er juist zo goed aan. Ze verkiezen ondanks alles hun vrijheid, maar gunnen jou ook je vrijheid. Kunnen emotioneel en materieel gerust zonder jou.
En nu zit ik met een hond opgescheept! Hemelsbreed verschil! Een hond leeft niet zijn eigen leven zoals een kat, maar neemt een voorbeeld aan het jouwe. Past zich aan aan jouw karakter. Is als het ware een reflectie van jezelf. Wordt een volwaardig gezinslid dat door jou en voor jou leeft. Kan op de duur niet meer zonder jou. Is, véél meer dan een kat, een kind van jou en afhankelijk van je.
En dat vind ik, in mijn huidige levensfase, reuze!
Bén niet veel meer uithuizig, en als ik dat wél ben, dan loopt hij tevreden mee. Past zijn levenswijze aan die van mij aan. Probeert me zoveel als mogelijk te imiteren en me terwille te zijn. Past zijn loop-, leven- en speelgedrag aan jou aan. Doet er alles aan om in de gunst te blijven bij je. Ach, waren kinderen ook maar zo! Waren vrouwen ook maar zo! We zouden in de hemel leven!
Een kat leeft naast je. Een hond leeft mét je.
Men zegt dan wel dat hondenbaasjes autoritaire mensen zijn die graag domineren, en dat kattenbaasjes daarentegen zelfstandigheid appreciëren en totaal geen behoefte hebben aan domineren...
Daar zit wel iets in, maar met een hond gaat het veel verder! En dat ondervond ik nu met Chico!
Iemand die gefrustreerd is omdat hij mensen niet naar zijn hand weet te zetten, heeft veel baat aan een hond, want dié kan hij wél heel goed domineren en aan zich binden. Maar als je dààrvoor een hond koopt, mijn innige deelneming voor beiden, maar je doel heb je wel bereikt.
Persoonlijk heb ik er helemaal geen behoefte aan wie of wat ook te domineren. Ver vandaar! Maar een hond moét je nu eenmaal bepaalde regels opleggen, en dat lukt voortreffelijk. Verder hoef ik met Chico helemaal niet te gaan. Hij hoeft niét mijn slaafje te zijn, maar ik wil ook die van hém niet worden. Als we elkaar gewoon respecteren is het voor mij al lang goed.
En ja, hij ontneemt me wel een stukje vrijheid. Moet, weer of geen weer, regelmatig worden uitgelaten en zo, maar dat krijg je dubbel en dik terug. En trouwens, wat heb ik aan onbeperkte vrijheid? Zou toch maar zitten vast te roesten. Nu kom ik tenminste nog eens buiten.
En wat me ook is opgevallen is dat een hond, in tegenstelling tot een kat, naar je luistert. Zelfs zonder dat je iets zegt. Hij voelt je aan en past zich aan aan wat je uitstraalt. Wil kost wat kost deel uitmaken van het gezin, en dat lukt hem ook. Alleen maar door de gezinsleden te observeren en zich daaraan aan te passen.
Zo geeft mijn hondje me eigenlijk alles wat ik altijd al vergeefs zocht in mensen: een gelijkgestemd wezen dat je leven deelt. Kun je van een kat niet echt zeggen, en van mensen al helemaal niet.
Wie een slecht karakter heeft zou ik trouwens helemaal geen hond aanraden. Want die hond zal gegarandeerd hetzelfde slechte karakter krijgen! Maar misschien willen slechte karakters juist wel een hond met slecht karakter!
Piepkleine Paaslelietjes op 22 december: 3 dagen vóór kerstmis! De natuur lijkt wel op zijn kop te staan!
Maar Chico trekt het zich lekker niet aan. Tien graden en een lekker zonnetje op 22 december is toch mooi meegenomen voor een hondje van zeven maand die nog nooit een echte winter meemaakte?
Als hij zijn verlichtings- en pispaaltjes maar terugvindt tussen al die bloempjes!
Maar baasje heeft wél een prangender probleem:
Moet hij zijn vrienden nu vrolijk Kerstfeest of Zalig Pasen wensen?
Ik zou bijna denken dat ik me aan deze domme zegswijze schuldig maak, ware het niet dat ik die mening deel met tientallen anderen.
Soms ontmoet ik mensen die hem een maand lang niet meer hebben gezien, en die staan dan perplex. Hij wordt steeds mooier zeggen ze dan.
En inderdaad, kleine puppytjes zijn allemaal snoezig. Maar met ouder worden gaat dat snoezige er wel wat af. Het tegendeel lijkt waar met Chico. Gaat steeds meer op een klein leeuwtje lijken met nog steeds groeiende manen, halshaar dat soms wel een baard lijkt en fel contrasteert met het witte borsthaar eronder, en steeds langer groeiend staarthaar dat naar omhoog wijst als de snede van een mes.
Zelfs de dierenarts, die toch wel wat gewoon is, staat er vol bewondering voor. Heeft even wat gesukkeld met de achterpootjes wegens soms te wild uit jeugdig enthousiasme, maar dat lijkt van voorbijgaande aard te zijn geweest. Veiligheidshalve laat ik hem toch maar geen trappen meer doen.
Bijna drie kilo weegt hij nu. Iedereen herkent er meteen een Chihuahua in, maar als ik hem met andere Chihuahuas vergelijk heeft hij toch een heel andere uitstraling. Veel hondiger dan de gemiddelde Chihuahua!
Maar zelfs als het nu een oerlelijke hond was geweest zou ik hem nog niet willen ruilen, want hij heeft een fantastisch karakter! Geeft onvoorwaardelijke liefde en is dankbaar voor alles wat hij krijgt. Voor elke aai, voor elk snoepje, voor elk brokje. Laat zich zonder morren opsluiten in zijn bench als het bedtijd is; zélfs ook als we hem even niet kunnen meenemen om boodschappen te doen is hij tevreden in zijn eigen kleine wolfsholletje. Speel je met hem, dan doet hij enthousiast mee. Ben je het even beu en kijk je de andere kant op, dan speelt hij alleen verder of vleit zich aan je voeten. Kortom, een prachthond en een volwaardig gezinslid.
Is blij met een fikse wandeling; is ook blij weer thuis te zijn. Veel mensen zouden er echt een voorbeeld kunnen aan nemen over hoe weinig er eigenlijk maar nodig is om een gelukkig wezen te zijn.
Ja, ik weet het. Er ontbreekt aan die beschrijving enkel nog een heiligverklaring
Dit hier, is het hol van de leeuw! Daarin slaapt Chico. Tweemaal zijn lengte, dus hij ligt er zeker comfortabel.
En of dit kleine mormel verwend wordt?
Dit is zijn bench, door vrouwlief omgevormd tot een waarachtig en vederzacht leeuwenhol!
Staat bovendien in een aparte kamer voor hem alleen. Een kamer, ooit bedoeld voor logés, maar vermits we die zelden hebben is het Chicos kamer geworden.
Zelfs baasje heeft dit alles niet!
En daarin slaapt koning hond dan, lekker toegestopt tussen de zachte dekentjes, met zijn persoonlijk teddybeertje.
Ach, wàt een hondenleven ook! Eten, drinken, slapen enzovoort
Jammer dat het beestje niet kan praten, anders kon hij ook nog vragen wat hij als ontbijt wil: pistoleekes of croissants?
Nou ja croisants? Ik weet het niet zo! Onze dichtste bakkerij werd een jaar geleden overgenomen door een Turk! De tweede dichtste werd verleden week, na faillissement, heropend door een turk! En nu moeten we maar bij de derde gaan proberen wat hij er van bakt en hoe lang het zal duren voor hij ook wordt overgenomen door een Turk!
Wat die Turken er van bakken weet ik eigenlijk niet, maar ik stel me toch de vraag hoe het komt dat autochtone bakkers het niet meer zien zitten: belastingsdruk, betuttelend papierwerk alsof ze niks anders te doen hebben werken en zwoegen voor vadertje staat!
Hoe spelen die Turken dat dan klaar? Betalen zij netjes hun belastingen? Vullen zij netjes alle papiertjes in die vadertje staat ook maar wist uit te vinden? Ik denk het niet. Ik denk dat ze enkel maar belasting- en papierloos blijven bakken tot ze geen uitweg meer zien, en dat kan, voor dié mannen, toch wel jaren duren. Ondertussen zijn ze belastingvrij binnengespeeld en kunnen ze vertrekken met de noorderzon.
Ook stikt mijn buurt ondertussen zowat van de nachtwinkels. Schieten als paddenstoelen uit de grond. Ook allemaal uitgebaat door vreemden. De een naast de ander. Je zou denken dat in Vlaanderen de mensen tegenwoordig s nachts massaal gaan winkelen. En toch zie je geen kat meer op straat na negen uur! Leven die nachtwinkeliers dan van de geesten? Kan iemand me dat soms even uitleggen? Of voltrekt zich hier hetzelfde scenario als bij die bakkers? De kruik laten drijven tot ze breekt en dan hup, inpakken en wegwezen! Of dienen die handeltjes enkel maar als witwasserijen voor heel andere praktijken? Ik zou het niet weten. Waarschijnlijk ben ik te blank om dat allemaal te begrijpen.
Enfin, dat is niet het probleem van Chico. Die trekt zich dat allemaal niet aan en kauwt lustig verder op zijn been.
Zo lang het maar geen Turks been is kan het hem weinig schelen.
Niets werkt aanstekeliger op het menselijk gemoed dan een hond die zijn baasje recht in de ogen kijkt. Baasje smelt dan weg. Die eerlijke, trouwe blik die lijkt te zeggen: Ik hou van je. Hou toch ook van mij. Ach! Waren mensen ook maar zo. Begrepen mensen maar dat geven éérst komt. Dàn pas volgt krijgen!
Iemand zei me eens dat honden je leren wat liefde is. Dat kan ik niet ontkennen, want het is zo! Al moet ik daar één bedenking bij plaatsen: Moeten er nou écht dieren aan te pas komen om dat aan de mensen te leren? Kunnen mensen dat echt niet uit zichzelf bedenken? Zijn we dan zon domme soort?
Onze Chico wordt zowel door ons, als door de ganse buurt bemind. Hoe zou dàt nu komen?
- Omdat het beest zélf liefde geeft!!! Onvoorwaardelijk! Aan iedereen die er voor openstaat. Geeft een kwispelstaart en een pak natte likken, met de oortjes onderdanig in de nek, aan allen die belangstelling tonen. Zomaar. Zonder bijbedoelingen! Geven zonder vragen. En het werkt! De hele buurt benijdt me voor mijn hond. Géén bekende zal hem voorbijlopen zonder hem een knuffeltje te geven! Zelfs ook onbekenden.
Waarom begrijpen mensen dat niet? Waarom willen mensen altijd eerst nemen, eisen of krijgen? En is het dan nog maar de vraag of ze er iets voor teruggeven of niet? Soms kan er niet eens een bedankje af!
Waarom begrijpen mensen niet dat je met geven veel sneller liefde terugkrijgt?
Moet daar nu écht een hond voor nodig zijn om je dat te laten begrijpen?
Ik heb al tientallen malen geprobeerd die eerlijke trouwe blik in zijn ogen vast te leggen, maar het lukt me niet echt! Reden: zwarte hond, zwarte ogen, zwarte lippen, zwarte neus! Probeer dàt maar eens gedetailleerd op de foto te krijgen. Lukt gewoon niet. Vanmorgen lukte het me enigszins, maar toch is het niet echt dàt wat ik wil! Het probleem met digitale cameras is ook dat als je afdrukt, er een korte tijd verloopt vóór de foto wordt genomen. En ondertussen heeft hij zijn kop al gedraaid of heeft een andere uitdrukking!
Bovendien, zodra je in zijn buurt komt met de camera, denkt hij dat je wilt spelen en verandert zijn uitdrukking! Voor de foto hierboven heb ik er tien moeten nemen, om er ééntje min of meer gelukt te hebben.
Hondse logica veel mensen zouden er toch zo veel kunnen van leren!
Ach jongens, zwijgt stil! Tanden? Die heeft hij helaas al lang niet meer!
Doet me denken aan een anecdote dit najaar. Ik liep met de kleine Chico door een winkelstraat in Oostende. Achter me hoorde ik iemand in het Antwerps zeggen: Hé, nét de leeuw van Vlaanderen!
Ik had al veel troetelnaampjes voor mijn beestje opgevangen, maar dàt was nieuw. En inderdaad, hij is zwart als de leeuw van Vlaanderen, hij heeft manen als een leeuw, een fiere pluimstaart, en ja, er is wel enige gelijkenis!
Maar toch ik keerde me om, keek die meneer aan en antwoordde:
- Sorry meneer, maar dié leeuw heeft tanden, hoe klein hij ook maar is! De Leeuw van Vlaanderen is ze al lang kwijt!
Enfin, er volgde een gemoedelijk gesprekje en de man moest me gelijk geven. De tanden van de Vlaamse leeuw zijn al lang over hun vervaldatum! En een kunstgebit wordt voor dieren blijkbaar niet terugbetaald door het ziekenfonds. Zéker al niet als het Vlaamse dieren betreft!
De nieuwe generatie Vlaamse leeuwen kan enkel nog janken en lijdzaam toezien hoe ze door onder andere de rode haan en zijn allochtone uitwassen wordt verscheurd en uitgemolken.
Zonder het te beseffen.
Zonder er iets aan te doen!
Zonder commentaar!
Integendeel! Luid meejanken om nog meer uitgemolken te worden!
Nou ja wat wil je ook met een premier die denkt dat de Marseillaise het Belgisch volkslied is?
Veel Vlamingen zijn ondanks alles toch nog tégen Wallonië Maar Wallonië is niet écht de vijand. Zien ze dan niet in dat zich in België nog een veel grotere vijand aan het manifesteren is? Een échte vijand dit keer!
Ja, ze gaan zelfs janken om beter onderdak voor die vijand te verkrijgen.
Vlaamse leeuw? Kom nou Vlaams lammetje is een betere benaming.
Hiernaast Chico, The Black Stallion op 17 november, gisteren dus, dag op dag zes maand oud, en 2,6 kg wegend. Staat hier geduldig maar koppig te wachten op zijn bazinnetje die zich ergens achter deze vouwdeur bevindt. Daarachter bevindt zich ook de snoepjesdoos, en je weet nooit of ze enkele snoepjes meebrengt!
Ondertussen is hij ook verlost van een vervelend probleem:
Kort nadat we hem in huis kregen, stelden we witte pelletjes vast in zijn vacht, en het arme diertje blééf maar krabben. Nochtans behandeld tegen elk soort parasieten. Twee verschillende dierenartsen schreven nog maar eens allerlei extra medicatie en speciale shampoo voor, die geen barst hielp.
En het werd maar erger! Er werd al gesuggereerd over bloedonderzoek, het nemen van een huidmonster enzovoort. Gelukkig stelden we die drastische maatregelen steeds weer uit.
En gelukkig maar, want iets meer dan een week geleden gaf iemand ( een gewoon hondenbaasje) ons de raad om over te schakelen op vers voedsel. We aarzelden. De dierenartsen hadden ons ten sterkste aanbevolen om toch twee jaar lang speciale puppyvoeding te geven van een goed merk (droge brokken). Bovendien, als de oplossing zó voor de hand zou liggen zouden die dierenartsen dat toch wel moeten geweten hebben?
Ik snapte trouwens het verband niet tussen vachtproblemen en voeding. Tot dat hondenbaasje me zei dat voeding met teveel eiwit er toe bijdraagt dat de nieren een stof gaan afscheiden die tot vachtproblemen leidt. Tja! Hoeveel eiwit zit er in die puppyvoeding en hoeveel is teveel?
Toen hakten we de knoop maar drastisch door en gaven hem enkel nog vers voedsel: gekookte kippenlevertjes, groentjes, rijst en zo. Allemaal dooreen gemengd. En óf hij smulde! Wat een verademing na die droge hondenbrokken, nochtans van een heel duur merk.
En de problemen verdwenen inderdaad! Gewoon door gewoon te doen en het industrieel bereid voedsel vaarwel te zeggen.
En natuurlijk ben ik nog maar eens teleurgesteld geworden in de moderne maatschappij:
Fastfood voor mensen. Fastfood ook voor dieren. Artsen en dierenartsen die elke voeling met de natuurlijke behoeftes van levende wezens verloren hebben, overspoeld als ze worden door folders en monsters van de farmaceutische industrie en de fastfood voedselketens. Ze wisten zich geen raad. Gingen het steeds verder zoeken terwijl de oplossing voor het grijpen lag en nog een pak goedkoper uitviel dan die puppybrokken ook. Ze hadden ons ondertussen al een hele technische uitleg gegeven over de vele soorten parasieten die zon beestje, ingeënt of niet, kunnen belagen. Het duizelde ons!
En dan komt een simpel hondenbaasje met een simpele maar effectieve oplossing!
Wie zei ook ooit dat eenvoud het kenmerk van het ware is? Wel, dat werd hierbij nog maar eens bewezen. Maar om nog in eenvoudige termen te kunnen denken mag je niet al te lang gestudeerd hebben ondervond ik nog maar eens!
Er zijn zo van die dagen dat je wakker wordt, vervuld van negatieve gedachten en twijfels:
- Oei! Vandaag zijn dingen gepland die helemaal in het honderd zouden kunnen lopen! Was het maar al avond!
Maar dikwijls ook zijn het juist dié dagen die voor onvergetelijk mooie momenten gaan zorgen. Momenten die je wilt koesteren! Momenten die, eenmaal een herinnering geworden, juist bij de mooiste uit je leven horen. Maar helaas, dat weet je nooit op voorhand!
Zo verging het me ook enkele dagen geleden. We verwachtten bezoek. Van mijn dochter, schoonzoon, en jongste spruit, een meisje van vijf. Komen niet zo dikwijls, gezien de afstand en hun druk leven. Maar nu toevallig juist op een datum die volgens de maatstaven van onze maatschappij droevig moest zijn. Mijn vrouw was al niet in haar beste doen en eerder droevig gestemd Oei! Wat gaat dat worden?
We hadden ze een etentje beloofd, maar tot overmaat van ramp bleek het enige restaurant dat we vertrouwden net dié dag gesloten! En we wilden zéker niet in schande komen. Wat nu?
Omdat we al sedert jaren niet meer op restaurant gaan vanwege het rookverbod, en ook omdat we voorheen zelden een restaurant vonden waar je minstens even goed kon eten als thuis, behalve dat éne dat net nou gesloten was, zaten we dus met een groot probleem!
En ik had gegokt! Nét naast de Melrose, ons stamcafé, bevindt zich De Katteie. Een restaurantje dat er nog niet zo lang is, en voorheen op de Zeedijk was gelegen. De Katteie is trouwens Oostends voor strandhoofd.
We hadden er wel al eens wat gedronken op het terras, maar hoe de keuken was wisten we totaal niet! En toch wilde ik de gok maar wagen.
Volgend probleem: we vonden het ding niet in het telefoonboek! Niet moeilijk, want ik spelde de naam verkeerd. Alle elementen leken zich te verzamelen om als donderwolken een mooie dag naar de knoppen te helpen!
Dan maar op zijn ouderwets: tijdens een wandeling met Chico ging ik dan maar mondeling bestellen voor 4 personen + kind + eh hond? Bleek allemaal geen probleem, en de reservatie werd genoteerd.
Na een Scotch te hebben gedronken ging ik buiten nog eens de geafficheerde menus bekijken. Huisgemaakte garnaalkroketjes leek me al wat voor mijn vrouw verschillende vis- en vleesgerechten, allemaal niet te duur. Of het ook goed was, bleef echter de vraag. En vol twijfels dan maar terug huiswaarts.
De volgende dag was dus De dag! Vol twijfel opgestaan, angstig het bezoek afwachten, hen verwittigen om niet op de pianist te schieten als het eten tegenviel. Bovendien angstig voor de hond. Hoe zou dié zich gedragen, de eerste keer op restaurant met de baasjes?
Dan thuis eerst een aperitiefje had een fles witte Chardonnay wijn in de frigo staan, eens gekregen van vrienden, maar of ze lekker was? Totaal geen idee van.
Maar ze wàs lekker. Zondermeer. Wel een van de beste Chardonnays die ik ooit proefde! Ha het tij leek te keren! Had ik me zorgen gemaakt voor niets? Was die wijn een goed voorteken? Zou de rest ook meevallen?
En uiteindelijk toch nog vol twijfels op weg naar het restaurant.
Wel, de verrassing was compleet! Supervriendelijke patron die zijn gasten allemaal persoonlijk verwelkomde en alles in de gaten hield, want niets mocht mislopen! En het eten? Menslief, bijna beter dan thuis! Mijn dochter en ik hadden een vispannetje gekozen. Die bleken boordevol zeeverse vis te steken: grote stukken kabeljauw, zalm, scampis teveel om op te noemen, en er was heus niet op de hoeveelheid beknibbeld en het waren niét, zoals dikwiijls het geval is met dergelijke preparaten, onverkoopbare restjes!
Mijn schoonzoon, die zelf kelner-manager is, kon zijn bewondering niet onder stoelen of banken steken. Hij had een smakelijk hammetje gekozen, en mijn vrouw een stuk kabeljauw om U tegen te zeggen! Onze dag kon echt niet meer stuk. Mijn vrouw, die echt een kleine eter is, en heel kieskeurig, zag toch kans het hele stuk kabeljauw smakelijk te verorberen, en dat wil wat zeggen!
En oef alle zorgen en twijfels vielen van onze schouders! De prijzen? Ach, tussen de 14 en 18 euro per man. Maar dan had je ook wel écht gegeten! Stukken beter en méér dan in de dure restaurants in de toeristische zone. We betaalden, elk drie drankjes én een kinderspaghetti inbegrepen, nét geen honderd euro!
En als altijd als je lekker hebt gegeten, kan ook de rest van je dag niet meer stuk, en dat ondervonden we dan ook in de namiddag.
Kortom: een dag, begonnen met veel twijfels, maar een dag om niet meer te vergeten!
En de hond? Die gedroeg zich voorbeeldig! Ontpopte zich als een echte klassehond. Een beest waar je fier mag op zijn en overal kunt mee komen. We hadden zijn puppybrokken meegenomen en ze hem op de grond laten opeten terwijl wij aten. Wel, we hebben hem totaal niet gehoord! Vergaten zelfs dat hij mee was! Ook tegenover mijn vijfjarige kleindochter gedroeg hij zich heel lief en zachtaardig.
En zo zie je maar dat een dag waar je vol twijfels tegenaan kijkt, zich als een prachtdag kan ontpoppen!
Ja, ik liet het me ook ooit wijsmaken: chihuahuas zijn onuitstaanbare keffertjes! Heb het ook dikwijls zelf ondervonden.
Wel, ik ben gelukkig om met Chico het tegendeel te kunnen bewijzen! Een voorvalletje deze week zette me er toe aan dit stukje te schrijven over mijn beest.
Mijn vrouw heeft namelijk gedurende zes dagen een dagelijks spuitje nodig (acute lumbago). Daarvoor komt een verpleegster aan huis. Wel, de eerste morgen rond 11 uur ging de bel. Chico lag te slapen op mijn schoot, maar was natuurlijk onmiddellijk klaar wakker en allert! De huisbel! Er komt iemand! Hij was niet meer te houden van nieuwsgierigheid. Ik stond op, hield Chico in de armen, en ging de deur openen met de parlofoon.
Nu kon ik drie dingen doen: Chico in zijn bench in zijn kamer zetten voor die paar minuten, hem los laten lopen met als gevolg dat hij zéker van nieuwsgierige vreugde tegen die mevrouw zou aanspringen, of hem gewoon in mijn armen houden.
Ik besloot het laatste. Zo kon zijn nieuwsgierigheid bevredigd worden zonder dat hij tegen haar op moest springen. En zo gebeurde. Ze kwam binnen, Chico keek haar nieuwsgierig blij aan en voelde aan mijn uitstraling dat het veilig was.
Gedurende de tijd dat ze in huis was, bleef hij weer rustig op mijn schoot zitten en gaf geen kik. Bleef haar gewoon in het oog houden. De dame begreep het niet! Zegde dat waar ze ook maar kwam waar een Chihuahua in huis was, het één gekef was zo lang ze binnen was. Had daardoor zelfs een grote afkeer van Chihuahuas gekregen.
Wel, nu moet ik toch even ere geven wie ere toekomt: gelukkig volgen wij al jaar en dag de uitzendingen van Cesar Millan (hiernaast), de Mexicaanse hondenfluisteraar op National Geografics. En daardoor hebben we Chico kunnen opvoeden naar zijn steeds terugkerend voorbeeld. Die man is gewoon een fenomeen en begrijpt honden onmiddellijk! Echt een expert in hondenpsychologie! Je zou denken dat hij in een vorig leven zelf hond is geweest, zo goed is hij op ze afgestemd. En reken maar dat ze hém ook begrijpen! Zélf heeft hij thuis een roedel met een veertigtal honden van allerlei rassen!!! Die hem allemaal aanzien als de onbetwiste roedelleider en hem stipt gehoorzamen. Niét omdat hij macht uitstraalt. Wél omdat hij kalmte uitstraalt en die kalmte, samen met wat hij van ze wil, op de dieren weet over te brengen!
Een hond kun je, dat leerden we van hém, geen ongewenst gekef afleren door zélf nog luider te gaan keffen. En helaas is dat nu juist wat veel hondenbaasjes wél doen! De hond voelt dan de stress aan in de stem van het baasje en denkt Ha, ik doe het goed, want baasje doet ook mee. (Hé, is dat bij kleine kinderen niet net zo?)
Helemaal verkeerd dus. Cesar leerde ons dat een hond dan misschien wel weinig verstaat van gesproken taal, maar zich wél enorm laat beïnvloeden door wat baasje uitstraalt. Hondje keft gestrest, baasje ook gestrest door het gekef, en die twee jutten mekaar gewoon verder op tot in het oneindige.
Zodra de stembanden van Chico zich gingen ontwikkelen en hij begon te keffen, vooral dan naar honden op TV en honden die hij door het raam in het park zag lopen, hebben we dat heel kalm aangepakt, de lessen van Cesar indachtig. Hem vastgepakt en strelend gerustgesteld. Zachtjes Neen Chico gezegd. En na enkele weken wierp dat vruchten af. In zoverre dat we zondag een compliment kregen van die verpleegster. Zo had ze een chihuahua nog nooit beleefd!
En toch oh ironie is er één TV programma dat we helaas (voorlopig) niet meer kunnen bekijken met Chico in de buurt!
Juist: The dogwhisperer! Tja daar komen dan ook eindeloos veel blaffende honden in en hem zover krijgen zelfs dààr niet meer op te reageren zal nog wel wat geduld vergen. Maar we krijgen hem wel zover.
Zelfs de hond van de buren blaft telkens als ik op de overloop kom met Chico en de lift neem. Er was een tijd dat Chico daarop reageerde met een gelijkaardig gekef. Nu niet meer! Verspilt er totaal geen aandacht meer aan. Doet of hij niets hoort. Lijkt zich veel hoger te achten dan een belachelijk keffende hond.
En ja hoor, elke dag hou ik weer een beetje meer van mijn hond. Elke dag weer stel ik vast dat hij een eigen persoonlijkheid heeft en heel snel van zijn fouten leert! Of ik hem nog zou willen missen? Voor geen geld ter wereld!
Ach, was het ook maar zo met kinderen! Misschien zou het zo wel kunnen zijn, als beide ouders gelijkgestemd zijn en er niet de voortdurende stress en verantwoordelijkheid van een gezin vol kinderen heerste. Want dan raak je ook gestrest, straalt dat uit naar de kinderen en there we go again!
En nu stelt zich nog één grote vraag: waarom zijn juist chihuahuas zon keffertjes? Ik denk niet dat dit eigen is aan het ras. Het is eerder eigen aan alle rassen, maar de chihuahuas spannen de kroon doordat ze veel meer kans maken verkeerd te worden opgevoed.
Die lieve kleine schatjes zijn toch oh zo hartveroverend, en geen mens denkt eraan ongewenst gedrag af te leren. Geen mens denkt eraan dat in dat piepkleine lichaampje een heuse grote hond schuilt. Een hond met alle gaven, gebreken en streken van alle honden. Een hond die je naar je hand moet zetten. Die je moet opvoeden. Een hond waarvan je nooit mag vergeten dat hij net zoals alle andere honden afstamt van de wolf. En eigenlijk thuishoort in een strenghiërarchische roedel.
Het valt echt wel op! De hele zomer deed ik met de hond een laatste pistoer in het park rond 21.30 uur, en was lang de enige niet. Het park, eigenlijk twee parken omdat ze doormidden zijn gesneden door een rijbaan en een rij fonteintjes, liep dan vol hondenbaasjes en vooral bazinnetjes. Nou ja, die bazinnetjes zijn in veel gevallen alleenstaanden en schaffen zich dan maar een hond aan voor gezelschap en om zich beschermd te voelen. Of toch niet?
Want nu het om 21.30 uur al lang donker is, loop ik daar eenzaam en alleen! Waar zijn al die hondjes gebleven? Slapen ze al? Moeten ze het maar ophouden tot de volgende morgen? Of het thuis doen?
Deze laatste mogelijkheid sluit ik echter uit omdat het bijna allemaal appartementshondjes betreft. Appartementen zonder hondfaciliteiten.
Waarom ze niet meer buiten komen na zonsondergang ligt wel voor de hand: niét de kou voor de hondjes, want daar bestaan jasjes voor. Wél het onveiligheidsgevoel! Al dan niet subjectief. Want inderdaad, die parkjes vormen af en toe, maar niet altijd, een trekpleister voor allochtonen. Vooral als het niet al te koud is vergaderen die dan rond een der bankjes. Liefst in het donker of schemerdonker. Nooit alleen. Altijd in groepjes. Want waar er één zit komen er al gauw een aantal bij. GSM als moderne tamtam, weet je wel?
Moet je je daarom onveilig voelen? Omdat je niet verstaat wat ze brabbelen? Omdat het een ras betreft dat vindt dat het hoognodig de hele wereld moet onderwerpen aan zijn fictieve god? Omdat die mensen ook eens gezellig een babbeltje onder mekaar willen? Misschien niet, misschien wel. Maar ik vertik het in elk geval om me door die lui, al dan niet illegaal, uit het park te laten houden. Mijn hondje moet zijn behoefte doen en daarmee basta!
En trouwens, met twee kilo hond aan mijn zijde kan me toch niks overkomen? Zéker niet als hij zijn laatste avondmaal nog niet binnen heeft, want dan zou hij ze wel rauw lusten!
Of dat onveiligheidsgevoel in de nabijheid van allochtonen al dan niet terecht is laat ik dus maar in het midden. Ik stel enkel vast dat dit hele geïmporteerde zootje het comforts- en veiligheidsgevoel bij de autochtone bevolking toch wel flink moet hebben aangetast! We lijken geen veilig vaderland meer te hebben. En of dat gevaar nu subjectief of reëel is, het resultaat is hetzelfde: mensen durven s avonds niet meer buitenkomen! Ook niet met een kanjer van een hond. Zou dat in de wereldvreemde Wetstraat ook zo zijn? Is het daarom dat daar altijd politie aan de poort moet staan en de rest van het land de boom in kan?
Tja, je moet toch in de eerste plaats zélf beschermd worden tegen de onveiligheid die je zelf gecreëerd hebt hé? Laat de rest van het land maar zijn plan trekken!
Aan het strand stil en verlaten, Zat een hondje op een bank. Niemand speelde nog in t water, Eenzaam zat hij aan de kant.
Wat mij er doet aan denken de laatste tijd krijg ik van veel zijden de opmerking dat ik helemaal ben veranderd met die hond! Er vooral ook gezonder uit zie. Een verjongingskuur lijk te ondergaan.
Weetnie hoor! Persoonlijk voel ik me vooral moe. Gezond moe dan zeker? Maar toch met een heel klein beetje heimwee naar ongezond maar uitgerust!
Heb een nieuwe laptop gekregen. Luistert naar de naam Chico. Kocht hem eigenlijk als desktop, om ergens ongezien in een hoekje te plaatsen, maar hij ontpopte zich als een heuse laptop: op mijn schoot! Of als dat niet kan, dan maar op mijn voeten. Thuis, buiten op een bankje, of waar ook, die koddige kater van een hond wil meestal bij baasje of vrouwtje op schoot. Een echte laptophond dus! En ook een hondje met manen als een leeuw achter de oren!
Had de Vlaamse leeuw die nog maar!
Wat me er aan doet denken dat Chico eigenlijk de verpersoonlijking is van de tegenwoordige Vlaamse leeuw: de zwarte Vlaamse leeuw! De Vlaamse leeuw in rouw. Rouw om zijn verloren cultuur. Rouw vanwege de multicultuur die steeds meer naar een eenzijdige monocultuur van een vreemd volk neigt. Rouw omdat er geen echte Vlamingen meer zijn. Rouw om het uitzuigen van de Vlaamse belastingbetaler door zijn eigen leiders, ten voordele van vreemde culturen. Rouw om alles eigenlijk
Alles wat met heel veel moeite nog omkeerbaar zou kunnen worden als Vlamingen de handen uit de mouwen zouden steken. Maar ach de handen uit de mouwen steken is er nét teveel aan voor de tegenwoordige Vlaming. Meedrijven met de stroom is veel makkelijker. Ook al leidt die stroom naar een dodelijke waterval!
Ja op dié manier bekeken lijkt Chico wel de mascotte van de rouwende Vlaamse leeuw!
Maar, hoe passief Chico er ook kan uit zien op schoot, zodra we op stap gaan ontwikkelt hij zich tot een onvermoeibare loopmachine.
En dan moet ik denken aan de profetische woorden van Cesar, de TV hondenfluisteraar:
- Je krijgt zelden de hond die je wenst! Je krijgt de hond die je nodig hebt!!!
En inderdaad, een hondje, als puppy in huis gekomen, past zich aan je persoonlijkheid aan en leert ervan. Net als een pc eigenlijk: stop er bullshit in en je krijgt er bullshit uit! Over mensen wil ik het hier niet hebben, want daar wordt van langsom meer bullshit in gestopt, met hetzelfde resultaat.
Toen mijn vrouw een Chihuahua wou, en dan nog een zwartje uitkoos, dacht ik bij mezelf:
- Shit! Een zwarte hond is niet bepaald mijn voorkeur! En zon handtas- of buggymormel dat geen vijf meter kan lopen dan nog wel! Wat kan ik dààr nou mee aanvangen?
Maar al gauw bleek het tegendeel! Vermoeien kan ik hem niet. Hij mij wél! En reken maar dat ie dat ook doét. En inderdaad: dàt had ik wel nodig om in beweging te blijven en niet vast te roesten aan mijn pc.
De reden dat ik sorry, mijn vrouw hem kocht lag eigenlijk op een heel ander vlak: een recent verlies waar ze niet overheen raakt. Een hondje kon daar misschien bij helpen. En inderdaad, het helpt ook wel gedeeltelijk.
Maar het voornaamste is, voor mij althans, het feit dat ik nu inderdaad de hond heb die ik nodig had: The Flemish black lion! Spaans? El león Flamenco negro. Frans? Eh neen. Comprend pas.
Willy.
Deel 1 van de vertellingen van de rechter: Luxeleven voor vrouw van chirurg in Marokko
Onze rechter steekt van wal met een straf verhaal waaruit blijkt dat je als immigrant niet eens in ons land hoeft te wonen om jarenlang van een mooie uitkering te genieten. Dat heeft een Belgisch-Marokkaanse vrouw uit de streek van Mechelen bewezen. "De dame beweerde dat ze een alleenstaande moeder was. Ze liet zich met haar drie kinderen inschrijven in de gemeente waar haar broer woonde. Ze woonde met haar kroost ook in het huis van haar broer. De vrouw kon een werkloosheidsuitkering én kinderbijslag bemachtigen. Haar broer genoot een fiscaal voordeel omdat hij vier personen onderdak gaf."
"De grote leugen van de moeder kwam echter uit, toen ze in 2007 werd opgeroepen om te zetelen in een kiesbureau. Ze daagde niet op en de politie maakte er een zaak van. Een agent werd op pad gestuurd om de vrouw te zoeken. Uit zijn buurtonderzoek bleek dat de moeder en de kinderen al sinds 1998 permanent in Marokko woonden. Ze was er getrouwd met een chirurg en leidde een luxueus bestaan. Ze kwam nu en dan naar ons land om het geld van haar Belgische rekening te halen. De moeder kon meer dan tien jaar lang sjoemelen. Ze werd door niemand gecontroleerd. Ze werd uiteindelijk opgepakt en veroordeeld tot 18 maanden cel."
-o-o-o-o-o-o-o-
Noteer wél: de zaak ging eerder TOEVALLIG pas aan het rollen toen ze, al even toevallig, werd opgeroepen om te zetelen in een kiesbureau en niet opdaagde. Zoniet zouden we tot op heden nog verder betalen aan dit misbruik van onze belastingscentjes. Aan hoeveel ongecontroleerd misbruik betalen wij dan wél nog? Zouden een aantal ambtenaren, speciaal opgeleid én gemotiveerd om dit soort misbruiken op te sporen, ons niet veel minder kosten? Op voorwaarde dat ze niet verwateren door de brainwashing van andere, minder bonafide staatsdiensten.
Jammer! Het was weer net zon zonnige dag vandaag (maandag), maar nu is Chico een beetje ziekjes. Beetje diaree, beetje overgeven, beetje koorts en vanmorgen hebben we hem lekker warm ingeduffeld zodat hij kan uitzieken. Heeft trouwens zowat de hele dag geslapen onder moeders kamerjas.
Kijk maar hoe schuldbewust zijn snoetje kijkt. Alsof hij zeggen wil: Sorry hoor dat het niet gaat vandaag. Arme drommel!
En weer zijn wijzelf de schuldigen. Zondag aten we tongetjes en hadden er eentje over. Mijn vrouw kon het niet laten en heeft dat netjes in kleine brokjes verdeeld en hem gegeven. Een feestmaal! Maar ja de gevolgen lieten niet op zich wachten. Amper een paar uur later begon het.
Enfin, je bent maar geleerd als je van school komt. En dus Chico, zo lang je een puppy bent zal het puppyvoeding moeten blijven!
Waarschijnlijk is het morgen wel weer allemaal in orde.
DINSDAG: stukken beter, maar toch nog wat diaree. Wél al veel levendiger.
Het kan aan Oostende liggen: een stad waar een groot deel van de bevolking een hond heeft of toch minstens heel hondvriendelijk is.
Het kan ook gedeeltelijk aan mijn hond liggen.
Want aan mij ligt het zéker niet.
Maar ik stel vast dat, als je in Oostende rondwandelt zonder hond, je gewoon mister nobody bent. Ongezien en onzichtbaar. Niet dat dit me stoort. Wel integendeel! Lekker opgaan in de massa heeft zo ook zijn voordelen.
Maar als je hier met een hond(je) loopt, ervaar je de stad helemaal anders. De mensen lijken anders. Worden een pak vriendelijker. Spreken je aan. Bewonderen je hondje. Plots ben je weer iemand geworden. Al is het dan maar een hondenbaasje.
Of ik me op die manier beter voel weet ik niet. Maar wandelen heeft toch een nieuwe dimensie gekregen die er vroeger niet was. Je leert mensen kennen. Mensen die je vroeger voorbijliepen. Je leert ook dat hondenbaasjes vriendelijke, lieve mensen zijn. Mensen met een hart voor dieren. En bijgevolg ook met een hart naar andere hondenbaasjes toe.
En hoewel ik eigenlijk nogal een einzelgänger ben en niet echt in het mensdom geloof, doét dit me wel iets. En is wandelen nu een sociale bezigheid geworden. Bekijk ik de wereld een beetje anders. Omdat de wereld me ook een beetje anders bekijkt met de hond aan mijn zijde.
Of dit alles mijn ego streelt? NEEN! Ik ben ál te lang iemand geweest, en heb geleerd dat je daar nergens mee raakt. Je bent dan enkel maar de dweil van de samenleving. En dat heeft zijn invloed op je karakter. Je leert dat als je iemand bent, iedereen van je gaat profiteren en wat van je nodig heeft.
- Ken je iets van TVs? Ja? Ha jou kunnen we gebruiken, want onze TV
- Ken je iets van PCs? Idem dito.
- Kun je goed schilderen? Ha onze living heeft nét een opknapbeurt nodig
- Heb je een beetje geld? Kunnen we er misschien wat van je lenen?
En zo kun je doorgaan. Op een bepaald moment in mijn leven heb ik mezelf, naar de buitenwereld toe, helemaal omgeschakeld.
- Ik? Iets van TV of PC kennen? Kunnen schilderen? Behangen? Schrijven? Een spaarboekje hebben? Ach jongens, vergeet het! Ik kan niéts. Heb twee linkerhanden, een ledige hersenpan en een bankrekening in het rood.
Toén pas werd ik gerustgelaten. MAAR:
Heb je een hond? Ha! Nu hoor je erbij. Zomaar. Zonder achterliggende of profiterende bedoelingen. Zonder een gebruiksvoorwerp van je te willen maken.
Wel, laat dát nou toevallig datgene zijn dat ik vroeger vergeefs zocht in mensen. Maar vinden deed ik het niet. Ze leken enkel maar vriendelijk als ze meenden op een of andere manier van me te kunnen profiteren. Een klein handvol uitzonderingen daar gelaten natuurlijk.
En voorwaar de wereld, op dié manier bekeken, lijkt een pak vriendelijker en ondubbelzinniger. Ik hoéf nog altijd geen mensen die zich aan me vastplakken. Maar een oppervlakkig, onvoorwaardelijk maar vriendelijk babbeltje met soms wildvreemden lijkt me toch wel te bevallen.
September is altijd al een rare maand geweest voor mij, en dat verbetert er niet op. Vroeger was 1 september voor mij het begin van mijn eigen leven: de toeristen waren naar huis, de kust was weer van ons, de hopeloze papierstapel op mijn bureau was geslonken tot enkele miezerige blaadjes, en onze eigen vacantie kon beginnen nu het nog geen winter was. Ja, want zo lang er één toerist aan de kust liep was er geen denken aan om verlof te nemen.
Maar al met al was dit nog niet zo slecht! Als wij dan met vacantie gingen, was het groot geweld voorbij en konden we in alle rust genieten. Moesten we niét, als we naar Spanje reden, in een file staan met een miljoen mensen die allemaal besloten hadden precies op datzelfde uur naar precies diezelfde bestemming te rijden om dan gemillimeterd naast elkaar gestouwd van de zon te genieten. Konden we, met een beetje mikken op het tijdstip van de dag, de soms hectische péripherique van Parijs in no time achter ons laten.
En zelfs als we gewoon thuis bleven, konden we dan weer de echte zeelucht opsnuiven, ontdaan van de duizend en een geuren van zonnebrandolie en de kakofonie van honderden draagbare radios. Alhoewel dit laatste fenomeen sterk gedaald is nu de jeugd het met een MP3 spelertje en oortjes doet. Voor wie niet onderlegd is in het taaltje van de jeugd: oortjes zijn oortelefoons. Eigenlijk ook een misplaatst woord: oortelefoon. Telefoon, verwant aan het latijn, betekent vérspreker. Wie spreekt er nu met zijn oren? Hadden ze niet beter oorluidsprekers, oorverdovers of ronduit doofmakers gekozen als omschrijving?
Goed. September dus. Zowat een heel mensenleven in de toeristische sector heeft toch echt wel grote invloed op je levensstijl: als anderen lekker genieten mag jij overuren draaien. Als anderen genieten van een weekendje aan zee is het voor jou hard werken.
Overuren? Jawel hoor! Want toeristen raken altijd alles kwijt. Zijn het hun kinderen niet, dan zijn het hun horloges, armbanden, fototoestellen en weet ik veel. Of ze rijden in de file pardoes op mekaar! Ik zei het hier al ooit: een toerist is iemand die op vrijdagavond zijn verstand aan de kapstok hangt. Met alle gevolgen vandien natuurlijk!
Maar je leert er mee leven te werken als anderen vacantie hebben. Je leert het zelfs appreciëren! Want als jij dan wél vacantie neemt, heb je de ruimte. Als jij je rustdagen in de week hebt, kun je veel meer dan op een weekend. Alle winkels en diensten zijn open, je hoeft niet in een massa te lopen en hebt weeral veel meer ruimte en tijd
Maar nu, met pensioen, is het omgekeerd. Die uitbundige vreugde waarmee ik vroeger 1 september begroette is over. Het geeft nu eerder een gevoel van heimwee. September kondigt alweer het einde van de zomer aan en je probeert nog snel wat van de laatste zonnestralen te genieten. En ach ja ook van de zee die nu, ontdaan van de meeste toeristen, weer echt zee mag zijn in plaats van een massa-zonnecenter.
Nou ja dit jaar was het eerder een massale douchecabine.
Hoedanook, het zijn slimme mensen die, als ze het kunnen, in mei, juni of september komen genieten van de kust. Met kinderen gaat dat natuurlijk niet, want die moeten naar school.
En alles wel beschouwd heb ik mijn gehele leven tot de gelukkigen behoord die niét als massaproducten in de rij moesten gaan staan: in de rij op de weg, in de rij aan het ijsjeskraam, in de rij op de luchthaven, in de rij aan de balie van je hotel, in de rij aan de tegenwoordige zelfbedieningseetbakken in de industriële hotels, de naam hotel nog nauwelijks waardig brrr! Ik denk echt niet dat ik een dergelijke levensstijl lang zou volhouden. Bleef dan maar liever thuis!
En ik vraag me dikwijls af: stel dat ik nu wél een nine to five job had gehad, en vacantie als iedereen vacantie had. Zou ik dan ook zon massaproduct zijn geworden dat zich gewillig laat meeslepen in de massa-industrie die het toerisme geworden is?
Ik denk het niet. Ligt niet in mijn karakter. Waarschijnlijk zocht ik juist daardoor ook nooit een nine to five job.
Ik denk dat ik in dit geval nog liever enkele verlofdagen zou laten vallen om toch vooral niet met de massa mee te moeten vertrekken en terugkomen. En als vacantiebestemming een stukje wereld had gekozen waar mijlenver in de omtrek geen toerist te bespeuren viel. Waar ik kon opgaan in de autochtone bevolking. Waar ik geen zelfklever op mijn voorhoofd hoefde te plakken met in grote letters Toerist op, zodat iedereen kon zien dat ik een melkbare koe was.
Want dat doén ze wel, die massatoeristen. Al is het wel niet létterlijk met een zelfklever, dan toch wél met hun manier van doen, van zich (zo onnozel mogelijk) te kleden, van praten, eisen stellen, klagen, en zelfs van ruiken. Jawel hoor! Ik ruik ze van kilometers ver. Vinden zich, als ze zich zo opstellen, niet eens idioot maar juist interessant en doen er àlles aan om zich toch als toerist te laten opmerken, herkennen of erkennen. Wàt dat dan ook maar mag inhouden! Weten, gelukkig voor hen, niet hoe de autochtone bevolking ze achter de rug uitlacht, zo herkenbaar als ze zich voordoen!
Maar de autochtone bevolking zwijgt! Wil de begeerde melkkoetjes niet tegenspreken! Uitmelken en zwijgen is hier de boodschap.
En dan kwam september
Wég het grote geweld en de idioterie.
En toch was de kust dan niet eensklaps leeg. Neen. Dan kwamen de ouderen, die geen kinderen en verplichtingen meer hadden. Die ook niet meer vonden idioot te moeten doen om respect af te dwingen hm ik spreek wél over vroeger hé? Over vorige generaties! Want helaas is zelfs dàt al aan het veranderen! En god weet hoe het nog zal veranderen eens de bepamperde jongeren van tegenwoordig vitterige ouderen zullen worden!!!
Maar destijds hadden we met die ouderen geen problemen. Die brachten namelijk ook hun hersenen mee! Vonden nog niet dat ze het oplossen van hun bekakte probleempjes aan de bevoegde instanties moesten overlaten. God zij dank!
Of je het nu wilt of niet, het leuk vindt of niet, maar zodra je een hond, zelfs een puppy, in huis haalt verandert je woning in een roedel! Een roedel met strenghiërarchische regels waarvan je niet kunt afwijken zonder in de problemen te komen. Streng natuurlijke regeltjes eigenlijk, die in beginsel ook voor mensen gelden. Maar mensen vonden daar middeltjes op. Met wat ellebogenwerk geraken ze in functies waarin ze wél goed betaald worden maar nog nauwelijks functioneren, met alle problemen vandien.
Zodra Chico in huis was, zocht hij mijn voeten op en nestelde zich daar. En dat blijft zo! Op mijn schoot wil hij enkel maar spelen, stelt zich rusteloos op, en bijt! Speels, maar toch met een duidelijke boodschap. Omdat hij er gewoon af wil. Op de schoot van mijn vrouw daarentegen blijft hij braaf liggen, likt haar handen, of gaat naast haar op de zetel liggen slapen.
Waarom? Daar ben ik, met een beetje hondslogisch denken, achtergekomen. Hij ziet ons als zijn roedel en zoekt daarin onbewust zijn plaats op. Met andere woorden: bij mij zoekt hij de bescherming die hij vindt nodig te hebben. Voelt mij aan als een alfadier. Dus legt hij zich onderdanig aan mijn voeten en voelt zich beschermd. Hoger wil hij niet komen. Elke andere, hogere plaats, breekt die hiërarchie af en daar kan hij niet mee om. Als ik hem op de schoot neem voelt dit bij hem waarschijnlijk aan alsof IK zijn bescherming nodig heb. Waar is dan ZIJN bescherming?
Mijn vrouw daarentegen voelt hij als aan een hondje dat wel wat bescherming en evenwicht kan gebruiken, en dus stelt hij zich voor haar, beschermend, wat hoger op. Zo moet het volgens zijn hondenlogica, en van die regel kan niet worden afgeweken, want zwart is zwart en wit is wit.
Jawél je kunt er van afwijken: hem dingen afleren of aanleren. Maar dan kom je terecht in dezelfde chaotische toestanden als in de mensenwereld, en dat kan ik missen als de pest. Dus laat ik zijn hondenlogica liever de vrije teugel in dergelijke zaken. Op de hiërarchische trede waarop hij zich best thuisvoelt zal hij ook best functioneren denk ik.
Ach, lag het bij mensen ook maar zo eenvoudig! De wereld zou een paradijs zijn.
En toch er zijn enorme punten van overeenkomst tussen honden en mensen. Wat trouwens meteen verklaart waarom honden zich goed voelen bij mensen en ze opzoeken.
Werkt het bij ons niet nét zo? Jawel! Maar wij hebben niet zoveel gevoelens meer, en des te meer woorden. Woorden waarmee we ons leugenachtig een plaats weten op te eisen die ons helemaal niet toekomt. Met als resultaat dat we dan ook helemaal niets bakken van die met leugens opgeëiste leidersplaats! Er een grote janboel van maken! En dan maar moeten terugvallen op het advies van ondergeschikten om de boel weer recht te trekken. Tenminste, áls er tegen dan nog iets recht te trekken valt!
Nepleiders maken zich gemakkelijk van dit probleem af met woorden als Je kunt nu eenmaal niet álles zelf hé: kunnen leiden én kunnen werken? O nee? Ik formuleer het liever anders: als je niet kunt werken kun je ook niet leiden!!!
Kijk dus maar naar de politici en daar heb je meteen een schoolvoorbeeld van waar je geraakt als je het natuurlijke hiërarchische systeem verkracht.
Mijn plaats in de hiërarchie heb ik al vroeg ontdekt: bescheiden op de achtergrond zorgen dat de boel zo goed mogelijk blijft draaien. Daar voelde ik me goed in en daar bleef ik dan ook maar het liefst. Werken vóór de leider. Mits de leider ook echt leider is. Zoniet geef ik er ook de brui aan en gooi er maar naar met de klak. En dan komt de mot erin.
Kijk trouwens ook maar naar sommige gezinnen: waar komen ze terecht als de vrouw zich als alfadier opstelt en enkel nog háár willetje van betekenis is? Maar hier wil ik zéker niet veralgemenen! Want ook sommige mannen hebben een alfadier nodig om te overleven!
En als we de lijn nog wat dichter naar ons toetrekken, komen we uit bij de gezinnen en de kroost! Maar eerst nog even wat ik ondertussen zoal opving op straat als reactie op mijn chihuahua:
Het merendeel van de mensen zegt:
- Ach, die chiwafwafjes zijn zo lief als ze klein zijn! Maar wacht tot binnen een paar jaar! Dan worden het totaal onhandelbare tirannen.
Een minderheid zegt dan weer dat ze nooit nog een andere hond zouden willen dan een chihuahua.
De waarheid zal wel nét dezelfde zijn die je in een gezin terugvindt: die babytjes? Ach, die zijn toch zo lief meneer! En dus worden ze geknuffeld, vanalles toegestopt, al hun willetjes worden voldaan, en ze worden schromelijk verprutst. Resultaat: onhandelbare tirannen op latere leeftijd.
Terug nu naar de chihuahuas: zijn, als puppy, hartveroverend lief en mooi. Gevolg: knuffel knuffel knuffel. Resultaat: het hondje voelt zich baas en wordt, juist dóór de baasjes, omgeschoold tot een alfadier. Een dier dat zijn wetten stelt in de roedel en niet rust tot hij de hele roedel naar zijn hand heeft gezet.
Want een knuffel wordt enerzijds wel als aangenaam ervaren, maar geeft ook macht. De macht om alle anderen te domineren. Werkt dat niet nét zo bij sommige menselijke relaties? Tenminste in dié relaties waarin de geknuffelde het signaal verkeerd begrijpt en ervan profiteert door de macht naar zich toe te halen?
En inderdaad, als je dan wat dieper ingaat op wat mensen vertellen over hun chihuahua, en naar de voorgeschiedenis vist, dan merk je het onmiddellijk: het chihuahuaatje in kwestie werd betutteld, beknuffeld, gespaard van alles, meegedragen in een modieus tasje, of lekker ingepakt in een trendy jasje en faliekant naar de knoppen geholpen!!! En dat kleine mormeltje wordt een monsterlijke tiran!
De baasjes hebben zich schromelijk misrekend! Dachten een poezelig knuffeldiertje in huis te hebben gehaald en eindigen met een betweterig monster. Hebben nooit beseft dat in een chihuahua, hoe klein ook, een grote hond steekt, die ook net als een grote hond reageert. Tegen de tijd dat ze daar achterkomen is het telaat. Wat er daarna met de chihuahua gebeurt heb je het raden naar.
Chihuahuas moeilijke karakters? Helemaal niet, tenzij mensen er moeilijke karakters van maken.
Enfin misschien heb ik wel mooi praten. Mijn chihuahua is nog niet volwassen. Afwachten dus maar of ik al dan niet gelijk heb. Maar als de opvoeding die hij nu krijgt zijn vruchten blijft afwerpen, dan zit ik straks met een pracht van een hond. Duimen dus maar.
Ik wist het! Maar het werd nog maar eens bevestigd: mannen zijn logica. Vrouwen moeten het aanleren. En naar gelang het IQ van de vrouw duurt dat voor bepaalde zaken minuten, uren, jaren, of een heel mensenleven.
Neem nu de opvoeding van ons hondje: mijn vrouw, met een hondje in haar achterhoofd, keek al jaren naar alle afleveringen van Cesar Milan, de Mexicaanse hondenfluisteraar. Af en toe keek ik mee en moet bekennen: de man is een fenomeen. Hoe hij honden in een handomdraai tot aangepast gedrag weet te brengen is verbluffend.
Wat IK zag, was eigenlijk vanzelfsprekende pure logica. Logisch denken. Maar dat deed ik al! Hoeft me niet te worden aangeleerd. Alleen ik deed het uit puur menselijk opzicht. Van Cesar leerde ik hoe een hond denkt. Ook logisch, maar eigenlijk nog logischer dan wij, en ook een stuk eenvoudiger. Leert correcties dan ook veel vlugger aan dan mensen omdat hij direct logische conclusies trekt. Niks im frage stelt. Je onvoorwaardelijk gelooft op de manier waarop je het in zijn hersenen laat doordringen.
Voor mij ging het niet om de vraag: wat is logica?. Het ging om de vraag: hoe breng je die logica over op de hondenwereld?
Dàt is wat ik leerde van Cesar: niét de menselijke logica, want dat had ik zelf al ingebouwd. Wél de logica, vertaald naar hondenhersenen. En het blijkt nog prima te werken ook. En dank zij Cesar zitten mijn vrouw en ik op hetzelfde spoor: ik door ingeboren logica naar hond te leren vertalen, zij door de aangeleerde logica.
Ons Chihuahuaatje, hoe klein ook nog, blijkt, de leerstof op dié manier aangebracht, een prima leerling te zijn en een vriend die ik niet meer wil missen!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
