Ja, ik liet het me ook ooit wijsmaken: chihuahua’s zijn onuitstaanbare keffertjes! Heb het ook dikwijls zelf ondervonden.

Wel, ik ben gelukkig om met Chico het tegendeel te kunnen bewijzen! Een voorvalletje deze week zette me er toe aan dit stukje te schrijven over mijn beest.

Mijn vrouw heeft namelijk gedurende zes dagen een dagelijks spuitje nodig (acute lumbago). Daarvoor komt een verpleegster aan huis. Wel, de eerste morgen rond 11 uur ging de bel. Chico lag te slapen op mijn schoot, maar was natuurlijk onmiddellijk klaar wakker en allert! De huisbel! Er komt iemand! Hij was niet meer te houden van nieuwsgierigheid. Ik stond op, hield Chico in de armen, en ging de deur openen met de parlofoon.

Nu kon ik drie dingen doen: Chico in zijn bench in zijn kamer zetten voor die paar minuten, hem los laten lopen met als gevolg dat hij zéker van nieuwsgierige vreugde tegen die mevrouw zou aanspringen, of hem gewoon in mijn armen houden.

Ik besloot het laatste. Zo kon zijn nieuwsgierigheid bevredigd worden zonder dat hij tegen haar op moest springen. En zo gebeurde. Ze kwam binnen, Chico keek haar nieuwsgierig blij aan en voelde aan mijn uitstraling dat het ‘veilig’ was.

Gedurende de tijd dat ze in huis was, bleef hij weer rustig op mijn schoot zitten en gaf geen kik. Bleef haar gewoon in het oog houden. De dame begreep het niet! Zegde dat waar ze ook maar kwam waar een Chihuahua in huis was, het één gekef was zo lang ze binnen was. Had daardoor zelfs een grote afkeer van Chihuahua’s gekregen.

Wel, nu moet ik toch even ere geven wie ere toekomt: gelukkig volgen wij al jaar en dag de uitzendingen van Cesar Millan (hiernaast), de Mexicaanse hondenfluisteraar op National Geografics. En daardoor hebben we Chico kunnen opvoeden naar zijn steeds terugkerend voorbeeld. Die man is gewoon een fenomeen en begrijpt honden onmiddellijk! Echt een expert in ‘hondenpsychologie’! Je zou denken dat hij in een vorig leven zelf hond is geweest, zo goed is hij op ze afgestemd. En reken maar dat ze hém ook begrijpen! Zélf heeft hij thuis een roedel met een veertigtal honden van allerlei rassen!!! Die hem allemaal aanzien als de onbetwiste roedelleider en hem stipt gehoorzamen. Niét omdat hij macht uitstraalt. Wél omdat hij kalmte uitstraalt en die kalmte, samen met wat hij van ze wil, op de dieren weet over te brengen!

Een hond kun je, dat leerden we van hém, geen ongewenst gekef afleren door zélf nog luider te gaan ‘keffen’. En helaas is dat nu juist wat veel hondenbaasjes wél doen! De hond voelt dan de stress aan in de stem van het baasje en denkt “Ha, ik doe het goed, want baasje doet ook mee”. (Hé, is dat bij kleine kinderen niet net zo?)

Helemaal verkeerd dus. Cesar leerde ons dat een hond dan misschien wel weinig verstaat van gesproken taal, maar zich wél enorm laat beïnvloeden door wat baasje uitstraalt. Hondje keft gestrest, baasje ook gestrest door het gekef, en die twee jutten mekaar gewoon verder op tot in het oneindige.

Zodra de stembanden van Chico zich gingen ontwikkelen en hij begon te keffen, vooral dan naar honden op TV en honden die hij door het raam in het park zag lopen, hebben we dat heel kalm aangepakt, de lessen van Cesar indachtig. Hem vastgepakt en strelend gerustgesteld. Zachtjes ‘Neen Chico’ gezegd. En na enkele weken wierp dat vruchten af. In zoverre dat we zondag een compliment kregen van die verpleegster. Zo had ze een chihuahua nog nooit beleefd!

En toch… oh ironie… is er één TV programma dat we helaas (voorlopig) niet meer kunnen bekijken met Chico in de buurt!

Juist: “The dogwhisperer”! Tja… daar komen dan ook eindeloos veel blaffende honden in en hem zover krijgen zelfs dààr niet meer op te reageren zal nog wel wat geduld vergen. Maar we krijgen hem wel zover.

Zelfs de hond van de buren blaft telkens als ik op de overloop kom met Chico en de lift neem. Er was een tijd dat Chico daarop reageerde met een gelijkaardig gekef. Nu niet meer! Verspilt er totaal geen aandacht meer aan. Doet of hij niets hoort. Lijkt zich veel hoger te achten dan een belachelijk keffende hond.

En ja hoor, elke dag hou ik weer een beetje meer van mijn hond. Elke dag weer stel ik vast dat hij een eigen persoonlijkheid heeft en heel snel van zijn fouten leert! Of ik hem nog zou willen missen? Voor geen geld ter wereld!

Ach, was het ook maar zo met kinderen! Misschien zou het zo wel kunnen zijn, als beide ouders gelijkgestemd zijn en er niet de voortdurende stress en verantwoordelijkheid van een gezin vol kinderen heerste. Want dan raak je ook gestrest, straalt dat uit naar de kinderen en… ‘there we go again’!

En nu stelt zich nog één grote vraag: waarom zijn juist chihuahua’s zo’n keffertjes? Ik denk niet dat dit eigen is aan het ras. Het is eerder eigen aan alle rassen, maar de chihuahua’s spannen de kroon doordat ze veel meer kans maken verkeerd te worden opgevoed.

Die lieve kleine schatjes zijn toch oh zo hartveroverend, en geen mens denkt eraan ongewenst gedrag af te leren. Geen mens denkt eraan dat in dat piepkleine lichaampje een heuse grote hond schuilt. Een hond met alle gaven, gebreken en streken van alle honden. Een hond die je naar je hand moet zetten. Die je moet opvoeden. Een hond waarvan je nooit mag vergeten dat hij net zoals alle andere honden afstamt van de wolf. En eigenlijk thuishoort in een strenghiërarchische roedel.

Daarom dus.

Denk ik.

Willy.