De beelden die we via TV doorkregen van Brussel tijdens de staking, liegen er niet om. De massa van ons blanke ras laat zich net zo goed beïnvloeden door Charlatans als gelijk welk ander ras, hoé achterlijk die ook mogen zijn. En voor één keer moet ik Bart Dewever gelijk geven toen hij verklaarde dat de regering gewoon niets anders kan dan zich vastklampen aan de voorgestelde maatregelen, vermits er geen alternatief is en die stakers, hoe slim ze zich ook voelen, wél met kritiek, maar niet met een alternatief weten aan te komen.
De rijken meer belasten? Kom nou! Dan trekken die toch gewoon naar andere landen met hun geld en industrie? En dan? Waar zullen werknemers nog een job vinden als er geen werkgevers meer zijn?
Arme regering! Hoe moet ze uit die impasse geraken? Wat heeft die impasse veroorzaakt? Wel, laat ik even duidelijk zijn: onze commerciële wereld bestaat, net als alles op aarde, uit een golfvorm: hoogconjunctuur wisselt zich af met laagconjunctuur, net als de slingers van een klok.
De reden is niet moeilijk te begrijpen: in een hoogconjunctuur, als alles goed gaat, beginnen politici met cadeautjes te gooien: gratis dit en gratis dat. Tegemoetkomingen hier en tegemoetkomingen daar. Doen ze dat uit altruïsme? Helemaal niet! Ze doen het uit eigenbelang, want wie met de mooiste cadeautjes afkomt heeft de meeste kans herverkozen te worden. De massa beseft toch niet dat ze de staatskas aan het leegplunderen zijn!
Maar dan komt er onvermijdelijk een laagconjunctuur aan! Kàn ook niet anders, want tijdens de hoogconjunctuur werden alle financiële middelen langs deuren en vensters weggegooid. En bijgevolg er is geen reserve meer! Er blijft dan maar één mogelijkheid over: besparingen!!!
Een kompleet verkeerde gang van zaken eigenlijk, want die besparingen... die hadden het levenslicht moeten zien tijdens de hoogconjunctuur. Dàn was het de moment geweest om een reserve op te bouwen en op die manier de curve zo goed als mogelijk af te zwakken en dicht bij het nulpunt te houden. Dat weten ook politici drommels goed, maar ze doen het niet. Politici denken immers niet aan de goede gang van zaken in hun land, maar enkel maar aan eigenbelang. En bijgevolg zitten we nu met de gebakken peren. Toen Verhofdstadt, gretig bijgestaan door Steve Stevaart, destijds zijn cadeautjes aan het uitdelen was, voorspelde ik het reeds aan al wie het horen wou: dit zou zichzelf ooit bestraffen. En ja. Nu is het zover.
En de domme massa, verwend tijdens de hoogconjunctuur, beseft totaal niet wat aan het gebeuren is en maakt het nog erger door te gaan staken, en de weinige middelen die we nog hebben, verder te verspillen met hun nutteloze en onnozele acties en vooral: vernielingen.
Voor verspilling met cadeautjes is geen politieke moed nodig. Om de vinger op de knip te houden en te doen wat moét gedaan worden wél! En de huidige regering lijkt dat nu eindelijk te beseffen en dat kan ik alleen maar goedkeuren! Al is het wel héél laat, om niet te zeggen té laat.
Helaas, opportunisten hebben nu weer hun kans gezien, zwepen de bevolking (vooral dan de sossen) op om te gaan betogen, en dan gaat het helemaal uit de hand lopen. En net zoals Moslims plegen te doen verschuilen ze zich dan achter een groteske dooddoener: "Ja... dat was niet onze bedoeling hoor! Die criminaliteiten werden maar gepleegd door een klein groepje extremisten waar WIJ niks mee te maken hebben!".
Kom nou... Wie een dergelijke grandioze aktie op touw zet wéét dat het ook grandioos uit de hand kan lopen. En als hij dat niét weet moet hij dringend herschoold worden. En dan kijk ik vooral naar volksmenner Rudy De Leeuw van het ABVV. Dé aanstoker van het massaal protest tegen de noodzakelijke maatregelen. Wat wil hij eigenlijk bereiken? Dictator worden in België? Of België naar de afgrond helpen?
Geen van beide! Alleen maar zichzelf verrijken op de kop van de socialistische, domme massa vakbondsleden! En het zal hém worst wezen dat België over de kop gaat! Als hij er zelf maar beter van wordt.
Ik kan aan de modale Belg maar één raad meegeven: we hebben ons, door lakse en opportunistische regeringen, zodanig laten verwennen dat we watjes geworden zijn. Watjes die het nu niet meer met minder kunnen doen. Maar op die manier werd een schuldenput gegraven die ooit zal moeten worden opgevuld. Wel, die 'ooit' is nu gekomen. Laten we aanvaarden dat het moét en ootmoedig beseffen dat we ernstig hebben meegewerkt aan de grandioze verspillingen van de voorbije decennia. En vooral: laten we allemaal eventjes ons kiesgedrag drastisch aanpassen! Niet langer stemmen voor partijen die de staatskas plunderen, maar voor partijen die het goed menen met het land.
En met die stakers kan ik alleen maar medelijden hebben. Hoé in 's hemelsnaam kun je zo dom zijn? Zo dom dat je niet beseft hoeveel een dergelijke actie de staat kost, en al evenmin begrijpt dat al die daaruit voortvloeiende kosten uiteindelijk op onze eigen kop terechtkomen via de belastingen? En we betalen daar al zoveel aan!
Of... hopen ze dat de regering toegeeft en we lustig kunnen doorgaan met verspilling? Tja... dan beseffen ze niet eens dat we daardoor alleen maar nog sneller naar de afgrond kunnen glijden.
Besluit: bij een dergelijke actie zijn er alleen maar verliezers!
Je wordt oud. Tenminste, dat zie je aan die geboortedatum op je identiteitskaart, die steeds verder wegzinkt in een eindeloos ver verleden, en meer en meer op een vervaldatum gaat lijken. En toch heb je, net als vijftig jaar geleden, nog plannen voor morgen. Voor een toekomst die nog verder lijkt te reiken dan wat je je herinnert van het verleden. Maar naast die toekomstplannen is er ook een schat aan herinneringen. Herinneringen die mooier lijken naarmate ze verder wegzinken in de bodemloze put van het verleden. Want eigenaardig genoeg, we vergeten de minder goede kanten van dat verleden en onthouden er de leuke dagen van. En dié herinneringen maken ons rijk. Je hebt uit de slechte dingen de nodige lessen getrokken. Lessen die eigenlijk voor een groot deel je verdere toekomst zullen bepalen. En van de goede dingen, daar kan je alleen nog maar van genieten, want ze zijn ontdaan van de soms wel héél scherpe kantjes.
Een nummertje waarvan ik vind dat het dit alles heel goed demonstreert is "The way we were". En vooral de zin "What's too painfull to remember we simply choose to forget" is een voltreffer vind ik. Slaat in als een bom, want zo is het ook als je een dagje ouder wordt. En dan vervolgt het met "So it's the laughter we do remember whenever we remember the way we were".
En nu moet ik eerlijk bekennen: ik heb dat nummertje zelf nog nooit horen zingen of spelen door een ander!!! Wél ooit gevonden in een muziekboek met nummers uit de jaren zeventig, en het sprak me onmiddellijk aan toen ik het begon te spelen. Ik voeg hier mijn kersverse persoonlijke interpretatie ervan toe, maar ik weet echt niet hoe het origineel klinkt of klonk of hoe hoe het begeleid werd. Ik heb dus alles een beetje naar persoonlijk gevoel georkestreerd.
De tekst gaat als volgt:
Mem'ries light the corner of my heart, Misty watercolour mem'ries Of the way we were. Scattered pictures of the smiles we left behind, Smiles we gave to one another For the way we were.
Can it be that it was all so simple then? Or has time rewritten every line? If we had the chance to do it all again, Tell me, would we? Could we?
Mem'ries may be beautifull and yet, What's too painful to remember, We simply choose to forget. So it's the laughter we will remember Whenever we remember The way we were.
We hebben dus een nieuwe regering, en vooral een nieuwe premier. Charles Michel ziet er een doodbraaf, gevoelig manneke uit. Een vriendelijk tuinkaboutertje bijna. Of hij ook leiderstalent heeft zal de toekomst moeten uitwijzen. Of hij ook in staat is pijnlijke beslissingen te nemen eveneens. En dan heb ik het over beslissingen die niet ENKEL EN TRADITIEGETROUW de brave werkende burger betreffen, maar ook die grote groepen waar geen enkele regering tot op heden iets heeft durven tegen ondernemen. Want net dààr wringt de kous! Net dié groepen halen onze economie neer. En dan heb ik het zowel over autochtone als over allochtone groepen. Want uiteindelijk zijn het de autochtone groepen luiaards die hun neus hebben opgetrokken voor arbeidsplaatsen die (tijdelijk) gretig werden ingenomen door allochtonen.
De autochtone groepen profiteurs moeten hoe dan ook uit bed worden gesleurd en het werken heraangeleerd.
De allochtonen moeten vooral geleerd worden dat ze 'gasten' zijn, en dat een beschaafde samenleving veronderstelt dat een gast zich ook als gast gedraagt.
En vooral moet de geldkraan naar die beide groepen en flink stuk worden teruggedraaid.
De regering die deze beide groepen durft aan te pakken zal zéker mijn goedkeuring wegdragen en ons land eindelijk weer rendabel kunnen maken. Maar of ons brave Charelke er ook maar aan dénkt om dergelijke pijnlijke maatregelen te nemen betwijfel ik ten zeerste.
Maar oké, we zijn lakse regeringen al langer gewoon en zullen er verder moeten aan wennen. Verder heb ik weinig bemerking over Charles Michel te maken. Zélfs niet over het feit dat hij een Waal is, want, gelukkig voor hem, ben ik ergens nog wél nationalist. Maar hiér komt nou net de kat op de koord, want hoorde ik diezelfde Charles niet zeggen, naar de NVA toe, dat 'nationalisme egoïsme is'? Hopelijk hebben ze dat goed gehoord in Marokko en Turkije en kunnen ze zich gaan klaarmaken om nieuwe scheepsladingen Moslims naar België te verschepen. Het lijkt er immers sterk op dat ze hier nu een nieuwe peetvader en beschermheer hebben die nog beter lijkt dan sinterklaas himself.
We hebben nu dus een premier die antinationaal is. En tegenover de koning zweert de wetten van het BELGISCHE volk trouw te zijn!?! Hoe ver kun je gaan in hypocrisie? En wat verstaat hij onder 'het Belgische volk'? Hoeveel nationaliteiten en culturen bedoelt hij daar mee?
Wie in de eerste wereldoorlog niet nationalistisch genoeg was om zich met doodsverachting voor de kanonnen van de vijand te werpen, werd door het eigen leger geëxecuteerd. En nu verklaart onze kersverse premier dat nationalisme egoïsme is? Waar zijn die mensen in de loopgraven dan voor gestorven? Of zijn ze, als ik Charles goed begrijp, gestorven uit egoïsme?
Ik weet het niet meer. Misschien moet ik me maar helemaal niet meer interesseren in de hedendaagse wansmakelijke politiek. Zou een pak beter zijn voor een gezonde nachtrust.
Iedereen heeft het wel al gemerkt: ik heb nog maar weinig tijd voor mijn blog. En dat komt omdat ik op ontdekkingsreis ben. Op ontdekkingsreis in een wonderbaar toestel: mijn keyboard Yamaha Tyros.
Ik maakte er al gewag van: de handleiding van een goede 120 bladzijden is veel te summier en je moet het verder allemaal maar zelf zien uit te zoeken! Wat uiteraard geen sinecure is omdat veel essentiële zaken diep verborgen zitten en intuïtie hier lang niet altijd het juiste hulpmiddel is.
Welnu, ik heb ondertussen een website gevonden die het allemaal haarfijn uitlegt met alle toeters en bellen vandien. Weliswaar in het Engels, wat het allemaal nog wel wat moeilijker maakt. Maar goed, je vindt er tenminste alles in terug... als je het geduld hebt de vele honderden (of duizenden?) pagina's te lezen! Gelukkig kun je via een pienter uitgedacht systeem telkens naar de pagina's springen die je op het moment het nuttigst kunnen zijn. Desalniettemin een monnikenwerk. Maar het loont. Daar waar ik aanvankelijk dacht dat het instrument eigenlijk niet zoveel kon, sta ik nu telkens weer versteld van de ongelooflijke mogelijkheden. Je kunt zelf niets bedenken of het ding kàn het. Letterlijk niets is onmogelijk. Je moet het alleen weten te vinden, uitproberen tot den treure en tot je het nooit meer zult vergeten.
Ja, het is een ware, boeiende ontdekkingsreis geworden. Het leert me vooral dat ik me een pareltje van een instrument heb aangeschaft dat nergens voor uit de weg gaat en alles kan waar ik niet eens had durven van dromen.
Die ontdekkingstocht is er ook verantwoordelijk voor dat ik zelfs het échte werk: nummers in je vingers krijgen, erg heb moeten verwaarlozen. Voor het spelen is er trouwens ook een nieuwe dimensie bijgekomen: voortdurend vooruit denken waar je naar wélk instrument wilt overschakelen en in je hoofd houden onder welke knop of pedaal je dat instrument of combinatie van instrumenten weer hebt thuisgebracht!
Een nummertje dat een en ander duidelijk maakt is Lara, dat ik nu aan het vervolmaken ben. Want de overgang van de ene naar de andere klankcombinatie is nog niet echt vlekkeloos te noemen. Toch voeg ik het hier maar bij als MP3 bestand.
Voor het eerst sedert ik terug in mijn geboortestad woon is het weer september geworden. Tot mijn vreugde overvalt me weer dat heerlijke septembergevoel dat ik hier vroeger altijd had. De toeristen zijn weg, de drukdoeners en lawaaimakers zijn vertrokken, en de stad lijkt wel te herademen. Is weer helemaal van ons. Een zware last lijkt ons van de schouders gevallen. Al is dat toerisme toch wel een noodzakelijk kwaad dat de kassa's doet rinkelen.
Toen ik nog werkte was september de maand dat we overuren en verlof konden opnemen terwijl het weer nog meeviel. Zelfs in mijn prille jeugd was het de maand dat ik het werk aan de benzinepomp kon vergeten en weer rustig naar school kon gaan. De maand dus dat alles weer in zijn vaste plooi viel.
Ik dacht altijd dat dit septembergevoel aan al dat overwerk tijdens de zomer te wijten was, maar nu ik met pensioen ben ervaar ik net hetzelfde. Het is een moeilijk definieerbaar gevoel. Alsof de lucht anders is. Alsof de zee anders ruikt. Alsof de zon en de wolken vriendelijker langs de hemel schuiven. Alsof Knokke het keurslijf van mondaine badplaats heeft afgegooid, zich grondig heeft uitgeschud als een besmeurd hondje, en zich de laatste vlooien van het lijf heeft verbannen.
De dagen worden stilaan korter en het is alweer donker als ik de laatste sanitaire wandeling met Chico doe. Dat doe ik nu altijd met plezier en geniet intens van de avondstilte. Deed ik in Oostende ook, maar daar was ik toch altijd op mijn hoede, want daar zwierf na het invallen van de duisternis meestal nogal wat raar volk rond. Ik ben van nature helemaal niet bang uitgevallen en ga niet gauw iets uit de weg. En trouwens, willen of niet, de hond moest sowieso worden uitgelaten. Maar er is een hemelsbreed verschil tussen volledig ontspannen wandelen, en voortdurend op je hoede te moeten zijn. Daar gaf ik me destijds wel niet echt rekenschap van, maar nu wél. En ik kan wel stellen: het verschil is enorm!
In Oostende kon ik die helemaal ontspannen wandelingen in het donker wel op de vingers van één hand tellen, want er was altijd wel ergens wat lichte of grotere onraad te bespeuren, al was het maar het geroep van een fikse scheld- of knokpartij. Of je werd aangeklampt door een zatlap die hoge nood had aan een luisterend oor en je persé eventjes zijn leven wou gaan vertellen. Of je kruiste een groepje allochtonen die je bekeken met blikken van: "Wacht maar af bleekscheet. Straks is het hier toch allemaal van ons!"
Hier, niks van dit alles. En zéker al niet nadat de vakantiegangers zijn vertrokken met in hun kielzog alle kwalijke uitwassen vandien. De 'meespoelers' zeg maar. Het soort lui dat je overal aantreft waar iets te rapen of te versieren valt.
Geen wonder dat zoveel rijke industriëlen en politici hier zo graag verblijven! Zo zien ze tenminste de verloedering niet die ze zelf hebben geschapen in het multicultureel België.
Ook de afwisseling naargelang de seizoenen merk ik hier weer goed. De helse drukte van de vakantieperiodes wordt telkens weer afgewisseld met het dorpsgevoel dat je buiten die periodes overvalt. Maar zelfs in de winter zijn daar dan toch telkens weer de weekends die voor afwisseling zorgen en hopen toeristen en tweede verblijvers naar Knokke lokken. Weer of geen weer.
En al met al ben ik er fier op dat ik tijdens mijn beroepscarrière daadwerkelijk heb kunnen meehelpen aan het in stand houden van die sfeer en die veiligheid. Hopelijk doet de volgende generatie het even goed.
De verlichte wijzers van de torenklok wijzen negen uur aan en de duisternis sluit zachtjes een zonnige nazomerdag af. Ik loop met de hond over het kerkpleintje en hoor een veelstemmig gepraat van jongeren, net om de hoek waar een lange bank staat. Chico spitst de oren en blijft, met één pootje opgeheven, staan. Heeft weinig zin om door te lopen, want dat gekwebbel lijkt hem niet pluis op dat uur.
Met enige tegenzin geeft hij gehoor aan mijn zachte ruk aan de leiband, en loopt wantrouwig verder. We draaien het hoekje om. Een tiental jongeren, pratende jongens en giechelende meisjes, zitten op de bank en op de grond te tateren. Tussen hen in staan colablikjes en half verorberde zakjes friet en hamburgerdoosjes. Lijkt me een gezellige bedoening en ik loop hen voorbij zonder dat ze enige notie van me nemen. Praten en lachen lustig verder, helemaal opgaand in hun gezellig samenzijn.
Als ik niet beter wist zou ik weer in de jeugd gaan geloven, maar ik neem me toch voor om morgenochtend bij mijn eerste wandeling even die bank te gaan bekijken en vooral wat er allemaal aan afval is blijven liggen. En Oostende indachtig zal dat wel niet veel fraais zijn. Want in een parkje van dezelfde grootte stonden in Oostende vijf afvalbakken. Zelden of nooit gebruikt. De afval werd gewoon achtergelaten waar ze gemaakt werd. Hier staat er maar ééntje, en dan nog tamelijk ver verwijderd van de bank in kwestie!
Maar ik moest niet wachten tot de volgende morgen om het resultaat te zien. Ik was alweer thuis toen ik weer dat kwebbelende gepraat hoorde, maar nu tegenaan de straat. Ging even kijken op mijn balkon, en ja hoor! Daar stond datzelfde groepje jongeren rond de afvalbak recht tegenover mijn deur geschaard en ze dropten er een voor een netjes hun afval in. Bleven nog een tijdje praten, toen volgde... jawel, een groepsknuffel, en ze gingen in groepjes elk hun weg.
Moet ik dan toch maar weer gaan geloven in de jeugd?
Als aanloop naar een nieuwe TV serie 'Amateurs' wordt ons de laatste weken regelmatig om de oren geslagen met een citaat van Charley Chaplin:
Amateurs is wat we allemaal zijn. We leven niet lang genoeg om meer te worden.
Dat is verdorie recht voor de raap! Hij had er nog kunnen aan toevoegen: "... en àls we al langer leefden zou toch niemand nog naar ons luisteren".
Want hoe ouder je wordt, hoe beter je beseft hoe amateuristisch je voorheen handelde. Maar er schuilt ook een verborgen waarheid in dit citaat: we zouden dat proces kunnen omkeren als we meer en beter luisterden naar de ouderen, en er een voorbeeld aan namen! Maar we doen net het omgekeerde: de jeugd weet het allemaal beter en 'oudjes' worden genadeloos opzijgeschoven als 'seniele ouwe zagen'.
De wijsheid mag dan al in de jeugd schuilen, wijs ZIJN schuilt in de hogere leeftijd. Maar probeer dàt maar eens wijs te maken aan een twintiger of dertiger. Waarschijnlijk is de generatiekloof nooit groter geweest dan tegenwoordig, en dat gebeurt rechtstreeks evenredig met het achteruitgaan van de ware wijsheid.
De bevolking anderzijds kiest voor brood en spelen, en laat dit duidelijk merken in het stemhokje. Staat er niet echt bij stil hoe de regering Verhofstadt, weeral een tiental jaren geleden, ons overstelpte met cadeautjes. Cadeautjes die de staatskas ruïneerden! Ik vroeg me toén al af wie dit allemaal ooit zou moeten betalen. Want bus en tram rijden niet op water. TV maken kun je niet zonder financiële middelen. "Iemand" zou die cadeautjes ooit mogen betalen. Wel, die rekening krijgen we nu gepresenteerd! En we zouden eindelijk eens moeten gaan beseffen dat volslagen amateurs bezig zijn geweest in het recent verleden... en nog altijd bezig zijn! En vooral: nog altijd een even grote bek opzetten!
Ze lijken wel min of meer hun lesje te hebben geleerd, spreken nu wél over besparingen, maar geen van hen wil echt sparen. Want waar de een de sociale verworvenheden wat wil terugschroeven, gaat de ander al onmiddellijk dwarsliggen. Ja, stelt zelfs nieuwe sociale tegemoetkomingen voor. Tja... waarop moet dan nog wél bespaard worden? Op de overheid zélf? Hoe? Willen we service als we aan een loket staan? Willen we snel bediend worden aan dat loket, of verkiezen we meterslange files wegens onderbemanning? Willen we de politie snel ter plaatse als we ze dringend nodig hebben? Kan dat wel nog als de korpsen onderbemand zijn? Willen we over goed onderhouden wegen rijden, of hebben we genoeg aan een hoop kasseistenen?
Neen! Er is maar één mogelijkheid tot besparen: knippen waar moét geknipt worden en waar het meeste geld aan verspild wordt: bij iedereen die niet wil werken! Want dié zijn er de schuld van dat we, ondanks de hoge werkloosheidscijfers, vreemden moesten importeren om het werk dat er wél was op te knappen! Want de gemiddelde Europeaan voelt zich te goed om de 'lagere' karweitjes op te knappen. Vergeet dat we onze welvaarstaat te danken hebben aan mensen die zich nergens te goed voor vonden. Die àlles aanpakten om toch maar niet aan de bedelstaf te moeten raken.
Hoeveel mensen zitten nu aan de bedelstaf? En al noemt die bedelstaf nu 'leefloon' en laat hij veel meer luxe toe, we moeten er wél met zijn allen voor opdraaien.
De welvaartstaat hebben we gratis en voor niks geërfd van onze voorouders. Maar nu zijn we hem snel en grondig aan het verspillen. Onverantwoord en... amateuristisch.
Tja, als je 73 jaar lang intens hebt nagedacht, dan moeten er toch resultaten zijn, en die zijn er ook! 73 jaar nadenken? Ongelooflijk? Toch niet! Ik herinner me nog mijn eerste nadenken over de dingen des levens. Ik was toen waarschijnlijk nog geen jaar oud. Lag in mijn wieg en stelde vast dat ik het plafond kon zien. Even later niét meer. Hoe kan dat nou? Dacht ik. En toen had ik het door: met de ogen open zag ik. Als ik ze dicht deed niét meer! Raadsel opgelost!
En ik was vertrokken voor een leven vol nadenken over soms de vreemdste dingen. Onnozele dingen soms waar anderen niet bij stilstaan... maar het dan ook nooit weten! Dag vreemde man die ik ben...
Of dat een gave is? Ik denk het niet. Eerder een vloek, want meestal heb ik niet eens de tijd voor een rustig onbenullig babbeltje, want dat dwarst dan weer mijn eigen gedachtegang. Stom hé?
Maar goed, een van de producten van mijn nadenken is het volgende:
Eerst was er de aarde. Dan ontstond leven. En dat leven evolueerde van de simpelste levensvormen tot een immens dierenrijk. Toen kwam er een intelligentere levensvorm: de mens. Ontstaan uit: - Evolutie? - Manipulatie van de genen door Joost mag weten wat of wie? - Een nog onbekende drijvende natuurkracht? - Schepping?
Ik vrees dat we het antwoord wel altijd schuldig zullen blijven, al kunnen we, naarmate we intelligenter worden, toch steeds meer antwoorden elimineren. Zéker al de sprookjes. Die zijn voor kinderen, of voor een mensheid in zijn kinderschoenen.
En dan dringt zich wél de vraag op: wie voor de duivel vond die sprookjes (lees: religies) uit, en waarom? Wel, laat ons even recupereren langs een ander denkpatroon:
- Eerst was er de mens. - Toen begon de machtstrijd. - Aanvankelijk was logischerwijze de macht aan de sterkste. - Daarna ging intelligentie steeds meer een rol spelen. En hier begint dan eindelijk mijn stukje voor vandaag:
Een oerinstinct stak de kop op! Er ontstond competitie onder de eerste mensen! Iedereen wilde uit winstbejag de grootste of beste zijn en de anderen domineren. Aanvankelijk werd daarvoor domme, brute lichaamskracht gedemonstreerd, zoals we nu nog zien onder bepaalde diersoorten. Dat oerinstinct bleef, maar verschoof van brute kracht naar subtiele intelligentie. Al bleef in beide gevallen het oerinstinct van domineren de drijfveer.
Hé... vind ik daar in domineren het woord 'dom' terug? Jawel! Zelfs de intelligentie werd niet altijd intelligent, maar eerder 'dom' gebruikt om toch maar te kunnen 'dom'-ineren.
Maar hoé wil je, als intelligente, maar lichamelijk minder sterke mens, gaan domineren? Het kan niet anders of de eerste intelligente mens ging die intelligentie gebruiken om sprookjes te verzinnen waarmee hij indruk kon maken op de groep. Daar moest hij vooral onbewijsbare verhaaltjes voor zien te bedenken. Hij kon de mensen immers moeilijk wijsmaken dat bomen met de wortels omhoog groeien als iedereen kon zien dat het niét zo was. Hij moest het verder gaan zoeken. In iets onwezenlijks. Iets ontastbaars. Iets onbewijsbaars. Een onzichtbaar aanwezige 'god' of goden, om een nieuw woord te gebruiken? Eureka!
Nu moest hij zijn verzinsel ook nog laten 'geloven' door de groep, maar voor een intelligent iemand moet dat een fluitje van een cent geweest zijn. Er gebeurden immers veel vreemde dingen op aarde waar de eerste bewoners totaal geen uitleg voor hadden. Denk maar aan donder en bliksem, vulkaanuitbarstingen, aardbevingen... Het paste allemaal in zijn kraam, door er een voor die tijd zinnige uitleg aan te geven: de 'goden' hadden het in de hand!
En voilà! De allereerste religie ontstond. Het recht van de sterkste had er een flinke concurrent bijgekregen: het recht van de slimste!
Maar helaas... succesverhalen blijven niet lang exclusief en krijgen al gauw concurrentie van andere opportunisten. Denk maar aan het succesverhaal van Vlaams Belang, weggepikt door NVA, dat er een mager afgietsel van is! Tja, succes wordt altijd weer gekopieerd en daardoor in sommige gevallen helemaal kapotgemaakt. De gier wil immers ook zijn graantje (of lijkje) meepikken. Toch? Dat is zo in de politiek en dat is niet anders in de religie.
Politiek en religie zijn trouwens synoniemen. In beide gevallen gaat het om de macht. Alleen het middel is verschillend. Religies waren de eerste vorm van intelligent machtsvertoon. De politiek is er gewoon een logisch, en ondanks alles realistischer gevolg van.
Kijk nu naar de Moslimwereld die momenteel helemaal op zijn kop staat: gaat het daar om religie? Bijlang niet! Of jawél! Voor de domme, gelovige mensen onder hen. De mensen die zich alles laten wijsmaken en bereid zijn daarvoor te sterven. Het soort mens dat de leiders nodig hebben om... jawel... MACHT te verwerven! Want dààr draait het uiteindelijk allemaal om. De sterk verachterde moslimwereld wil toetreden tot de moderne beschaving, maar heeft noch de intelligentie noch de lust om daadwerkelijk aan vernieuwing en verbetering te werken. Hun enige mogelijkheid om zich van verachterd en arm volk op te werken tot een wereldmacht, is dat te doen op de rug van anderen die intelligenter zijn. Maar vermits ze niet hun eigen intelligentie in de strijd kunnen werpen, doen ze het met brute (en gruwelijke) kracht, én... met de baarmoeders van hun vrouwen!
En als toemaatje nog een recent product van mijn nadenken:
Waarom zijn jonge vrouwen toch zo mooi? Antwoord: als ze het van hun karakter moesten hebben zouden ze mogen fluiten om een man!
Euh... met een (klein) korreltje zout te nemen en zéker niet te veralgemenen!
Het ziet er naar uit dat we deze winter wat zullen beleven bij gebrek aan voldoende elektriciteit! En dan stelt zich onmiddellijk de vraag welke idiote onverlaat deze sabotages aan en rond de kerncentrales op zijn kerfstok heeft. Want dat het om sabotage gaat betwijfel ik niet.
In eerste instantie zou je aan Moslimextremisten denken, maar daar twijfel ik toch sterk aan. Hoe extreem ze ook maar mogen zijn, ze zullen wel niet zo stom zijn om net het soort comfort dat ze hier kwamen zoeken te vernietigen.
Blijven nog twee mogelijkheden over:
1. De top van de onderneming zélf, om de prijzen de hoogte te kunnen injagen... Zou me helemaal niet verbazen, en indien zo zullen de dader(s) wel nooit worden bekendgemaakt.
2. 'Groen-extremisten'. Want ook dié onvolwassen kleuters lijken me tot alles in staat om hun idiote eisen ingewilligd te zien. Want:
- Kerncentrales willen ze niet. Tenminste, nu niet... nu zowat alles op kernenergie draait.
- Vroeger draaide het allemaal op steenkool, maar dan waren het ook juist zij die dààr dan weer tegen waren. Weg met de luchtvervuilende steenkool. Dan nog liever kerncentrales! En nu zouden de kerncentrales weg moeten. Zijn die lui dan nooit tevreden? Het verloopt nu allemaal zo milieuvriendelijk mogelijk en met zo weinig mogelijk hinder.
- Moesten windmolenparken het ooit allemaal kunnen overnemen, dan zouden ze gegarandeerd weer gaan janken over de visuele vervuiling van het landschap!
Als je bijgevolg de groenen gelijk zou geven, dan kàn er gewoon geen elektriciteit meer geproduceerd worden. Alleen nog worden verbruikt. Ook, en vooral, door henzelf! Hoe je echter moet verbruiken als er niet geproduceerd wordt is een probleem dat boven hun petje gaat en dat een ander dan maar moet zien op te lossen. Zo ken ik ze weer! Eisen stellen... antwoorden doorschuiven.
Ik vraag me echter af wat er zou gebeuren als je alle nutsvoorzieningen afsluit aan elke woning waar groenen wonen. Ze zijn er immers tégen? Wel, laat ze dan maar hun plan trekken en zien wat ze er van bakken. Hoé ze op een milieuvriendelijke manier licht zullen maken... hun huis verwarmen... koken... afwassen enz...
Graag zou ik die vraag eens rechtstreeks aan zo'n extreem groentje stellen, al weet ik het antwoord al op voorhand. Hetzelfde antwoord dat ik ooit zo dikwijls hoorde, toen ik nog verkeerszaken deed:
- Dat is niet ons probleem. Daar moeten anderen maar voor zorgen.
En voilà. Voor hen is de kous af. Het leven kan toch simpel zijn hé?
Met twee bevolkingsgroepen valt gewoon niet verstandig te praten: met groentjes en met Moslims. Want beide groepen schuiven alle logica terzijde en komen aandraven met idiote en/of oncontroleerbare antwoorden. En als ook dàt niet meer lukt, dan wordt het antwoord doorgeschoven naar 'ZE': '...'ze' moeten het maar oplossen...' Wie ZE dan wel mogen zijn mag Joost weten. Zijzelf weten het in elk geval niét!
De Moslimwereld staat nog maar eens in brand. Nog maar eens door die vredelievende Islam. De ene Islamitische strekking moordt de andere uit, en het houdt maar niet op! Merken onze politici dan écht niet de gelijkenis op met wat hiér gebeurde in de middeleeuwen (Protestanten... Katholieken...)? Hebben ze echt niet door dat we met een ras hebben te maken dat nog in dit soort middeleeuwen leeft? In een werelddeel waar de wereld 500 jaar is blijven stilstaan?
Moeten we ons hoognodig gaan moeien in dat onverkwikkelijke religieuze strijdperk? Zou het vijfhonderd jaar geleden geholpen hebben als een intelligenter ras zich gemoeid had toen wijzelf hardnekkig onze eigen godsdienstoorlogen aan het uitvechten waren? Ik denk van niét! Tegen algemene verdwazing bestaat geen medicijn. Zodra je het vuur vóór je blust, gaat het achter je weer branden!
Noch wapenleveringen, noch humanitaire hulp zullen daar ook maar iéts aan veranderen. Zelfs het verlenen van asiel door 'te brave' landen is geen oplossing, want dan gaan ze hiér hun veten uitvechten en hun ontevredenheid luid gaan uitschreeuwen op straat.
Het enige dat hier kan helpen is tijd. Véél tijd. Minstens vijfhonderd jaar. Tot ze zélf gaan inzien hoe nutteloos dat grenzeloos leed en bloedvergieten wel was. Dat kun je ze niet leren! Dat moeten ze ervaren. Net als wij dat deden, en we hadden er ook vijfhonderd jaar voor nodig.
Wat zouden wij, vijfhonderd jaar geleden, hebben uitgespookt als een intelligenter ras ons plots de toegang zou hebben verschaft tot zowel moderne technologie als moderne wapens? Ik mag er niet aan denken!
En zelfs wij hebben waarschijnlijk nog eens vijfhonderd jaar nodig om in te zien dat we er moeten mee ophouden meer kinderen te maken dan de aarde kan voeden! Want dàt is het wat uiteindelijk tot oorlogen leidt.
Ik kan uit wat ooit was en wat nu weer gebeurt maar één les trekken: evolutie is een natuurlijk fenomeen dat niet te forceren valt. Je stuurt een kind van zes niet naar de universiteit, tenzij je die universiteit eerst omvormt tot een kleuterschool. En je geeft geen moderne wapens in handen van een volksgemeenschap die nog in sprookjes, spookbeelden, schrikbeelden en andere klinkklare nonsens gelooft.
Het klinkt onvoorstelbaar dat een beschaafde, intelligente beschaving zoiets zou doen! Maar dat is nou precies wat de leiders van de Westerse wereld aan het doen zijn! Het geeft wél een goed beeld van het intelligentieniveau van die leiders! Laat die mensen toch in 'vrede' hun onderlinge conflicten uitvechten met hakbijl, goedendag, pijl en boog, zoals wij dat ooit deden, en probeer niet de evolutie te forceren.
Nu ik comfortabel de 'gevarenzone' ben ontgroeid, begon ik wat te filosoferen over hoe relaties werken, en hoe sommige al van bij de aanvang gedoemd zijn tot mislukken. Een wetenschap die je als zeventig plusser klaar voor de geest staat, maar de jeugd loopt er helaas nog altijd in. Waarom? Door regelrecht bedrog. Maar niét het soort partnerbedrog waar de maatschappij het altijd over heeft. Er bestaat veel erger bedrog, maar daarover hoor je maar weinig!
A. 'BANAAL' PARTNERBEDROG:
Door je partner bedrogen worden is erg. Maar het gebeurt. De bedriegende partner ziét wel zijn of haar fout in, maar volgde eigenlijk de natuurlijke drang van het mens-zijn. En een natuurlijke handeling doet niet echt onmiddellijk een belletje rinkelen in je bewustzijn. Dat doet de maatschappij wél, maar de maatschappij is nu eenmaal niet altijd feilloos afgestemd op onze natuurlijke instincten.
Ik wil dit soort bedrog helemaal niet goedpraten, maar vind wél dat de emotionele schade in veel gevallen sterk wordt opgeklopt.
Want de bedrogen partner kan twee kanten uit:
1. Zich wentelen in zelfbeklag: de emotionele schade uitbuiten om voor de buitenwereld in een (Comfortabele?) slachtofferrol te kunnen kruipen, maar daarmee in feite ongewild zichzelf straffend. Die slachtofferrol vormt dan voor velen weer een soort alibi waarmee bepaalde hardnekkige frustraties, nukken en kuren kunnen worden schoongepraat.
2. De emotionele schade bevechten om uiteindelijk als winnaar uit het gevecht tegen jezelf te komen. Trouwens de enige mogelijkheid om ongeschonden uit dit 'strijdperk' te geraken.
Maar eigenlijk is dit soort partnerbedrog niet zóveel commotie waard. Emotionele schade is geneesbaar. Tenminste, als je ook WILT genezen en ervoor gaat.
B. VEEL ERGER PARTNERBEDROG:
Anders is het gesteld met wat ik ECHT partnerbedrog noem, en ongeneesbaar is zolang je bij die bepaalde partner blijft.
En dan heb ik het over die meisjes of jongens die zich tijdens de verloving voordoen als ware engeltjes, maar eenmaal gehuwd een ware metamorfose ondergaan en zich transformeren in regelrechte huisheksen of tirannen. Als dàt geen bedrog is dan weet ik het ook niet meer. En dat gebeurt véél meer dan datgene wat de maatschappij onder 'bedrog' verstaat.
En tegen dit soort bedrog bestaat geen medicijn. Dié schade is permanent en blijft aanwezig zolang de relatie duurt. Hiertegen helpt geen vechten. Hiervoor bestaan geen paardenmiddeltjes. Hier kun je alleen maar proberen mee te leven, of het 'kwade gezwel' er uitsnijden door een einde te maken aan de mislukte relatie.
Het is al even erg als het kopen van een dure Ferrari, en thuisgekomen te moeten vaststellen dat de verkoper er de motor van een bromfiets in stopte! Maar dit soort bedrog is aantoonbaar en je kunt de verkoper aanklagen. De partner die je zand in de ogen strooide tijdens de verloving, valt helemaal niet aan te klagen voor dit minstens even zwaar bedrog.
Dàt, beste mensen, is wat ik persoonlijk pas écht partnerbedrog noem. En helaas beseft hier de bedriegende partner zelden dat hij of zij er ook zichzelf mee straft, want wie kan zich nu lekker voelen in een helse relatie en eeuwigdurend geredetwist, tenzij hij de duivel in persoon is? Hoe lang duurt het voordat 'liefde' in een dergelijke relatie volledig uitblust? Hoe lang zal het duren alvorens de bedrogen partner naar alternatieven gaat zoeken om tenminste éventjes uit die hel te ontsnappen?
Wat mijn bedoeling is met dit stukje? Gewoon mensen er attent op maken dat eerlijkheid het langste duurt en bedrog zich zowat altijd tegen jezelf keert. Maar hen er ook op wijzen dat waarschijnlijk wel 90% van de bevolking zich schuldig maakt aan dit soort bedrog.
Moet je langer wachten op een geschikte partner omdat je eerlijk bent en jezelf geen gaven wilt toedichten die je niet bezit? Het zij zo. Dat is nog altijd duizend keer beter dan op de verkeerde boot te stappen!
Engelen moeten geen duivels trouwen en duivels moeten geen relatie met engelen aangaan, want dat wreekt zich altijd weer. Alleen eerlijkheid kan dergelijke wantoestanden vermijden. Tenminste... als die eerlijkheid van beide zijden komt!
... Geschreven tegen de vaak op een wat regenachtige hemelvaartdag.
Mijn twee vorige (dicht-) stukjes bewijzen duidelijk waar enerzijds arrogant racisme, gemengd met een ongeëvenaarde strijdlust huist, en waar anderzijds laksheid, luiheid, brood en spelen welig tieren. Twee culturen met totaal tegengestelde eisen en doelen.
Als je nu éventjes logisch denkt... kan het dan ooit iets worden tussen die twee tegenstellingen? Neen hé? En wie zal, denk je, het onderspit delven?
Ik denk dat mijn reguliere lezers niet lang moeten nadenken om het antwoord te vinden.
De Wetstraat daarentegen, zal het pas vinden als het telaat is vrees ik. Daar blijft men maar halsstarrig roeren in een saus die al lang geschift is. Waar niets meer mee aan te vangen is. Die alleen nog kan ontploffen.
Ben je een kuddemens die meehuilt met de groep? Weigert te luisteren naar zijn eigen roep? Die roep die van diep uit zijn binnenste komt, Maar die hij met een mokerslag verstomt? Die zonder kritiek het medianieuws aanvaardt, Gedicteerd door smerig landverraad?
Ben je een kuddemens die zich laat leiden Door mensen die er nooit iets van breiden? Door mensen, vervuld van eigenbelang? Alleen nog luistert naar hun dwaas gezang? Meehuilt met de wolven in het bos, Zonder enige schaamte of blos?
Ben je een kuddemens die zich laat verblinden Door leugens die geen weerga vinden? Door mensen die er een spelletje van maken Jou in de zoete waan te laten Dat het met die Moskeeën niet zo'n vaart zal lopen? Want daarvoor is er nog geld met hopen!
Sorry, dan kan ik je niet helpen, blanke vriend, En krijg je vroeg of laat het loon dat je verdient.
Ben je racist als je niet van vreemden houdt? Maar hun bezit toch als dat van jou beschouwt? Ben je racist als je andere rassen haat? Niet wilt weten waar het echt op staat? Ben je racist als je niet wilt integreren In de cultuur van een beschaafde wereld?
Ben je racist als je het eigen ras wel sublimeert, Maar wàt graag op het zweet van anderen teert? Ben je racist als je koppig je geloof blijft volgen? Niet wilt omkijken naar de rampzalige gevolgen? Ben je racist als je bijt in de handen die je eten geven? Niet eens de taal van je weldoeners wilt leren?
Ben je racist als je het gastland helemaal verloedert? Het land dat jou en je familie voedert? Ben je racist als je arrogante blikken Alle andere rassen flink laat schrikken? Ik geloof van wél, en kijk jou aan, mijn bruine vriend. Want ik denk dat je dat etiket dubbel en dik verdient!
Wie mij een beetje kent, weet dat ik zelden een uitdaging uit de weg ga, maar om mosselen te koken zat ik nu niet bepaald te springen! En daar waren twee redenen voor:
1. Dat heb ik altijd iets magisch gevonden. Iets dat buiten mijn culinaire vermogens lag. 2. Levende wezens levend koken... brrr! Arme mosseltjes! Nou ja, als ik ze niet kook doet een ander het tóch hé?
Hoe dan ook, sedert de dood van mijn echtgenote at ik er geen meer.
Maar Willy zou Willy niet zijn, als hij niet constant zijn grenzen ging aftasten. En zo bleven die mosselen maar in mijn hoofd spoken.
En ja, vrijdag hakte ik de knoop door en kocht een kilo mosselen voor zondag. Een beetje in kookboeken gekeken, een beetje gegoogeld op internet, en vanmorgen dan maar de stoute schoenen aangetrokken.
Resultaat: een waar mosselfestijn! Vers gesneden frietjes... lekkere mosseltjes... mijn zondag kon niet meer stuk.
Maar ik had er een zakje mosselgroentjes bijgekocht, en natuurlijk, voor één persoon had ik zowat drievierden van het zakje over. Wat nu? Want voedsel weggooien kan ik gewoon niet. Ook stond onder in de pot nog een centimeter kookvocht van de mosselen. Daar had ik onder andere room aan toegevoegd. En ik had ook nog een handvol mosselen over.
Eventjes nadenken... soep? Mosselsoep? Why not?
Een aardappeltje geschild (voor de binding), in kleine blokjes gesneden en samen met de rest van de groentjes aan het mosselsap toegevoegd. Nog een goede halve liter water erbij en koken maar. Daarna gemixt, van het vuur verwijderd en de resterende mosselen erbij gegooid. En nu staat daar een heerlijk mosselsoepje te wachten! De smaak is in elk geval raak.
Nabeschouwing: ik ben blij dat ik die knoop heb doorgehakt, en verrast door de snelheid en de eenvoud van het klaarmaken! Ik had gedacht dat het aartsmoeilijk zou zijn, maar het bleek een fluitje van een cent!
In mijn vorig stukje had ik het over de onbeschofte arrogantie van de vreemde culturen die we hier in ons vaderland 'te gast' hebben. Arrogantie die ze weliswaar alleen maar tentoonspreiden zodra ze met velen zijn. En vooral dan ook als ze zich gesteund voelen door de regering van het gastland.
Verschil in cultuur en verschil in evolutie dus blijkbaar. Vooral ook verschil in opvoeding.
Of toch niet? Is de Westerse mens dan zoveel beter? Eigenlijk niet, als ik de evolutie van wereldoorlog 2 bekijk, en dat is nog niet eens zo lang geleden!
Eén man volstond om de gehele Duitse bevolking op te zwepen. Eén man volstond om van een brave huisvader een wreedaardige beul te maken. Eén man volstond om van een godvrezende boer een massamoordenaar te maken. Eén man volstond om een heel volk om oorlog te doen schreeuwen! Eén man volstond om op het randje af een hele etnische gemeenschap uit te roeien.
Waardoor kon hij die massa zo opzwepen? Omdat het Duitsers waren? Ik denk van niet. Ik denk dat hier in België, en zelfs in Vlaanderen, net hetzelfde zou gebeurd zijn als zich hiér een Hitler had gemanifesteerd.
De reden is dus verder te zoeken. En mijn zoektocht stopt telkens weer op hetzelfde onderwerp: de meerderheid van de wereldbevolking, Katholiek, Moslim, Hindoe, Boeddhist of wat dan ook, is indoctrineerbaar. Schreeuw het van de daken. Huil het door de radio. Laat het zien op TV. En voor je het weet heb je een hele natie achter je staan! Een natie waarvan de meerderheid niet de potentie bezit om zelfstandig conclusies te trekken uit gebeurtenissen en dus de conclusies van anderen maar klakkeloos aanneemt.
Eén enkele duistere, maar charismatische figuur bleek voldoende in Duitsland. Tegenwoordig zijn in die 'andere cultuur' duizenden imams net hetzelfde aan het doen:
Hún ras als het superras voorstellen. Hún volk als het door Allah uitverkoren volk bestempelen. Hún geloof als het enige zaligmakende verkondigen. Alle andere rassen tot minder dan insecten degraderen. Alle andersdenkenden als racisten veroordelen, en de regeringen van gastlanden er zelfs toe aanzetten antiracistische wetten te maken tegen het eigen volk. Als dàt verdorie geen racisme is, dan weet ik het ook niet meer!
Zoiets zou, in de eenentwintigste eeuw en in een beschaafde wereld, een beetje als lachwekkend, utopisch en folkloristisch moeten overkomen. Maar neen hoor! Onze leiders lopen er klakkeloos in en zullen er op termijn nog voor zorgen dat de natte dromen van die duizenden imams werkelijkheid worden.
Na wereldoorlog 2 dachten we dat het kwaad overwonnen was! Hoe naïef waren we? We hadden er nog maar een voorsmaakje van gezien en trokken er geen lessen uit.
Welke lessen we dan hadden moeten trekken? Wel:
Hoed u voor de wolf in schaapskleren die de passie preekt. Of dat nu een Moslim of Katholiek is, het resultaat is hetzelfde: voldoende doctrine kan van élke mens die niet echt bewust leeft een regelrecht monster maken. En hoeveel mensen leven er wél bewust? Ik zou het niet weten, maar het zijn er bedroevend weinig vrees ik.
Een typisch Vlaams voorbeeld: een Vlaamse partij, het Vlaams Belang, was bezig het gehele Vlaamse volk voor zich te winnen. En blijkbaar héél erg overtuigd. En toch volstond een mannetje als Bart Dewever om dit hoogstaande Vlaamse gedachtegoed in twee te splitsen en uiteindelijk in de marginaliteit te doen verzinken. Tot groot jolijt van de Walen en de Allochtonen.
En wat heeft dat mannetje ons tot heden gebracht? Twijfel, besluiteloosheid, onmogelijkheid om binnen een fatsoenlijke tijd een regering te vormen, tot twee keer toe zelfs!
Wat zal dat mannetje ons in de toekomst brengen? Geen mens die het weet. In elk geval een pak minder dan wat het Vlaams belang ons had kunnen brengen. Maar dat laatste mogen we alweer op onze buik schrijven, en dit keer nog maar eens door toedoen van het eigen volk in het eigen stemhokje!
Verdient de tegenwoordige Vlaming dan wel zijn ooit zo mooie Vlaanderen? Je zou denken van niet. En zo moet het dan maar zijn! Je kunt maar krijgen wat je verdient!
Aan haar reactie op mijn vorig stukje te oordelen mist Lieve terecht de levensbeschouwelijke stukjes die ik vroeger schreef, en zéker nog zal schrijven. Maar niet nu. En daar zijn twee redenen voor:
In de eerste plaats heb ik nu wat anders aan mijn hoofd. Muziek. Iets wat veel meer voldoening schenkt en je zelfbeeld een enorme kick bezorgt telkens je weer een weerstand hebt overwonnen of een link hebt gevonden! En voor de tijd die me nog rest op dit aardse tranendal, is genieten eventjes mijn eerste prioriteit. Gewoon gelukkig zijn en nergens aan denken. Dat heerlijke jaar 2014 tenvolle consumeren na dat ellendige 2013! Dat onze leiders en ons nageslacht ons vaderland aan het verkloten zijn, komt op de tweede plaats: ze hebben het gewild, ze kozen ervoor, ze moeten er maar de gevolgen van dragen. Mijn probleem zal het (hopelijk) niet meer zijn. Het vaderland dat ik ooit gekend heb bestaat niet meer. Gelukkig bestaat nog mijn thuisstad, waar het lijkt of niets is veranderd, en waar ik 'asiel' heb gevonden wegens:
- Gevlucht uit de Moslimwereld waarin de rest van België aan het veranderen is. - Gevlucht van de verloedering die 'kansarme' en dus hoogbeschermde primaten ons hebben gebracht.
Gevlucht dus! Net zoals onze regeringen vluchten in hun ivoren torens en riante villas van waaruit ze de verloedering en de onveiligheid die ze zelf hebben geschapen niet moeten aanschouwen.
En eventjes nog wil ik dit (Wetstraat-) gevoel vasthouden: Doen alsof mijn neus bloedt. Ondervinden hoe leuk het is dat vrolijke België vanuit een ivoren toren te bekijken. Doen alsof je veilige werkplek de zwaar bewaakte wetstraat is. Doen alsof er geen probleem is; dan moet je immers ook niet naar oplossingen zoeken! Eventjes genieten van die veilige rust die politici dagelijks kunnen ondervinden. Hemels moet dat zijn. Geen wonder dat politici er alles aan doen om het nog eens vier jaar te mogen ervaren!
In de tweede plaats, ik blijf me er heel goed van bewust wat in ons arme vaderland aan het gebeuren is, maar word niet meer dagdagelijks geconfronteerd met die arrogante blikken van 'Jullie zijn minder dan luizen, en ooit zullen we jullie wel allemaal vertrappelen' zoals dat in Oostende en andere grootsteden het geval is. En dat was het juist wat me inspiratie gaf. Hier te Knokke daarentegen zie je slechts sporadisch een (nog heel brave) Moslim, die zich schijnbaar helemaal heeft weten te integreren en ons eerder een beetje onderdanig tegemoet komt, zoals dat hoort voor een welopgevoede gast tegenover zijn gastheren. Geen vuiltje aan de lucht dus. Dat het er in de rest van België anders aan toegaat weet ik maar al te goed, en zal ten gepaste tijde ook niet nalaten daar mijn ongezouten mening over te geven. Maar nogmaals: niet nu!
Nu geniet ik van mijn herwonnen thuisgevoel. Van het Vlaanderengevoel. Van het gevoel onder vrienden en gelijken te zijn. Dat gevoel wil ik voorlopig niet kwijt. En dat gevoel strookt niet met het kankeren over de ongelooflijke stommiteiten van onze leiders.
Of ik dan mijn kop maar in het zand steek? Misschien wel! Tijdelijk... zo lang mogelijk... terwijl het (hier) nog kan. Tot die kop weer wakker wordt en het wraakroepend onrecht en verraad weer over de daken gaat schreeuwen. Eergisteren nog kreeg ik een reactie van een Moslim op mijn stukje 'Besnijdenis/Verminking'. De man beweerde doodleuk dat besnijdenis geen Moslimgebruik is en zelfs verboden is door de Islam.
Oh ja! Natuurlijk! Ik was eventjes vergeten hoe zachtaardig, die vredelievende Islam toch is! Die brave godsdienst die géén geweld predikt, géén terrorisme toelaat, waar vrouwen niet gestenigd mogen worden, waar humanitaire rechten nooit vertrapt zullen worden door de wreedaardige Sharia. Die religie met het humanisme hoog in het vaandel! Die religie die niets dan brave schaapjes voortbrengt. Ze zijn toch zo lief meneer! Als je ze een kaakslag geeft bieden ze je de andere wang aan!
Ja. Extreem goedgelovig moét je wel zijn om dat allemaal te geloven terwijl je ziet wat er in de wereld aan het gebeuren is! Maar goed... zalig zijn de armen van geest, en laat ze nog maar lang in vrede vechten. Onder elkaar liefst.
En dat brengt me dan maar terug naar de actualiteit: Israël - Palestina.
Mijn mening? Ik heb er geen! Wie zijn de goeien? Wie de slechten? Weet ik veel?
Enerzijds zijn daar de Joden, die er na de oorlog werden gedropt omdat niemand er raad mee wist. De Palestijnen moesten maar opkrassen. Ik heb niets tegen Joden, maar een land claimen omdat duizenden jaren geleden je voorouders daar woonden? Toch wel een flauw excuus, niet? Moet ik dan ook maar de riante villa gaan claimen die op de grond staat waar eens het hutje van mijn voorouders stond?
Maar anderzijds hebben ze van een goor en onvruchtbaar stukje woestijn een welvarende natie weten te maken, en dat moeten we hen toch wel nageven. Nu willen de Palestijnen die (ondertussen welvarende) natie liefst terug! Tja... kun je het hen echt kwalijk nemen? Het was immers ooit hun vaderland, en niemand heeft hun mening gevraagd bij de inname ervan!
Wie van beiden gelijk geven? Was koning Salomon nog maar hier!
Maar één zaak weet ik wél: gezonde, logische dialoog tussen een Westerling en een Moslim is helaas niet mogelijk. Daarvoor liggen de culturen en de evolutiestadia te ver uiteen. Zéker al niet als die 'vredelievende' religie er wordt bijgesleurd, en dat gebeurt zowat altijd. Dat gaat niet tussen buurlanden zoals Israël en Palestina. En dat gaat nog minder hier, waar die 'andere cultuur' zich al heeft ingenesteld in onze gelederen en bescherming geniet van hogerhand.
Ooit komt het wel tot een regelrechte oorlog tussen de Joden en de Palestijnen, en dat zal dan de oorlog zijn waarbij beide partijen gelijk hebben, maar elkaar nooit zullen verstaan. Een onoverwinnelijke cultuurbarrière maakt dat onmogelijk. Onmogelijk daar in Israel, maar al even onmogelijk hier, al lijken de politici dat nog altijd niet te beseffen.
Eén voordeel heeft Israël op ons: het zal een geregelde oorlog worden met een herkenbare vijand en een duidelijk afgebakend front. Hier zal het eerder een onverkwikkelijke burgeroorlog worden. Want de vijand... die IS hier al tot burger verheven!
Mijn schrijfmuzen hebben me nu echt wel helemaal in de steek gelaten hoor! En dat komt natuurlijk omdat ik heel intens bezig ben alle geheimen van mijn keyboard te ontsluieren, en dat zijn er heel wat. Zo ben ik nu eenmaal: niet kunnen rusten alvorens ik er alles van weet en het laatste sluiertje is opgelicht.
En dus lever ik hier nog maar eens een troostprijsje af. Een zomerhitje 2014 van Lindsay: Bella Romantica. Heel erg hoempapa aandoend, maar het is tenminste speelbaar, en dat kun je van veel moderne rommel niet zeggen.
De partituur heb ik ook al niet en heb me moeten behelpen met een haastig neergepende tekst en zelf gezochte bijpassende akkoorden.
Ja... dat is nu eenmaal de tol die betaald wordt aan de moderne tijden: als vroeger een liedje uitkwam, vond je binnen de week de partituur in de muziekwinkel. Voor de plaat moest je meestal meer geduld hebben. Nu is het net andersom: de CD vind je bij wijze van spreken een uur nadat hij werd opgenomen. Naar de partituur kun je fluiten. Met een beetje geluk vind je die binnen enkele jaren wel terug in een of ander muziekalbum, maar dan is het ook alweer een ouwetje geworden.
Hoe dat zo gekomen is? Niet moeilijk: welke idioot zal zich tegenwoordig nog de moeite getroosten muziek te leren en nummertjes te spelen, als hij het allemaal ingeblikt op een CD'tje kan vinden? Modern times, weetjewel? Knoppie indrukken en genieten maar. Zinloos... hersenloos... moeiteloos... mooi... maar toch o zo weinig bevredigend voor iemand die nét een beetje creatiever is dan de gemiddelde medemens!
En dat ik nou nét zo iemand moet zijn! Foei!
Ja, vroeger was er in zowat elk gezin een muziekinstrument en iemand die daar op speelde. Er wàs immers weinig anders om er een beetje de sfeer in te houden. Tegenwoordig vind je muzikanten in spe vooral onder de prille jeugd. Maar die doet het dan wél niet als hobby, maar in de (meestal ijdele) hoop bekendheid te verwerven, op TV te kunnen komen en dik geld te verdienen.
Als ze zowat goed twintig geworden zijn weten ze wel beter en die zogenaamde hobby vliegt in de hoek. De rest van hun muzikale geschiedenis speelt zich dan passief af via de moderne media. Bewijs dat hun 'muzikale aanleg' in werkelijkheid een drang naar bekendheid was.
O ja, naar goede gewoonte volgt hier de tekst van Bella Romantica:
Rode wijn Een tafel voor ons twee Een leuk terras Zicht op de blauwe zee
Een warme wind Die door de bomen zingt Wij twee alleen En geen mens om ons heen
Refrein: Als de zon zacht ondergaat Bella romantica En de nacht naar liefde smaakt Bella romantica In jouw ogen Zie ik liefde en trouw Ja dan weet ik Dat jij echt van me houd
Dat je met een Yamaha Tyros niet persé gebonden bent aan populaire liedjes, bewijst het hierbijgevoegde stukje: de Serenata van Toscelli. Gespeeld door mij natuurlijk. Gekozen voice: 'solo strijkkwartet' uit het assortiment 'ensembles'. Een viooltje van een cent...
Toevallig zijn die ensembles ingebouwd in de originele voices van de Tyros, maar ik stelde ondertussen al vast dat het internet bulkt van zowel voices als begeleidingen, die zomaar gratis zijn te downloaden. Gemaakt door Yamaha-muzikanten die hun werk zomaar belangeloos ter beschikking stellen van wie er interesse in heeft.
En zo heb ik de 500 ingebouwde begeleidingen al kunnen uitbreiden tot een paar duizend, en ook een honderdtal voices kunnen toevoegen aan de zowat duizend die er insteken. Voices die, ik moet het toegeven, soms stukken beter zijn dan de origineel ingebouwde.
Komaan Yamaha, zo'n stijlvol instrument verdient toch beter dan de spaarzaam ingebouwde voices en styles? Alhoewel ik de originele orgels superieur vind aan alles wat ik voorheen van keyboards hoorde. Vooral omdat je via schuifregisters zelf de gewenste klank kunt instellen. Dat was trouwens de voornaamste reden waarom ik me het instrument aanschafte. En daar nog altijd geen spijt van heb.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
