Aan haar reactie op mijn vorig stukje te oordelen mist Lieve terecht de levensbeschouwelijke stukjes die ik vroeger schreef, en zéker nog zal schrijven. Maar niet nu. En daar zijn twee redenen voor:
In de eerste plaats heb ik nu wat anders aan mijn hoofd. Muziek. Iets wat veel meer voldoening schenkt en je zelfbeeld een enorme kick bezorgt telkens je weer een weerstand hebt overwonnen of een link hebt gevonden! En voor de tijd die me nog rest op dit aardse tranendal, is genieten eventjes mijn eerste prioriteit. Gewoon gelukkig zijn en nergens aan denken. Dat heerlijke jaar 2014 tenvolle consumeren na dat ellendige 2013! Dat onze leiders en ons nageslacht ons vaderland aan het verkloten zijn, komt op de tweede plaats: ze hebben het gewild, ze kozen ervoor, ze moeten er maar de gevolgen van dragen. Mijn probleem zal het (hopelijk) niet meer zijn. Het vaderland dat ik ooit gekend heb bestaat niet meer. Gelukkig bestaat nog mijn thuisstad, waar het lijkt of niets is veranderd, en waar ik 'asiel' heb gevonden wegens:
- Gevlucht uit de Moslimwereld waarin de rest van België aan het veranderen is. - Gevlucht van de verloedering die 'kansarme' en dus hoogbeschermde primaten ons hebben gebracht.
Gevlucht dus! Net zoals onze regeringen vluchten in hun ivoren torens en riante villas van waaruit ze de verloedering en de onveiligheid die ze zelf hebben geschapen niet moeten aanschouwen.
En eventjes nog wil ik dit (Wetstraat-) gevoel vasthouden: Doen alsof mijn neus bloedt. Ondervinden hoe leuk het is dat vrolijke België vanuit een ivoren toren te bekijken. Doen alsof je veilige werkplek de zwaar bewaakte wetstraat is. Doen alsof er geen probleem is; dan moet je immers ook niet naar oplossingen zoeken! Eventjes genieten van die veilige rust die politici dagelijks kunnen ondervinden. Hemels moet dat zijn. Geen wonder dat politici er alles aan doen om het nog eens vier jaar te mogen ervaren!
In de tweede plaats, ik blijf me er heel goed van bewust wat in ons arme vaderland aan het gebeuren is, maar word niet meer dagdagelijks geconfronteerd met die arrogante blikken van 'Jullie zijn minder dan luizen, en ooit zullen we jullie wel allemaal vertrappelen' zoals dat in Oostende en andere grootsteden het geval is. En dat was het juist wat me inspiratie gaf. Hier te Knokke daarentegen zie je slechts sporadisch een (nog heel brave) Moslim, die zich schijnbaar helemaal heeft weten te integreren en ons eerder een beetje onderdanig tegemoet komt, zoals dat hoort voor een welopgevoede gast tegenover zijn gastheren. Geen vuiltje aan de lucht dus. Dat het er in de rest van België anders aan toegaat weet ik maar al te goed, en zal ten gepaste tijde ook niet nalaten daar mijn ongezouten mening over te geven. Maar nogmaals: niet nu!
Nu geniet ik van mijn herwonnen thuisgevoel. Van het Vlaanderengevoel. Van het gevoel onder vrienden en gelijken te zijn. Dat gevoel wil ik voorlopig niet kwijt. En dat gevoel strookt niet met het kankeren over de ongelooflijke stommiteiten van onze leiders.
Of ik dan mijn kop maar in het zand steek? Misschien wel! Tijdelijk... zo lang mogelijk... terwijl het (hier) nog kan. Tot die kop weer wakker wordt en het wraakroepend onrecht en verraad weer over de daken gaat schreeuwen. Eergisteren nog kreeg ik een reactie van een Moslim op mijn stukje 'Besnijdenis/Verminking'. De man beweerde doodleuk dat besnijdenis geen Moslimgebruik is en zelfs verboden is door de Islam.
Oh ja! Natuurlijk! Ik was eventjes vergeten hoe zachtaardig, die vredelievende Islam toch is! Die brave godsdienst die géén geweld predikt, géén terrorisme toelaat, waar vrouwen niet gestenigd mogen worden, waar humanitaire rechten nooit vertrapt zullen worden door de wreedaardige Sharia. Die religie met het humanisme hoog in het vaandel! Die religie die niets dan brave schaapjes voortbrengt. Ze zijn toch zo lief meneer! Als je ze een kaakslag geeft bieden ze je de andere wang aan!
Ja. Extreem goedgelovig moét je wel zijn om dat allemaal te geloven terwijl je ziet wat er in de wereld aan het gebeuren is! Maar goed... zalig zijn de armen van geest, en laat ze nog maar lang in vrede vechten. Onder elkaar liefst.
En dat brengt me dan maar terug naar de actualiteit: Israël - Palestina.
Mijn mening? Ik heb er geen! Wie zijn de goeien? Wie de slechten? Weet ik veel?
Enerzijds zijn daar de Joden, die er na de oorlog werden gedropt omdat niemand er raad mee wist. De Palestijnen moesten maar opkrassen. Ik heb niets tegen Joden, maar een land claimen omdat duizenden jaren geleden je voorouders daar woonden? Toch wel een flauw excuus, niet? Moet ik dan ook maar de riante villa gaan claimen die op de grond staat waar eens het hutje van mijn voorouders stond?
Maar anderzijds hebben ze van een goor en onvruchtbaar stukje woestijn een welvarende natie weten te maken, en dat moeten we hen toch wel nageven. Nu willen de Palestijnen die (ondertussen welvarende) natie liefst terug! Tja... kun je het hen echt kwalijk nemen? Het was immers ooit hun vaderland, en niemand heeft hun mening gevraagd bij de inname ervan!
Wie van beiden gelijk geven? Was koning Salomon nog maar hier!
Maar één zaak weet ik wél: gezonde, logische dialoog tussen een Westerling en een Moslim is helaas niet mogelijk. Daarvoor liggen de culturen en de evolutiestadia te ver uiteen. Zéker al niet als die 'vredelievende' religie er wordt bijgesleurd, en dat gebeurt zowat altijd. Dat gaat niet tussen buurlanden zoals Israël en Palestina. En dat gaat nog minder hier, waar die 'andere cultuur' zich al heeft ingenesteld in onze gelederen en bescherming geniet van hogerhand.
Ooit komt het wel tot een regelrechte oorlog tussen de Joden en de Palestijnen, en dat zal dan de oorlog zijn waarbij beide partijen gelijk hebben, maar elkaar nooit zullen verstaan. Een onoverwinnelijke cultuurbarrière maakt dat onmogelijk. Onmogelijk daar in Israel, maar al even onmogelijk hier, al lijken de politici dat nog altijd niet te beseffen.
Eén voordeel heeft Israël op ons: het zal een geregelde oorlog worden met een herkenbare vijand en een duidelijk afgebakend front. Hier zal het eerder een onverkwikkelijke burgeroorlog worden. Want de vijand... die IS hier al tot burger verheven!
Mijn schrijfmuzen hebben me nu echt wel helemaal in de steek gelaten hoor! En dat komt natuurlijk omdat ik heel intens bezig ben alle geheimen van mijn keyboard te ontsluieren, en dat zijn er heel wat. Zo ben ik nu eenmaal: niet kunnen rusten alvorens ik er alles van weet en het laatste sluiertje is opgelicht.
En dus lever ik hier nog maar eens een troostprijsje af. Een zomerhitje 2014 van Lindsay: Bella Romantica. Heel erg hoempapa aandoend, maar het is tenminste speelbaar, en dat kun je van veel moderne rommel niet zeggen.
De partituur heb ik ook al niet en heb me moeten behelpen met een haastig neergepende tekst en zelf gezochte bijpassende akkoorden.
Ja... dat is nu eenmaal de tol die betaald wordt aan de moderne tijden: als vroeger een liedje uitkwam, vond je binnen de week de partituur in de muziekwinkel. Voor de plaat moest je meestal meer geduld hebben. Nu is het net andersom: de CD vind je bij wijze van spreken een uur nadat hij werd opgenomen. Naar de partituur kun je fluiten. Met een beetje geluk vind je die binnen enkele jaren wel terug in een of ander muziekalbum, maar dan is het ook alweer een ouwetje geworden.
Hoe dat zo gekomen is? Niet moeilijk: welke idioot zal zich tegenwoordig nog de moeite getroosten muziek te leren en nummertjes te spelen, als hij het allemaal ingeblikt op een CD'tje kan vinden? Modern times, weetjewel? Knoppie indrukken en genieten maar. Zinloos... hersenloos... moeiteloos... mooi... maar toch o zo weinig bevredigend voor iemand die nét een beetje creatiever is dan de gemiddelde medemens!
En dat ik nou nét zo iemand moet zijn! Foei!
Ja, vroeger was er in zowat elk gezin een muziekinstrument en iemand die daar op speelde. Er wàs immers weinig anders om er een beetje de sfeer in te houden. Tegenwoordig vind je muzikanten in spe vooral onder de prille jeugd. Maar die doet het dan wél niet als hobby, maar in de (meestal ijdele) hoop bekendheid te verwerven, op TV te kunnen komen en dik geld te verdienen.
Als ze zowat goed twintig geworden zijn weten ze wel beter en die zogenaamde hobby vliegt in de hoek. De rest van hun muzikale geschiedenis speelt zich dan passief af via de moderne media. Bewijs dat hun 'muzikale aanleg' in werkelijkheid een drang naar bekendheid was.
O ja, naar goede gewoonte volgt hier de tekst van Bella Romantica:
Rode wijn Een tafel voor ons twee Een leuk terras Zicht op de blauwe zee
Een warme wind Die door de bomen zingt Wij twee alleen En geen mens om ons heen
Refrein: Als de zon zacht ondergaat Bella romantica En de nacht naar liefde smaakt Bella romantica In jouw ogen Zie ik liefde en trouw Ja dan weet ik Dat jij echt van me houd
Dat je met een Yamaha Tyros niet persé gebonden bent aan populaire liedjes, bewijst het hierbijgevoegde stukje: de Serenata van Toscelli. Gespeeld door mij natuurlijk. Gekozen voice: 'solo strijkkwartet' uit het assortiment 'ensembles'. Een viooltje van een cent...
Toevallig zijn die ensembles ingebouwd in de originele voices van de Tyros, maar ik stelde ondertussen al vast dat het internet bulkt van zowel voices als begeleidingen, die zomaar gratis zijn te downloaden. Gemaakt door Yamaha-muzikanten die hun werk zomaar belangeloos ter beschikking stellen van wie er interesse in heeft.
En zo heb ik de 500 ingebouwde begeleidingen al kunnen uitbreiden tot een paar duizend, en ook een honderdtal voices kunnen toevoegen aan de zowat duizend die er insteken. Voices die, ik moet het toegeven, soms stukken beter zijn dan de origineel ingebouwde.
Komaan Yamaha, zo'n stijlvol instrument verdient toch beter dan de spaarzaam ingebouwde voices en styles? Alhoewel ik de originele orgels superieur vind aan alles wat ik voorheen van keyboards hoorde. Vooral omdat je via schuifregisters zelf de gewenste klank kunt instellen. Dat was trouwens de voornaamste reden waarom ik me het instrument aanschafte. En daar nog altijd geen spijt van heb.
Na de fikse donder- en regenbui van deze nacht lijkt de zon wel helemaal van de kaart. Verschuilt zich, nog altijd verschrikt van zoveel aards geweld, beschaamd achter een gesloten wolkendek. Menos Mal (best zo) zouden ze in Spanje zeggen. Ik hou wel van de zon, aanbid de zon, de zon geeft me energie, maar trop is teveel. En dat beetje soelaas komt er net op tijd.
Soelaas! Foei! Wat een lelijk, verbasterd woord is me dat. Een vloek bijna! Waarschijnlijk uitgevonden door een Nederlander, want die gooien er zo graag een frans woord tussendoor, al kunnen ze het meestal niet op een natuurlijke manier uitspreken. Van 'Soulache' hebben ze dan maar soelaas gemaakt. Net zoals ze sjuderans maken van jus d' orange. Voor een Belg klinkt dat een beetje belachelijk, maar zij vinden dat prima. En, nou ja, we zijn buren en van buren moet je een en ander maar kunnen verdragen.
Aan het geroezemoes en getater op straat te horen heeft het dichte wolkendek weinig invloed op de aanvoer van toeristen. Die maken natuurlijk gebruik van die zalige koelte om te komen shoppen. Of ze blijven maar wat doelloos rondrijden. Vooral dézen dan die met een exclusieve wagen of motor rijden, en daarvan zie je er hier heel wat. Als het maar vreemd aandoet en opvalt! Een oude Ford Mustang met donderend geraas... een opvallende Harley Davidson die, zoals het een Harley hoort, dik tegen zijn goesting draait en niet lijkt te weten of hij zal stilvallen of doordraaien. Daar hangt dan zo'n zak aan die denkt dat hoe meer lawaai zijn ding maakt, hoe interessanter hij overkomt bij het publiek. Wat natuurlijk net andersom is.
En dan zijn er, natuurlijk, ook de vele golfkarretjes die hier geruisloos rondtoeren op hun elektrische motoren. Blijkbaar is er dan toch een overeenkomst bereikt met verkeerswezen en mogen ze op de openbare weg rijden onder bepaalde voorwaarden, maar dan alleen in de bebouwde kom. Lijkt me wel handig, zo'n ding, al kan ik me voorstellen dat daar kanjers van batterijen moeten insteken, en als die het begeven kosten nieuwe waarschijnlijk al meer dan de kar zelf.
Maar oké... het is alweer 'exclusief' en de eigenaars zijn al lang tevreden dat ze exclusief kunnen doen. Knokke is trouwens nogal dikwijls de trendzetter als het op exclusiviteit aankomt. Nu. Milieuvriendelijk is het zonder twijfel. Onlangs zag ik er warempel eentje waarvan het dak uit zonnepanelen bestond. Zouden die ook subsidies hebben gekregen?
En nu rest me enkel nog de vraag wat de volgende hype zal zijn. Grasmaaiers misschien? Want die golfkarren zullen niet eeuwig exclusief blijven, en een speeltje waarvan de exclusiviteit verdwenen is, is ook niet langer interessant voor de 'exclusieve' eigenaar.
6 uur. Wakker worden en opstaan Willy! Een wekker heb ik niet nodig. Mijn biologische klok regelt dit wel. Het wordt, volgens de weerman, een drukkende zomerdag, maar voor mij ook zomaar een 'drukke' dag, want ik had me voorgenomen gehaktballetjes te maken. Voor vanmiddag, en de rest voor de vriezer. Notabene nog wel op zo'n bloedhete dag. Maar ik kan niet meer achteruit, want ik haalde het gehakt gisteren avond uit de vriezer. Ook zou ik vandaag eigenlijk sigaretten moeten rollen, want mijn voorraad slinkt bedenkelijk. Tot overmaat van ramp is het vrijdag vandaag, en op vrijdag en dinsdag stof ik de meubels af en stofzuig daarna. Pfff. Niet echt leuk aldus te moeten wakker worden.
Voorzichtig stap ik uit bed en loop op de tenen de slaapkamer uit om Chico niet te wekken. Want die slaapt de slaap der rechtvaardigen in zijn bench naast mijn bed.
Maar na een sterke kop koffie, een verfrissende was- en scheerbeurt en een spuitje 'Kouros' eau de toilette, voel ik me weer 50 jaar jonger en zie de komende werkzaamheden positief tegemoet. Krijg er zelfs zin in.
7 uur. Eerste sigaret en tweede kop koffie, op het balkon nu. In een licht T-shirtje want het is al lekker warm, zelfs in de schaduw waarin mijn balkon nog verkeert. Ondertussen bekijk ik het gaan en komen op de rotonde. Op dit uur veel meer komen dan gaan. Voornamelijk vracht- en bestelwagens die de stad komen bevoorraden of bepaalde diensten komen verlenen. Bijna elke dag dezelfde. Ik ken de opschriften bijna vanbuiten.
En dan afstoffen. Een klein kwartiertje werk. Met stofzuigen wacht ik tot Chico 'uit bed' is. Wat doen ondertussen? Brood hoef ik niet te halen, want ik heb er nog. In de diepvries. Verpakt in porties van twee sneetjes. En dus wordt het muziekmoment. Keyboard opgestart, volume heel laag (Chico... weetjewel?) en me een beetje uitleven in de muziek. Want deze voormiddag zal ik er geen tijd meer voor hebben, en na de middag geen goesting vanwege de warmte.
8 uur. De dag van Chico begint nu. Ik haal hem uit zijn bench en doe een sanitaire morgenwandeling rond de kerk. Dan krijgt hij zijn ontbijt: korreltjes van 'Royal Canin mini adult', gemengd met een kwart sneetje ontvette ham, in stukjes gesneden. Ja... verwend is de sloeber wel! Maar dat verdient hij ook wel. Na zijn maaltijd wacht hem nog een grondige borstel- en kambeurt en kan hij definitief aan zijn dag beginnen.
8.30 uur. Tijd voor mijn eigen ontbijt, gewoonlijk bestaande uit een boterham met choco en een derde kop koffie. Vervolgens mijn tweede sigaret op het balkon. Dan nog de stofzuigbeurt en ik kan naar de Aldi. Want ik heb bier nodig, en vooral eieren, want ik heb er geen enkele meer om in mijn gehaktballetjes te mengen. En dat bier... tja, weerman zei op TV dat ouderen veel moeten drinken in die warmte, en dat valt niet in dovemansoren.
9.15 uur. Terug van Aldi, maar met nog méér werk aan mijn been op deze drukkende zomerdag. Ik zag namelijk dat ze selder hadden! En die vind je normaal niet bij Aldi. Enkel maar prei. En dus wist ik het te maken een pak selder en een pak prei mee te brengen. Wat betekent: versnijden, wassen, en invriezen! Kan ik daarna eindelijk aan mijn bouletjes beginnen alstublieft? Dankuwel.
10 uur. Voilà. Alles achter de rug. Flat netjes, vleesballetjes rauw in de koelkast om wat op te stijven, aardappeltjes klaar om gebakken te worden en boontjes gekookt. Oef! Tijd voor mijn eerste biertje en mijn derde sigaret. Op het balkon natuurlijk. Weer een heel ander zicht op de rotonde: bijna stilstaand verkeer, maar nu voornamelijk personenauto's. De rush naar het strand is begonnen. Weinig verschil met 60 jaar geleden! Ik hoor het mijn vader nog zeggen:
- Ik verwacht altijd dat 'het gat' (waarmee hij dan de inkom van Knokke bedoelde) ooit zal dichtslibben en er geen kat meer bij kan. Maar dat gebeurde, ongelooflijk genoeg, nooit. Toen niet, en ook nu niet. Waar al die auto's inkruipen was me toén een raadsel, en dat is het me nog altijd. Al deed ik ooit, op eigen initiatief, destijds bij de verkeersdienst van de politie, een telling, en kwam tot de conclusie dat we zowat 20.000 wagens konden parkeren. Private garages niet inbegrepen. Heel wat, maar toch... als je ziet wat er op zonnige dagen binnenstroomt zou je toch wel even je hart vasthouden!
En toch lijken tegenwoordig de meeste badgasten tegenwoordig met het openbaar vervoer te komen. Slim bekeken en geen parkeerproblemen. Zie mijn stukje 'defilé', over 'witte billekens', waarvan ik hieronder trouwens een foto toevoeg:
11.00 uur. Vierde sigaret en tweede biertje op het balkon. De instroom van zonnekloppers gaat maar door. Na de sigaret ga ik even buiten met Chico. Niet lang, want het is drukkend warm, en de zon slaat je met haar hete stralen om de oren. Arme bleke billekens! Vanavond zullen er heel wat gekookte kreeftjes tussenzitten!
11.45 uur. Zal maar de bollekens beginnen bakken. Net als ik het vuur aanzet gaat de bel. Dochter Abigaeil natuurlijk. Vuur terug af en een babbeltje op het balkon. Het middagmaal kan wachten. Ze heeft de late shift en moet om 12.30 uur beginnen in de kledijzaak 'Esprit' tegenaan de Zeedijk, en de airco blijkt er stuk! Arme Abi!
13 uur. Voilà. Lekker gegeten, en nog een sigaretje op het balkon als toemaatje. Het verkeer is stilgevallen. Zowel dat van auto's als dat van voetgangers. Wie nog niet ligt te bakken op het strand zit te eten in een van de vele restaurants. Straks, zo tegen 14 uur, zal het verkeer, en de instroom van toeristen, zich hervatten. De namiddagtoeristen. Maar waar dié nog een plaatsje zullen vinden voor de auto, of zelfs op het strand, is me een raadsel. Hopelijk hebben ze een schoenlepel meegebracht om zich tussen twee andere zonaanbidders in te wurmen.
Het is ook kermisweekend in Knokke. En ik krijg zin in lekkere oliebollen. Zo rond een uur of zes zal ik die maar even halen op de foor. Het is toch maar 100 meter lopen vanaf mijn deur. Zou het er op de kermis nog altijd aan toegaan zoals destijds? Toen ik jong was, was Knokke Kermis dé dag om een kermislief aan de haak te slaan. Ontelbaar waren de meisjes die door jongens werden natgespoten met het licht geparfumeerde water dat je toen in tubetjes kon kopen op de kermis. Tja... dat was onze manier om te zeggen 'ik zie je wel zitten'!
Maar tegenwoordig zullen wel andere mogelijkheden worden gebruikt. Internet bijvoorbeeld. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, maar het stemt me toch wat melancholisch. Want ondanks alle beperkingen vandien ben ik toch de overtuiging toegedaan dat onze generatie de mooiste tijden ooit heeft beleefd. Tijden die, helaas, nooit meer zullen terugkeren. Laat de jeugd dus maar genieten van het weinige dat nog overblijft naast alle technische snufjes. Want ook dàt zal verdwijnen. En zullen de volgende generaties, helemaal gemulticultiveerd, zich moeten onderwerpen aan de strenge Islamitische wetten. En zullen de meisjes, wie weet, niet langer speels bespoten, maar grimmig besneden worden.
16 uur. Bloedheet! Daar jaag je geen hond door. Zelfs de vogels lopen tevoet vanwege de hitte. Maar toch kijkt Chico me verwijtend aan alsof hij zeggen wil: "Allez baasje, laat me nog eens uit!" En dat doe ik dan maar. Vijf minuutjes; niet langer. Net voldoende voor de grote en kleine boodschappen van Chico, en dan weer snel naar de koelte van het appartement. Koelte? De thermometer wijst er 27° ondanks het feit dat alle vensters open staan en een aanhoudende tocht veroorzaken. Maar die 27° lijkt desalniettemin heerlijk fris, als je van buiten komt. Chico heeft zich ondertussen te slapen gelegd op het koelste plaatsje van de flat: op de koele marmeren tegels van de gang, waar de tocht trouwens ook het hevigst is.
Nadeel van die tocht is wél dat ik er sedert enkele dagen een walgelijke geur van frietvet mee binnenhaal! Een onverlaat vond verleden week kans om een nieuwe friture te openen bijna pal tegenover mijn flatgebouw. 'Must eat' heet het ding. Had beter 'Must stink' genoemd, want de geur terroriseert de hele buurt. En ik die op zondag alles openzet als ik mijn eigen frietjes bak, om geen geurtjes binnen te houden. Nu krijg ik wél de geur van een ander binnen!
18 uur. Eerst Chico nog even uitlaten en dan naar de kermis om oliebollen. 7 stuks. Voor 4 euro. Moet volstaan als 'avondmaal'. Smaken nog lekker ook.
En dan... Niets meer. Nieuws en weerbericht, een herhaling van De Kotmadam, daarna eentje van De Kampioenen, avondwandelingetje met Chico, en dit blog publiceren. Ja... een bloedhete, maar toch lekker aangename dag.
Toen ik een paar maand geleden 'Greensleeves' opnam op mijn nieuwe instrument, speelde ik nog wat blindemannetje op het ding, en had niet echtn door dat de akkoorden helemaal anders lagen dan bij Roland. Ondertussen kreeg ik een en ander onder de knie, voel me al goed thuis op die Yamaha, en haast me dan ook dit keer een fatsoenlijke versie van Greensleeves bij te voegen. Met de juiste akkoorden dit keer.
Begin juli. Prachtig weer! De zon draait overuren en zorgt voor bijna tropische temperaturen. En vanaf mijn VIP plaats op het balkon heb ik een schitterend zicht op het 'defilé der witte billekens'.
Sommige dingen veranderen toch nooit! Elke trein die Knokke binnenloopt spuwt nu weer honderden toeristen uit. Toeristen die allemaal één enkele weg nemen: Lippenslaan - Zeedijk - Strand. En één zaak hebben al die zon- en strandaanbidders gemeen in die eerste dagen van de vakantie: witte billekens!
Ook de kusttram laat zich niet onbetuigd en loost om de tien minuten zijn witte billekens. Dat zijn dan mensen die 'ergens aan de kust', logeren, waar het goedkoper is, maar toch het strand van Knokke verkiezen om te zonnen... en ondertussen vooral ook gaan shoppen in de schandalig dure kledingwinkels. Maar het is zomer, de zon schijnt, en wie kijkt nu op een euro? Het verschieten van de prijs stellen ze dan maar uit tot de dagen weer drastisch gaan korten en de grauwe alledaagse werkelijkheid zich weer manifesteert. En ze onbegrijpend naar hun bankrekening in het rood zitten te staren.
Maar of ze nu van trein of tram komen, ze moeten allemaal mijn locatie passeren; peloton per peloton naargelang trams en treinen binnenlopen. En reken maar dat het uitzicht de moeite loont.
- Druk kwebbelende tienermeisjes in shortjes die ze in de handel onmogelijk nog korter kunnen vinden als ze bepaalde lichaamsdelen liefst aan het zicht willen onttrekken.
- Stoer doende tienerjongens die, al dan niet met succes, door overdreven machogedrag de aandacht van die meisjes probeerden te trekken. Blijkbaar geen blijf wetend met hun op hol geslagen testosteron.
- Huisvrouwtjes met vakantie, 'opgetietematooid' in hun beste outfit; ( 'Opgetietematooid' is een typisch Oostendse uitdrukking voor zwaar opgesmukte dames).
- Oudere vrouwtjes met het allure van ietwat uitgezakte taarten, die meestal op sleeptouw worden genomen door het jonge volkje om het gelag te betalen... maar ondertussen toch ook willen meeprofiteren van zon en zee.
- Oude ventjes, verkleed als eerstecommunicantjes. Met kort broekje waaronder twee spierwitte, stokkerige beentjes steken, en de voetjes meestal in de obligate witte sokjes verpakt. Die lopen er dan een beetje verweesd en ongemakkelijk bij. Innerlijk vittend op vrouwlief, die de outfit uitkoos en vond dat haar ventje er ook nog maar eens jong moest gaan uitzien 'om naar zee te gaan'.
Of al die mensen aldus gekleed zouden durven lopen in eigen dorp of stad? Ik twijfel er sterk aan. Maar aan zee moet alles kunnen.
Ja... some things never change! Ik zag het als kind, ik zag het als student, ik zag het als politieman. En nu zie ik het weer als gepensioneerd oudje! Had ik nooit gedacht. De opkomst van zonnebanken in gedachten, dacht ik dat het nu wel gedaan zou zijn met die witte billekens, maar die gedachte blijkt een utopie! Het is nog altijd zoals vroeger: 1 juli en een in hoofdzaak 'wit' strand. Een strand dat gaandeweg bruiner wordt naarmate de vakantie vordert. Destijds vond ik dat eigenlijk wel charmant. En ik vind het nog altijd charmant. Alle zonnecentra ten spijt. Blijkbaar prefereert de gemiddelde burger toch nog altijd de 'échte' zon boven een nagemaakte.
En na een vermoeiende zonnedag volgt dan de avonddefilé. Sommige billekens zijn helaas nog wit gebleven (teveel gewinkeld en te weinig liggen bakken?), andere vertonen de kleuren van gekookte kreeft (zonnecrème vergeten?), en hier en daar zit er al een koppel billekens tussen die er voorwaar al een beetje gebronsd beginnen uit te zien.
Een ander fenomeen dat vroeger vooral bij de verkeerspolitie gekend was, is de 'valiezenkoers'. Elk jaar op 31 juli en 31 augustus vond die plaats. Toen ik klein was en in het benzinestation woonde, betekende dit: kuiten insmeren, want ze zullen benzine nodig hebben om thuis te geraken! Later, bij de politie, betekende het nogal dikwijls overuren draaien om het verkeer in goede banen te leiden.
Want ja, destijds bestond het toerisme, naast het dagtoerisme, hoofdzakelijk uit een verblijf op hotel aan de kust voor een hele maand. Ja... kostelijk was dat wél, maar toeristen behoorden destijds ook hoofdzakelijk tot de rijkere burgerij. Op de Zeedijk vond je dan ook het ene hotel na het andere. En als de maand voorbij was, begon de 'valiezenkoers': hele files auto's, volgestouwd met valiezen en ander gerief, gingen allemaal tegelijk de wedstrijd aan om zo snel mogelijk thuis te geraken.
Het ging allemaal als per chronometer. We wisten precies wanneer die valiezenkoers op 31 juli zou beginnen en wanneer de laatste auto de badstad zou uitrijden. En de volgende dag kwamen dan weer de nieuwen, dit keer voor de maand augustus.
Gedurende die twee maanden kon je op de koppen lopen op de Zeedijk. En daarna kwam, tot grote opluchting van iedereen die iets met toerisme had te maken, die heerlijke maand september! Als bij toverslag was die helse drukte verdwenen om plaats te maken voor meer gematigde gepensioneerden. Want die hadden gewacht tot de scholen weer openden om aan zee te komen logeren. Slim van hen, want nu konden ze in alle rust van de zee en van elkaar te genieten.
En alles wel beschouwd voel ik me, als rasechte kustbewoner, best wel geprivilegieerd. Want naast de wisselende kleuren in de natuur, hebben we hier ook nog eens de wisselende mensenmassa naar gelang het seizoen.
Mijn ervaring, na 73 jaar de wereld en de mensheid te hebben geobserveerd, is dat veel vrouwen, om niet te zeggen de meerderheid, er tegenwoordig erg gefrustreerd bijlopen! En een gefrustreerde vrouw kan een man onmogelijk gelukkig maken. Dat betekent dat beide geslachten ondertussen ongelukkig geworden zijn in onze tegenwoordige samenleving, en een harmonisch gezinsleven dikwijls ver te zoeken is..
Kan ook moeilijk anders! De druk van de omgeving, de media en de maatschappij drijven hen een kant op die totaal tegenstrijdig is met de natuur. En dat moét zich wel wreken.
De natuurlijke taak van de man is te werken en voor vrouw en kinderen te zorgen. Maken dat er eten op de plank komt.
De natuurlijke taak van de vrouw is de kinderen op te voeden en er voor te zorgen dat de man, na een zware werkdag, thuiskomt in een warm nest waarin hij kan ontspannen en zijn maaltijden klaargemaakt vindt.
Maar dat natuurlijk patroon is totaal verstoord door onze hedendaagse maatschappij! Want ook vrouwen moeten presteren en geld verdienen wil men de eindjes aan elkaar kunnen knopen. Hoe dat zo gekomen is? Wel, dat zal ik even met mijn boerenwijsheid proberen uit te dokteren:
Na de tweede wereldoorlog was de tewerkstelling zowat volledig. Aan de 'dop' stonden dan ook vooral mannen die gewoon niet wilden werken.
Om aan de elementaire behoeften van een gezin te voldoen waren vooral een eigen huisje en tuintje nodig. Was aanvankelijk geen probleem. Ondernemende aannemers en werklustige bouwvakkers waren volop te vinden. De prijzen waren relatief laag, min of meer berekend op wat een gewone mens zich kon veroorloven. Het had immers geen zin om prijzen te hanteren die slechts weinigen konden betalen.
Maar een mens zou geen mens zijn, als hij niet steeds meer wilt. En dan vooral: een huisje dat mooier en groter is dan dat van de buren! Later kwam daar nog, onder dezelfde voorwaarden, een auto bij. En ook kwamen steeds meer nieuwe artikelen en nieuwe technologie op de markt om onze levensomstandigheden aangenamer te maken. Ook op gebied van comfort en hygiëne gingen we steeds hogere eisen stellen. Om dit alles te bereiken begon de vrouw hier en daar mee te werken. En onmiddellijk ging blijken dat die gezinnen zich een pak meer konden veroorloven, zodat dit voorbeeld gretig werd gevolgd.
Maar dat was zonder de waard gerekend, want zowel de aannemers als de industrie zagen daar ook plots een mogelijkheid in om zich te verrijken. Want ook zij wilden steeds meer. De prijzen werden opgedreven. Vooral dan die van essentiële zaken zoals een huis en een auto, vlogen de pan uit. Mooi meegenomen voor aannemers en industriëlen, maar voor de man in de straat werd alles weer onbereikbaar, en moést vrouwlief wel een steentje bijdragen om zich die essentiële zaken te kunnen veroorloven. En tweeverdieners werden de regel.
"Hoera", riepen de aannemers... en dreven de prijzen nog meer op, zodat uiteindelijk élk gezin minstens twee verdieners moest hebben om zich de meest elementaire zaken te kunnen veroorloven. Want onder die 'elementaire' zaken zijn ondertussen ook nog meerdere TV's gekomen, meerdere PC's, want elk kind moet tegenwoordig zijn eigen PC, en liefst ook TV hebben, en in veel gevallen zijn meerdere auto's per gezin nodig. Noodzakelijk om de 'verdieners' naar hun werk te brengen. Want ook hiér ging de industrie meeprofiteren: het was niet langer nodig om de werkgelegenheid naar de werknemer te brengen. Die werknemer had toch een auto, en kon dus de relatief lange afstanden naar een 'gecentraliseerde' industrie afleggen.
Gevolg: de rijken werden nog rijker, en de armen nog armer, hoé ze ook werkten. Want de prijsstijgingen hielden gelijke tred met hun inspanningen om zich meer te kunnen permitteren.
Uiteindelijk is dat systeem van tweeverdieners een nuloperatie geworden. Want armen bleven arm of werden nog armer, omdat de rijken hun prijzen gelijke tred lieten houden met de werklust van de gezinnen!
Je zou geneigd zijn te stellen dat ergens een supermacht dit alles in de hand houdt, met als doel een (relatieve) armoede in stand te houden. Maar zo is het niet. Wezenlijk bestaat er geen dergelijke supermacht. Die supermacht is ons eigen collectief bewustzijn. Het potentieel winstbejag dat in alle lagen van de bevolking sluimert. Meestal is dat potentieel inactief, omdat de intelligentie of de financiële middelen ontbreken. Maar zodra die middelen er wél komen, gaat het de kop opsteken en worden we allemaal geldbeluste wolven die steeds meer winst willen. En dat doet de een door zijn verstand te gebruiken, de ander door de criminaliteit in te duiken. En weer een ander gooit zich gewoon op de markt met woekerprijzen.
En wat hebben we met dit alles bereikt? Juist! Iedereen leidt nu wél een veel comfortabeler leven dan pakweg honderd jaar geleden, maar weinigen zijn nog echt gelukkig!
Tevreden zijn met wat je hebt kan een reddingsboei zijn om gelukkig te leven. Al is het een erg glibberige reddingsboei die velen niet echt te pakken weten te krijgen. Ook het nooit vergeten hoe hard onze voorvaderen hebben moeten zwoegen om ons al die kansen te geven kan helpen om ons te laten beseffen dat we het ondanks alles toch een pak beter hebben. Al zijn we die kansen nu weer prompt aan het verkwanselen.
Door vrouwenarbeid de regel te hebben laten worden, Door daar bovenop ook nog vreemde rassen te importeren, Door vakbonden teveel macht te geven, Door luilakken te steunen zodat ze in bed kunnen blijven.
Gevolg: véél te veel mensen voor veel te weinig werk. En daar profiteren de luiaards dan weer van, want nu hebben ze een alibi om thuis te blijven: er is toch onvoldoende werk. De werklustigen echter zijn de dupe, want ook zij vinden nog maar moeilijk werk in dit kleine landje dat uit zijn voegen barst door de door onze lakse politici onstuitbare toevloed van vreemden.
En als die vreemden dan ook nog eens een héél vreemde cultuur en wrede middeleeuwse praktijken met zich meezeulen is het hek helemaal van de dam en zullen we op termijn de klok 500 jaar kunnen terugdraaien!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
