|
Mijn ervaring, na 73 jaar de wereld en de mensheid te hebben geobserveerd, is dat veel vrouwen, om niet te zeggen de meerderheid, er tegenwoordig erg gefrustreerd bijlopen! En een gefrustreerde vrouw kan een man onmogelijk gelukkig maken. Dat betekent dat beide geslachten ondertussen ongelukkig geworden zijn in onze tegenwoordige samenleving, en een harmonisch gezinsleven dikwijls ver te zoeken is..
Kan ook moeilijk anders! De druk van de omgeving, de media en de maatschappij drijven hen een kant op die totaal tegenstrijdig is met de natuur. En dat moét zich wel wreken.
De natuurlijke taak van de man is te werken en voor vrouw en kinderen te zorgen. Maken dat er eten op de plank komt.
De natuurlijke taak van de vrouw is de kinderen op te voeden en er voor te zorgen dat de man, na een zware werkdag, thuiskomt in een warm nest waarin hij kan ontspannen en zijn maaltijden klaargemaakt vindt.
Maar dat natuurlijk patroon is totaal verstoord door onze hedendaagse maatschappij! Want ook vrouwen moeten presteren en geld verdienen wil men de eindjes aan elkaar kunnen knopen. Hoe dat zo gekomen is? Wel, dat zal ik even met mijn boerenwijsheid proberen uit te dokteren:
Na de tweede wereldoorlog was de tewerkstelling zowat volledig. Aan de 'dop' stonden dan ook vooral mannen die gewoon niet wilden werken.
Om aan de elementaire behoeften van een gezin te voldoen waren vooral een eigen huisje en tuintje nodig. Was aanvankelijk geen probleem. Ondernemende aannemers en werklustige bouwvakkers waren volop te vinden. De prijzen waren relatief laag, min of meer berekend op wat een gewone mens zich kon veroorloven. Het had immers geen zin om prijzen te hanteren die slechts weinigen konden betalen.
Maar een mens zou geen mens zijn, als hij niet steeds meer wilt. En dan vooral: een huisje dat mooier en groter is dan dat van de buren! Later kwam daar nog, onder dezelfde voorwaarden, een auto bij. En ook kwamen steeds meer nieuwe artikelen en nieuwe technologie op de markt om onze levensomstandigheden aangenamer te maken. Ook op gebied van comfort en hygiëne gingen we steeds hogere eisen stellen. Om dit alles te bereiken begon de vrouw hier en daar mee te werken. En onmiddellijk ging blijken dat die gezinnen zich een pak meer konden veroorloven, zodat dit voorbeeld gretig werd gevolgd.
Maar dat was zonder de waard gerekend, want zowel de aannemers als de industrie zagen daar ook plots een mogelijkheid in om zich te verrijken. Want ook zij wilden steeds meer. De prijzen werden opgedreven. Vooral dan die van essentiële zaken zoals een huis en een auto, vlogen de pan uit. Mooi meegenomen voor aannemers en industriëlen, maar voor de man in de straat werd alles weer onbereikbaar, en moést vrouwlief wel een steentje bijdragen om zich die essentiële zaken te kunnen veroorloven. En tweeverdieners werden de regel.
"Hoera", riepen de aannemers... en dreven de prijzen nog meer op, zodat uiteindelijk élk gezin minstens twee verdieners moest hebben om zich de meest elementaire zaken te kunnen veroorloven. Want onder die 'elementaire' zaken zijn ondertussen ook nog meerdere TV's gekomen, meerdere PC's, want elk kind moet tegenwoordig zijn eigen PC, en liefst ook TV hebben, en in veel gevallen zijn meerdere auto's per gezin nodig. Noodzakelijk om de 'verdieners' naar hun werk te brengen. Want ook hiér ging de industrie meeprofiteren: het was niet langer nodig om de werkgelegenheid naar de werknemer te brengen. Die werknemer had toch een auto, en kon dus de relatief lange afstanden naar een 'gecentraliseerde' industrie afleggen.
Gevolg: de rijken werden nog rijker, en de armen nog armer, hoé ze ook werkten. Want de prijsstijgingen hielden gelijke tred met hun inspanningen om zich meer te kunnen permitteren.
Uiteindelijk is dat systeem van tweeverdieners een nuloperatie geworden. Want armen bleven arm of werden nog armer, omdat de rijken hun prijzen gelijke tred lieten houden met de werklust van de gezinnen!
Je zou geneigd zijn te stellen dat ergens een supermacht dit alles in de hand houdt, met als doel een (relatieve) armoede in stand te houden. Maar zo is het niet. Wezenlijk bestaat er geen dergelijke supermacht. Die supermacht is ons eigen collectief bewustzijn. Het potentieel winstbejag dat in alle lagen van de bevolking sluimert. Meestal is dat potentieel inactief, omdat de intelligentie of de financiële middelen ontbreken. Maar zodra die middelen er wél komen, gaat het de kop opsteken en worden we allemaal geldbeluste wolven die steeds meer winst willen. En dat doet de een door zijn verstand te gebruiken, de ander door de criminaliteit in te duiken. En weer een ander gooit zich gewoon op de markt met woekerprijzen.
En wat hebben we met dit alles bereikt? Juist! Iedereen leidt nu wél een veel comfortabeler leven dan pakweg honderd jaar geleden, maar weinigen zijn nog echt gelukkig!
Tevreden zijn met wat je hebt kan een reddingsboei zijn om gelukkig te leven. Al is het een erg glibberige reddingsboei die velen niet echt te pakken weten te krijgen. Ook het nooit vergeten hoe hard onze voorvaderen hebben moeten zwoegen om ons al die kansen te geven kan helpen om ons te laten beseffen dat we het ondanks alles toch een pak beter hebben. Al zijn we die kansen nu weer prompt aan het verkwanselen.
Door vrouwenarbeid de regel te hebben laten worden,
Door daar bovenop ook nog vreemde rassen te importeren,
Door vakbonden teveel macht te geven,
Door luilakken te steunen zodat ze in bed kunnen blijven.
Gevolg: véél te veel mensen voor veel te weinig werk. En daar profiteren de luiaards dan weer van, want nu hebben ze een alibi om thuis te blijven: er is toch onvoldoende werk. De werklustigen echter zijn de dupe, want ook zij vinden nog maar moeilijk werk in dit kleine landje dat uit zijn voegen barst door de door onze lakse politici onstuitbare toevloed van vreemden.
En als die vreemden dan ook nog eens een héél vreemde cultuur en wrede middeleeuwse praktijken met zich meezeulen is het hek helemaal van de dam en zullen we op termijn de klok 500 jaar kunnen terugdraaien!
|
