Eigenlijk is dit een proef, want ik heb problemen met die nieuwe editor van seniorennet als ik een foto wil invoegen. Die krijg ik helemaal niet meer zo gemakkelijk op de plaats en in de afmetingen zoals ik het wens!
Dat heb je nou altijd met vernieuwingen! Plots werkt het allemaal heel anders. Foei! En blijkbaar vindt niemand bij seniorennet het nodig om enige toelichting te geven! Trek je plan lijkt dus de boodschap te zijn.
Maar hoedanook, het is toch al enige tijd geleden dat ik nog een foto van Chico publiceerde, en daar maak ik nu maar dankbaar gebruik van!
Zoals jullie zien is hij nog een ergere cocooner dan zijn baasje!
Het zal je maar overkomen: dolgraag schrijven, maar de muzen voelen wegebben. Meedrijvend op hoge golven van gelukzaligheid. Als zeepbellen blij opstijgend naar de hemelsblauwe lucht. Smachtend naar het licht. Halsreikend naar dat schitterende oktoberzonnetje, om dan met een knalletje uit elkaar te spatten zoals het een fatsoenlijke zeepbel betaamt. Mij achterlatend in een roes van euforisch optimisme, maar helaas... inspiratieloos!
Wie in Oostende trouwens zegt oktober, denkt aan de oktoberfoor. Was ik rats vergeten, want donderdagmorgen stapte ik doodleuk naar de markt... om vast te stellen dat de oktoberfoor er al stond en de markt naar jaarlijkse gewoonte was verhuisd naar de kaai!
Enfin, een ommetje maakte alles weer goed en in géén tijd had ik de buit binnen voor hond en parkiet. En natuurlijk... 'kaantjes' voor mezelf. En in het voorbijlopen ook nog een broeksriem meegegraaid. Ja... het ding hing me daar zo uitdagend aan te staren dat ik het wel moést kopen voor het luttele bedrag dat het kostte.
En voilà, lang vóór tien uur en mijn aperitiefuurtje was ik, een schamele veertig eurootjes lichter, alweer thuis en werd verwelkomd door mijn thuiswakende Chico. Die heeft nu weer mondvoorraad en lekkere snoepjes voor meer dan een maand en voorlopig hoef ik dus niet meer naar de markt.
Wat snoepjes uitgedeeld aan Chico, die ze dankbaar in ontvangst nam, maar me na een kwartier alweer zo arrogant als hij zijn kan zat aan te staren voor méér! Met zwaar verwijt in de fluwelen oogjes. Alsof hij ooit al eens honger heeft geleden. Neen hoor jongen! Daar loop ik niet meer in. Je wilt toch geen vetgemest varkentje worden hé? Je witte buikje zit nog helemaal vol van je ontbijt. Nu kun je wel wachten tot het middageten hoor! Baasje heeft het veel te druk met het achterna hollen van zijn muzen!
Meer en meer begin ik de vele voordelen te ontdekken van het alleen zijn! En meer en meer ga ik ontdekken dat man en vrouw eigenlijk helemaal niet bij elkaar passen! Toch niet om dagdagelijks op elkaars lip te zitten! Hun respectievelijke denk- en leefwerelden liggen mijlenver uit elkaar! Ofwel moet onze schepper ons in een vlaag van zinsverbijstering hebben gemaakt, ofwel wist hij heel goed wat hij deed door aan de man/vrouw verbintenis een opdracht te kleven: die leefwerelden bij elkaar krijgen. Een drommels lastige opdracht! Maar wél een opdracht die ik altijd naar best vermogen heb proberen te vervullen. En dan kan in sommige gevallen een en ander wel best meevallen. Maar ideaal is het nooit.
Ik verwijt het de vrouw niet. Ook niet de man. Beiden hebben voor- en nadelen, en beiden kunnen maar zingen zoals het vogeltje gebekt is. Wat ik wél beide geslachten verwijt is dat ze zich tijdens kennismaking en verloving niet voordoen zoals ze echt zijn! Ze kunnen blijkbaar niet wachten om getrouwd te zijn of minstens een intieme relatie te hebben tot ze de ware vinden en trekken dan maar alle registers open om de 'verkeerde' aan de haak te slaan! Met alle gevolgen vandien.
Man: als er niet de sexappeal was, zou geen man het in zijn hoofd halen zich zomaar aan een vrouw te binden! Want hij geeft haar met gulle hand alles wat hij heeft. Wat krijgt hij ervoor terug? Tijdens de verloving veel begrip en goede seks. Maar zodra de verbintenis vereeuwigd is met een trouwboekje kan hij steeds meer daarvan op zijn buik gaan schrijven! Volgen vitterijen. Moet hij steeds meer water bij de wijn doen om de kerk enigszins in het midden te houden, en op de duur klaar water drinken. Wordt alles wat hij geeft gretig aanvaard, en alles wat hij heeft ingepalmd.
Vrouw: eerst en vooral: een man wordt (helaas) verliefd met de ogen. Een vrouw wordt (al even helaas) verliefd met de oren! Mannen die het goed kunnen uitleggen, of ze nu liegen, grotesk overdrijven of de waarheid spreken, genieten dus de voorkeur. En gewiekste machos weten drommels goed wat de vrouw wilt horen. Dat verkondigen ze dan ook, of het nu gemeend is of verzonnen. En de vrouw loopt er in! En moet later tot haar schade en schande vaststellen dat hij helemààl niets kan waarmaken van alles wat hij beloofde, en helemààl niet is wat hij vertelde te zijn!
Ergo: twee geestelijk totaal verschillende wezens verbinden zich met elkaar op een basis die eigenlijk een luchtkasteel is! Daar moét toch narigheid van komen? En dat doet het ook! De man krijgt niét die hemelse seks zoals tijdens de verloving, maar wél veel gezaag En de vrouw krijgt bijlange na niet de charmeur die ze dacht dat hij was.
Als ik nu om me heen kijk en koppeltjes jong en oud hand in hand zie lopen, kan ik alleen maar medelijden opbrengen!
- Verplicht handje in handje lopen om de buitenwereld te tonen dat ze geliefd zijn. - Verplicht een vreemd wezen in je huis. - Verplicht een vreemd wezen in je bed.
Of dit alles niet leuk is? Jawel hoor:
- Als de vrouw het wezen was zoals ze zich tijdens de verloving toonde; - En als de man die buitengewone kerel was die hij haar destijds wijsmaakte te zijn!
Dan zou inderdaad een ideale toestand ontstaan, maar helaas, àls het al bestaat dan is het uiterst zeldzaam.
En bijgevolg: ik voel me tegenwoordig best goed in mijn toestand van alleenstaande.
- Doen wat ik denk te moeten doen. - Zeggen wat ik écht kwijt wil. - Slapengaan als ik slaap heb. - Opstaan als ik daar goesting voor heb.
- Enkel maar rekening moeten houden met de behoeftes, maar ook de onvoorwaardelijke liefde van mijn hondje, dat nooit tegensputtert, nooit roddelt, me nooit zegt wat ik moet doen. Blij is met alles wat het van me krijgt. Altijd akkoord is met een uitstap. Altijd akkoord om weer naar huis te gaan! Zonder morren, zonder dispuut!
Kan het leven mooier zijn? En och god, de taken die de vrouw meestal op zich neemt, zoals koken, wassen, strijken en het huis en je kledij netjes houden... het vraagt allemaal eventjes wat aanpassen en leren, misschien aanvankelijk ook een beetje paniek, maar je past je toch zo snel aan en komt gewoon in een nieuwe routine! Een routine die je, alles bij elkaar genomen, eigenlijk meer vrije tijd bezorgt dan je je ooit had kunnen voorstellen!
Natuurlijk is het aanvankelijk wat zoeken en moet je alles een beetje naar je hand proberen te zetten. Maar eenmaal gewoon, is het eigenlijk allemaal een fluitje van een cent!
Het zwaarste probleem is eigenlijk het feit dat je hersenen het alleen zijn niet willen aanvaarden en een illusie van ongelukkig zijn proberen te scheppen. Als je dààr kunt tegen vechten en het gevecht winnen, dan lacht het leven je weer toe!
Mijn wereld is weer wit geworden, maar Chico trekt het zich niet aan, lekker ingeduffeld als hij is! Welke grote hekel hij ook heeft aan regen, sneeuw daarentegen vindt hij de max!
Hoe moeizaam hij er met zijn korte pootjes ook doorkomt, het kan hem allemaal niet schelen, en je krijgt hem gewoon niet meer mee naar huis. Want een eigen koppig willetje heeft hij wel!
Tot... hij na enige tijd plots gaat beseffen dat zijn pootjes toch wel héél erg koud gaan krijgen, en hij er eentje gaat optrekken terwijl hij me meelijwekkend in de ogen kijkt! En ja... dan zit er weinig anders op dan hem op te pakken en naar huis te... dragen!
Ik weet het... het zijn gewoon 'hondenstreken', maar ach, die oogjes van dat kleine mormel kun je nou toch écht niet weerstaan!
Vooral ook de manier waarop hij dan een beverig pootje opheft maakt dat je er gewoon inloopt.
Omdat Chico mijn eerste hond is ben ik nog niet zo'n ervaren hondenbaasje. Had vroeger altijd katten! Heb nog veel te leren van en over honden. Maar de eerste ervaringen met de nu anderhalf jaar oude Chihuahua 'Chico' zijn toch heel erg positief. Want als ik mijn hondje bezig zie, verwondert het me telkens weer hoe menselijk honden reageren!
Van een kat is duidelijk dat het een dier is. Ze zijn lief, maar leven in een wereld die niet de onze is. Of je er bent of niet, het zal hen worst wezen. Als ze maar tijdig te eten krijgen zijn ze al lang tevreden.
Honden zijn anders! Moeten baasjes hebben. Voelen aan dat je zult buitengaan en worden onrustig. "Zou ik mee mogen?". En als een gezinslid alleen om boodschappen verdwijnt, zijn ze pas weer gerust als hij of zij weer thuiskomt.
Zijn mijn vrouw en ik bezig met iets op verschillende plaatsen in de woning, dan zal hij altijd een plaatsje proberen uit te zoeken van waaruit hij ons allebei in het oog kan houden. Hij is dan gerust, legt zich neer en doet een hazenslaapje. Maar zodra een van ons zich gaat verplaatsen veert hij op en controleert wat er nu weer gaat gebeuren! En kiest een nieuwe strategische plaats vanwaar hij alles in het oog kan houden. Wil niets van het gezinsleven missen!
Op de foto hiernaast zie je Chico liggen, droevig starend naar de voordeur, ongeduldig wachtend op het bazinnetje dat eventjes bij de buren is.
Tja... dat is nu eenmaal een hond! Je ziet echt de droefheid in zijn ogen: een van de baasjes is weg, en dat vindt hij hoogst ongezellig!
Apen dan bijvoorbeeld weer, lijken wel erg veel op mensen, maar dat is eerder uiterlijke schijn denk ik. Het blijven toch altijd ergens wilde dieren die al helemaal niet in ons menselijk denken passen. We vinden ze wel grappig en intelligent omdat ze veel dingen doen die ook wij doen. Natuurlijk! Het zou ook niet anders kunnen, vermits ze de dezelfde ledematen als wij hebben. Tot en met vingers! Maar ik denk dat daarmee ook elke gelijkenis ophoudt. Een aap hoef je trouwens ook nooit als huisdier te houden! Want vroeg of laat komt het 'wilde' boven en kun je er geen kanten meer mee op. Daarvan zag ik trouwens al voorbeelden van mensen die tegen beter weten in een aap als huisdier in huis haalden!
Maar als ik mijn hond observeer zie ik heel andere karakteristieken. Karakteristieken die me ervan overtuigen dat de hond toch wel het dichtst bij de mens komt in de evolutie, al is het dan niet lichamelijk. Praat tegen hem, en het kopje gaat schuin, met een vragende blik in de ogen. Alsof hij zeggen wou: "Ik begrijp je niet helemaal of helemaal niet. Ik zou je meer uitleg willen vragen maar ik kan nu eenmaal niet praten."
Communiceren ze misschien telepathisch? Denken ze dat wij dat ook zouden moeten kunnen? Vinden ze óns juist dom omdat we hen niet met hetzelfde soort telepathie kunnen begrijpen of antwoorden?
Veel hondenbaasjes zeggen dan weer dat de hond alleen maar de spraak tekort heeft om mens te zijn. Dat lijkt inderdaad zo, maar dan vraag ik me wél af of wij het niet zijn die de spraak tevéél hebben! Spraak waarmee we veel meer kwaad dan goed doen, veel meer beloven dan we geven. Want zelden zegt de mens wat hij écht denkt en hoe hij in elkaar steekt. Zijn wij het juist, die nét door onze spraak de natuurlijke telepathie tussen wezens helemaal zijn ontgroeid?
Onze spraak heeft ontegenzeggelijk veel voordelen opgeleverd: overleveringen, geschriften, uitvindingen die het leven sterk verbeterden enzovoort. Maar datzelfde spraakvermogen richt ook onnoemelijk veel onheil en leed aan! Vooral dan door domme mensen, die er maar op los blijven tateren. Als de waarheden uitgepraat zijn schakelen ze dan maar over naar leugens. Als ze de tong maar kunnen blijven roeren! Als ze maar indruk kunnen maken op andere... dwazen!
Wat er ook van zij, ik zeg nooit meer dier tegen een hond! Het lijkt eerder een mensje in een verkeerd lichaam. Tenzij... wij juist honden zijn in een mensenlichaam en ons daardoor de heren der schepping vinden. Ons, nét door die spraak, heel anders kunnen profileren dan de persoon die we wezenlijk zijn. Wat dan weer een pak voordelen oplevert: hetzij om als 'ideale mens' over te komen, hetzij om winst te boeken (zie de politiek).
Maar er zijn ook veel verschillen tussen mens en hond, en die zijn helemaal niet vleiend voor ons! Honden zijn niet vals! Honden liegen niet. Honden spelen geen komedie en tonen zich zoals ze zijn. Honden houden onvoorwaardelijk van hun baasjes. Net omdat ze niet weten hoe vals mensen kunnen zijn! Honden zijn WYSIWYG! (What You See Is What You Get). Ook dàt kun je zelden zeggen van mensen. Mensen bekijken de situatie eens, en spelen dan de rol die ze het meest geschikt lijkt voor de situatie en het moment. Enkel in de kleine huiselijke kring toont de ware aard zich!
Maar helaas... honden denken dat wij net zo leven als zij. Heel dikwijls tot hun schade en schande. Daarbij denk ik dan vooral aan sommige wantoestanden met windhonden in Spanje!
Wij, heren der schepping, gebruiken het woord 'hond' ook zo graag als scheldwoord. Alsof een hond een minderwaardig wezen zou zijn! Terwijl we juist heel veel kunnen leren van de trouw, de liefde en de eerlijkheid van een hondje! Dat van mij weegt drie en een halve kilo. Maar dat is dan ook drie en een halve kilo eerlijke liefde en trouw! Kun je dat van veel mensen zeggen?
Ritselende hopen dorre bladeren onder de rennende pootjes van Chico. 't Is herfst!
De zon is vertrokken en liet ons alleen in stille duisternis. 't Is avond!
En als ik dit alles soms nog niet mocht gezien hebben, dan kan ik het nu wél horen! Ja... de herfst HOREN! Vroeger nooit zover gedacht. Wat een hond je toch allemaal aan zintuiglijke waarnemingen kan bijbrengen! Genieten van de kleine dingen die je vroeger achteloos voorbijliep! En Chico is dolgelukkig als hij al die bladeren kan doen ritselen. Hoe hoger de hopen, hoe liever hij er doorheen dartelt.
Straks dan, is het winter, en dan zullen weer andere geluiden weerklinken in de stilte van de late avond: het ritmisch getik van zijn nagels op het koude tegelpad. Net als een meisje dat op hoge hakken loopt. Daar moet hij trouwens helemaal niet voor onderdoen, want met zijn achterwerk wiebelen kan hij als een volleerde verleidster. En van zijn fiere draf kunnen zelfs de Lipizaner paardjes nog veel leren!
En ja hoor! Ik begin toch ook al een beetje naar die winter te verlangen. Want hoe eerder hij komt, hoe eerder hij voorbij is en we weer de lente mogen begroeten. Wat mij betreft kan de tijd nu niet snel genoeg gaan.
Maar toch heeft de winter ook zo zijn kleine genietmomenten. Quality time. Zoals een lekkere Irish koffie na een fikse wandeling in de vrieskou. Maar daar kan Chico dan weer niet van meegenieten. Het loeder zou wel willen hoor! Net zoals hij altijd stiekem van mijn Scotch probeert te slurpen als ik hem op schoot heb! En als hem dat niet lukt dan gaat hij maar aan mijn lippen likken nadat ik een slok nam. Zo geniepigweg onder het voorwendsel van 'ik zie je graag', maar in werkelijkheid is het hem om het bier te doen!
Ruim een jaar en half oud... dat zou, naar mensennormen gerekend, moeten overeenkomen met een kind van tien. En zo'n jochie geef je toch geen alcohol hé?
Maar goed, het is echt een leuke hond geworden. Zijn speelse bijtgedrag als puppy, dat me wel eens een bloedende vinger opleverde, heeft hij nu helemaal onder controle. Nog altijd vindt hij het zalig om speels mijn vingers stevig in de muil te klemmen, maar hij weet precies hoe hard hij mag doorbijten om me geen pijn te doen, maar toch ook niet los te laten. Zelfs als het spel echt wel wild wordt zal hij nooit doorbijten.
Hoewel de deugnieterij op zijn snoet te lezen staat, is het echt een braaf hondje dat nog nooit iemand kwaad deed. Hij zal wél altijd proberen om op een of andere manier met je voeten te spelen, want hij zit vol humor en deugnieterij. Maar kwaad doen? Nooit!
Ach Chico, laat ons samen nog maar vele jaren gelukkig zijn! Met je drie en een halve kilo ben je een reuzehond!
Weeral
ondervond ik aan mijn hondje hoe hij alles wat te gebeuren staat als het ware
kan voorspellen. Dat zien we aan zijn gedrag. Mijn vrouw moest verleden week naar
de dokter, ze is dan enkele uren afwezig en daar houdt hij niet van! Vraag me
niet hoé, maar dat weet hij uren op voorhand. Hij wordt dan onrustig, hangt
lettelijk aan haar hielen, is ultra allert op alles wat in huis gebeurt en wat
we zeggen.
En toch kan hij niet praten, en verstaat ook maar
enkele woordjes. Hoe weet hij dat alles dan? En hoe komt het dat wij zoiets
alleen maar weten door spraak? Hoeveel meer zouden we weten, en kunnen voorspellen,
als we niét konden spreken?
Wist de spraak dan bepaalde andere
communicatiemiddelen uit onze hersenen? Verdoezelen of blokkeren we, door
constant te babbelen, sommige betere middelen in onze hersenen? Middelen die
ons meer allert zouden maken op oorzaken en gevolgen? Is spraak dan wel zo'n
zegen als we denken, of is het alleen maar als vloek bedoeld, om ons te
verhinderen andere hersencapaciteiten te gebruiken? Ik zou het bijna moeten
geloven!
Dat zou dan ook meteen verklaren waarom mensen die
veel babbelen meestal niet zo heel erg snugger zijn!
Waar die hond dan zijn voorspellende gave haalt? IS
geen voorspelende gave! Is alleen het gevolg van goed observeren, allert zijn,
en bepaalde minuscule voortekenen daardoor direct herkennen!
Met andere woorden: Chico 'leest' zijn omgeving! Dat
kunnen mensen niet meer. Mensen babbelen, luisteren naar muziek, of denken na.
Maar wat in hun omgeving gebeurt zien ze niét! Denk maar aan verkeerstekens! Er
staan er honderden op ons trajekt. Hoeveel zien we ervan? En waarom zien we ze
niet? Omdat door gewenning onze hersenen die borden beginnen te assimileren met
gewoon 'straatmeubilair' en er verder niet meer op letten!
Zo gebeurt het ook wel eens dat iemand me op straat
vraagt hoe laat het is. In een straat vol parkeerautomaten. De goede man moet
om een of andere dringende reden de tijd weten, heeft geen uurwerk bij... en
dénkt er gewoon niet aan dat elke parkeerautomaat de juiste tijd vermeldt!
Of iemand parkeert zijn auto in een vreemde stad,
'leest' zijn omgeving niet, is al blij een plaatsje te hebben gevonden en gaat
vrolijk winkelen. Als hij terugkomt vindt hij zijn auto niet terug! Kan niet eens
aan een voorbijganger vragen waar de straat gelegen is waar hij zijn auto
parkeerde, want het straatnaambord... heeft hij niet gelezen! Wat uiteraard het
eerste is wat je zou moeten doen in een dergelijk geval!
Allemaal nare ervaringen die we niét zouden tegenkomen
als we eens leerden onze omgeving beter in ons op te nemen en waar nodig de
broodnodige informatie létterlijk gingen lezen!
Wel, dergelijke stommiteiten doen honden niet! Al
kunnen ze niet lezen, of misschien juist omdàt ze niet kunnen lezen, nemen ze
alle details en zelfs geuren van de omgeving in zich op, en zijn bovendien héél
allert op elke beweging die de baasjes maken, maar ook op bewegingen in de
omtrek! Zo zul je een hond nog niet zo gauw verschalken, en hem zéker niet
benaderen zonder dat hij je zag!
Misschien kun je het afschrijven op
beroepsmisvorming, maar waar ik ook maar nieuw ben zal ik altijd de
straatnaamborden lezen die ik tegenkom. Zomaar. Ik wandel gewoon niet graag in
een straat waarvan ik de naam niet ken Voel me dan als het ware een beetje
verloren!
Ook zal ik, als ik in het donker een park betreed,
met één snelle blik een overzicht van het geheel nemen. Het park 'lezen'! Is er
ander volk aanwezig? Hondenbaasjes? Daklozen? Vreemden? Zit iemand op een der
banken?
Dat doe ik echt niet uit onveiligheidsgevoelens,
maar gewoon omdat ik de positie van mijn eigen persoontje in het geheel van de
omgeving wil zien. Net zoals ik, toen ik auto reed, nét zoveel in de
achteruitkijkspiegel keek als ver vóór mij. Zelfde taktiek: waar rij jij, waar
rijden anderen, en hoe anticiperen als een van die anderen iets onverwachts
doet? Zijn er uitwijkmogelijkheden?
Wel, op die manier zul je niet gauw verrast worden.
Noch in het verkeer, noch in een donker park. Want je weet al, na die eerste
rondblik, waar iedereen zich bevindt en waar je rustig goede avond kunt zeggen,
en waar je een beetje op je tellen moet passen. Met andere woorden: vreemden
wel niet wantrouwend aankijken of uit de weg gaan, maar ze toch constant
zijdelings in het oog houden en allert blijven. Ik ga er namelijk van uit dat
niemand 'vijand' is, tot het tegendeel is bewezen. Maar om mij dat tegendeel
tebewijzen zal niemand ooit op het
'verrassingseffect' kunnen rekenen!
Dat zijn waarschijnlijk wel instincten die ik bij de
politie heb geleerd en tijdens mijn vele nachtdiensten. Ik hiéld van de nacht.
Hiéld van de stilte. Voelde me in mijn element. Maar bovenal 'las' ik, veel
meer dan bij dag, mijn omgeving! Wist op elk moment perfect wat achter me,
zijdelings van me en vóór me gebeurde. En zag ook direct als iets niet helemaal
normaal leek.
Maar het is wél een instinct dat iedereen zichzelf
kan aanleren. Ikzelf leerde het mezelf aan door naar oudere collegas te
luisteren en hen te observeren. En vooral omdat ik mijn job naar behoren wou
doen. Maar iedereen kan het zichzelf aanleren en kan er alleen maar een
verhoogd veiligheidsgevoel aan overhouden.
Niet veel speciaals vandaag. Veel te mooi weer om binnen te gaan zitten schrijven. Alleen dus maar een fotootje van gisteren, zaterdag.
The old man and his dog.
Ben trouwens ook een beetje buiten de drukte gebleven van Oostende voor anker, want daar kon je op de koppen lopen!
Dergelijke toeristische topevenementen vind ik wel heel geslaagd, maar het succes maakt ze meteen ook een beetje kapot! Tenminste toch voor mensen als wij, die wel tegen wat drukte kunnen, maar zodra het echt drummen wordt zoeken we liever wat kalmere plekjes op.
Desondanks: chapeau voor de inrichters, want de duizenden toeristen die zich elk jaar weer blijven komen vergapen aan al dat moois bewijzen toch dat het de moeite waard is.
Onlangs deed ik op een avond mijn laatste wandeling met Chico rond negen uur. Zodra ik de deur opende hoorde ik geroep en getier. Oei! Ergens ruzie? Keek even rond, en zag een groepje luidruchtige allochtonen aan de andere kant van het park. Tiens, die had ik al een hele tijd gemist wegens te koud! Dergelijke voorstellingen heb je vooral op warme zomeravonden.
Twee van de jongeren waren aan het vechten, en een groepje dat een beetje ouder leek zat op een bankje luidruchtig te supporteren. Was het vechten gemeend of was het een spel? Ik weet het niet, het interesseerde me ook niet, maar het ging er in elk geval hard aan toe, met stokken die rake meppen uitdeelden.
Ik deed ongestoord mijn ronde en liep ze straal voorbij. Recht tussen de vechtenden en de supporters door! En deed of ik ze niet eens zag. Ja, ik kon ook moeilijk anders dan er tussendoor lopen, want zoniet had ik door het gras moeten lopen, en dié knieval gunde ik die superintelligente wezens nu juist niet! Toch niet in mijn land en mijn park.
Chico liep, wat verwonderd om die ongewone herrie, netjes naast me en hield zich koest. Maar een dertigtal meter voorbij de allochtonen bedacht hij zich, keerde zich om en ging luid blaffen. Ik kreeg hem niet meer verder en hij bleef maar blaffen. Kaarsrecht op zijn achterpoten, zoals hij zo goed kan!
Het resultaat was toch wel verwonderlijk: een van de oudere allochtonen stond op, ging naar de vechters toe en zegde hen iets. Het gevecht stopte onmiddellijk en ze dropen allemaal af!!!
Een eerste teken van normenbesef? Zou het echt kunnen dat sommige van die heren zich tot spijt van alle politici toch willen integreren in onze cultuur?
En voordat jullie nu gaan denken dat het toch wel moedig was van me om daar zomaar tussendoor te gaan lopen moet ik eraan toevoegen dat, door die herrie, zowat voor elk venster van elk appartement, en dat zijn er een pak, mensen stonden te kijken naar wat daar wel gebeurde op het plein. Hadden ze dus ook maar iéts willen proberen, dan moesten ze dat toch doen voor de ogen van een honderdtal getuigen!
Waarom ik hier even tussendoor gewag van maak is om aan te tonen dat onveiligheid in de meeste gevallen vooral een onveiligheidsGEVOEL is. Wat helemaal niet betekent dat er geen echte onveiligheid is en dat het wel altijd opletten geblazen blijft. De statistieken bewijzen dat trouwens.
Maar voor mij althans is dat nog geen reden om MIJN gewoontes en levensstijl aan te passen aan hén, want dan geef ik ze juist wat ze wel zouden willen. Ik leef in eigen land, doe mijn ding, en weiger pertinent om me te laten intimideren door een andere cultuur.
Zéker niet als ik mee moet betalen voor de profiteurs en opportunisten onder hen.
Zélfs niet als mijn eigen veiligheid min of meer in het gedrang zou komen. Want zodra je dàt doet, ben je jezelf al voor een stuk aan het aanpassen aan hún cultuur en dat is wel het laatste wat IK wil en het voornaamste wat ZIJ willen! Me aanpassen? Dat zou ik wél doen als ik in hún vaderland zou gaan leven op kosten van hún sociale instellingen. Voor zover die al bestaan! Dan zou ik me beleefdheidshalve helemaal aanpassen aan hún gewoontes. Want ik zou beschaamd zijn als ik dat niét deed. Diens brood men eet, diens woord met spreekt!
Maar dat soort beleefdheid hoeven we van die gasten helemaal niet te verwachten! Daar kregen ze noch de opvoeding noch de begeleiding voor. Of misschien toch wel eens in een zeldzaam geval, zoals die avond, maar dan op eigen initiatief?
Vanaf de eerste dag dat we de piepkleine puppy Chico in huis haalden, hij woog toen amper 1,3 kilo, zocht hij mijn voeten op en voelde zich pas helemaal veilig als hij erop lag.
We zijn nu bijna een jaar verder, zijn gewicht blijft nu rond de drie kilo schommelen, en nog steeds is zijn geliefkoosde plaats voor een dutje overdag: bovenop mijn voeten. Daar pas voelt hij zich veilig en kan rustig gaan liggen dromen. Zolang mijn voeten niet bewegen weet hij dat hem niets kan overkomen. Maar de minste beweging van mijn landingsgestel doet hem opschrikken en me vragend aankijken:
- Je gaat toch niet weg hé baasje? Want dan wil ik mee hoor!
En als het loos alarm blijkt vleit hij zich weer lekker neer en droomt verder van leuke Chihuahuawijfjes.
Jawel, slapen als de muizen in het meel noemen ze dat. En neen, hij kan niet spreken. Maar hij communiceert wel hoor als je hem leert begrijpen! Hij heeft wel honderd manieren om je recht in de ogen te kijken, en elke blik is weer heel anders. Zo heeft hij ook zijn manier om, als we na een wandeling terugkomen en hij heeft nog geen goesting om binnen te gaan, bij een bankje te blijven staan en me op een heel aparte manier, bijna smekend, aan te kijken. En ik weet ondertussen al wat dat betekent:
- Kom baasje, zet je hier wat neer en laat ons nog wat genieten van de buitenlucht!
Even terzijde: op 17 mei is hij één jaar oud geworden. De foto hierboven is op die dag genomen. Onder een stoel. Een van zijn schuilplaatsen waar hij zich veilig voelt! Veilig waarvoor? Voor de camera! Want hij haat het om gefotografeerd te worden en je moet al van goeden huize zijn om hem in een leuke pose te kunnen pakken! Misschien vanwege de flits? De inzet in de foto dateert van 27 augustus 2011, de dag dat we hem kochten. Op beide fotos komt zijn van nature hoogglanzende vacht duidelijk tot uiting. Soms vragen mensen me of ik hem misschien met brillantine insmeer. Ik antwoord dan: Neen hoor! Met schoensmeer.
En de verveelde blik die hij heeft op die foto? Wel, die betekent: Wil je het nu maar eens stoppen met die ellendige camera? Ik baal ervan! Wie zei daar ook weer dat honden niet kunnen praten?
En zonder me te willen schuldig maken aan mijn kind schoon kind, moet ik toch toegeven: nog nooit zag ik een hond die, net als Chico, volgroeid nog schattiger is dan als puppy! En die mening wordt zowat door de hele buurt gedeeld. Met hem heb ik echt wel de hond die me perfect past. Hopelijk kunnen we nog heel lang van elkaar genieten.
Terug naar het onderwerp nu: zijn communicatie is lang geen eenrichtingsverkeer hoor! Hij luistert ook en begrijpt blijkbaar al heel veel van onze mensentaal! Als mijn vrouw me bijvoorbeeld vraagt of hij nog niet buiten moet, veert hij recht en blijft nieuwsgierig staan kijken of ik al dan niet uit mijn zetel kom.
Vraagt ze s morgens of ik nog niet zou stofzuigen, dan vliegt hij naar de deur waarachter de stofzuiger staat. Want dat is ook ZIJN kamer. Daar staat zijn bench en in die bench ligt een leuk knuffeltje van hem. En dat zou hij er snel willen uitgraaien terwijl ik de stofzuiger haal! Maar helaas voor hem, sluit ik de bench altijd nadat ik hem er heb uitgehaald en kan hij er dan niet meer bij. Maar toch denkt hij blijkbaar dat ik het wel eens ooit zou kunnen vergeten.
Hij heeft knuffels en speeltjes genoeg in huis, en dat ene knuffeltje moet blijven dienen om hem zich lekker thuis te laten voelen in zijn eigen gezellige holletje.
En dan s avonds weer een andere communicatieblik! Om negen uur maken we onze laatste wandeling. Dan speelt hij nog wat in de woonkamer en komt dan zo rond kwart voor tien vragen met de ogen om naar zijn bench te mogen! Ongelooflijk intelligent beest!
Ik heb al dikwijls gehoord: Ze hebben enkel maar de spraak tekort. Ik heb daar nooit bij stilgestaan, maar dat kun je wel rustig letterlijk opvatten! Ze begrijpen ons volkomen. Alles wat we zeggen! Net als een kind dat spelenderwijze de moedertaal leert. Ze kunnen alleen maar niet terugpraten!
Menos mal, zouden ze in Spanje zeggen. (Maar best ook).
En kijk, onbewust heb ik hier weer zon veelgebruikte Spaanse uitdrukking gebruikt die linguïsten in de gordijnen zou doen vliegen! Want letterlijk vertaald betekent het: minder slecht!Wat in wezen wel ongeveer hetzelfde is, maar als je de taal niet gewoon bent struikel je daar wel even over voordat je frank valt.
Jawel! Nu ben ik al zo dikwijls tekeer gegaan tegen ouders die altijd weer mijn kind schoon kind vinden, maar nu lijk ik toch wel aan diezelfde ziekte te lijden zeker?
Maar gelukkig betreft het maar mijn hond! En word ik in die mening zowat dagelijks gesteund en gestimuleerd door vreemden die hun blikken er niet kunnen van afhouden. Een echte hartenbreker! Eerste klas charmeur!
Tja, onder zoveel bewondering en belangstelling is het moeilijk bescheiden te blijven hé? En ja! Ik denk wél dat ik de allemooiste hond van de wereld en omstreken op de kop heb getikt! Mensen blijven maar wegsmelten als ze hem zien. Blijven maar complimenten maken over zijn baard, zijn pluimstaart, zijn éne wit pootje en witte buik.
Gelukkig verstaat hij (hopelijk) die complimentjes niet, want dan zou hij al gauw een heel verwaand nest worden!
Soms schuim ik het internet af op zoek naar fotos van Chihuahuas. Vind er duizenden. Maar moet telkens weer vaststellen dat ik ze eerder lelijk vind! Korte, gedrongen snoetjes; uitpuilende oogjes, en naar wat ik op straat zie dikwijls ook felle keffertjes!
Chico heeft dat allemaal niet. Chico is gewoon hond. Chico is de perfectste hond die ik me maar wensen kon. En Chico heeft zich probleemloos aan ons gezin aangepast.
Met zijn 3,065 kg en zijn tienmaandige leeftijd denk ik wel dat hij nu zowat volgroeid is. Van puppy naar hond. Waarbij ik me telkens weer vragen stelde over zijn charmante uiterlijk. Want alle puppys zijn lief en hebben lieve snoetjes, maar dat verandert soms snel zodra ze volwassen worden. Die van mij echter, die wordt steeds mooier! En vooral ook intelligenter!
Als ik de balans opmaak van de zes maand dat ik hem heb, rekening houdend met het feit dat ik een heel bleu hondenbaasje ben, geen enkele vorm van dressuur heb toegepast maar alleen maar voor een rustige omgeving heb gezorgd, moet ik toch stellen dat ik er totaal geen problemen mee heb gehad!
Ja zelfs vind ik er mezelf als kind in terug! Ik had ouders die al vrij oud waren, begreep dat al heel vroeg, en probeerde hen dan ook zo weinig mogelijk in de weg te leggen. Trok gewoon mijn plan. Voedde mezelf op en leerde van mijn fouten. En die hond blijkt net hetzelfde te doen!
De eerste paar dagen hadden we één of twee keer een drolletje in huis. En misschien twee of drie plasjes. Maar zonder veel poespas, zonder veel verwijten van onzentwege, leerde hij waar hij dat wél en waar niét mocht doen! In hooguit twee dagen! Wijzelf hebben veel meer het huis wantrouwend lopen afzoeken naar een verdwaalde drol of plas die er niet was! En er ook niet kwam!
Ook zijn lichaamstaal gaat snel vooruit. De blik die op de foto hierboven te zien is, is helemaal de blik die hij me toestuurt als hij iets wilt! Zo gebeurt het dat we al een tijdje hebben gewandeld en hij wat moe wordt. En dan ziet hij ergens een bankje. Loopt er naartoe, blijft staan en geeft me die dwingende blik. En dan weet ik: hij wil dat ik even rust op die bank en hem op schoot neem.
En dat vindt hij dan zalig! Zijn neusje draait dan snuffelend alle kanten op, speurend naar elk geurtje dat de wind hem toestuurt, genietend van elk aaitje in de nek
Ach ja, ik weet het! Ik ben mijn kind aan het ophemelen! Nou ja, vergeef het me. Hij moet maar zo lief niet zijn met zijn vleermuizensnoetje! Maar kan dat ook anders? Vandaag nog stond ik weer te wachten aan de Aldi met hem. Minstens om de paar minuten bleef een vrouw staan om hem te aaien. Wat van een andere buitenwachter (zonder hond) de commentaar uitlokte:
- Zeg, jouw hond heeft blijkbaar meer succes dan jijzelf?
- Zeg dat wel! In mijn buurt is het niet anders: iedereen kent Chicos naam, maar niemand kent die van mij!
Maar eerlijk gezegd, met mij is het niet anders! Ken ondertussen ook al de naam van zowat alle hondjes uit de buurt (en dat zijn er heel wat). Maar vraag me niet naar de naam van de baasjes! Zijn beste vriendje is ondertussen toch wel Tobie, een Tibetaanse Terrier. Wit als een Malthezer maar tweemaal zo groot. Chico verdwijnt gewoon onder diens vacht. En reken maar dat het alletwee echte speelvogels zijn. Het bazinnetje van Tobie? Maak ik wel eens een praatje mee, maar hoe ze noemt? Weet ik in geen velden of wegen! En zo vertelde ze me onlangs dat haar man eens op wandel was met Tobie, die plots niet meer vooruit wilde. Trok naar een klein zwart hondje met een man met een petje. En ze moest geen moment twijfelen: dat was Chico!. Spijtig genoeg heb ik dat voorvalletje niet opgemerkt. Ben zo gewoon Tobie te zien samen met zijn bazinnetje, dat ik er geen aandacht moet hebben aan geschonken toen hij met baasje op wandel was.
En thuis blijft Chico maar doen wat hij al vanaf de eerste dag deed: een dutje, dat doet hij lekker gezellig en veilig op mijn voeten. Wil hij echter vertroeteld worden, dan richt hij een smekende blik op zijn vrouwtje, tot ze hem opneemt en naast zich op de bank zet.
Je kunt dat diertje, en vooral de dwingende blik in zijn ogen, nu eenmaal niet weerstaan!
Van ver al zag ik hem naderen. Een eenzame, grauwe figuur die opging tussen de vele kleurige wandelaars, en me desondanks, of misschien juist daardoor, toch opviel. Een beetje gewoontjes gekleed, wat juist ongewoon leek tussen de honderden zondagse toeristen op de Zeedijk.
De oude, wat slungelachtige man, kreeg me ook in de gaten, op een arduinblok gezeten met Chico op schoot. Beiden genietend van een pril voorjaarszonnetje. Ik zag dat de man ons wat bedeesd wilde benaderen, maar net toen hij op onze hoogte kwam, werd hij ingehaald door andere en meer luidruchtige wandelaars die tussen hem en mij liepen. De man aarzelde even, vooral toen hij zag dat die anderen ook wel belangstellend naar Chico keken, en liep dan maar droevig door uit een soort beleefde bescheidenheid die je enkel nog bij de oudere generaties aantreft...
En toch keek hij nog eens achterom. Iets in zijn hunkerende blik trof me, en ik gaf hem een bemoedigend knikje. Het oude, gerimpelde gezicht klaarde op en hij keerde terug. Haalde zonder woorden een digitale camera uit de binnenzak, maakte eerst enkele fotos, en toen een kort filmpje van Chico. Kwam dan bij me zitten.
- Dat maak ik om mijn vrouw te plezieren, want ze houdt net als ik toch ook zoveel van honden!
- En hebben jullie dan geen hond meer?
Zijn ogen werden vochtig. Hij haalde zijn brieventas boven en pikte er een foto uit. Een netjes gelamineerde foto, die me deed veronderstellen dat de man, net als ik trouwens, zijn dierbaarste herinneringen door een lamineerapparaat haalde zodat ze niet beschadigd konden raken. Technische snufjes leken hem dus helemaal niet vreemd.
De foto liet een mooie Cavalier King Charles hond zien. Met duidelijke fierheid duwde hij me het plaatje onder de neus.
- Dat was onze laatste! Helaas gestorven. Diabetes! Nu alweer zeven jaar geleden, maar we missen hem nog elke dag! En het beest was amper negen jaar oud. We hebben hem verzorgd als een kind, dagelijks insuline inspuitingen gegeven, zijn suikerspiegel nauwgezet in de gaten gehouden, maar het mocht niet baten, en op een dag was het voorbij.
Er liepen nu echt wel tranen over het getaande gelaat, en hij moest even zijn bril oppoetsen.
- En, er nooit aan gedacht een andere hond te kopen?
- Neen! Aanvankelijk hadden we teveel verdriet, en nu is het telaat om nog een hond in huis te halen. Ik ben trouwens al vijfentachtig! En wie weet waar zon dier na onze dood zou terechtkomen!
Zijn leeftijd kon je aan zijn gezicht ook wel min of meer bepalen, maar voor de rest was hij nog wel levendig en helemaal bij de kippen. Moderne snufjes leken ook al geen geheimen te hebben voor hem.
We babbelden nog een poosje over honden en ik had te doen met hem. Hier zat ik, met een jong hondje als trouwe vriend, met beiden nog een mooie gezamenlijke toekomst voor de boeg. En nu voel ik me wel niet zò oud, maar toch kwam een zeker schaamtegevoel in me op omdat ik, met mijn eenenzeventig, er toch wel eens durf bij stilstaan dat ik ouder word. Maar toch inderdaad echt nog een mooie toekomst heb met Chico.
Voor die man is dat voorgoed voorbij. Helemaal voltooid verleden tijd! En waarschijnlijk bracht ik herinneringen op gang! Dacht hij er over na hoe hij ook ooit met een jong hondje op pad kon gaan. Dartelend en spelend. Nu loopt hij maar moedermens alleen wat rond te dwalen. Zomaar. Zonder doel. Hier en daar een fotootje van een hond makend als enige troost. Ik durfde hem niets vragen over zijn vrouw, want veronderstelde dat het mens nog maar weinig buiten komt. En ik moest hem bewonderen. Jawel, hij zou zich zonder problemen een nieuw hondje kunnen aanschaffen. Maar dat zou egoïstisch zijn, zeker wetende dat de hond hem zou overleven!
En even zag ik mezelf in de toekomst en in zijn plaats: vijfentachtig, en terugdenkend aan de mooie jaren met Chico. En dan iemand in het zonnetje zien zitten met een prachtig, lief hondje op schoot! Een fotootje maken Een traantje laten
Neen! Voor de drommel niet! Wég die gedachten! Vandaag leven Willy! Genieten en niet te ver vooruit denken! Nu niet vergallen wat later mooie herinneringen zullen zijn. En trouwens, als ik dat zo even bereken, dan hebben Chico en ik nog zowat evenveel dagen tegoed! En ben ik dus, als ik van achter naar voor reken, even oud als mijn jonge vriendje!
Chihuahuas kunnen zo tussen de vijftien en twintig jaar leven. Dat zou dus moeten lukken. En daar focus ik me dan maar op.
We babbelden nog een tijdje over koetjes en kalfjes en ik vermeed het onderwerp hond nog aan te snijden. Toen stond hij op, wenste me het beste met mijn hond, en liet zijn grauwe figuur weer oplossen in de mensenmassa.
Nog lang keek ik zijn slungelachtige eenzame gestalte na. Ten prooi aan toch wel zeer gemengde gevoelens. En ik betrapte me erop dat ook in mijn ogen een paar tranen bengelden.
Achter me zong de zee haar eeuwige lied. Chico snoof genietend met trillende neusgaten de zeelucht op en vergaapte zich aan de vele wandelaars. Was zich nergens van bewust. Genoot zondermeer. Maar mijn wereld was toch weer een beetje veranderd.
Misschien wel hebben we er allemaal last van. De angst je aan iets of iemand te binden omdat je weet dat je het ooit zult moeten loslaten. Of er ooit problemen zou kunnen mee krijgen.
Misschien ook zijn er mensen die daar helemaal geen angst voor hebben. Maar dat zijn dan mensen met ofwel onvoldoende levenservaring, ofwel volslagen gevoellozen. Want hoe gevoeliger je bent, hoe meer bindingsangst je hebt! Levende wezens dump je niet zomaar!
Wat mij betreft: ik heb er inderdaad nogal veel last van! Een huisdier in huis halen stelt me telkens weer voor een aantal verscheurende keuzes:
1. Er maar niet aan beginnen, maar dan ook veel missen.
2. Het wél doen, met het vaste voornemen me niet te binden. Makkelijker gezegd dan gedaan, want uit ervaring weet ik toch dat ik me wel degelijk zal binden.
3. De knoop doorhakken, me onvoorwaardelijk binden, en alle consequenties van die beslissing aanvaarden.
Met Chico heb ik dus de knoop doorgehakt en ben onvoorwaardelijk voor de derde keuze gegaan. En dat heeft me geen windeieren gelegd. Als bewapening geniet ik volop van elk uur met hem. Wél wetende dat het ooit kan verkeren. Realistisch in het nu leven, om volop energie op te doen voor het moment dat het verkeert. Volop de mooie momenten consumeren en intens genieten. Dat is the spirit denk ik.
En toch, soms, als ik uit het raam kijk, word ik volop met de neus tegen de harde realiteit van de vele mogelijkheden gedrukt.
In het park loopt namelijk af en toe een oude man. Is zelf niet meer zo goed te been, maar duwt toch dapper een karretje voort waarin een grote zwarte hond zit. Het karretje lijkt met liefde zelfgemaakt van twee fietswielen en enkele planken die vrolijk rood geschilderd zijn. De hond heeft drie poten. En nu zien we nog wel honden met drie poten vrolijk rondlopen alsof er niets aan de hand is. Maar dat zijn dan jonge dieren. Het beest in die kar is echter duidelijk aan zijn laatste levensfase toe.
Het baasje eveneens, zo te zien. Maar hij geeft niet op. Liefdevol neemt hij de hond uit het karretje en zet hem in het gras, zodat hij zijn behoeftes kan doen en moeizaam enkele stappen lopen. Droevig tafereel! Beiden leven op geleende tijd! Maar ze gaan door! Blijven van het leven en van elkaar genieten wat er ook maar van te genieten valt.
En nu zou je je kunnen afvragen of het niet humaner zou zijn die hond een spuitje te geven en te laten inslapen.
Ja? En wat doe je dan met de man? Hem ook een spuitje geven maar?
Neen. Zo werkt het dus niet! Ik bewonder die man en zou in zijn plaats misschien net hetzelfde doen. Kan alleen maar hopen dat het mij nooit overkomt.
Bindingsangst? Als ik naar dat onafscheidelijke stel kijk, dan weet ik zeker dat die hond hem in de loop der jaren veel meer heeft gegeven dan de man ooit kan teruggeven. Waarschijnlijk méér dan een mens hem had kunnen geven. En schaam ik me eigenlijk een beetje voor mijn eigen bindingsangst.
Je binden kan droevige gevolgen hebben! Maar ach, into each life some rain must fall! Als je dàt maar weet!
En zo zie je maar weer: je hele leven door maak je keuzes en bepaal je zelf je toekomst. En ja, je kunt alle risicos zoveel als mogelijk uit de weg gaan en er dus ook nooit de gevolgen van moeten dragen. Je zult dan een gelukkig, maar tamelijk vlak leven leiden.
Of je kiest voor risicos, hopelijk beseffend dat hoe groter het risico, hoe groter het plezier, maar ook hoe hoger het prijskaartje ooit zal zijn.
In financiën gaat het net eender. Sommige mensen nemen hoge risicos met aandelen of met gokken. Maar wie speelt kan verliezen. En zàl ook in veel gevallen vroeg of laat verliezen. Wie het risico de moeite waard vindt doet maar op! Zolang hij niet gaat huilen als het tegenslaat en gaat zingen van too much rain is falling in my life!
Van nature uit probeer ik er altijd achter te komen hoe een ander wezen zich voelt en denkt. Of dat nu dieren, vogels of mensen zijn, ik probeer me altijd in te leven en hun situatie. Maar helaas, het blijft eigenlijk altijd bij veronderstellingen.
Om te weten wat er in een vogelkop omgaat moet je immers vogel geweest zijn! Je kunt een en ander afleiden van de lichaamstaal, maar dat is dan ook alles.
Bij mensen ligt het een stuk makkelijker omdat die kunnen praten en zeggen wat ze voelen. Alhoewel ik me toch altijd afvraag hoe het er aan toegaat in een hoofd dat slimmer is dan ik, of in een hoofd dat dommer is. In beide gevallen, vind ik toch, zijn het hersenen die anders werken. Misschien andere waarheden kennen. Andere gevoelens. Anders op de wereld aankijken.
Zo bijvoorbeeld ondervond ik dat domme mensen altijd weer denken dat iemand die slimmer is dan zij, àlles weet. En hoogst verwonderd zijn als dat niét zo blijkt te zijn. Ze missen gewoon het besef dat slim zijn vele gradaties kent. Leunen heel zwaar op slimmere mensen, maar zijn wél de eersten om die slimmeren stommerds of luiaards te noemen als ze iets niét weten! Ja, zijn er van overtuigd dat hij het wél weet of kan, maar het niet wil zeggen! Bijgevolg: die mensen hebben hersenen die geen gradaties onderkennen. Het is slim of dom. Lijken totaal niet te beseffen dat tussen die twee oneindig veel gradaties liggen. Iedereen die ze als slimmer dan zichzelf beschouwen moet alles weten. Iedereen die dommer is, weet helemaal niks vinden ze.
Zo vroeg er eens iemand die helemaal niet kon opstellen, of ik een brief wou schrijven over een bepaalde zaak aan een bepaalde instantie. Deed ik. Hij las het, en wou het helemaal anders. Het was niet zoals hij het had bedoeld. Dat begreep ik best! Want zoals hij het had bedoeld hield het helemaal geen steek. Zoals ik het had neergeschreven hield het tenminste nog een klein beetje steek alhoewel de zaak op zich me nogal ongeloofwaardig overkwam. Hij vroeg of ik het kon herschrijven op zijn manier. Dan moest hij het maar dicteren, stelde ik voor. Maar hij raakte er niet uit. Trok op niks. En dat zag hij ook in. Dat hij niet kon opstellen wist hij. Dat ik dat wél kon wist hij ook. Maar begreep niét dat ik met mijn opsteltalent van een halve leugen geen hele waarheid kon maken en het nog geloofwaardig laten overkomen ook! En tot op heden denkt hij nog altijd dat ik gewoon niet wou!
Tja, ik heb ook mijn beperkingen. En iets waar ik niet achter sta, niet eens begrijp, kan ik onmogelijk op een zinnige manier op papier zetten. Ik kan het wél wat anders formuleren om het iet of wat zinnig te maken, maar meer ook niet. Maar krijg dat eens uitgelegd aan dergelijke mensen? Die hebben, denken ze, gewoon een slimme gekozen voor het karweitje, en een slimme moet toch alles kunnen?
Tja, mensen zitten toch stukken ingewikkelder in elkaar dan dieren!
En dan kom ik, hoe kan het ook anders, bij mijn hond terecht.
Een dier dat qua gewoontes en levensstijl, goed aansluit bij de mens. Toch een stuk dichter dan een vogel of een vis. Een dier dat min of meer lijkt te denken als wij. En toch, ik zou wàt geven om eens, al was het maar vijf minuten, hond te zijn. Ondervinden hoe een hond denkt. Ondervinden wat hij in de mens ziet. Houdt hij écht van mensen? Is het enkel maar omdat mensen hem voedsel, warmte en onderdak bieden? Of is het veel meer dan dat? Kan een hond liefhebben?
Natuurlijk kan hij dat! Veel intenser dan mensen denk ik. Maar het blijft gissen. Het blijft afleiden uit de lichaamstaal. En hoe dat houden van aanvoelt bij een hond zullen we wel nooit weten!
Zo ging ik op een morgen buiten met Chico. Zó uit zijn slaap gehaald van onder de dekentjes van zijn bench. Buiten vroor het 5°. Het park helemaal wit van de sneeuw. En zoals elke koude morgen, had hij er aanvankelijk helemaal geen zin in, hoewel hij zijn warme vestje aan had. Ikzelf had trouwens ook de kap van mijn anorak over mijn petje getrokken! Doet met tegenzin twee stappen naar de eerste struik en heft een pootje. Vloeibare lading geloosd, en hij maakt aanstalten om terug te keren. Nee hoor jongen! Eerst ook nog de vaste lading lozen! Zoniet mogen we binnen het uur terug naar buiten!
Kijkt me vuil aan. Lijkt te zeggen dat hij niet moét. Natuurlijk moet hij niet. Bij ondervinding weet ik dat hij niet kàn voordat hij een eind heeft gelopen en de darmpjes beginnen te werken. En dus lopen we door. Eerste parkje helemaal rond niks. Maar ondertussen heeft hij er toch zin in gekregen en trekt me al mee naar het tweede parkje. Goed signaal. Er moet al iets op komst zijn!
Blote pootjes dapper trappelend in de sneeuw. Heb medelijden met hem. Maar het moet nu eenmaal. Doet ie het of doet ie het niet? En ja hoor! Daar doet ie het! Na héél kieskeurig het volgens hem enige juiste plaatsje in de hele wijde wereld te hebben uitgezocht. Dat plaatsje verschilt wel van dag tot dag, maar wordt ook telkens weer met heel veel zorg uitgekozen!
Terug naar huis. Loopt een honderd meter gewillig en tevreden mee en stopt dan. Kijkt me aan. Wil oogcontact. En zodra hij dat bekomt heft hij meelijwekkend een beverig voorpootje op. Zet het terug en trekt dan het andere, al even beverig, op. Tja, liever had hij beide poten tegelijk opgetrokken, maar dan zou op zijn smikkel vallen natuurlijk!
Meelijwekkende blik in zijn ogen. Niet mis te verstaan: Hé daar, hoge grote mens, mijn pootjes zijn wél koud hé? Zou je me niet dragen?
Ja, de verleiding is groot om hem op te nemen. Maar anderzijds, niet hij maar ik ben het baasje. Als ik aan al zijn willetjes voldoe geef ik hem een verkeerd signaal! En trouwens, daarnet had hij al de tijd van de wereld om zijn plekje te zoeken. Snuffelend aan de sneeuw, de verwelkte bloemetjes, de struikjes Toen klaagde hij helemaal niet over zijn pootjes!
Twee die verkleumd terug thuis komen!
En dus stap ik door en trek hem mee. Tenminste, nog een vijftigtal meter en dan neem ik hem toch maar op. Zo hebben we tenminste alle twee een beetje ons willetje kunnen demonstreren. Tevreden koestert hij zich tegen mijn borst en warm ik zijn pootjes wat op met de handen. Enkele ogenblikken later zijn we thuis. Snel zijn number one vestje uit, pootjes droog- en warm gewreven, en dan snelt hij naar zijn ontbijt dat ondertussen klaarstaat. De dag van Chico is begonnen.
Wat gaat er om in zon kopje? Joost mag het weten. Maar met zijn lichaamstaal en oogjes weet hij toch telkens weer te bekomen wat hij verlangt! En moet ik drommels goed opletten om er geen verwend nest van te maken!
Een van de zaken die ik me soms afvraag is hoe wezens die geen taal hebben, denken! Wij, mensen, denken immers in onze eigen taal. Tenminste, dat denken we toch. Of zou het toch niet zo zijn? Zou denken eigenlijk niet echt aan een taal gebonden zijn?
Neem nu een hond. Heeft geen taal. Spreekt niet. Maar toch leert hij heel wat van zijn omgeving, van zijn baasjes, en uit instinct. Ook herinnert hij zich alles. De gezichten van de baasjes, de weg naar huis, waar hij zijn eten en drinken kan vinden, en nog honderden dingen meer. Zijn denkvermogen lijkt weinig onder te doen voor dat van ons. Maar een taal heeft hij niet. En dan vraag ik me toch af hoe dat denkproces eigenlijk verloopt in die hersenen! Hoe hij die herinneringen bewaart en hoe hij ze weer oproept waar hij ze nodig heeft. Zonder taaldenken.
Denken zonder taal Probeer dat eens? Lijkt ons, mensen, niet mogelijk! En toch blijkt het mogelijk te zijn. En grasduinend in de weinige mogelijkheden die ik eventueel zou kunnen vinden, zie ik eigenlijk maar één mogelijkheid voor een dierlijk denkproces: beelden in plaats van taal.
Denken in vroeger opgeslagen beelden en geluiden. Zonder daar woorden voor nodig te hebben. Moet kunnen. Lijkt me een interessante denkpiste. Want eerlijk gezegd, ook ons denken gaat gepaard met beelden die we terug oproepen. Maar wij koppelen woorden aan die beelden. Voorzien de film eigenlijk onbewust van ondertitels. Omdat we vinden dat we die nodig hebben. Maar is dat eigenlijk wel zo? Of is dat enkel maar omdat we nu eenmaal de taal machtig zijn?
En na deze denkpiste gevonden te hebben, ga ik er even wat dieper op in: stel dat we een Russische film zien zonder ondertitels, en we kunnen geen Russisch. Wat zouden we daarvan opsteken? We zouden enkel de beelden in ons kunnen opnemen en onthouden. Misschien ook zouden we de verhaallijn min of meer kunnen volgen aan de hand van die beelden, en daar moeten we het dan maar mee doen. Maar het fijne ervan zouden we in veel gevallen toch niet snappen.
Wel, zo ongeveer denk ik dat een hond of een ander dier het moet stellen. Beeldmateriaal, maar geen tekst! Ervaringen en herinneringen die ergens een plaatsje moeten vinden in de hersenen.
En dan rijst al onmiddellijk de volgende vraag: zijn wij beter af met onze ondertiteling? Misschien wél, misschien niét. Want taal kan ook een beperking inhouden! Taal kun je bewust of onbewust manipuleren. Verdraaien. Aan een bepaald beeld een tekst toevoegen die eigenlijk een grote leugen is, maar toch min of meer past bij het plaatje. Met alleen een beeld alleen kun je dat niet! Kun je het beeld ook niet zodanig vervalsen dat er een leuk, maar kwaadaardig roddeltje uit ontstaat. Kun je ook niet bedenken hoe je een ander kunt beliegen of bedriegen!!!
En zou je ook nooit, via een laster- en leugencampagne, als roedelleider kunnen worden verkozen als je daar helemaal de kwaliteiten niet voor hebt! Zou je moeten verkozen worden aan de hand van de beelden en daden die men écht van je gezien heeft. Niét door wat je belooft, want daar bestaan geen beelden van voordat je die belofte hebt waargemaakt.
Zou het soms daardoor komen dat dieren veel eerlijker zijn dan mensen?
Dat wolvenroedels de leider hebben die ze écht nodig hebben om te overleven, en gewiekste comedianten niet de minste kans maken?
Als dat zo is, dan dunkt het me dat we nog heel veel hebben te leren van het dierenrijk!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
