|
Ritselende hopen dorre bladeren onder de rennende pootjes van Chico.
't Is herfst!
De zon is vertrokken en liet ons alleen in stille duisternis.
't Is avond!
En als ik dit alles soms nog niet mocht gezien hebben, dan kan ik het nu wél horen! Ja... de herfst HOREN! Vroeger nooit zover gedacht. Wat een hond je toch allemaal aan zintuiglijke waarnemingen kan bijbrengen! Genieten van de kleine dingen die je vroeger achteloos voorbijliep! En Chico is dolgelukkig als hij al die bladeren kan doen ritselen. Hoe hoger de hopen, hoe liever hij er doorheen dartelt.
Straks dan, is het winter, en dan zullen weer andere geluiden weerklinken in de stilte van de late avond: het ritmisch getik van zijn nagels op het koude tegelpad. Net als een meisje dat op hoge hakken loopt. Daar moet hij trouwens helemaal niet voor onderdoen, want met zijn achterwerk wiebelen kan hij als een volleerde verleidster. En van zijn fiere draf kunnen zelfs de Lipizaner paardjes nog veel leren!
En ja hoor! Ik begin toch ook al een beetje naar die winter te verlangen. Want hoe eerder hij komt, hoe eerder hij voorbij is en we weer de lente mogen begroeten. Wat mij betreft kan de tijd nu niet snel genoeg gaan.
Maar toch heeft de winter ook zo zijn kleine genietmomenten. Quality time. Zoals een lekkere Irish koffie na een fikse wandeling in de vrieskou. Maar daar kan Chico dan weer niet van meegenieten. Het loeder zou wel willen hoor! Net zoals hij altijd stiekem van mijn Scotch probeert te slurpen als ik hem op schoot heb! En als hem dat niet lukt dan gaat hij maar aan mijn lippen likken nadat ik een slok nam. Zo geniepigweg onder het voorwendsel van 'ik zie je graag', maar in werkelijkheid is het hem om het bier te doen!
Ruim een jaar en half oud... dat zou, naar mensennormen gerekend, moeten overeenkomen met een kind van tien. En zo'n jochie geef je toch geen alcohol hé?
Maar goed, het is echt een leuke hond geworden. Zijn speelse bijtgedrag als puppy, dat me wel eens een bloedende vinger opleverde, heeft hij nu helemaal onder controle. Nog altijd vindt hij het zalig om speels mijn vingers stevig in de muil te klemmen, maar hij weet precies hoe hard hij mag doorbijten om me geen pijn te doen, maar toch ook niet los te laten. Zelfs als het spel echt wel wild wordt zal hij nooit doorbijten.
Hoewel de deugnieterij op zijn snoet te lezen staat, is het echt een braaf hondje dat nog nooit iemand kwaad deed. Hij zal wél altijd proberen om op een of andere manier met je voeten te spelen, want hij zit vol humor en deugnieterij. Maar kwaad doen? Nooit!
Ach Chico, laat ons samen nog maar vele jaren gelukkig zijn! Met je drie en een halve kilo ben je een reuzehond!
Willy.
|
