Van ver al zag ik hem naderen. Een eenzame, grauwe figuur die opging tussen de vele kleurige wandelaars, en me desondanks, of misschien juist daardoor, toch opviel. Een beetje gewoontjes gekleed, wat juist ongewoon leek tussen de honderden zondagse toeristen op de Zeedijk.

De oude, wat slungelachtige man, kreeg me ook in de gaten, op een arduinblok gezeten met Chico op schoot. Beiden genietend van een pril voorjaarszonnetje. Ik zag dat de man ons wat bedeesd wilde benaderen, maar net toen hij op onze hoogte kwam, werd hij ingehaald door andere en meer luidruchtige wandelaars die tussen hem en mij liepen. De man aarzelde even, vooral toen hij zag dat die anderen ook wel belangstellend naar Chico keken, en liep dan maar droevig door uit een soort beleefde bescheidenheid die je enkel nog bij de oudere generaties aantreft...

En toch keek hij nog eens achterom. Iets in zijn hunkerende blik trof me, en ik gaf hem een bemoedigend knikje. Het oude, gerimpelde gezicht klaarde op en hij keerde terug. Haalde zonder woorden een digitale camera uit de binnenzak, maakte eerst enkele foto’s, en toen een kort filmpje van Chico. Kwam dan bij me zitten.

- Dat maak ik om mijn vrouw te plezieren, want ze houdt net als ik toch ook zoveel van honden!

- En hebben jullie dan geen hond meer?

Zijn ogen werden vochtig. Hij haalde zijn brieventas boven en pikte er een foto uit. Een netjes gelamineerde foto, die me deed veronderstellen dat de man, net als ik trouwens, zijn dierbaarste herinneringen door een lamineerapparaat haalde zodat ze niet beschadigd konden raken. Technische snufjes leken hem dus helemaal niet vreemd.

De foto liet een mooie ‘Cavalier King Charles’ hond zien. Met duidelijke fierheid duwde hij me het plaatje onder de neus.

- Dat was onze laatste! Helaas gestorven. Diabetes! Nu alweer zeven jaar geleden, maar we missen hem nog elke dag! En het beest was amper negen jaar oud. We hebben hem verzorgd als een kind, dagelijks insuline inspuitingen gegeven, zijn suikerspiegel nauwgezet in de gaten gehouden, maar het mocht niet baten, en op een dag was het voorbij.

Er liepen nu echt wel tranen over het getaande gelaat, en hij moest even zijn bril oppoetsen.

- En, er nooit aan gedacht een andere hond te kopen?

- Neen! Aanvankelijk hadden we teveel verdriet, en nu is het telaat om nog een hond in huis te halen. Ik ben trouwens al vijfentachtig! En wie weet waar zo’n dier na onze dood zou terechtkomen!

Zijn leeftijd kon je aan zijn gezicht ook wel min of meer bepalen, maar voor de rest was hij nog wel levendig en helemaal bij de kippen. Moderne snufjes leken ook al geen geheimen te hebben voor hem.

We babbelden nog een poosje over honden en ik had te doen met hem. Hier zat ik, met een jong hondje als trouwe vriend, met beiden nog een mooie gezamenlijke toekomst voor de boeg. En nu voel ik me wel niet zò oud, maar toch kwam een zeker schaamtegevoel in me op omdat ik, met mijn eenenzeventig, er toch wel eens durf bij stilstaan dat ik ouder word. Maar toch inderdaad echt nog een mooie toekomst heb met Chico.

Voor die man is dat voorgoed voorbij. Helemaal voltooid verleden tijd! En waarschijnlijk bracht ik herinneringen op gang! Dacht hij er over na hoe hij ook ooit met een jong hondje op pad kon gaan. Dartelend en spelend. Nu loopt hij maar moedermens alleen wat rond te dwalen. Zomaar. Zonder doel. Hier en daar een fotootje van een hond makend als enige troost. Ik durfde hem niets vragen over zijn vrouw, want veronderstelde dat het mens nog maar weinig buiten komt. En ik moest hem bewonderen. Jawel, hij zou zich zonder problemen een nieuw hondje kunnen aanschaffen. Maar dat zou egoïstisch zijn, zeker wetende dat de hond hem zou overleven!

En even zag ik mezelf in de toekomst en in zijn plaats: vijfentachtig, en terugdenkend aan de mooie jaren met Chico. En dan iemand in het zonnetje zien zitten met een prachtig, lief hondje op schoot! Een fotootje maken… Een traantje laten…

Neen! Voor de drommel niet! Wég die gedachten! Vandaag leven Willy! Genieten en niet te ver vooruit denken! Nu niet vergallen wat later mooie herinneringen zullen zijn. En trouwens, als ik dat zo even bereken, dan hebben Chico en ik nog zowat evenveel dagen tegoed! En ben ik dus, als ik van achter naar voor reken, even oud als mijn jonge vriendje!

Chihuahua’s kunnen zo tussen de vijftien en twintig jaar leven. Dat zou dus moeten lukken. En daar focus ik me dan maar op.

We babbelden nog een tijdje over koetjes en kalfjes en ik vermeed het onderwerp hond nog aan te snijden. Toen stond hij op, wenste me het beste met mijn hond, en liet zijn grauwe figuur weer oplossen in de mensenmassa.

Nog lang keek ik zijn slungelachtige eenzame gestalte na. Ten prooi aan toch wel zeer gemengde gevoelens. En ik betrapte me erop dat ook in mijn ogen een paar tranen bengelden.

Achter me zong de zee haar eeuwige lied. Chico snoof genietend met trillende neusgaten de zeelucht op en vergaapte zich aan de vele wandelaars. Was zich nergens van bewust. Genoot zondermeer. Maar mijn wereld was toch weer een beetje veranderd.

Willy.