Misschien wel hebben we er allemaal last van. De angst je aan iets of iemand te binden omdat je weet dat je het ooit zult moeten loslaten. Of er ooit problemen zou kunnen mee krijgen.

Misschien ook zijn er mensen die daar helemaal geen angst voor hebben. Maar dat zijn dan mensen met ofwel onvoldoende levenservaring, ofwel volslagen gevoellozen. Want hoe gevoeliger je bent, hoe meer bindingsangst je hebt! Levende wezens dump je niet zomaar!

Wat mij betreft: ik heb er inderdaad nogal veel last van! Een huisdier in huis halen stelt me telkens weer voor een aantal verscheurende keuzes:

1. Er maar niet aan beginnen, maar dan ook veel missen.

2. Het wél doen, met het vaste voornemen me niet te binden. Makkelijker gezegd dan gedaan, want uit ervaring weet ik toch dat ik me wel degelijk zal binden.

3. De knoop doorhakken, me onvoorwaardelijk binden, en alle consequenties van die beslissing aanvaarden.

Met Chico heb ik dus de knoop doorgehakt en ben onvoorwaardelijk voor de derde keuze gegaan. En dat heeft me geen windeieren gelegd. Als ‘bewapening’ geniet ik volop van elk uur met hem. Wél wetende dat het ooit kan verkeren. Realistisch in het ‘nu’ leven, om volop energie op te doen voor het moment dat het verkeert. Volop de mooie momenten consumeren en intens genieten. Dat is ‘the spirit’ denk ik.

En toch, soms, als ik uit het raam kijk, word ik volop met de neus tegen de harde realiteit van de vele mogelijkheden gedrukt.

In het park loopt namelijk af en toe een oude man. Is zelf niet meer zo goed te been, maar duwt toch dapper een karretje voort waarin een grote zwarte hond zit. Het karretje lijkt met liefde zelfgemaakt van twee fietswielen en enkele planken die vrolijk rood geschilderd zijn. De hond heeft drie poten. En nu zien we nog wel honden met drie poten vrolijk rondlopen alsof er niets aan de hand is. Maar dat zijn dan jonge dieren. Het beest in die kar is echter duidelijk aan zijn laatste levensfase toe.

Het baasje eveneens, zo te zien. Maar hij geeft niet op. Liefdevol neemt hij de hond uit het karretje en zet hem in het gras, zodat hij zijn behoeftes kan doen en moeizaam enkele stappen lopen. Droevig tafereel! Beiden leven op geleende tijd! Maar ze gaan door! Blijven van het leven en van elkaar genieten wat er ook maar van te genieten valt.

En nu zou je je kunnen afvragen of het niet humaner zou zijn die hond een spuitje te geven en te laten inslapen.

Ja? En wat doe je dan met de man? Hem ook een spuitje geven maar?

Neen. Zo werkt het dus niet! Ik bewonder die man en zou in zijn plaats misschien net hetzelfde doen. Kan alleen maar hopen dat het mij nooit overkomt.

Bindingsangst? Als ik naar dat onafscheidelijke stel kijk, dan weet ik zeker dat die hond hem in de loop der jaren veel meer heeft gegeven dan de man ooit kan teruggeven. Waarschijnlijk méér dan een mens hem had kunnen geven. En schaam ik me eigenlijk een beetje voor mijn eigen bindingsangst.

Je binden kan droevige gevolgen hebben! Maar ach, into each life some rain must fall! Als je dàt maar weet!

En zo zie je maar weer: je hele leven door maak je keuzes en bepaal je zelf je toekomst. En ja, je kunt alle risico’s zoveel als mogelijk uit de weg gaan en er dus ook nooit de gevolgen van moeten dragen. Je zult dan een gelukkig, maar tamelijk vlak leven leiden.

Of je kiest voor risico’s, hopelijk beseffend dat hoe groter het risico, hoe groter het plezier, maar ook hoe hoger het prijskaartje ooit zal zijn.

In financiën gaat het net eender. Sommige mensen nemen hoge risico’s met aandelen of met gokken. Maar wie speelt kan verliezen. En zàl ook in veel gevallen vroeg of laat verliezen. Wie het risico de moeite waard vindt doet maar op! Zolang hij niet gaat huilen als het tegenslaat en gaat zingen van ‘too much rain is falling in my life’!

Willy.