|
Mijn hond
schone hond!
Jawel! Nu ben ik al zo dikwijls tekeer gegaan tegen ouders die altijd weer mijn kind schoon kind vinden, maar nu lijk ik toch wel aan diezelfde ziekte te lijden zeker?
Maar gelukkig betreft het maar mijn hond! En word ik in die mening zowat dagelijks gesteund en gestimuleerd door vreemden die hun blikken er niet kunnen van afhouden. Een echte hartenbreker! Eerste klas charmeur!
Tja, onder zoveel bewondering en belangstelling is het moeilijk bescheiden te blijven hé? En ja! Ik denk wél dat ik de allemooiste hond van de wereld en omstreken op de kop heb getikt! Mensen blijven maar wegsmelten als ze hem zien. Blijven maar complimenten maken over zijn baard, zijn pluimstaart, zijn éne wit pootje en witte buik.
Gelukkig verstaat hij (hopelijk) die complimentjes niet, want dan zou hij al gauw een heel verwaand nest worden!
Soms schuim ik het internet af op zoek naar fotos van Chihuahuas. Vind er duizenden. Maar moet telkens weer vaststellen dat ik ze eerder lelijk vind! Korte, gedrongen snoetjes; uitpuilende oogjes, en naar wat ik op straat zie dikwijls ook felle keffertjes!
Chico heeft dat allemaal niet. Chico is gewoon hond. Chico is de perfectste hond die ik me maar wensen kon. En Chico heeft zich probleemloos aan ons gezin aangepast.
Met zijn 3,065 kg en zijn tienmaandige leeftijd denk ik wel dat hij nu zowat volgroeid is. Van puppy naar hond. Waarbij ik me telkens weer vragen stelde over zijn charmante uiterlijk. Want alle puppys zijn lief en hebben lieve snoetjes, maar dat verandert soms snel zodra ze volwassen worden. Die van mij echter, die wordt steeds mooier! En vooral ook intelligenter!
Als ik de balans opmaak van de zes maand dat ik hem heb, rekening houdend met het feit dat ik een heel bleu hondenbaasje ben, geen enkele vorm van dressuur heb toegepast maar alleen maar voor een rustige omgeving heb gezorgd, moet ik toch stellen dat ik er totaal geen problemen mee heb gehad!
Ja
zelfs vind ik er mezelf als kind in terug! Ik had ouders die al vrij oud waren, begreep dat al heel vroeg, en probeerde hen dan ook zo weinig mogelijk in de weg te leggen. Trok gewoon mijn plan. Voedde mezelf op en leerde van mijn fouten. En die hond blijkt net hetzelfde te doen!
De eerste paar dagen hadden we één of twee keer een drolletje in huis. En misschien twee of drie plasjes. Maar zonder veel poespas, zonder veel verwijten van onzentwege, leerde hij waar hij dat wél en waar niét mocht doen! In hooguit twee dagen! Wijzelf hebben veel meer het huis wantrouwend lopen afzoeken naar een verdwaalde drol of plas die er niet was! En er ook niet kwam!
Ook zijn lichaamstaal gaat snel vooruit. De blik die op de foto hierboven te zien is, is helemaal de blik die hij me toestuurt als hij iets wilt! Zo gebeurt het dat we al een tijdje hebben gewandeld en hij wat moe wordt. En dan ziet hij ergens een bankje. Loopt er naartoe, blijft staan en geeft me die dwingende blik. En dan weet ik: hij wil dat ik even rust op die bank en hem op schoot neem.
En dat vindt hij dan zalig! Zijn neusje draait dan snuffelend alle kanten op, speurend naar elk geurtje dat de wind hem toestuurt, genietend van elk aaitje in de nek
Ach ja, ik weet het! Ik ben mijn kind aan het ophemelen! Nou ja, vergeef het me. Hij moet maar zo lief niet zijn met zijn vleermuizensnoetje! Maar kan dat ook anders? Vandaag nog stond ik weer te wachten aan de Aldi met hem. Minstens om de paar minuten bleef een vrouw staan om hem te aaien. Wat van een andere buitenwachter (zonder hond) de commentaar uitlokte:
- Zeg, jouw hond heeft blijkbaar meer succes dan jijzelf?
- Zeg dat wel! In mijn buurt is het niet anders: iedereen kent Chicos naam, maar niemand kent die van mij!
Maar eerlijk gezegd, met mij is het niet anders! Ken ondertussen ook al de naam van zowat alle hondjes uit de buurt (en dat zijn er heel wat). Maar vraag me niet naar de naam van de baasjes! Zijn beste vriendje is ondertussen toch wel Tobie, een Tibetaanse Terrier. Wit als een Malthezer maar tweemaal zo groot. Chico verdwijnt gewoon onder diens vacht. En reken maar dat het alletwee echte speelvogels zijn. Het bazinnetje van Tobie? Maak ik wel eens een praatje mee, maar hoe ze noemt? Weet ik in geen velden of wegen! En zo vertelde ze me onlangs dat haar man eens op wandel was met Tobie, die plots niet meer vooruit wilde. Trok naar een klein zwart hondje met een man met een petje. En ze moest geen moment twijfelen: dat was Chico!. Spijtig genoeg heb ik dat voorvalletje niet opgemerkt. Ben zo gewoon Tobie te zien samen met zijn bazinnetje, dat ik er geen aandacht moet hebben aan geschonken toen hij met baasje op wandel was.
En thuis blijft Chico maar doen wat hij al vanaf de eerste dag deed: een dutje, dat doet hij lekker gezellig en veilig op mijn voeten. Wil hij echter vertroeteld worden, dan richt hij een smekende blik op zijn vrouwtje, tot ze hem opneemt en naast zich op de bank zet.
Je kunt dat diertje, en vooral de dwingende blik in zijn ogen, nu eenmaal niet weerstaan!
Willy.
|
