Hiernaast Chico, ‘The Black Stallion’ op 17 november, gisteren dus, dag op dag zes maand oud, en 2,6 kg wegend. Staat hier geduldig maar koppig te wachten op zijn bazinnetje die zich ergens achter deze vouwdeur bevindt. Daarachter bevindt zich ook de snoepjesdoos, en je weet nooit of ze enkele snoepjes meebrengt!

Ondertussen is hij ook verlost van een vervelend probleem:

Kort nadat we hem in huis kregen, stelden we witte pelletjes vast in zijn vacht, en het arme diertje blééf maar krabben. Nochtans behandeld tegen elk soort parasieten. Twee verschillende dierenartsen schreven nog maar eens allerlei extra medicatie en speciale shampoo voor, die geen barst hielp.

En het werd maar erger! Er werd al gesuggereerd over bloedonderzoek, het nemen van een huidmonster enzovoort. Gelukkig stelden we die drastische maatregelen steeds weer uit.

En gelukkig maar, want iets meer dan een week geleden gaf iemand ( een gewoon hondenbaasje) ons de raad om over te schakelen op vers voedsel. We aarzelden. De dierenartsen hadden ons ten sterkste aanbevolen om toch twee jaar lang speciale puppyvoeding te geven van een goed merk (droge brokken). Bovendien, als de oplossing zó voor de hand zou liggen zouden die dierenartsen dat toch wel moeten geweten hebben?

Ik snapte trouwens het verband niet tussen vachtproblemen en voeding. Tot dat hondenbaasje me zei dat voeding met teveel eiwit er toe bijdraagt dat de nieren een stof gaan afscheiden die tot vachtproblemen leidt. Tja! Hoeveel eiwit zit er in die puppyvoeding en hoeveel is teveel?

Toen hakten we de knoop maar drastisch door en gaven hem enkel nog vers voedsel: gekookte kippenlevertjes, groentjes, rijst en zo. Allemaal dooreen gemengd. En óf hij smulde! Wat een verademing na die droge hondenbrokken, nochtans van een heel duur merk.

En de problemen verdwenen inderdaad! Gewoon door… ‘gewoon’ te doen en het industrieel bereid voedsel vaarwel te zeggen.

En natuurlijk ben ik nog maar eens teleurgesteld geworden in de moderne maatschappij:

Fastfood voor mensen. Fastfood ook voor dieren. Artsen en dierenartsen die elke voeling met de natuurlijke behoeftes van levende wezens verloren hebben, overspoeld als ze worden door folders en monsters van de farmaceutische industrie en de fastfood voedselketens. Ze wisten zich geen raad. Gingen het steeds verder zoeken terwijl de oplossing voor het grijpen lag en nog een pak goedkoper uitviel dan die puppybrokken ook. Ze hadden ons ondertussen al een hele technische uitleg gegeven over de vele soorten parasieten die zo’n beestje, ingeënt of niet, kunnen belagen. Het duizelde ons!

En dan komt een simpel hondenbaasje met een simpele maar effectieve oplossing!

Wie zei ook ooit dat eenvoud het kenmerk van het ware is? Wel, dat werd hierbij nog maar eens bewezen. Maar om nog in eenvoudige termen te kunnen denken mag je niet al te lang gestudeerd hebben ondervond ik nog maar eens!

Willy.