|
Straks word ik eenenzeventig, en zowat mijn hele leven heeft bestaan uit nadenken. Tenminste, ik heb natuurlijk vanalles gedaan en meegemaakt zoals iedereen, maar er minder bij gepraat en er des te meer over nagedacht. En ik kan me geen moment herinneren dat ik niét aan het nadenken was. Zelfs van in de wieg! Ik herinner me zelfs (mijn allervroegste gedachte) dat ik me in de wieg lag af te vragen hoe het kwam dat ik het ene moment kon zien, het andere niét. Tot ik ontdekte dat ik mijn ogen kon openen en sluiten
En het denken over de dingen des levens was gestart. En eigenaardig genoeg, dat moment herinner ik me alsof het gisteren was! En ik bleef nadenken!
Nadenken over wat ik worden wou.
Nadenken over de zin van het leven.
Nadenken over hoe ik mijn taak het beste kon vervullen.
Nadenken over hoe ik iets kon betekenen voor de maatschappij die me te eten gaf.
Nadenken over hoe ik anderen niet tot last moest zijn.
Nadenken over hoe iets veel eenvoudiger zou kunnen.
Nadenken over het gedrag van mezelf en van anderen
Denken en zoeken. En overal de juiste lessen uit proberen te trekken. Dacht zoveel na dat mensen me, en terecht toch wel, heel dikwijls asociaal vonden. Kon het niet helpen, want wat ik aan het bedenken of zoeken was vond ik, voor mezelf althans, veel interessanter dan een zinloos babbeltje over een banaal en zinloos onderwerp.
Maar helaas, gedachten zijn vluchtig. Het effect ervan op je persoonlijkheid blijft meestal wel, maar de grondgedachte vervliegt en lost op in de tijd. Omdat er teveel gedachten overheen werden gegooid.
En toen ging ik uiteindelijk nadenken over de zin van het nadenken!
Straf hé?
Want ja, wat voor zin heeft het voortdurend te denken, die hele hoop gedachten en conclusies zomaar ergens een plaatsje in je hersenpan proberen te geven, om ze vervolgens weer te laten overwoekeren door weer nieuwe gedachten. Mijn hersenen leken soms wel een rozentuin met hopeloos verwilderde rozen en doornen, waarin een kat haar jongen niet meer terugvindt.
Het allemaal te boek stellen? Welke uitgeverij zou zoiets willen uitgeven? En als je het enkel voor jezelf houdt, dan ligt het daar ook maar te liggen hé? En is niet eens meer vatbaar voor toegevoegde waarden.
En toen ontdekte ik het bloggen! Vond ik eindelijk een uitlaatklep voor die hele stapel opgeslagen en ongestructureerde levenservaring. Ergens hopend er anderen de ogen mee te kunnen openen, maar achteraf beschouwd bleek het vooral voor mezelf goed te zijn! En dat vind ik mooi meegenomen.
Want ik leerde er mezelf beter mee kennen. Nu al die losse en half vergeten gedachten enige structuur begonnen te krijgen vond ik eindelijk mezelf helemaal terug en vooral de redenen waarom ik op een bepaalde manier reageer op een bepaalde situatie. Kon ik terugbladeren naar momenten. Vergeten momenten soms, maar momenten die me langzaam maar zeker voortdreven naar de mens die ik nu ben.
Goed of slecht speelt hierbij totaal geen rol. Het komt er vooral op neer dat je jezelf in schrijftaal bent gaan omzetten en daardoor jezelf ook een stuk beter gaat begrijpen. Alsof eindelijk alles in de plooi valt en alle kleine dingen en gebeurtenissen weer hun invloed op je persoonlijkheid kunnen bewijzen. Een grandioze manier om je vluchtige gedachten in een iets vastere en blijvende vorm te gieten.
En toch
ook dat proces dat tot bloggen aanzette heeft jaren geduurd! Jaren waarin ik blogs van anderen bekeek en vaststelde dat dàt niet was wat ik wou! De een schrijft over dagdagelijkse banale gebeurtenissen (de besten nog), de ander plaatst dagelijks een fotootje van zijn tuin
van zijn hond
van zijn vrouw
of brave gedichtjes en gebeden
NEEN! Ik moest méér kunnen halen uit een blog. Als dàt het maar was hoefde het niet voor mij. Tot ik plots een blog ontdekte met steekhoudende waarheden en een vlotte schrijfstijl. Dàt begon er op te lijken. Daar kon je wat van leren. Dàt gaf me een voorbeeld van hoe het verder moest. En mijn blogtrein vertrok. Aanvankelijk nog wat met horten en stoten, zich soms van wissel vergissend, maar altijd weer zoekend naar een definitief concept om verder mee door te gaan.
En helemáál recent, vandaag pas namelijk, ging ik plots nadenken over de zin, MIJN zin, van het bloggen
en begon aan dit stukje.
Willy.
|
