We hebben het allemaal wel eens meegemaakt: jong gezinnetje… nog weinig financiële armslag… er is een afwasmachine nodig, maar het geld is er niet. Geen probleem. Dan maar, met enige schrik, op afbetaling geprobeerd.

De maanden gaan voorbij en we betalen netjes af. Voelen het bijna niet.

- Hé, dat gaat goed! We kunnen dat toch verder doortrekken? We rijden met een tweedehands autootje; als dat zo makkelijk gaat, laat ons meteen een nieuwe kopen op afbetaling…

En het sprookje loopt verder. Huisje, tuintje, modern keukentje, teeveetje, peeceetje… allemaal op afbetaling! Kan niet meer stuk! Tot plots wordt vastgesteld dat de schuldenberg zo hoog is geworden dat ze als een loodzware druk op je schouders ligt. Dat je je niéts meer kunt permitteren. Dat je ‘eigendom’ van de banken bent geworden! Je een lijfeigene voelt!

JA! Dàn heeft het uur der waarheid geslagen. Dan pas ontdek je wat je allemaal fout hebt gedaan! Maar het is te laat! Je kunt er niet meer onderuit.

Vroeger moest je dan maar, vermits je zélf je kont had verbrand, op de blaren zitten.

Tegenwoordig kan het sprookje nog éventjes verder lopen: je vraagt collectieve schuldbemiddeling aan bij vadertje staat. Komt héél hard aan. Je moet nu met een absoluut minimum leven, maar staat tenminste nog niet op straat. De gemeenschap zal nog wel eventjes opdraaien voor je fouten. Er zijn immers nog altijd brave mensen die hard werken en belastingen betalen!

Tot hier een typische moderne gezinssituatie.

Vergelijk dat nu even met de staat? Ze doet de laatste decennia nét hetzelfde! Boven haar stand leven. Zich langzaam maar zeker in het bezit laten komen van speculanten, banken en geldschieters. En voor we het weten is de staat ‘lijfeigene’ geworden van het kapitaal! Het is voldoende dat enkele speculanten plots hun aandelen verkopen of de zon gaat onder voor het land, afhankelijk als het geworden is van de wereldse financiële structuren.

En nu? In ‘collectieve schuldbemiddeling’ gaan? Bij wie? Bij de staat? Neen hé, want dié is het juist die in de problemen kwam. Tja, er zal dan wel niets anders opzitten dan weeral maar eens te gaan aankloppen bij de kapitaalkrachtigsten zeker?

Jawel hoor! Dié zullen de staat wel graag zien komen! Daar hadden ze op gewacht! Nu pas zullen ze woekerwinsten kunnen maken! Nu pas kunnen ze een heel land lijfeigen maken. En het land? Dat wordt een land van slaven!

En wie betaalt het gelag? Wie dacht je? De modale Belg natuurlijk!

Zullen we dan schaamrood zien op de wangen van onze ministers? Neen hoor! Die zullen wel een uitleg hebben en niet medeslachtoffers zijn van de ondergang! Desnoods verlaten ze het zinkend schip en gaan elders mooi weer spelen. Deden ze in 1940 ook al! Niks nieuws onder de zon dus.

Hoor ik daar iemand zeggen dat de tegenwoordige politici niet kunnen opdraaien voor de lafheid van de regering in 1940? Misschien niet. Het zijn niét dezelfde mensen. Wél hetzelfde slag van mensen!

Willy.