Toevallig zag ik gisteren op TV een reclame voor parfum ‘Amor amor’… Mooi gekozen die naam. Succes verzekerd, alleen al door de naam. Waar het naar ruikt heeft niet eens meer belang! Iedereen heeft tegenwoordig de mond vol van amor, amour, love, liefde, liebe… je kunt de radio niet aanzetten of een of ander songsingertje is nog maar eens over de liefde aan het kwelen.

- Er over zingen?

- Het als publiciteit gebruiken?

- Er succes mee behalen?

- Een hit scoren?

Dàt willen ze allemaal wel. Geen enkel probleem. Maar die liefde waar ze het over hebben en blijkbaar zoveel succes kent, waaruit bestaat dat? Is dat iets dat je krijgt? Dat denken de meesten wel!

Maar neen! Het is iets dat je geeft. Oei! Dat lijkt niet meer zo leuk! Zodra dat beseft wordt gaan er al een heleboel afhaken!

- Wat krijg ik er voor in de plaats? Krijg ik er wel iets voor in de plaats? Hoe hoog moet ik de interest berekenen van wat ik geef? En als ik niet terugbetaald word, kan ik de deurwaarder sturen? Heb ik garantie? Kan ik een reçu krijgen? En hoe doseer ik mijn liefde zodanig dat ik dubbel en dik word terugbetaald voor mijn investering? En hoe voorkom ik dat ik er niet méér geef dan nodig? Bestaan daar betrouwbare rekenmachines voor?

Krasse taal, maar zo werkt onze berekenende maatschappij nu eenmaal. En dan heb ik het niet enkel over de liefde tussen man en vrouw, maar ook over naastenliefde en liefde voor alles wat leeft!

Waar blijft de naastenliefde als er kapitaal mee gemoeid is?

Waar blijft de liefde voor alles wat leeft als we alles wat leeft zoveel mogelijk kapotmaken als we daar maar rijker kunnen van worden?

Waar blijft de partnerliefde, moesten er geen seksuele gevoelens bestaan? Zou één man het in zijn hoofd halen met zo’n ‘alwetend zageding’ te gaan samenwonen?

O ja, ik weet het wel: je mag niet trouwen uit seksuele verlangens. Kom je altijd bedrogen uit. Maar waarvoor dan wél? Voor het ‘anders zijn’ van het andere geslacht? Zou ik volmondig ja kunnen op antwoorden… als vrouwen meisjes bleven! Maar dat doen ze niet! Het meisjesachtig denken en praten dat de man zelfs zonder enige vorm van seks weet te charmeren gaat er toch zo gauw af zodra ze een veilig nestje hebben weten te bouwen!

Maar toch: zodra er in een lied of merknaam de naam amor voorkomt, smelt iedereen weg! Gek toch?

Als we daar dan zo verlekkerd op zijn, waarom GEVEN we dan geen liefde, in welke vorm ook?

Waarom wachten we liever gewoon tot we liefde KRIJGEN? Nou, dan kun je wel héél lang wachten! Want als iedereen enkel maar wil krijgen, wie zal dan geven wat die ‘krijglustigen’ verlangen?

Naar mijn bescheiden mening is er maar één juist recept voor liefde: geven! Zomaar. Niets terugverwachten.

Maar de beste remedie om de liefde die je van een ander krijgt te verspelen is ook juist: niets teruggeven. Of enkel maar teruggeven wat je kwijt wilt, maar niét datgene is wat de partner nodig heeft.

En zo zie je maar dat het gecompliceerder is dan alleen maar geven. Want niemand zal blijven geven als er hoegenaamd niets voor terugkomt. Al denken velen dat dit wél zal lukken!

Wie liefde geeft hoéft zich niet eens af te vragen of hij er wel genoeg zal voor terugkrijgen, om dan eventueel welbewust ook zélf de kraan dicht te kunnen draaien. Is helemaal niet nodig. De natuur zélf zal er wel voor zorgen dat die liefde afzwakt en helemaal verdwijnt als ze niet op de juiste manier wordt gevoed. Zelfs als dat niet is wat de ‘gever’ wilde, de natuur wil het wél en tegen de natuur is niemand bestand. Het is geen bewuste keuze, maar als, in het geval van een liefdesrelatie, de vlinders sterven in je buik, dan kun je ze zélf met geen mogelijkheid opnieuw tot leven wekken.

Wie tot hier heeft kunnen volgen heeft al enige ervaring meegemaakt met het klappen van de zweep en weet waar ik het over heb

Wie niét kon volgen wacht nog een massa teleurstellingen alvorens echt te weten wat liefde is en hoe het werkt. En een flesje Amor Amor kopen zal die teleurstellingen heus niet kunnen vermijden! Het herlezen van dit column evenmin. Het zal op de harde manier moeten ervaren worden.

Willy.