Of moet ik zeggen: "Mannelijke miserie"?

Het valt op: zowel mannen als vrouwen plakken graag het etiket ‘mysterieus’ op… vrouwen! Wezens die je moet leren kennen. Wezens die helemaal anders reageren. Wezens die verwachten dat je hen begrijpt of daar tenminste toch alle moeite voor doet!

Maar wat nog meer opvalt: je hoort noch mannen noch vrouwen verklaren dat de man een mysterie is!

Hoe zou dat zo komen? De man moet, voor de vrouw, al een even groot raadsel zijn als de vrouw voor de man. Maar er wordt niet over gepraat! Waarom niet? Slechts één antwoord: het interesseert de vrouw niet! Want de vrouw ziet de man dikwijls als een koel en hard wezen. Een wezen dat ze hoognodig moet veranderen en aanpassen aan hààr vrouwelijke wereld! Verder denkt ze niet. Dat ander wezen leren kennen? Vergeet het! Dat ként ze al. Al heel lang! Van zodra ze geboren werd!

En dan komen we weer bij het feit dat denken dat je alles weet, juist leidt tot niéts weten!

Mannen, veel ervan toch, zijn daar anders in. Natúúrlijk zijn ze in de eerste plaats geïnteresseerd in seks. Maar ondervinden ook al gauw dat omgaan met een vrouw veel boeiender is dan met een man. En naarmate ze dat ander wezen leren kennen, ondervinden ze ook dat seks veel verder gaat dan alleen maar zinnelijk genot. Ja, ondervinden ze ook al heel gauw dat seks zonder verdere geestelijke band helemaal niet bevredigend is! Platvloers zelfs! Ontdaan van alles wat het zo mooi maakt.

Maar dan komt het volgende obstakel: hoe goed de man ook zijn best doet zijn partner te leren kennen, dat is en blijft meestal maar eenrichtingsverkeer. De vrouw doet daar totaal geen moeite voor. Natuurlijk niet! Ze wist het al lang wat een man is! Een vrouw met een penis en zonder borsten toch? Meer hoeft daar niet achter gezocht te worden denkt ze! En het onbegrip begint. De vrouw ‘vindt’ zich onbegrepen… de man ‘is en blijft’ onbegrepen.

En als het mannelijke ‘zoeken naar’ alleen maar van één kant komt, dan kan ook geen begrip van dat andere wezen worden verwacht. De man stelt al spoedig vast dat hij niet begrepen wordt, hoéft op de duur ook niet meer begrepen te worden, en zijn belangstelling in de vrouw verdwijnt. Gaat dan maar ander vertier zoeken: aan de toog, tussen de voetbalsupporters, of waar dan ook waar hij maar een beetje begrepen wordt. Het is wel niet het soort begrip dat hij verlangt, maar het is altijd beter dan niets.

Want dat vrouwmens thuis, dat denkt dat ze hem zo goed kent, kent hem totaal niét en blijft maar, koppig als ze is, communiceren met iemand waarvan ze denkt dat het een vrouw met penis is en verwacht van hem dan natuurlijk ook vrouwelijke reacties. Is hoogst verwonderd en verbolgen als die reacties niét voldoen aan wat ze van een vrouw zou verwachten. Ze heeft nooit de moeite genomen het wezen ‘man’ te doorgronden. Er al evenmin bij stilgestaan dat voor de meeste taken die beide eigenschappen nodig zijn. Opvoeding van de kinderen bijvoorbeeld… het soort klusjes in huis… noem maar op.

Een wereld zonder vrouwen zou misschien wel eentonig, maar heel efficiënt kunnen werken.

Een wereld zonder mannen zou als een lief zachtgekookt eitje zijn. Wondermooi, wonderzoet, maar niet in staat zichzelf staande te houden in de harde realiteit.

Vandaar dat beide geslachten er nodig zijn om de kerk in het midden te houden. Vandaar dat de man zoekt om het andere geslacht te begrijpen. Waarom doet de vrouw dat niet?” Of… hééft ze dat talent gewoon niet?

En zo is de mythe ontstaan van de ‘mysterieuze vrouw’.

Op de mythe van de mysterieuze man zullen we nog een aantal eeuwen moeten wachten denk ik. Blijkbaar is de evolutie van de vrouw ergens blijven steken en raakt niet voorbij dat punt.

Alvorens ik bestookt word met boze mails wil ik hier nog het volgende aan toevoegen: ik heb het wél over het gros van de vrouwen. Weet best dat ze niet allemaal zo zijn. Maar ach, al die bomen in het bos, weet je wel? Jonge mensen verdwalen daar zo gauw in, en dat probeer ik hen nu juist aan het verstand te brengen.

Mannen:

Zeg niet te gauw het is weer een vrouw.

Vrouwen:

Zeg niet te snel: ‘die venten ken ik wel’!

Willy.