Voorwoord:

Zou ik durven? Zou ik hiermede Antwerpenaren voor het hoofd stoten? Dat is echt niet mijn bedoeling! Het is alleen maar mijn bedoeling om ze op enkele onhebbelijkheidjes te wijzen die soms grote gevolgen hebben en ze (soms onverdiend) een etiket opplakken! Zelfkennis is altijd mooi meegenomen, en de Antwerpenaar die zichzelf niét wil leren kennen blijft dan ook maar weg en leest niet verder. Voor de anderen: doé er iets aan en wees weer overal welkom!!!

Column:

Ja, ik beken het. Ook ik blunder wel af en toe. Veel zelfs. Ook op mijn blog. Maar gelukkig zijn sommige medebloggers er dan als de kippen bij om me daar via een mailtje op te wijzen. En dan ga ik snel mijn blunder wijzigen. Echt wel met rode oortjes hoor! Zéker in het volgende geval:

De allergrootste blunder die ik ooit maakte gebeurde wel onlangs in ‘De naam van de roos’. Daar wist ik het onder het hoofdstukje ‘oud’, waar te maken om de laatste nieuwe deftige naam voor bejaarden als ‘sinjoren’ te schrijven in plaats van senioren. Oei! Daar volgde onmiddellijk een mail op!

De blogger in kwestie vertelde me dat hij wel met welke benaming ook wilde aangesproken worden, maar zéker niet met de naam ‘sinjoor’, wat eigenlijk de benaming is voor een Antwerpenaar.

En ik kon hem volgen en mijn groteske blunder inzien! Kon niet snel genoeg naar mijn blog om het te veranderen! Hopelijk hebben niet zoveel mensen dat opgemerkt. Want inderdaad, ook ik zou niet echt voor een sinjoor willen worden versleten! En blijkbaar stond ik dus niet alleen in die mening!

Had eigenlijk al lang over het fenomeen ‘sinjoor’ willen bloggen, maar het feit dat ik dacht dat mijn mening niet zo heel erg algemeen was, weerhield me ervan.

Wat is het dan toch dat die ‘sinjoren’ over het hele Vlaamse land zo ongeliefd maakt? Het zijn heel sociale mensen toch? Klampen iedereen aan voor een gezellig babbeltje, of ‘zaagje’ als je het zo wilt noemen. Waar sinjoren zitten ben je nooit alleen en heb je altijd weer sociaal contact! In de supermarkt, in de tearoom, op straat of op de markt. Zélfs in de toiletten. Tot vervelens toe! Tot het de spuigaten uitloopt. Tot je als de bliksem wilt wegrennen!

Raar! Echt raar! Ze menen het toch zo goed, zijn echt gezellige mensen die zelfs een hondje met een broek zouden aanspreken. Als ze maar kunnen tateren. Als ze zichzelf maar kunnen horen praten. En toch moet zowat niemand ze! Waarom toch?

- Juist óm hun nooit ophoudend getater?

- Om hun toch wel bemoeizieke aard, die ze zélf goedbedoeld en terecht vinden?

- Lopen ze een beetje naast hun schoenen?

- Vinden ze Antwerpen ( ’t Stad) de enige echte stad in Vlaanderen?

- Vinden ze zich de enige ‘stedelingen’ in België?

Ik zou het niet weten, maar iets in die mensen wekt inderdaad ook wel mijn wrevel op. Waarschijnlijk wel onterecht, en ook dàt beken ik! Misschien ook ben ik zelf wel niet sociaal genoeg! Het duidt er nog maar eens op dat elke gemeenschap, elke entiteit, zijn eigen leefgewoontes heeft. Leefgewoontes die niet altijd goed aanslaan bij andere entiteiten.

En dan heb ik het hier wél over ras- en landgenoten hé? Hoe moet het dan met andere rassen, andere culturen, andere tijdperken? Met onze eigentijdse ‘multiculturen’? Zoiets moet toch een regelrechte ramp worden? Dat beseft toch elke Vlaming? Zou elke Belg toch moeten beseffen? Natuurlijk wel!

Maar helaas… de Wetstraat beseft het niét! Natuurlijk niet! Want ze lagen te slapen toen het onderwerp aan bod kwam! Lagen waarschijnlijk te dromen over sprookjes van duizend en één nacht.

Maar wat die Antwerpenaren betreft, ik ondervond een en ander het beste toen de expresweg Knokke - Antwerpen werd opengesteld. Plots kwamen de Antwerpenaren in grote aantallen naar Knokke afgezakt, daar waar we voorheen vooral Brusselaars als toeristen kregen.

Plots ook veranderde de mentaliteit volledig. Regende het onbenullige klachten over vuiltjes op straat en andere pietluttige futiliteiten. Van de Brusselaars hadden we nochtans nooit een klacht gehoord. Ze hadden voor Knokke gekozen, en lieten Knokke gewoon… Knokke zijn. Probeerden er nooit Brussel van te maken. Ik zeg niet dat ze beter zijn dan Antwerpenaren. Ze zijn alleen veel minder bemoeizuchtig en nemen vrede met het ontspanningsgebied waarvoor ze kozen. Hebben helemaal niet de behoefte het ‘naar eigen beeld’ te herschapen.

De Antwerpenaren daarentegen maakten al direct aanstalten om van Knokke ‘Klein Antwerpen’ te maken en zoveel mogelijk ‘eigen gebieden’ in te palmen. Als hondjes die hun territorium afbakenen met… En daardoor ben ik Antwerpenaren een beetje beginnen vergelijken met pootjesheffende hondjes!

Helaas ook vergelijkbaar met de mentaliteit van de allochtonen dus! Allochtonen die in Antwerpen blijkbaar ook al een goed onderkomen hebben gevonden, en de sinjoren op die manier een koekje van eigen deeg geven.

Zo herinner ik me een voorvalletje dat die Antwerpse mentaliteit precies in kaart bracht: een verpleegster in een rode kruispost op het strand, kreeg van een Antwerpenaar de vraag “waar het strand van de Antwerpenaren nu precies lag”.

Slik! Ze bleken zich dus al een eigen plek op het strand te hebben toegeëigend ook!

En die verpleegster, ook niet op haar tong gevallen, antwoordde heel onschuldig dat dit voor zover ze wist op Sint Anneke aan ‘ ’t schelt’ lag.

Jawel hoor! Knokke heeft het geweten dat die expresweg werd opengesteld! Van het ene jaar op het andere was Knokke Knokke niet meer!

De Antwerpse mentaliteit afstotend? Neen hoor! Bijlange na niet. Ze is ontstaan onder de Antwerpenaren en daar voelen ze zich goed bij, lekker onder elkaar. Dat is hun volste recht en daar zijn ze niet uniek in. Elke gemeente of stad heeft zo zijn eigen grote of kleine trekjes. En als ik eerlijk wil zijn heb ik me altijd al goed gevoeld in Antwerpen en onder die gezellige mensen. Het wordt pas een ramp als ze zich buiten hun stadsgrenzen begeven!

Als bezoekers of toeristen vallen ze nog wel mee. Zijn goede, gezellige klantjes voor de horeca. Maar o wee als ze zich ergens gaan 'vestigen'. Om dàn goed inzicht in die toch wel aparte mentaliteit te krijgen moet je echt wel in een openbare dienst hebben gewerkt! Het is zowat altijd een korte 'goed,'... met een héél lange maaaaar erachter!

Ik vind een en ander toch bewijzen dat de wereld veel beter zou draaien als iedereen bleef waar hij thuishoort, of toch tenminste, als hij hoognodig wil verhuizen, zich aanpast aan de mentaliteit van zijn nieuwe locatie.

Voila. Meer wil ik niet kwijt over sinjoren.

Willy.