Een vrouw zaagt graag. Want:
Een vrouw heeft graag alles onder controle.
Een vrouw geeft graag bevelen. Lijkt soms een bijna wellustige bezigheid.
Maar geen van die drie eigenschappen ligt haar echt! Geen van die drie eigenschappen onderstreept het vrouwelijke in Eva. Het komt haar helemaal niet af. Het vermannelijkt haar. Het verdoezelt helemaal het lieve wezentje waar de man ooit verliefd op werd.

En dan kun je je afvragen: waarom in godsnaam doet ze dat toch? Ziet ze echt niet in dat dit haar niet erg geliefd maakt?

Jawel hoor! Dat weet ze drommels goed, tenzij ze helemààl getikt is. Maar ze kan moeilijk anders. Ze gehoorzaamt aan een sterke innerlijke drang. Wordt stilaan een controlefreak. Wil alles in haar omgeving onder controle hebben, en dus moet haar hele omgeving naar haar pijpen dansen!

Die innerlijke drang heeft ook een naam: ‘onzekerheid’. En die onzekerheid reageert ze af door controlefreak te spelen. Maar ziet zélf wel dat het niet werkt. Waarom het niet werkt? Omdat de man en de kinderen haar onzekerheid en de manier waarop ze dat afreageert op de duur door hebben. Omdat de man moeilijk verliefd kan blijven op een zagende feeks. Omdat de kinderen niet meer gehoorzamen aan iemand die toch maar blijft zagen. En dus wordt ze nog onzekerder. Met als gevolg dat ze nog meer gaan commanderen en zagen! Voor haar is dat een soort van drug.

Het werkt net als alcohol bij koude: je neemt een slok en eventjes voelt het lekker warm aan. Maar na korte tijd verdwijnt dat gevoel en heb je het nog kouder dan voorheen! En moet je steeds meer alcohol! Medisch bewezen! Die alcohol doet iets met je aderen. Zet ze uit of zo… ach, ik wil me niet in medische zaken verdiepen. Feit is dat alcohol meer kwaad dan goed doet bij koude: éventjes een verlichting… en dan nog erger dan voorheen.

Wel, zo ook gaat het ook met de ‘drug’ van controlefreaks. Ik had het tot hiertoe over vrouwen, omdat het toch wel een typisch vrouwelijke eigenschap is. Maar sommige mannen lijden er ook aan hoor! Maar vrouwen zijn er gevoeliger aan vanwege hun ‘zwakkere’ positie. Die schijnbare zwakte proberen ze dan te verdoezelen met controle. Op welke idiote manier ook. Door bijvoorbeeld te vragen de tafel te dekken terwijl je daar nét al mee bezig bent. Speelt geen rol voor haar! Door het nog eens te vragen heeft ze weer controle op de zaken die rondom haar gebeuren. Het gaat er niet om dát het gebeurt, het gaat erom dat het via háár moet gebeuren! Dan pas kan ze zich weer een tijdje rustig voelen.

Dergelijke mannen heb ik ook gekend. Mijn chef bij de technische dienst in de fabriek waar ik ooit werkte bijvoorbeeld. Een technisch ingenieur. Héél intelligent. Maar heel onzeker, en totaal niet in staat een team te leiden. Ik zocht zelf mijn werk. Zag dat er ergens nog onderdelen lagen te wachten om aan elkaar gelast te worden waren en laste ze. Prompt kwam hij aanzetten met “Oh ja, Willy, ik wou het net vragen: wil jij die stukken aan elkaar lassen?”

Ik wist dat hij dat zou zeggen. Had er binnenpretjes om, maar kreeg er ook een hekel aan. Hoe kun je nu zo onzeker zijn dat je dat nare gevoel moet verdrijven door anderen onnodig op de zenuwen te werken? En reken maar dat hij me op de duur echt wel op de zenuwen ging werken! Zo erg dat ik soms werk zag maar er gewoon niet aan begon om zijn reactie te vermijden. Ik ging dan maar liever een controlewandelingetje door de fabriek maken.

Droevig! Een ander woord heb ik daar niet voor. Jezelf moeten bewijzen door op een soms idiote manier controle uit te oefenen op wat om je heen gebeurt! Om je weer voor korte tijd een stuk zekerder te voelen. Tot je doorkrijgt dat het je nog onzekerder maakte… Net als alcohol doet met koude temperaturen!

Een paar jaar geleden zaten we te praten met een meisje van achttien. Aangetrouwde familie. Het gesprek kwam op huwelijksaangelegenheden, controle en zo. Ik legde haar ook uit dat ik zelf een hekel heb aan commanderen. Heb daar totaal geen behoefte aan. Integendeel, want mensen die constant gecontroleerd en gecommandeerd moeten worden zijn waardeloos in mijn ogen, en die heb ik ook liever niet in mijn werkomgeving.

En toen vroeg ik haar op de man af of zij zich er goed zou bij voelen als ze later haar man constant zou moeten commanderen.

Er kwam als bij toverslag een hemelse schittering in haar ogen, en bijna wellustig antwoordde ze gretig “JA HOOR”! Het kwam er zo spontaan en onschuldig uit dat ik vond dat het haar wel in de genen moest zitten. Dat ze dat heel normaal vond. Dat ze niet eens besefte hoe ze daarmee haar innerlijke onzekerheid blootlegde!

Haar toekomstige man heeft alvast mijn innige deelneming! Zij trouwens ook, want lang zal ze wel niet bemind worden!

‘Graag’ commanderen? Mens! Welk karakter moet je daarvoor hebben? Commanderen vind ik juist een zware, verantwoordelijke taak. En zoiets doe je nooit graag. Als het je job is doe je het omdat het nu eenmaal moét. Maar zomaar voor je plezier? Dan beleef ik nog meer plezier aan een hele dag aardappelen schillen!

Het zijn trouwens meestal mensen die er geen flauw benul van hebben hoe je op een efficiënte manier commandeert, die het ‘graag’ doen! Zomaar voor de kick, of gewoon om zichzelf te bewijzen uit onzekerheid. De gevolgen zijn er dan ook naar.

Wel, in dit geval hier heb ik maar één tip: als je dan zo’n behoefte hebt aan controle, gebruik die energie dan naar binnen in plaats van naar buiten. Stel je als eerste taak: jezelf onder controle te houden. Hou je emoties onder controle. Hou je woede onder controle. Hou je angsten onder controle. Hou je onzekerheden onder controle. Want als je controle als ‘verslavende drug’ je hele leven lang alleen maar op de buitenwereld hebt gericht, zul je vaststellen dat er bij jezelf nog heel wat werk aan de winkel is! En het werken aan jezelf is, als dat een troost mag wezen, geen verspilde energie!

Willy.