Ik heb, en dat steek ik niet onder stoelen of banken, een hekel aan mensen die steeds weer ‘geanimeerd’ moeten worden! Die animatie eisen! Die niet kunnen leven zonder animatie!

Want telkens weer stel ik vast dat dit ‘lege’ mensen zijn! Mensen die niets hebben te bieden, niets om over na te denken, terwijl hun omgeving vol steekt met ‘bedenkelijke’ zaken! Maar nadenken is er teveel aan. Het moet hen voorgeschoteld worden. Liefst in een zo aantrekkelijk mogelijke vorm: een film, een documentaire, in het beste geval een boek… Maar zodra dit alles er niet is, eisen ze animatie. En als de nieuwslezer zich nu ook nog eens als clown kon verkleden en grappige prietpraat vertelde, dan zou hun geluk niet meer op kunnen. Dan mag hij verkondigen wat hij wil, ze zullen het slikken!

Deze trieste tendens zet zich steeds verder. Een goede barometer daarvoor is het succes van de reisbureaus! Voorgekauwde vakanties met voorgekauwde animatie. Volop ‘voorgekauwd avontuur”! We vinden in de aanbiedingen zelfs autovakanties! Gewoon met eigen wagen en eigen brandstof het uitgestippelde weggetje volgen, de hotelletjes en restaurantjes zijn ook al allemaal voorgekauwd en gereserveerd, en je kunt ‘op avontuur’ trekken. Al wat je nog moet doen is sturen. Dàt schijnt er voorlopig nog niet teveel aan te zijn.

Arme reizigers! Arme toeristen! Hersendood op reis vertrekken. Je moet het maar kunnen!

Dan was het in de jaren zestig toch anders. Wie zich een tweedehandsautootje kon veroorloven trok daarmee op reis en zag wel waar hij zou uitkomen. Hotels volgeboekt? Restaurants volzet? Autopanne? Vervelend, maar dat is nu eenmaal ‘Avontuur’ met hoofdletter A. Natuurlijk kwamen op een dergelijke reis honderd en een situaties voor die niet voorzien waren en die je ter plaatse maar moest zien op te lossen. Dat maakte het juist spannend! Ook deden zich volop prettige verrassingen voor waar je niet had op gerekend.

Nu?

- Voor vijfhonderd euro reis alstublieft? En graag met alle mogelijke extra garanties en verzekeringen.

Het doet me telkens weer denken aan de spoedgevallen in een kliniek: mensen die na een of ander ongeluk of ziekte, dreigen te sterven en met spoed gereanimeerd moeten worden. Wat, in dergelijke gevallen, heel normaal is.

Veel minder normaal vind ik datzelfde symptoom terug bij mensen die totaal niets mankeren, niet gereanimeerd moeten worden, maar wél geanimeerd! Alsof hun leven stopt als de animatie wegvalt! En dat doet het eigenlijk ook. Wel, dat zijn ronduit gevaarlijke mensen! Die kun je namelijk alles wijsmaken, als er maar animatie komt bij kijken!

Daar zou ook eigenlijk ook een spoedafdeling moeten voor bestaan in ziekenhuizen! Voor mensen die dreigen ten onder te gaan als de animatie stopt. Die ‘spoedafdeling’ zou kunnen bestaan uit een zaaltje waarin doorlopend films worden gedraaid, afgewisseld met optredens van clowns of zangers.

Maar er is gelukkig een alternatief: politici die voor animator spelen. Veel beloven en weinig geven. En reken maar dat die hoog scoren bij dat soort! Stel je na elke verkiezing weer vast.

Ik zou eigenlijk géén hekel hebben aan zulke mensen, ware het niet dat het rusteloze geesten zijn die zelf niets kunnen bedenken om die geest zinnig werk te geven. En dan moeten anderen daar maar voor opdraaien. Het doet er niet toe wié of met wélk doel. En dat doen sommige anderen héél graag! Vooral anderen met bijbedoelingen en winstbejag! Die via als animatie gecamoufleerde indoctrinatie de geest van die mensen totaal weten om te vormen naar hun eigen wensen!

Een winstgevende bezigheid trouwens: animatielozen animeren en boetseren naar je eigen wensen.

Hé! Heb ik daar zojuist aangetoond wat de specialiteit is van politici?

Inderdaad! En dat verklaart voor een groot stuk hoe het mogelijk is dat dergelijke marionetten het tot minister weten te brengen!

Het heet dan dat de burger mondiger is geworden. Wel, de burger is nog nooit zo onmondig geweest als nu! Hij dénkt alleen maar mondiger te zijn, omdat hij bij de minste futiliteit in de pen springt om de betrokken diensten nog maar eens wat te gaan lastig vallen, aldus ook dié mensen verhinderend zinnig werk te doen.

Maar eigenlijk wordt die ‘mondige burger’ zelfs nog meer gemanipuleerd dan dat in de middeleeuwen het geval was. Maar gelukkig voor hem: hij beseft het niet. Moest hij dat wél doen belandt hij binnen de kortste keren in de psychiatrie met een ongeneesbaar minderwaardigheidscomplex.

Willy.