We hebben allemaal het jaar tweeduizend meegemaakt. We hebben ook allemaal de geboorte van de eenentwintigste eeuw gevierd. Maar hoeveel mensen dachten eraan dat we ook een geheel nieuw astrolisch tijdperk inluidden?

Volgens de astrologie doorloopt de aarde sedert het jaar tweeduizend het tijdperk van de waterman! Elk van deze ‘grote cycli’ duurt tweeduizend jaar. De technische, astronomische uitleg van dit fenomeen wil ik jullie en mezelf besparen, want dan zou mijn blog uit de voegen gaan treden!

Daarvóór hebben we, vanaf het jaar nul tot tweeduizend, in het tijdperk van de vissen geleefd.

Astrologen weten dat elk dergelijk tijdperk een heel nieuwe trend inleidt en in stand houdt. Twintig eeuwen lang! Waar Vissen stond voor mededogen, levensbeschouwelijke filosofie, zachtheid en liefde, staat Waterman voor zuiver technisch, koel en wetenschappelijk denken. Voor grote technische omwentelingen. En dus (bijvoegseltje van mij:) waarschijnlijk ook wel voor ongehoorde betweterij! Wat is wetenschap trouwens meer dan betweterij? Enfin… soms toch!

Ik liet het me al in de jaren tachtig wijsmaken:

- Let op! De eenentwintigste eeuw zal voor verrassingen zorgen! De wereld zal helemaal anders worden. Niet langer gevoelsmatig, maar koeltechnisch op elk vlak!

En inderdaad… alles draait tegenwoordig om techniek. Maar techniek houdt niet op bij nieuwe gadgets, toestellen, mechanica of electronica! Zowat alles, en ook de opvoeding van kinderen, is een ‘berekenbare techniek’ geworden. En de wetenschap zal daar niet mee ophouden tot inderdaad de ‘enig zaligmakende’ techniek van het opvoeden is uitgevonden. Of… men, voor de zoveelste keer, dénkt ze te hebben uitgevonden!

Trouwens, ze is al uitgevonden: knuffeltechniek, en als dat niet helpt medicinale techniek! Enkel op het knopje drukken: ‘braaf kind’. En als je kind desondanks niet braaf wordt betekent dat gewoon dat je op het verkeerde knopje hebt gedrukt. Wég gevoel! Wég ouderinstinct! Leve de techniek!

En al heb je een echt loeder van een kind, de techniek zal je zéker de juiste middelen bezorgen om van een geboren kwaadaardigaard een engeltje te maken. Dat garandeert de Waterman je! Met slechts één nuance: binnen een eeuwtje zal diezelfde Waterman zeggen:

- Sorry! Mijn voorganger had het mis. Maar nu heb IK de enige zaligmakende techniek!

Zaligmakende techniek? Een draai om de oren lijkt me nog altijd de enige zaligmakende techniek, en de enige taal die door dat soort kinderen wordt verstaan.

Het werd al een beetje ingeluid op het einde van de twintigste eeuw, maar nu gaan we er volop tegenaan! Nu heeft de waterman vrij spel. Want de Waterman weet het allemaal. Hém hoef je niets meer te leren! Wát je ook aanbrengt, hij wist het al en weet het beter! Zijn technische vaardigheden zijn wél bewonderenswaardig. Maar dan moet hij het ook bij pure techniek houden en ver weg blijven van gevoelsmatige aangelegenheden zoals opvoeding en menselijke relaties!

En ik heb het hier niét over de mensen die onder het teken waterman geboren zijn! Het gaat hier over een ‘onderliggende algemene tendens’ waarin de aarde zich nu voor twintig eeuwen bevindt en eigenlijk zowat iederéén infecteert.

Ik was dus voorbereid op dat tijdperk. Dacht dat de veranderingen wel niet zo snel zouden gaan en ik er nog zou aan ontsnappen. En toch… helemaal gerust was ik er niet in, want ik had al te dikwijls vastgesteld dat je de astrologie maar best héél erg aux sérieux neemt.

En inderdaad… de eenentwintigste eeuw is maar net begonnen of we hebben er al van!

Gevoel, en dan vooral oudergevoel, telt niet meer mee. Opvoedings’technieken’ zijn in de plaats gekomen. Opvoedingstechnieken, georakeld door betweterige professoren. Doorgegeven aan studenten die er, eenmaal afgestudeerd, op hun beurt de meelijwaardige ouders mee infecteren.

Ouders die wàt blij zijn met de ‘drukopdeknoptechniek’ van het Watermantijdperk.
Ouders die nog niet doorhebben hoe ze beduveld worden door de betweterige wetenschappers van het Watermantijdperk!
Ouders die nog niet hebben ondervonden waar deze ‘technieken’ heen leiden!
Ouders die dat twintig jaar later wel aan de lijve gaan ondervinden! Maar dan is het telaat!

En wat opvoeding betreft: ik had het er bij het begin van mijn blog al over: alles op aarde bestaat uit positief en negatief. Beide tegenpolen moeten gelijk vertegenwoordigd zijn opdat er van stabiliteit in de natuur sprake zou zijn.

Wel, dat impliceert dat één op de twee kinderen een mindere of meerdere graad van negatieve instelling moet hebben. Volkomen natuurlijk. Niks om je zorgen over te maken, mits je het kind op de correcte wijze aanpakt. Of moet ik schrijven: “mag aanpakken”?

Maar wat stel je in de realiteit vast? Negenennegentig procent van de ouders vinden dat ze een heel positief kind hebben! En dus zou negenennegentig procent van de mensheid positief moeten zijn! Is dàt wat je ziet op straat? Is dàt wat je ziet op TV? Natuurlijk niet! Dat zou ook niet kunnen! De natuur wil nu eenmaal evenwicht. In alles! Hoe gek het ook moge klinken, positief en negatief hebben elkaar steeds weer nodig om tot een volmaakt evenwicht te komen. Ik vind dat ook jammer, maar zo steekt de natuur nu eenmaal in ekaar. De meest ideale vorm van samenleven zou zijn: weinig negatiefs en weinig positiefs. De kerk min of meer in het midden dus. Want ook dàt is een vorm van stabiliteit.

Maar terug naar de opvoeding: dan rijst al gauw de volgende vraag:

- Allemaal goed en wel, maar niemand heeft graag een negatief kind! Wat doé je daar dan mee? Kun je het ompolen?

Ik denk van wél. Gedeeltelijk toch. Je kunt het zich minstens leren aanpassen aan de maatschappij door het te doen inzien dat het niet ver zal geraken met zijn negatieve instelling. En ja, met de juiste aanpak kan het misschien wel helemaal worden omgepoold tot een positieve persoon.

Oei! Natuurlijk evenwicht weer verstoord dan? Eigenlijk niét, want gelukkig zijn er een pak gemakzuchtige ouders die van hun positief kind dan weer een negatief ingesteld persoon maken door het veel te veel te verwennen! Of door op een andere manier een ‘slechte’ ouder te zijn. De hedendaagse ‘technische’ pedagogie werkt daar heel naarstig aan mee.

Willy.