Weinigen ontsnappen eraan. Weinigen zijn ertegen gewapend. En weinigen beseffen op voorhand hoe hoog het prijskaartje is dat er aan vasthangt!

En laat me meteen duidelijk zijn: ik bedoel wel degelijk verboden’Liefde’ met hoofdletter L. Niét verboden ‘pleziertjes’, want dat is dan weer een heel ander verhaal!

Verboden liefde! Mensen die een onweerstaanbare aantrekkingskracht op je uitoefenen. Maar ook mensen waarvan de maatschappij zegt: “Daar blijf je af”! Omdat een van beiden gehuwd is, of wat dan ook. We leven in een monogame samenleving. Een samenleving die niet beseft dat aantrekkingskracht en liefde zich niet aan regeltjes willen laten binden! Een samenleving die niet beseft dat, zodra er een leegte ontstaat in het hart, de natuur er alles aan doet om die leegte op te vullen door je heel kwetsbaar te maken voor verleidingen van buitenaf. En die natuur trekt er zich niks van aan of je al dan niet een partner hebt! De natuur stelt dan enkel die leegte vast en kijkt niet naar trouwboekjes en zo.

Maar het is niet enkel de samenleving die dergelijke moeilijke liefdes in de weg staat. Het is ook onze eigenste natuur! Het verschil is enkel maar dat de samenleving het in regeltjes heeft gegoten, en onze natuur in gevoelens.

Gevoelens die in eerste instantie nààr die persoon toe worden getrokken, heel goed wetende dat het een onmogelijke relatie zal worden. En dan denk je aanvankelijk: “Ach ja… even een pleziertje, even onze batterijen terug opladen, wat kwaad zou dat kunnen?”

Maar als het ware ‘Liefde’ blijkt, die bovendien wederkerig is, dan heb je buiten de waard gerekend! Want de menselijke natuur steekt heel ingewikkeld in elkaar! Ze schrééuwt wel om ware liefde, ze drijft je er ook wel onweerstaanbaar naartoe om een gapende leegte in jezelf op te vullen, maar als puntje bij paaltje komt wordt het… een uitroepingsteken!

Want die liefde, waarvan je wist dat ze niet kon blijven duren, laat zich niet meer uit je geest verjagen. En dan mag je ook nog met wederzijdse goedkeuring elk contact verbreken… ze heeft zich in je wezen genesteld en eist haar tol! Een zware tol. Je wordt letterlijk verscheurd door liefdesverdriet! Een soort gevoel dat je niet voor mogelijk had geacht!

En dan zou je geneigd zijn je af te vragen of het dan wel allemaal de moeite is geweest. Jawel! Hoe hoog het prijskaartje ook is, als het is voortgesproten uit de zuiverste natuurgevoelens, wàs het de moeite, al duurde het maar even. De natuur geeft, en de natuur neemt. Het een kan niet zonder het ander, en wie niet bereid is die hoge prijs te betalen, begint er best niet aan, maar leeft dan ook grotendeels een leven dat zich in de gewone dagdagelijkse drie dimensies afspeelt.

Een leven dat nooit die zalige vierde dimensie heeft gekend die ware liefde eraan toevoegt. Een dimensie die je de wereld en het leven van een heel andere kant laat zien, en je naar ongekende hoogtes drijft.

Oh ja, mensen die van de ene tijdelijke partner naar de andere lopen zijn er genoeg. Maar dat zijn dan mensen die iets zoeken dat er niet is! Je kunt niet krijgen als je niet bereid bent te geven. Je kunt niet kopen als je niet wilt betalen. En wat dit soort mensen dan liefde noemt, is puur zinnelijk genot dat je nooit die vierde dimensie kan geven waar zo hopeloos naar gezocht wordt.

Maar helaas, ook de natuur heeft zijn regeltjes waaraan niet te ontsnappen valt. Iedereen die de ware liefde vindt denkt dat het voor eeuwig is. Dat hij voor altijd in die bijna euforische toestand zal blijven die hem als het ware de wolken instuwt.

Verkeerd gegokt! Te mooi om waar te zijn! Er zijn maar twee mogelijkheden:

1. Je trouwt en bindt je vast aan die liefde. Gevolg: ze gaat kapot aan sleur en aan de mentale verschillen tussen man en vrouw, en eindigt heel dikwijls in een echtscheiding, of in een leven zonder die extra dimensie.

2. Je vindt een ‘verboden’ liefde en acht jezelf bestand tegen het hoge prijskaartje dat er aan vasthangt. Want dat weet je, zodra je aan iets begint dat geen toekomst mag of kan hebben. Maar als de tijd komt om te betalen, meestal in de vorm van zwaar liefdesverdriet, schrik je toch altijd weer van het bedrag van de ‘factuur’!

Welk van beide ‘oplossingen’ is nu de beste? Ik weet het niet. Dat moet elk voor zichzelf uitmaken. De eerste is een vorm van meedrijven met de stroom. Een stroom die ooit heel zalig en warm aanvoelde, maar steeds kouder wordt. Ik heb geen enkele kritiek op wie dat volhoudt. Het is een bewuste keuze en een stabiele vorm van leven. Een keuze die je wel niet geeft wat je er ooit van verwachtte, maar toch dikwijls nog best kan meevallen.

De tweede is tegen de stroom in zwemmen om die warmte zolang als mogelijk te behouden. Tegen beter weten in eigenlijk. Zeker als dat tegenstroomzwemmen je zonder dat je het zocht in de armen van een verboden liefde drijft.

En dan is er nog een derde mogelijkheid, die ik eigenlijk niet echt een mogelijkheid vind: van de een naar de ander lopen op zoek naar iets onbestemds dat niet gevonden wordt. Met die groep heb ik nog het meeste medelijden, hoewel het ook de groep is die het meeste opschept over zijn ‘veroveringen’. Maar die opschepperij is hoofdzakelijk bedoeld om hun eigen frustraties weg te werken. Want ze weten best dat ze helemaal niet vinden wat ze zoeken!

En dan nu de hamvraag: wat blijkt, achteraf bezien en als de vuren zijn gedoofd en het verdriet verwerkt, het meeste waard?

De eerste mogelijkheid biedt je een sterk verzuurde herinnering. Een herinnering die heel mooi had kunnen zijn als alles was gebleven zoals het begon. Maar helaas hebben de stempels van ontelbare negatieve feiten die schoonheid helemaal verdoezeld en blijft de herinnering toch eerder wrang.

De tweede mogelijkheid biedt je blijvend mooie herinneringen. Blijft je heel je leven bij en blijft vooral onlosmakelijk met je verbonden. Ze is immers nooit verdoezeld. Meer nog: ze blijft je voeden met een soort energie die nog niet ontdekt is en dus ook nog geen naam heeft. Al voel je ze wél heel goed op je inwerken.

Waarom dit alles? Hoe werkt het? Waarom werkt het op deze manier?

Wel, daar zijn een aantal antwoorden op te vinden:

1. De natuur staat niet toe dat iemands leven alleen maar uit mooie momenten bestaat. Al heb je een en ander wel zelf in de hand. Kies je voor héél positief, dan weet je dat je je heel veel negatiefs op de hals haalt als ‘betaling’. Want wàt je ook doet, de natuur zoekt haar rustpunt en moet dat té positieve weer in ‘rust’ brengen met evenveel negatief.
Kies je echter min of meer voor de middenweg, dan zul je echt geen hoge toppen meemaken, maar ook geen diepe dalen. De keuze ligt dus helemaal aan jezelf.

2. Alhoewel ik ook geen humanere vorm van samenleving zie dan het klassieke gezin, blijkt het toch niet echt zo ideaal te zijn als soms wordt gedacht. Zo verschillend ingestelde wezens als man en vrouw zijn horen eigenlijk niet dag op dag op mekaars lip te zitten! Dat moét tot uitbarstingen en negatieve gevoelens leiden die uiteindelijk alles kapotmaken. Tenzij beide partners voldoende intelligent zijn om zélf naar de ander toe te groeien in plaats van te proberen die ander helemaal naar zich toe te halen.

Uit dit alles kan ik enkel nog maar eens afleiden dat de natuur drommels eerlijk in elkaar steekt. Wreedaardig eerlijk zelfs, want alles blijkt uiteindelijk toch inderdaad wel zijn prijs te hebben. De natuur geeft en neemt. Berg en dal. Tenzij je voor een vlakke lijn en een stabiel leven kiest met weinig ups, en dus ook weinig downs.

Ik wil hiermee zéker niemand beinvloeden of raad geven. Ik wil ook geen van bovenvermelde mogelijkheden als ‘beste keuze’ aanduiden. Want er is geen pasklare beste keuze. Iedereen moet dit voor zichzelf uitmaken.

Of ik van ondervinding spreek? Ja!
Of ik er spijt van heb? Neen!

Willy.