Al dikwijls werd me de vraag gesteld hoe ik toch dagelijks weer aan inspiratie kom voor mijn blog.

Ach, dat steekt raar in elkaar, maar ik wil toch een stukje van de sluier oplichten: ik zorg er namelijk voor om onderwerpen te hebben voor zoveel mogelijk dagen vooruit. Iets schiet me te binnen, en ik begin met een titel. Schrijf er maar wat onzin over en sla het op. Dat doe ik dan in Word, maar het kan ook in een andere tekstverwerker. En dan begin ik aan een nieuwe titel. Schrijf een ruw ‘geraamte’ en sla het weer op.

En dan, naar gelang het me zint, haal ik die ‘geraamtes’ weer uit hun graf, voeg er iets aan toe, verander een en ander, en voor ik het zelf besef heb ik enkele columpjes klaar. Nu het ene wat bijwerken, dan het andere afwerken, enzovoort.

En elke morgen maak ik dan de keuze van wat ik vandaag wil publiceren, en wat volgens mij afgewerkt lijkt. Het voordeel van die werkwijze is dat je het eigen werk al tientallen malen zelf hebt gelezen, veranderd en zaken toegevoegd. Tot je vindt dat er niets meer toe te voegen valt. Dan nog maar eens de spelling en stijl controleren, en dan publiceer ik het door het te kopiëren en in de teksteditor van seniorennet te plakken...

Voilà, dat is mijn ‘keukengeheim’.

Al moet ik bekennen: er zijn zo van die dagen dat mijn ‘reserve’ snel slinkt en ik echt niet weet wat de volgende dag te publiceren. Maar gelukkig, dan gebeurt er weer iets, een zoveelste stommiteit in de Wetstraat, of iets waar ik tegenaan loop bij een wandeling met de hond, en hop, daar gaan we weer!

En van hondenwandelingen gesproken: na ontelbare gesprekken met ontelbare hondenbaasjes komen bij mij steeds weer diezelfde vragen op:

- Waarom houden hondenbaasje zoveel van honden? Waarom loopt het onder mensen niet even lekker?

Vroeger kwamen die vragen niet bij me op. Je ziet iemand met een hond en je stelt je er geen vragen bij. Nu echter, nu ik zelf een hond heb, is dat eventjes anders! Want honden zoeken contact met elkaar, en die van mij zéker! En automatisch volgt een babbeltje met het baasje. En iets in al die baasjes zegt me dat het allemaal mensen zijn van hetzelfde slag. Mensen die behoefte hebben aan een echt bijpassend en bijhorend wezen. Een wezen dat, zonder te kunnen praten, duidelijk aangeeft dat het je aanwezigheid en bestaan op prijs stelt. Dat zelfs nog maar moeilijk zonder je zou kunnen, en niet, zoals mensen, te beroerd is dat ook duidelijk te laten merken. Zoek die eigenschappen eens in mensen? In je partner? Je kinderen? Je ‘vrienden? Dan weet je direct waarom hondenbaasjes… hondenbaasjes willen zijn!

Bij mensen echter telt vooral competitie. Niet onderdoen voor een ander. Altijd op je hoede zijn dat je niemand over je kop laat lopen. De slimste, sterkste en grootste willen zijn! Belachelijk gewoon! Hoe groter mensen willen zijn, hoe kleiner ik ze vind! En dat gevoel werd zowat altijd weer bewaarheid in de loop van mijn leven!

Honden hebben dat niet. Honden zijn je dankbaar dat je ze voedt, ze onderdak biedt, ermee speelt, en ermee wandelt. Aan een hond kun je niets geven dat je niet honderdvoudig terugkrijgt! Honden stellen geen eisen die boven hun natuurlijke behoeftes gaan. Ze zagen niet en lopen altijd vrolijk mee waar je ook maar gaat. Ze zijn blij als je ze ’s avonds in bed (of bench) stopt met hun favoriete knuffeltje. Ze zijn blij als je ze ’s morgens weer uithaalt. Dat doe je dan best voordat je gewassen bent, want voordat ze je hele gezicht hebben afgelikt zijn ze niet tevreden!

Mensen? Mensen zoeken een partner, hopende een gelijkgestemde viool te vinden. Net als wat je in een hond vindt. Maar helaas, zo werkt het niet bij mensen. Mensen moeten vitten! Zagen! De grootste zijn! Tegenstribbelen in alles en nog wat! Niet onderdoen voor de ander.

Je viool gelijkstemmen? Dat staat toch gelijk aan toegeven dat de ander je meerdere is? En dat willen ze voor de donder niet doen! Arm mensdom! Hoeveel moois wordt niet gemist in het leven door die oerdomme eigenschap? Ik mag bijna zeggen: zelfvernietigende eigenschap. Want als je je omgeving vernietigt vernietig je ook je eigen levensruimte en -geluk! Is dat nu echt zo moeilijk te begrijpen?

Mensen hebben tientallen complexen en frustraties die je niet terugvindt bij honden. En ja, daarom is een leven zonder hond voor veel mensen een hondenleven!

En daarom ook zijn hondenbaasjes zo’n gelukkige mensen. Wat menselijke partners ze niet kunnen geven geeft de hond ze wel! Onvoorwaardelijk! Honderd procent gemeend. Moet je nooit iets achter zoeken!

Willy.