Op Vitaya loopt momenteel dagelijks een reality reeks ‘Dinner date’, waar ik soms met een half oog naar kijk. Het komt er op neer dat een vrijgezel drie menu’s mag kiezen uit vijf. Allemaal samengesteld door vrouwen. Bij de drie uitverkoren menu’s gaat hij dan telkens op ‘blind date’ en zij kookt het beloofde menu voor hem. Omgekeerd ook soms: één dame gaat bij drie heren eten. En dan mag die éne kiezen wie de beste was, en daarmee gaat hij of zij dan op restaurant voor een romantisch etentje.

Achteraf wordt dan nog bekendgemaakt of die twee elkaar nog terugzagen, en meestal is dat: NJET! Het concept werkt dus blijkbaar niet zoals verwacht.

Maar waar ik wil op neerkomen is het feit dat tijdens die eerste date af en toe een der deelnemers apart wordt geïnterviewd om de eerste indrukken te vernemen. Meestal is dat nogal positief, en opvallend daarbij is dat nogal dikwijls het zinnetje terugkomt: “De conversatie verliep vlot en er waren geen pijnlijke stiltes”!

Dat lijkt dus wel criterium nummer één in de partnerzoektocht: Geen PIJNLIJKE stiltes! Pijnlijk? Ik heb me nog nooit pijn gedaan aan een stilte! Eerder aan het omgekeerde! Waarom moeten mensen stilte toch altijd als negatief ervaren? Stilte kan toch ook heel mooi zijn? Wat kan er nu mooier zijn dan twee mensen die elkaar niets te zeggen hebben omdat ze alles al weten van elkaar? En gewoon genieten van het ‘stille’ samenzijn? Wie desondanks toch verder wilt praten vervalt trouwens al gauw in ‘gezaag’!

En bovendien, bij een eerste kennismaking zullen natuurlijk niet gauw stiltes vallen. Je kunt oneindig veel vertellen over je eigen leven en vragen over dat van de ander, want je bent nieuw voor elkaar. Pas als je elkaar beter kent kunnen stiltes vallen, al hoeven die zéker niet als ‘pijnlijk’ ervaren te worden. Maar goed, zo werkt het nu eenmaal blijkt, en als ik nog eens herboren word zal ik dus moeten leren kakelen als de kippen als ik een partner wil vinden.

En dan zijn er ook nog die inhoudsloze advertenties van partnerzoekenden. Ik ken ze uit mijn hoofd: ‘hou van wandelen, reizen, muziek, lekker eten”… Nou zeg, wie niét? Moet dàt dan je uithangbord voorstellen? Niks originelers te vinden nee?

Maar de gegadigden lopen erin: “Ha… daar hou ik ook van. Dié past perfect bij mij”! En misschien hebben ze nog gelijk ook. Schimmige mensen zullen waarschijnlijk wel passen bij andere schimmige mensen. Mensen waarvan er dertien in een dozijn gaan. Waar is dan de uniciteit die tot ware liefde zou moeten leiden? Die uniciteit die ervoor zorgt dat je, wàt er ook gebeurt, altijd bij die éne zult blijven? Want ze zou uniek en dus onvervangbaar voor je moeten zijn! Zoniet lijkt het veel meer op een zakelijke overeenkomst.

Tja, als je het zo bekijkt wordt toch heel lichtvaardig gekozen in de liefde! Een keuze die je notabene voor je leven wilt maken!

Weet je wat ik ervan denk? Voor een man is een lief snoetje meestal doorslaggevend, en voor een vrouw een man die stoer overkomt. Punt! En dat reizen, wandelen en eten zijn sowieso maar bijzaak. Net als hoe de persoon in kwestie er vanbinnen uit ziet.

Dat die uiterlijkheden heel erg vergankelijk zijn wordt opzij geschoven. Dat die uiterlijkheden geen enkele garantie bieden voor een gelukkig samenleven eveneens.

Niet verwonderlijk, het aantal echtscheidingen! Dergelijke criteria hanteren is vragen om problemen, en die krijg je dan ook al gauw met bakken over je heen gegooid. Niets ter wereld kan immers méér tegengesteld zijn dan een man en een vrouw! Waarschijnlijk heeft de natuur dat zo gewild om te vermijden dat er al te veel wordt vreemdgegaan. Er voor gezorgd dat op een potje maar één of hoogstens enkele dekseltjes passen. Maar als ze dan bovendien alleen maar in muziek en lekker eten overeenstemmen zijn de gevolgen zeer voorspelbaar.

Maar toch… op de man oefent de vrouwelijke charme een grote invloed uit. Tenminste:

ALS die man in staat blijkt eventjes het lichamelijke opzij te schuiven en de ziel van die ene vrouw weet te ontdekken. Dàn pas kan hij gezond oordelen.

ALS die vrouw na het huwelijk maar dezelfde blijft!

ALS de partner maar niet veroverd werd met loze beloftes en leugens!

Maar helaas, voor de meeste mensen is dat teveel gevraagd. Lijken, nét op dergelijke ‘cruciale’ momenten, alle zintuigen verstard en wordt enkel nog naar de vlinders in de buik geluisterd.

En dan zijn ze hoogst verwonderd dat na korte tijd die vlindertjes sterven in hun buik! En krijgt het andere geslacht de schuld: “Ze zijn allemaal gelijk!”

Maar daar wordt dan niet bijverteld dat er ook helemaal geen moeite werd gedaan om iemand te vinden die ‘niet gelijk’ is aan ‘allemaal’!

Willy.