Steeds weer hebben opvoeders het over praten, logisch uitleggen, redeneren! Dialoog voeren met je kinderen. Leiden is uit! Dialogeren is in!

Allemaal mooie opvoedkundige technieken, die ook heel goed werken!

Op kinderen die sowieso al niet voor problemen zorgen.

Op kinderen die al die technieken helemaal niet nodig hebben om zich netjes te gedragen en te ontwikkelen zoals het hoort.

Op kinderen die normaal begaafd, positief ingesteld en niet verwend zijn.

En gelukkig, dat zijn er, denk en hoop ik, toch wel veel. Waarschijnlijk wel de helft.

En die andere helft dan? Die helft die eigenlijk de doelgroep zou moeten zijn van ‘opvoedkundigen’?

Wel, die helft heeft de harde aanpak nodig! Op die helft werken die techniekjes helemáál niet.! En uit frustratie dat ze niet werken wordt die groep dan ook maar gelaten voor wat ze is. Genegeerd of doorgestuurd naar speciale onderwijsinrichtingen, en van daaruit naar psychiaters die daar dan maar snel een etiketje op plakken met ADHD of ADHaHa of zo… en de kous is af. Binnen de kortste keren zit het kind aan de pil en blijft eraan vasthangen.

En toch lopen die opvoedkundigen telkens weer met de pluimen weg en lijken ze parels van kinderen te vormen! Niet moeilijk! Ze doen gewoon verder met de goeden en laten het ‘zware werk’, waarvoor ze eigenlijk zouden moeten opgeleid zijn, aan anderen over. De ouders bijvoorbeeld? Die krijgen dan steeds weer dat toverwoordje ‘dialoog’ mee als ‘gouden raad’!

Ach jongens toch! Dialoog betekent met meerdere personen een gesprek aangaan waarin elke persoon evenveel inspraak heeft. Om tot zoiets te kunnen komen moet toch minstens worden verondersteld dat elk van de deelnemers ongeveer dezelfde intelligentiegraad heeft en evenveel levenservaring heeft opgedaan. Zoniet is er geen sprake meer van dialoog maar van inspraak zonder inzicht. Een fenomeen dat hoe langer hoe harder de kop opsteekt in alle lagen van de maatschappij.

Dialoog en inspraak zijn ook in de politiek de toverwoorden van de moderne samenleving. Hoever zijn we ermee gekomen? Hoever hadden we gedacht ermee te komen? Hoe graag zwaaien politieke partijen niet met de slogan ‘De macht aan het volk’?

Een prima beginsel! Heel aanlokkelijk voor leken die niet verder denken. Maar… wat kan er uit de bus komen als je een dialoog aangaat met negen miljoen mensen van alle allooi? Mensen die allemaal een andere richting uit willen sturen? Mensen die helemaal niet snappen waar het om draait? Mensen die van de eerste tot de laatste maar wàt graag gratis eten op hun bord krijgen en zich graag met gratis luxe zouden willen omringen. Maar wat daarvoor moet worden gedaan? Daar hebben ze totaal geen weet van! Daar hebben ze totaal tegenstrijdige ideeën (of dromen) over! Van kinderlijk eenvoudig tot hopeloos ingewikkeld.

Waar zal een auto belanden als hij door negen miljoen paar handen wordt bestuurd? In de sloot natuurlijk! En toch blijft de mensheid ware ‘leiders met strenge hand’ haten en kiezen voor halfslachtige marionetten!

Een geboren leider, die aan het algemeen belang denkt, zal nooit goed kunnen doen voor negen miljoen mensen. Wie denkt dat wél te kunnen is zeker niet goed wijs en heeft helemaal geen leiderscapaciteiten en -doorzicht! Altijd weer zal een leider een gedeelte van de bevolking moeten teleurstellen zodra hij bepaalde voordelen voor een ander gedeelte nastreeft. Wie vastbesloten is voor iederéén goed te doen doet uiteindelijk voor iedereen slecht, want goed doen voor iedereen zou maar op één manier kunnen: door de schuldenberg nog hoger te maken en het land tenslotte naar de ondergang te drijven.

Waar leiderschap is eigenlijk wel een beetje ‘dictatuur’, al heeft dat woord door de vele misbruikers ervan wel een wrange nasmaak gekregen. Dictatuur kan goed zijn of slecht. Maar beter een slechte leider dan helemaal géén leider. En dit laatste bekom je met een totaal gespreide macht waarin niemand nog voor iets verantwoordelijk is. Want dan krijgen anarchisme en terrorisme een kans en wordt de straat door criminelen gerund.

En weer moet ik naar het voorbeeld van de auto grijpen: ik zou me stukken veiliger voelen in een auto die door een slechte chauffeur wordt bestuurd, dan in eentje waarin helemáál geen chauffeur zit en negen miljoen verschillende handen aan het stuur trekken! Want die eerste zal nog ergens naar een bepaald doel toe proberen te rijden; de tweede zal gewoon wat doelloos rondstuiteren en tenslotte verongelukken.

Wat we trouwens allemaal al lang hebben kunnen vaststellen! Of zijn we echt blind?

En kijk: weeral eens ben ik mijn stukje begonnen over opvoeding, om dan plots in bestuurszaken verzeild te geraken. Toeval? Zéker niet, want beide hebben oneindig veel raakvlakken. Het bindmiddel zijn vooral de sleutelwoorden ‘inspraak’ en ‘dialoog’. Terwijl in beide zaken niets in te spreken valt en niets te dialogeren.

Doén. Er voor gaan. Je eigen visie volgen. Tot spijt van wie benijdt. Tegen alle stromingen in. Daaraan herken je de ware leiderfiguren! Kinderen met dergelijke ouders worden geen watjes maar mensen die het leven aankunnen. Een wereld met dergelijke leiders kan alleen maar een wereld worden waarin het goed en veilig leven is. Maar helaas, een wereld die we nooit zullen kennen dank zij het verwoestende werk van de ellebogenwerkers die zich politici noemen.

Raadsel van de week: “Hoe ziet een wereld eruit met watjes als leiders?”

Oplossing: kijk om je heen. Het antwoord ligt op straat. In jouw stad. Voor jouw deur!

Pas als aan leiderschap geen enkel financieel voordeel meer zou verbonden zijn zullen de ellebogen het opgeven en zouden ware leiders weer een kans kunnen maken! Een weinig benijdenswaardige kans trouwens! Want leiden op zich loont niet. Maakt je niet bij iederéén sympathiek. En dat is nou juist wat de tegenwoordige ‘wanna be’ leiders proberen na te streven! Helaas voor hen: dat is een fata morgana.

Willy.