Bij een interview van Jean Luc Dehaene naar aanleiding van zijn memoires, viel me één fragment sterk op, en dat klonk ongeveer zo:

- Je moet een visie hebben, een doel nastreven, en dat uitvoeren als een geleidelijk stappenplan. Anders kun je de bevolking niet motiveren.

Hij heeft gelijk. Zo werkt het inderdaad… bij een kudde schapen!
Of in een gekkenhuis!
Wat dan weer bewijst dat onze samenleving door de politici als een gekkenhuis vol schapen wordt aanzien en dat, juist dank zij diezelfde politici, eigenlijk ook is!

In gekkenhuizen moeten de patiënten wekenlang op voorhand emotioneel worden voorbereid op een bepaalde gebeurtenis, zoals bijvoorbeeld een uitstapje. Met kinderen doe je dat best ook. Maar dat zoiets ook met volwassenen moet gebeuren shockeerde me toch. Want hoewel ik wel wist hoe het werkt in deze samenleving die zich volwassen noemt, viel die uitspraak toch een beetje op me neer als een koude douche. Als je het namelijk hoort van een ander dringt het nog beter door!

Ik ben geen tjeef, maar vind Dehaene geen slechte politicus. En inderdaad was hij goed op weg toen hij premier was. Hij stak niet onder stoelen of banken dat er bezuinigd moest worden om de schatkist gezond te houden en was dat de bevolking bezig aan het verstand brengen in kleine stapjes.

Zoals psychiatrische verplegers moeten doen met hun prettig gestoorden.

Ik ben ervan overtuigd dat het hem ook zou gelukt zijn, maar toen kwam Piet Konijn een stokje in de wielen steken met een sterk opgeblazen dioxineverhaal. De haan werd van de toren gestoten en zijn doelstellingen vielen in elkaar als een kaartenhuisje, want de nieuwe machthebbers schakelden over naar het cadeautjestijdperk en speelden de wilde weldoeners. Binnen de kortste tijd waren alle besparingen van de regering Dehaene teniet gedaan en dreef het land naar waar we nu staan! Maar geen nood: dank zij dat verspilbewind kon Piet Konijn op twee ambtstermijnen bogen! En daarop kwam het voor hem tenslotte neer!

Hoe kun je dan in een land als het onze een stappenplan gaan uitvoeren?

Of ik dan een fan ben van Dehaene? Helemaal niet! Graaiers zijn het allemaal, maar dié vond tenminste nog dat hij naast eigen belang ook nog een verantwoordelijkheid ten opzichte van het land had. En dat is al meer dan dat je van de doorsnee politicus kunt verwachten.

Zijn rol in de Dexia-affaire kan ik niet beoordelen. Daarvoor moet je insider zijn. Ik kan wél aannemen dat het is zoals hij zegt: het was een mission impossible voor een zaak die zo grondig naar de bliksem was geholpen dat er niets meer te redden viel.

Maar ik wou hier vooral even stilstaan bij dat kinderlijke fenomeen: in stapjes moeten werken om de bevolking niet te erg op de teentjes te trappen. Want zelfs als iedereen weet dat het land in geldnood zit, zal iedereen er toch ook voor zorgen nog zoveel mogelijk te kunnen profiteren van de staatskas. Een collectief bewustzijn is er namelijk al lang niet meer. Het is elk voor zich! En dat is een filosofie die enkel naar de ondergang kan leiden.

In stapjes werken, de gevoelige teentjes indachtig, zou wel kunnen, maar daarvoor is een mandaat van 4 jaar veel te kort! Niet eens de moeite er aan te beginnen, want die vier jaar zijn zó om. En die termijn wordt zelfs in veel gevallen nog korter, want een van de hobby’s van onze regeringen is zich te laten vallen zodra er ook maar iets spaak loopt.

Of… tot vallen gedwongen worden! En daar gaat dan je stappenplan. Kun je beter meteen aan een opstappenplan werken, want dat zul je vroeg of laat zéker nodig hebben!

De schuld aan ‘onze’ financiële crisis wil ik zeker ook niet rechtstreeks in de schoenen van de Moslims schuiven, al hebben ze, flink geholpen door onze politici, er wel aan meegewerkt. Zo ook de luigemaakte Belgen.

Maar het is een wereldwijde crisis, ontstaan in de USA. En als het in de USA regent, dan druppelt het hier. Ik wil ze dus ook niet op de regering afschuiven. Die kon er weinig meer aan doen dan toekijken. Maar wat ze wél hadden kunnen doen, was voorzorgen nemen toen het nog goed ging. Zorgen voor een appeltje voor de dorst. Anticiperen op ‘mogelijke’ tegenslagen, zoals elke goede huisvader zou moeten doen. Maar daar hebben ze nu juist omgekeerd gewerkt: torenhoge schulden gemaakt, zodat bij de minste tegenslag het land in nauwe schoentjes komt te staan, en er niet de minste reserve is om enig tegengewicht te bieden.

Ze hebben het allemaal weggegeven om stemmen te ronselen! En daar zijn ze drommels goed in geslaagd! En nu?

Willy.