Dit stukje is eigenlijk bedoeld om even stil te staan bij alles wat we hebben, terwijl sommigen onder ons vinden dat ze helemaal niets hebben!

Zeven uur. Mijn radiogestuurde wekker ging naargeestig piepen, maar ik durfde de ogen niet te openen. Het was weeral een van die morgens van zo’n dag die de weerman de dag voordien als waardeloos, bewolkt en regenachtig had voorspeld. De moeite niet waard uit bed te komen. Ik had dus ook niet de minste verwachting over die dag en had niets gepland.

De wekker kan de boom in. Ik blijf liggen!

Toch maar, nét toen ik me met de ogen dicht van het raam wilde afwenden, voorzichtig één oog geopend en meteen verwonderd ook de tweede erbij gehaald. Zag ik goed? Stralende zon! Niet mogelijk! Weerlui vergissen zich toch nooit? Toch dus… Zal ik het dan echt nooit afleren om tegen beter weten in, in die prietpraat te geloven?

Na de gebruikelijke ochtendrituelen met stofzuiger en zo zet ik de computer aan. Mails checken, blogje aanvullen, andere interessante blogs besnuffelen of besproeien (geleerd van Chico), kijken of er vandaag een leuk gratis programma valt te downloaden op G.O.T.D. Neen dus. Niets dat ik kan gebruiken. Toch maar eens de commentaren van andere pc gebruikers lezen over het vandaag aangeboden programma. Dacht ik al. Niets nieuws onder de zon. Niks dat mijn pc niet met een paar muisklikken zélf kan. Maar zag ik wel goed? Kost dit programma normaal 79 euro? Mens! Hoe gek moet je zijn om dit ook nog eens te willen betalen?

Over dus maar naar creatieve actie. Wat spelen we vandaag? Ach ja, gisterenavond componeerde ik nog een liedeke op mijn keyboard. Misschien is het nu het moment om daar even een partituurtje van te maken? Niet op perkament met een ganzenveder op de wijze van Mozart natuurlijk, maar op de pc nu, met het programma ‘Forte Free’, ook al eens ergens gratis op de kop getikt. Prachtig en gebruiksvriendelijk programma overigens. Beter dan sommige dik betalende programma’s.

Ben dan een paar uurtjes zoet met het netjes schikken van de nootjes op de balkjes. Nu even een instrument kiezen, op ‘play’ klikken, en daar loopt het tangootje over de notenbalk. Niet slecht, maar voor verbetering vatbaar. Nog hier en daar wat aanpassen, maar ik blijf het Eddy Wally-achtig vinden klinken en word het beu. Met één klik opslaan in de map ‘verder af te werken’. Tegen beter weten in trouwens, want ik weet heel goed dat die map gelijk staat met een vergeetput. Ach wat… ik heb me toch weer een paar uurtjes geamuseerd!

En nu? Nu loopt het al geleidelijk naar de middag en dus is het ‘Chico-time’. De zon straalt nog steeds, tot grote schande van alle weervoorspellende wezens, van welke planeet ze ook maar afkomstig zijn, en ik besluit maar om er in één adem door ook ‘me-time’ van te maken. Zal wel ergens een zonnig terrasje vinden zeker?

Beetje geld geschooid van moeder de vrouw… Ja, want dat heb ik jullie nog niet verteld: ik heb een hekel aan geld! Heb niet eens een geldbeugel. Als ik niet heel zeker ben dat ik ergens iets zal moeten betalen heb ik NOOIT geld bij! Stom eigenlijk, maar zo steek ik nu eenmaal in elkaar! Anderzijds, mijn bankkaart heb ik wél altijd bij. Maar daar betaal je jezelf toch geen Scotch mee hé?

Maar goed… een zonnige wandeling van een goed uur bracht me weer in de buurt van mijn woning, en wat zie ik? Een leeg tafeltje, lekker in de zon, op het terras van ‘Le Chatelet’. Een leuk historisch gebouwtje dat dienst doet als cafetaria.

Voilà! Beter kon het niet passen om de rest van mijn tijd te verdoen. Want moeder de vrouw had me op het hart gedrukt om vooral een goeie te drinken en niet al te vroeg thuis te komen. Ze wou nog een en ander grondig kuisen (ach die vrouwen!) zonder Chico in haar buurt en daarna het eten klaarmaken. Liet ik me natuurlijk ook geen twee keer zeggen, en trouwens, het was vaderdag. En welke vader van drie zou dan niét eventjes willen genieten?

De Scotch was zalig koud, de nootjes heerlijk zout, Chico zat, genietend van de zon en de zeelucht, op mijn schoot, en met de gedachte aan de verse frietjes straks kon de dag niet meer stuk.

Enfin, waarmee ik maar zeggen wil: slechte tijden? Crisis? Ach jongens, jullie moesten de jaren onmiddellijk na de tweede wereldoorlog eens hebben meegemaakt! Toén kon je terecht zeggen dat je ‘niets’ had. Een tafel, wat stoelen en een kolenkachel. Niet eens een zetel! Alleen een oude koffergrammofoon als ‘luxe’. Maar toen betekende dat ‘niets’ toch zoveel voor ons! Want door dat ‘niets’ werden we gemotiveerd om te werken en te komen waar we nu zijn. Hadden er trouwens ook geen idee van dat de Wetstraat al onze moeite ooit weer teniet zou doen!

Willy.