|
De Inkspots zongen destijds dat in elk leven wat regen moet vallen, en als ik door het raam kijk is dat nu ook wel het geval! Maar dit keer lijkt die regen wel een muze mee te brengen om mijn inspiratie wat op te peppen en het even over de bergen en dalen van het leven te hebben!
Want jawel, het leven bestaat wel degelijk uit bergen en dalen. Ik kreeg zeven decennia lang de tijd om het te ondervinden, en het is inderdaad zo. Je kunt er niet onderuit: ups worden altijd weer afgewisseld met downs. En als je dat ook zomaar zondermeer over je heen zou laten komen als de regen, zou je leven toch maar povertjes zijn. En dat is nou net wat veel mensen doen. Ze raken eventjes wat downstairs en gaan al direct klagen en zich onbewust gretig gaan wentelen in zelfbeklag. Dat zelfbeklag ook gretig en luidop delen met wie het ook maar horen wilt, versterkt het nog. Want je omgeving geeft je gelijk uit beleefdheid en drukt je daardoor onbewust nog verder in de diepte.
Resultaat: die mensen raken steeds dieper in de put en blijven er, juist door hun zelfbeklag, ook steeds langer in zitten. En dan komt er plots een meevaller en gaan ze al direct euforisch en onverantwoord handelen. De vreugde kan niet op! De hoorn des overvloeds wordt gretig leeggevreten.
Gevolg: binnen de kortste keren slaat het alweer tegen, net dóór dat onverantwoord gedrag. En moeten ze zich weeral gaan overgeven aan mateloos zelfbeklag: ze hebben toch nooit eens echt geluk hé?
Op dié manier? Natuurlijk niet!
Wel, het goede nieuws is dat je een en ander zelf in de hand hebt.
Het slechte nieuws is dat je daar iets moet voor doen!
Werkeloos blijven toekijken en jezelf beklagen helpt niet. En nochtans is het eenvoudig. Het is enkel maar een kwestie van mentaliteit. Aanvaarden dat tegenslagen bij het leven horen; onvermijdelijk, en zelfs leerzaam zijn. Je tegenslagen bijgevolg nét zo gretig koesteren als je geluk. Uitzoeken waar de les in steekt, en die les ter harte nemen. Bedenken dat na elk dal een berg komt. En als die berg zich aanbiedt, er mondjesmaat van genieten. Als een geboren fijnproever: niet teveel ineens op je bord scheppen. Niét de slokop spelen. Er heel doordacht, bescheiden en met mate van genieten. Denk aan de Jupiler bier waarschuwing: geniet, maar met mate!
Onbewust heb ik, dat denk ik tenminste, altijd naar die regel geleefd. En ze heeft me geen windeieren gelegd. Ik heb hele lange levensfases gekend die eigenlijk, achteraf beschouwd, hels waren. Tegenslagen en verkeerde keuzes die veel mensen nooit meer te boven zouden komen. Maar ik heb het allemaal aanvaard met de positieve gedachte: ik moet erdoor, het leven gaat verder, en zolang ik dat niet zélf wil kan niemand me vanbinnen klein krijgen. En vooral: waarin steekt de levensles van dit soort leven? Wat is de bedoeling ervan? Wat moet ik er van leren?
En ik moet erkennen: dat werkte telkens weer. Niemand kreeg me klein, hoe hard ze ook hun best deden. Een droevig leven doe je gewoon jezelf aan. Roei met de riemen die je hebt. Leef met het vele dat je hebt en sta nooit stil met wat je niét hebt. Aanvaard je verlies in dezelfde verhouding als je winst. Want je hebt ze beiden nodig. Het eeuwige en volkomen natuurlijke evenwicht tussen positief en negatief! Zie het positieve als een kostbaar bezit, en het negatieve als de prijs die je ervoor betaalt.
Een leven dat enkel maar uit positief bestaat zou namelijk géén leven zijn! Alleen maar een soort van vegeteren zonder ziel.
Je persoonlijke geluk ligt in een klein hoekje. Dat hoekje is helemaal niet verborgen! Het zit ingebakken in jezelf. Iedereen kan het onmiddellijk vinden. Als hij tenminste de moeite doet eventjes te zoeken! Niét in de buitenwereld in de vorm van troostende woorden die niks helpen. In jezelf zoeken! Je hebt het helemaal zelf in de hand. Dàt is mijn boodschap voor vandaag.
En kijk, terwijl ik dit schrijf klaart de hemel al een beetje op. Komt de zon, omfloerst nog, al een heel klein beetje door de wolken schijnen. Alsof ze me eventjes een teken wilt geven: Je hebt gelijk jong.
En de muze? Samen mét de regen is ze weer verdwenen. Heeft haar taak verricht, en dus stop ik er hier ook maar mee. Uit respect voor de muze. Met mate schrijven, weet je wel?
Willy.
|
