|
Op de keper beschouwd beschouw ik de dingen graag op de keper!
Foei, wat een uitdrukking hebben ze daar ook voor uitgevonden! Voor zover ik weet is een keper een houten balk. En wie gaat nu op een houten balk gaan zitten om de dingen om hem heen te beschouwen? Daar bestaan toch comfortabelere meubels voor? Anderzijds, zon keper wordt ook gebruikt om plankenvloeren te stutten
en ook voor dakspanten geloof ik. Nou, dan wordt het al een stuk beter te begrijpen: vanaf de nok van een dak heb je toch wel een betere kijk op de dingen om je heen. Maar dan zit ik weer met een nieuwe vraag: waarom zegt men dan niet op de nok beschouwd? Neen. Mijn denkpiste loopt ook hier dus dood.
Bovendien zit ik met hoogtevrees geplaagd! Naar mij zullen ze nooit moeten roepen: Kom van dat dak af! Ik hou me liever veilig op de begane grond. Vandaar dat ik mijn biertjes ook liefst uit de fles drink. Ik word namelijk al duizelig van in een bierglas te kijken. Zéker als het bijna leeg is. De diepte ervan maakt me dan bovendien ook nog depressief en doet me naar een volle verlangen! Met een fles merk je dat zo niet op. Je zit op de bodem voor je er erg in hebt, en met een beetje geluk is het etenstijd en denk je aan andere dingen.
Maar goed. Gedaan met deze uitgebreide inleiding. Back to the point! Ik analyseer dus graag wat ik rondom me zie. En niet enkel hoe het er uit ziet, want dat zie je zó en dat onthult meestal maar bedroevend weinig! Neen! Wél hoe het gemaakt is, hoe het werkt, hoe het denkt, wat het voelt
En dat doe ik dan liefst niét vanop een keper, maar vanuit een luie zetel.
En dan kan het ook niet anders als je toevallig een man bent
voor je het weet ben je de denkwereld van de vrouw aan het analyseren! Misschien niet leuk voor haar, want dan zet je haar eigenlijk in haar blootje (figuurlijk dan toch). Maar waarom je het doet ligt zó voor de hand: voor een man is het aanvankelijk uiterst boeiend te zien hoe dat vrouwelijke wezen perfect aanleunt tegen de mannelijke filosofie. Helaas! Later, en na voldoende negatieve ervaringen, vind je het bijna ondenkbaar dat een wezen zó onlogisch kan handelen! Als het ware het eigen graf delven. Zoiets doe je toch niet? Als man? Zéker niet! Als vrouw? Reken maar!
Aanleiding tot dit column was eigenlijk het herkauwen van een bezoekje dat we, weeral enkele jaren geleden, brachten aan bekenden. Wij waren vergezeld van een charmant meisje van achttien; vrij, en dus volop in de zoek- en selecteerfase!
Die bekenden hadden een knappe zoon van dezelfde leeftijd, en mijn opmerkingsvermogen stelde al direct vast dat het meisje hem de max vond. Maar na de eerste en spontane reactie, ging haar houding helemaal veranderen. Ze was niet meer het joviale meisje dat ik kende. Neen! Het was een heel ander dametje dat daar preuts zat te zijn! Ze ging zich heel afstandelijk opstellen, neus wat omhoog als om aan te geven: maak je maar geen illusies. Voor mij ben jij te min!
Terwijl ik drommels goed wist dat ze hunkerde naar een bepaalde blik of woord van hem.
Vreemd hoe jonge meisjes zo raar uit de hoek kunnen komen met een soort aangeboren acteertalent. Datgene wat ze het meeste willen bijna letterlijk van zich afstotend. Wat is de (vrouwelijke) filosofie die daarachter steekt? Wel, ik denk dat het zo zit:
1. Van oudsher wordt het normaal, en zelfs verplicht gevonden dat de jongen de eerste stap zet. Dat hij het meisje moeizaam moet veroveren. Voor het meisje geeft dat een pak voordelen: niet zij, maar HIJ heeft het gewild. Dus, tot welke feeks ze zich ook maar ontwikkelt, het is niet haar schuld dat ze hem met haar hoog heksengehalte heeft opgezadeld. Hij was het die het wou! En die wetenschap geeft haar dan weer een aantal privileges. Zo hoeft ze zich niet in te houden in haar handelswijze. Hoeft ze helemaal niet beschaafd te doen. Kan ze haar frustraties en/of boosaardigheden de vrije teugel laten. Ze volop tegen hem uitspelen. Hij moest haar maar niet gewild hebben! Eigen schuld, dikke bult!
2. Met die afstandelijke houding probeert ze ook te bekomen dat de jongen zich inspant om tot haar charmante persoontje door te dringen. Dat hij er intense moeite voor doet! Dat geeft haar zelfbeeld dan weer een enorme boost en zet haar er toe aan om nog meer met zijn voeten te gaan spelen. En die mentaliteit zet zich, en helemaal ongeremd nu, verder in het huwelijk! Onder het motto: I have the pussy, I make the rules, waarover ik hier ooit eens een cartoontje publiceerde.
En de jongeling, arm schaap, loopt er telkens weer in! Vraagt haar ten huwelijk en springt een gat in de lucht als ze ja zegt. Vindt zich heer en meester van de schepping. Fier dat hij zelf het initiatief wist te nemen. Zo trots als een pauw dat hij haar wist te veroveren.
Nog niet beseffend dat het van haar kant een gewilde verovering was!
Nog niet beseffend dat hij het is die het wild was en zij de jaagster!
Nog niet beseffend dat hem een pijnlijk lang en ongelukkig leven wacht!
Of ik er destijds ook in liep? Eh
neen! Echt niet! Ik vond het ergens niet kunnen me zo minderwaardig op te stellen, enkel maar omdat ik een broek vol goesting had. En zo liep ik dergelijke meisjes, die helaas telkens weer de mooiste waren, helemaal mis! Ze werden voor mijn neus weggekaapt door machos wiens gevoelens van eigenwaarde totaal werden overstemd door de dringende goesting in hun broek.
Of ik daar spijt van heb? Neen hoor!
Of die machos daar ondertussen spijt van hebben? Dat zal wel!!!
Willy.
|
