Gisteren zat ik heel toevallig met een oude kennis te praten op een bankje. Recht vóór die fameuze Koninklijke stallingen natuurlijk, want daar zit die vent zowat altijd. Tenminste… als het zonnetje schijnt. Een barometer of iets dergelijks heb ik zelfs helemaal niet meer nodig: als die vent er zit dan is en blijft het mooi weer. En ik? Ik loop daar vijf maal per dag voorbij, zon of niet. We moéten elkaar dus wel regelmatig ontmoeten.

Het gesprek ging over vroeger. De man was vóór zijn recente pensionering namelijk gedurende dertien jaar veiligheidsbeambte geweest in Knokke. Wél een Oostendenaar, ooit tewerkgesteld bij de R.M.T. (veerdienst Oostende-Dover). Maar toen die failliet ging werden de werknemers verspreid over allerlei andere staats- en stadsdiensten in West Vlaanderen. Over die R.M.T. wil ik ook nog wel eens een woordje kwijt, maar dat is voor later!

En zo komt het dat ik hem in mijn drie laatste dienstjaren nog had gekend. Hij was met een zevental anderen toegewezen aan de politie van Knokke als veiligheidsbeambte.

Nu. Het ging over vroeger en nu. De veranderingen die hij had gezien in ‘gezag’. Ook, en vooral bij de politie. Over de tijden dat alles wat aan staat of stad was gebonden, ook het gezag en respect van de bevolking had. Maar die tijd is voorbij! En ik moest hem gelijk geven. Zondermeer. Maar het fenomeen bleef in mijn hoofd spoken. Hoe zou dat eigenlijk gekomen zijn? En ik was vertrokken voor weer een grote kluif: het analyseren van gezag, en wat ermee is gebeurd. Dat alles gekoppeld aan mijn persoonlijke filosofie. En dat leidde tot heel logische conclusies. Conclusies die altijd wel in mijn hoofd hadden gespookt, maar nu heel erg concrete vormen gingen aannemen!

In de eerste plaats is ‘Gezag’ helemaal niet iets dat je in de schoot wordt geworpen alleen maar omdat je een bepaalde positie bekleedt of een bepaald uniform aantrekt! Misschien was dat héél lang geleden wel zo, maar dié tijd heb ik ook niet meer gekend. Gezag heb ik altijd ervaren iets wat je moet verdienen! En daar zijn verschillende manieren voor. Van doodsimpel naar moeilijk ziet dat er dan zo uit:

1. Een uniform aantrekken of een bepaald politiek zeteltje bemachtigen.

2. De ‘bullebak’ uithangen, maar dat is lang niet de manier die het beste werkt. Dat is eerder de manier voor de primaire mens, die weinig of geen intelligentie bezit, en dat tekort dan maar probeert aan te vullen door de bullebak uit te hangen. Dat kan soms wel werken, maar echt efficiënt is het niet! Het is een vorm van angst zaaien om je eigen persoontje te laten respecteren. Een soort vorm van ‘verdediging’! Maar met alleen verdediging raak je niet ver als je nooit zelf in de aanval gaat!

3. Doen alsof. Weinig geven maar veel beloven. Proberen geloofwaardigheid af te kopen met woorden, daar waar je daden sterk tekort schieten. Dat werkt al wat beter. Werkt zelfs héél goed bij de simpelen van geest! Dat is dan ook de favoriete manier van de politici geworden.

4. Zalven. Potentieel zware criminelen met het vermanende vingertje naar het juiste pad te wijzen en dan nog denken dat je dat lukt ook! Veel stommer kan het niet, en bijgevolg werkt het ook niet. Tenzij natuurlijk weer, in de ogen van simpelen van geest. Want die heb je ondertussen ook al zodanig omgeschoold dat ze onvoorwaardelijk geloven in dat magische vingertje.

5. Geloofwaardigheid. Als je hebt weten te bewijzen dat je geloofwaardig bent, volgt gezag vanzelf. En dan vooral in de vorm van respect. Maar daarvoor moet je veel zelf doen in plaats van alles door anderen te laten opknappen. En dat valt voor veel lieden helemaal niet mee!

6. Strengheid. Dat kán goed werken, mits het gekoppeld is aan correctheid en rechtlijnigheid. Gestoeld op een gezond beoordelingsvermogen. Maar hier is dan wél de eerste regel: wees in de eerste plaats minstens even streng voor jezelf, en leg anderen nooit iets op dat je zelf niet zou willen of kunnen waarmaken. De generaal, die telefonisch vanuit zijn bed het bevel geeft ten strijde te trekken is al bij voorbaat verloren. Het enige wat hij op die manier bereikt is complete demotivatie van zijn strijders.

Dit alles geldt voor diegene die gezag moet uitoefenen. En dat heeft die persoon helemaal zelf in de hand naar gelang zijn ingesteldheid. Maar wat hij ook doet, hij staat nergens als de maatschappij zelf geen gezag meer aanvaardt!

Het zo onontbeerlijke gezag in de samenleving is dus op zowat alle mogelijke manieren spaak gelopen!

De bevolking aanvaardt geen gezag meer omdat ze van in de wieg veel te veel verwend werd.

De tegenwoordige ‘gezaghebbenden’ zijn ondertussen ook al uit dezelfde soort gerekruteerd en blijven er maar van overtuigd dat bepamperen een volwaardig alternatief is voor opvoeden.

En toch is gezag onontbeerlijk in elke maatschappij!

Het totaal verlies aan gezag werd vooral door twee partijen sterk afgebouwd:

1. Verwennende mamaatjes;

2. Regeringen die willen behagen om stemmen te ronselen, en daardoor vergeten te regeren. Bovendien nog sterk beperkende maatregelen nemen (weeral om te behagen) om kleine en grote criminaliteit te beschermen en de politie te dwarsbomen.

Het resultaat is een stuurloos geworden maatschappij waarvan elk onderdeeltje zijn eigen kant op wilt!

Wat nu?

Nu? Niks meer. Men is begonnen met alles uit de hand te laten lopen, en nu kan het alleen maar verder uit de hand lopen met het soort marionetten die we als leiders hebben! Meer kàn gewoon niet meer worden gedaan, want er is geen stok meer achter de deur. Alle stokken werden verbannen uit onze moderne en ‘humane’ wereld. Verbannen met pietluttige, maar strenge wetten voor de politie. Verbannen door criminelen alle mogelijke voordelen toe te gooien. Maar helaas werd met één zaak geen rekening gehouden: het is niet omdat je alle wapens hebt weggegooid dat er nu plots geen criminelen meer zullen geboren worden! Wel integendeel. De stokken van achter elke deur weghalen geeft juist aanleiding aan mensen die het anders nooit zouden doen, om het er toch maar op te wagen. Straffeloosheid, weet je wel?

Moet ik mijn theorie hier ook nog bewijzen? Daar bedank ik voor, want het bewijs loopt op straat. Het bewijs zien we dagelijks op TV. Een maatschappij die ooit een modelmaatschappij was, is nu verloederd tot de hoogste graad van onveiligheid! Nooit voorheen in de geschiedenis was de straffeloosheid zo hoog! Nooit voorheen ook zwiepte de criminaliteit in dergelijke ongeremde vormen de pan uit. En het ergste is: het was allemaal volkomen voorspelbaar! Maar diegenen die het hadden moeten zien wilden het gewoon niet zien!

Wie dat alles niet gelooft en ook niet wil zien, zou dan ook zijn tijd niet horen te verspillen op mijn blog, maar liever op zoek gaan naar ‘bloemetjes en bijtjes’ blogs.

Slotrede: Of ik wel weet waarover ik spreek?

Natuurlijk weet ik dat. Want zonder het ooit te hebben willen zoeken behoorde ik plots tot de ‘gezagdragenden’. Maar gezag was helemaal niet wat ik zocht in mijn job! Gezag dragen kon ik missen als de pest. Ik had andere prioriteiten. Maar het hoorde er nu eenmaal bij en werd me op de schouders gegooid van zodra ik mijn eerste uniform aantrok.

Voor mij was ‘gezag uitstralen’ iets waar ik nooit had bij stilgestaan. Ik wilde gewoon mijn job naar best vermogen uitvoeren. En als gezag dragen daar onverbrekelijk deel van uitmaakte, dan moest dat maar en moest ik me maar leren aanpassen.

Wel, ik leerde al gauw dat gezag dragen geen sinecure is! En als het niet is aangeboren, dan moet je je eigen intelligentie maar ter hulp roepen om het tot een goed einde te brengen! En dat laatste is wat ik deed. En niet zonder succes. Maar zelfs dat succes kon me niet bekoren. Ik was niet op zoek naar lauweren. Ik was op zoek naar een manier om mijn capaciteiten tenvolle te kunnen benutten voor de goede zaak. Voor zaken waaraan de hele samenleving iets had, en niet alleen een stel jankerds. En ik leerde objectief oordelen en daarnaar handelen. Against all odds! Niét voor eigen glorie. Wél voor eigen voldoening. Zowel gedurende mijn motorjaren als gedurende mijn functie in het verkeersbeleid.

Op de motor was ik verplicht de boeman te spelen op straat; later in eindeloze vergaderingen, en zelfs tegen hogergeplaatsten in. Maar in beide gevallen was mijn handelswijze gestoeld op menselijk en logisch denken en niet op het uithangen van de bullebak.

En de sterkste les die ik uit dit alles heb getrokken, is:

Gezag dragen is een van de ondankbaarste taken op aarde! Want altijd weer trap je op gevoelige teentjes en moet je heilige huisjes afbreken. Maar iémand moet het doen als we onze maatschappij gezond willen houden.

Helaas, niemand blijkt dat nog te willen doen! Iedereen lijkt ervan overtuigd dat je eieren kunt bakken zonder de schaal te breken.

En daar zetten ze nu marionetten aan! Lakse ellebogenwerkers die geen benul hebben van waar ze mee bezig zijn! Hoé naïef moet je wel zijn om nog te geloven in het vermanende vingertje? In een maatschappij waarin elke vorm van gezag zoveel mogelijk beknot is geworden? Leven ze daar in de Wetstraat wel nog op onze planeet?

Arme, verwaterde Wetstraat toch!

Arm, verwaterd België!

Willy.