Ik let er net op dat ik al een eindje boven de 20.000 bezoekers ben geraakt. Niet echt om over naar huis te schrijven, maar daar zit ik ook niet mee. Wat ik wél prettig vind is dat het een redelijk eerlijk cijfer is. Want zelf bezoek ik mijn blog enkel als het niet anders kan; elke dag dus één keer om een klaargemaakte tekst toe te voegen en te controleren of alles correct is ingevoegd. Ik zou ook zelf honderd keer per dag mijn blog kunnen bezoeken, en dan zou ik nu misschien al op 200.000 ‘bezoekers’ staan. Maar wat heb ik dan aan dit cijfer als het helemaal niet meer klopt met de realiteit? Niks dus. En bijgevolg vermijd ik het zoveel als mogelijk om mijn eigen blog te bezoeken. Hoéft ook niet. Als ik stukjes wil herlezen heb ik die allemaal nog op de pc staan.

En dan is er ook nog die angstige vraag die ik me bijna dagelijks stel: “Heb ik iets voor morgen?”

Meestal heb ik wel een vijftal stukjes klaar staan op de pc, maar zijn ze het waard te publiceren? Nog eens herlezen en beslissen: blog of prullenbak? Tja… zo werkt dat bij mij. En dat ik elke dag weer wat uit de mouw weet te schudden verwondert mijzelf nog het meest. Want na elk stukje voel ik me uitgepraat. Denk er dan over na om slechts om de andere dag te schrijven. Maar ook dàn heb ik een probleem! Want ik weet bij voorbaat dat ik dan misschien wel meer ademruimte heb, maar dat de ongepubliceerde stapel IN mijn pc steeds groter zal worden, tot het niet meer houdbaar is.

En dus… doe ik gewoon mijn ding. Mijn huidig tempo, één stukje per dag, is net met de hakken over de sloot. Soms inspiratieloos, dan weer overgeïnspireerd. Maar meestal lukt het me wel om dagelijks ‘op de buis’ te komen.

Volgende vraag: “Waarvoor ik het doe? Het bloggen dan bedoel ik.

Wel, ik ben spijtig genoeg geboren als een actieve persoon. Was altijd wel érgens mee bezig. Meestal op de creatieve toer en met handwerk. Nu ik op een appartement woon is het maken van tastbare dingen sterk beperkt. Heb er geen werkplaats voor. Maar het bloed kruipt waar het niet lopen kan. En dus, als handwerk niet echt meer kan, dan maar de geestelijk actieve toer op! Maar inactief naar TV zitten gapen zal nooit iets voor mij zijn! En gelukkig heb ik mijn hobby’s altijd wat verdeeld tussen hand- en hersenwerk. Muziek was er altijd al; ruime interesse in mechanica en elektronica ook. Dan volgde de pc. Enfin, ik kan nog wel enkele jaartjes zoet blijven zonder me ook maar één ogenblik te moeten vervelen.

En dan het bloggen op zich: wel, mezelf een deadline stellen, en zoveel mogelijk dagelijks, houdt mijn geest jong en actief. Daar doe ik het voor.

Zo. Nu weten jullie waarom ik het doe. Maar weten jullie ook waarom jullie het nu weten? Wel, omdat ik vandaag weeral, na enkele terrasjes, geen andere inspiratie vond! Ook geen ongepubliceerd stukje meer had. En me dus maar een beetje ging bezinnen.

Neen. Dat is niet echt waar! De waarheid is dat mijn interesses zich nog maar eens gingen uitsplitsen. Ik heb me nu verwoed op het componeren van liedjes gestort! En dat begint aardig te lukken, maar er kruipt tijd in. Véél tijd! En tijd… daarvan héb je er nu eenmaal nooit teveel als je op pensioen bent!

Maar als het kriebelt moet je... eh... je ding doen hé?

Dus, mensen, als ik al eens een dagje spijbel… blame it on the singsongwriter! Maar ooit maak ik het wel goed! Zal dan eens uit mijn al aardig aangedikt lijstje putten en een leuk singsongetje in bijlage toevoegen. Maar dan claim ik wél auteursrechten mocht iemand het commercieel willen gaan gebruiken hoor!

Willy.