|
Ik ben er in de loop van mijn leven zo langzaam maar zeker achtergekomen wie ik ben... Langzaam maar zeker ook de persoon weten te identificeren die ik eigenlijk ben maar zelf niet altijd begreep! Vanbinnen warm en sociaal, naar de buitenwereld toe koel en schijnbaar onaangedaan.
Die tweeslachtigheid heeft me altijd al hevig verontrust. Was ik dan zo harteloos? Neen toch? Zo voelde het tenminste toch niet aan! Waarom kon ik dan niet, net als anderen, mijn emoties de vrije loop laten? Tranen met tuiten huilen op een begrafenis bevoorbeeld? Of meehuilen met het verdriet van anderen? Hoé nauw ze me ook aan het hart lagen?
Neen! Dat kon ik allemaal niet! En doen alsof is al helemaal niet mijn stijl. Welnu, als ze dan vonden dat ik hard en harteloos was, dan moest dat maar. Liever dat dan dat ik komedie zou gaan spelen.
En toen kwam ik geleidelijk aan achter de echte oorzaak van mijn schijnbare onaangedaanheid: emotionele kracht! Het mooiste geschenk dat moeder natuur me kon geven! Dàt moet het zijn. Mensen die emotioneel zwak staan huilen gauw, kunnen moeilijk tegenslagen verwerken, maar komen juist daardoor bij de buitenwereld over als warme mensen met een goed hart.
Is dat spijtig, of is dat een zegen? In elk geval behoor ik dus niét tot die laatste categorie. Zowat alle tegenslagen in mijn leven heb ik snel kunnen verwerken onder het motto: alles waar je niet aan doodgaat maakt je sterker.
En bij mij was dat zéker het geval. Altijd heel snel geleerd van negatieve ervaringen. Mijn eerste 'ondraaglijke' emotionele ervaring moet me al direct aan het denken hebben gezet, en het was net of er een noodstop verscheen in mijn hersenen. Een soort van zelfbescherming dus. Een soort zelfbescherming dat ik gretig verder ging cultiveren. En het leek nog te werken ook!
Emotie? Medeleven? Verdriet? Allemaal goed en wel, maar het drong nog maar door tot waar ik het wilde laten doordringen! Omdat ik ondertussen ook had leren beseffen dat je, als je iemand wilt helpen, je dat helemaal niet kunt als je zélf mee in hun emotionele put gaat springen! Zo kun je ook een emotioneel wrak niet helpen als je jezelf ook eerst een emotioneel wrak laat worden! Kun je trouwens iemand die verdrinkt, redden als je jezelf eerst ook laat verdrinken?
En zo heb ik, waarschijnlijk al in mijn prille jeugd, en onbewust, honderd en een mechanismen uitgevonden om die negatieve emoties onder controle te houden. En ondertussen is dat een automatisme geworden waar ik niet eens meer onderuit kan. Maar ik acht me toch gelukkig dat ik geen huilebalk ben! In elk leven moet een zekere hoeveelheid regen vallen! En elk voor zich heeft de taak die regenbuien teboven te komen. En eigenlijk kan niemand je daar echt mee helpen. Op bepaalde momenten voel je je misschien verplicht om, uit humanitaire redenen, anderen, en dan vooral naastbestaanden, te proberen te troosten. Maar tegenslagen en verdriet zijn echt wel individuele zaken die ook individueel moeten verwerkt worden. En in de meeste gevallen gaat daar vooral veel tijd mee gepaard. De tijd heelt alle wonden zegt men, en dat is nog waar ook!
Persoonlijk, als ik een zware tegenslag te verwerken heb, is het allerlaatste wat ik nodig heb iemand die meehuilt met mij. Dan nog liever iemand die schijnbaar onaangedaan zegt: " kop op, man, je bent niet de enige met je probleem, en grienen helpt daar niks aan! Wees een man en pak je problemen aan!"
Maar ik kan heel goed begrijpen dat niet iedereen zo is! En dat vind ik nou net zo jammer! Het soort troost dat ik te bieden heb, helpt dan ook lang niet voor iedereen, al denk ik zelf dat het veel meer waard is dan mee te jammeren! Maar, (foei alweer) de openbare opinie wilt dat je meehuilt. Zoniet ben je harteloos! Openbare opinie? De boom in ermee! Ik ben een individu, en geen 'openbaar' wezen! Gedeelde vreugde kan dan misschien wel dubbele vreugde zijn, maar gedeeld verdriet is ook dubbel verdriet! Maar helaas lijkt niemand daarbij stil te staan!
Al met al vind ik die emotionele kracht eigenlijk wel het mooiste geschenk dat ik ooit kreeg, al ben ik er soms ook beschaamd over!
Oh jawel hoor! Ik heb ook mijn emotionele tegenslagen te verwerken gehad! Heel veel zelfs. Meer dan een normaal mens zich kan indenken. En dat kwam heel hard aan. Raakte me tot in het diepste van mijn ziel. En dan voelde, en voel ik me soms nog, op sommige momenten afglijden. Afglijden in een put waarvan ik weet dat hij bodemloos is. Maar lang duurt dat niet! Dan raap ik mezelf weer samen, trek mijn emotioneel 'valscherm' aan, stel alle hulpmechanismen in mijn hersenpan in werking... en klim... wat zeg ik? Vliég uit de put! En dan zié ik er niet alleen weer onaangedaan uit, ik bén dan weer onaangedaan!
Wat echter niét betekent dat ik de problemen die me neerwaarts haalden, vergeet! Verre van! Maar ik kijk er weer met klaar gemoed tegenaan. Waar ik kan helpen doé ik dat dan; waar dat niet kan ga ik er ook niet zitten over grienen en mezelf kapotmaken!
Misschien kunnen bepaalde mensen lering trekken uit dit stukje. Want 'Into each life some rain must fall'. Maar we hebben van nature uit allemaal een regenscherm meegekregen! De vraag is alleen hoe je dit regenscherm verder hebt gecultiveerd na je geboorte.
Heb je het dichtgeplooid gelaten? Dan wacht jou helaas nog heel veel nattigheid!
Heb je geleerd hoe je het optimaal kunt gebruiken? Gefeliciteerd!
Wacht je af tot iemand anders je leert hoe je het kunt gebruiken? Dan wacht je vergeefs! Dat is nu eenmaal één van de dingen die je zelf moet leren ondervinden. Daar kan niemand je mee helpen. Voor zover ik weet kan zelfs geen enkele psycholoog je dat plekje in je hersenen aanwijzen waar je een knopje kunt omdraaien. Helaas! Als er een psycholoog bestond die dat wél kan, zou zijn wachtplaats constant vol zitten! En pillen bestaan daar al evenmin voor!
Tja... het behoort waarschijnlijk tot de opdrachten die het leven van elk van ons persoonlijk verlangt. Hersenen kréég je al... hoe je ermee omspringt is aan jou. Misschien kan de sluier een heel klein beetje worden opgelicht door te stellen hoeveel belangrijker het is om je af en toe eens in jezelf te keren en naar de persoon te zoeken die je in werkelijkheid bent, dan je tijd te verknoeien met zinloze babbeltjes, net bedoeld om jezelf te ontlopen!
Willy.
|
