|
Ik ben geen wijn- noch bierkenner (*), maar denk toch dat ik goede smaakpapillen heb. Maar helaas... om wijnkenner te zijn heb je niet alleen smaak, maar ook heel veel geld(-verspilling) nodig! Want echt goede wijnen zijn niet goedkoop!
(*)Waarmee ik bedoel: 'kenners' zijn mensen die blijkbaar dezelfde smaak hebben als de rest van de wereld...
Met bier gaat het eventjes anders: je proeft een biertje en het bevalt je of niet. Als het je bevalt koop je er meer van, en je bent altijd zeker nét diezelfde (jouw) smaak terug te vinden.
Met wijn is het risico veel groter: echt goede wijn is meestal duur. Zó duur dat ik de kwaliteit nauwelijks durf te vergelijken. En dus maar lukraak een fles meeneem die min of meer in het door mij vastgestelde budget past. Meestal met niet zo positieve gevolgen!
En toch weet ik een goede wijn wel erg te appreciëren! Het probleem is enkel: vindt ze! En vindt ze in een betaalbare prijsklasse. Wie aan de prijs geen enkele waarde hecht heeft het natuurlijk makkelijker: koop gewoon de duurste en het zal wel goed zijn.
Zo kreeg ik verleden week van een vriend-wijnkenner een fles Shiraz Australische wijn "Grand barossa" van 2009. Héérlijk! Een der beste wijnen die ik ooit dronk! Zacht, een ietsje zoet, donkerrood, nét zoals ik het wil. Echt wel iets dat ik zou willen adopteren als mijn favoriete drankje. Maar!
Eerste vraag: wat kost dat? Weetnie!
Volgens de milde schenker: "niet zo duur". Nou ja... wat is "niet zo duur" hé?
Tweede vraag: zal 2010, 2011 en verder diezelfde smaak hebben? Weetnie.
Derde vraag: waar te koop? Weetnie!
Conclusie: het kan goed zijn of slecht, maar zéker veel duurder dan een vergelijkbare prijs/kwaliteit in bier!
Ik weet alleen dat die Shiraz smaakt als een engeltje dat op mijn tong piest, en ik zou goesting krijgen om wijnkenner te worden. Maar dan rijst onmiddellijk de volgende vraag: hoe dikwijls moet je mis kopen om te weten waar gegarandeerd een goede fles zit? Weet ik ook niet, maar heb een flauw vermoeden: héél dikwijls. En als zuinige persoon zoals ik mezelf beschouw, hou ik heel erg veel van een goede prijs-kwaliteitverhouding. Maar in wijn weet je nooit en moet je wel risico's nemen. Want wat een ander goed vindt hoef IK niet bepaald goed te vinden!
En meteen dan vind ik het beroep van Sommelier nog niet zo gek! Zo'n vent moet toch weten wat lekker en betaalbaar is? Jawel, maar euh... niet ieders smaak is gelijk! Ik weet heel goed wat ik van wijn verlang! En dat hoeft écht niet dezelfde smaak te zijn als die van iemand anders. Zélfs niet van een sommelier. En dus hou ik het maar bij bier: een eerlijk product waarvan je op voorhand weet hoe het zal smaken. Kost trouwens ook veel minder, wat dan weer enig zoekwerk betaalbaar maakt. Het enige dat je aan zo'n zoektocht overhoudt is een flink stuk in je kraag. Maar eenmaal je persoonlijke smaak gevonden, vind je het product altijd weer terug met nét diezelfde smaak.
Voilà! Méér heb ik daar niet aan toe te voegen, tenzij misschien een nuance: ik ben geen gewone!
Waar de hele wereld van Duvel houdt, vind ik dat gewoon de smaak van een ordinaire pint hebben, maar dan een pint waar je rapper dronken van wordt.
Waar duizenden trappistenliefhebbers zweren bij Leffe, vind ik nou net het minder bekende Grimbergen beter en niet zo 'klef' als Leffe.
Waar iedereen naar Martini grijpt als aperitief, lust ik veel liever Campari. Puur dan wel! Terwijl dat drankje vooral als Cocktail met sinaasappelsap wordt gedronken. Campari-orange weetjewel? Mensen verklaren me gek als ik het puur drink. Nou ja... misschien bén ik dat ook wel een beetje!
En dan die Gordon Scotch! Weeral zoiets mysterieus dat ik zelf niet begrijp: thuis smaakt die me totaal niet! Onbegrijpelijk! Maar op een terrasje in de zon? Dàn is het pas puur genieten en wil ik niets anders.
Ik? Een rare? Dat zal wel! Op zijn minst!!!
Willy.
|
