Dit is eventjes tussendoor een rommelig 'reisverslagje', bedoeld voor wie wel eens wil weten hoe sommige minder conventionele voertuigen aanvoelen.

Het is alweer een vijftiental jaar geleden dat we op een winderige en koude winteravond de haven van Dover binnenreden na een daguitstap in Engeland. Ik was er eigenlijk ingelopen door het zien van een advertentie voor een promotietrip van de rederij 'Hooverspeed' en had direct een ticket besteld.

Omdat het (varen/vliegen/glijden?) met een Hoovercraft altijd al op mijn verlanglijstje had gestaan. De prijs was belachelijk laag: voor een personenauto plus 4 inzittenden minder dan voor een enkele oversteek met de Hoovercraft voor één passagier in normale omstandigheden! En voor die nieuwe ervaring deed ik het. De dagtrip zelf kon me gestolen worden!

Maar die morgen vroeg, aangekomen aan de hooverport te Gravelines, tussen Duinkerken en Calais, leerde ik al gauw waar het addertje onder het gras zat, en dat 'Hooverspeed' niet bepaald hoovercraft betekende! De rederij Hooverspeed had namelijk twee soorten vaartuigen: catamarans en hoovercrafts! En we werden netjes naar de aanlegplaats geleid waar de catamaran lag te wachten! Shit!

Enfin, 's avonds dus, terugkerend van de uitstap, de haven van Dover binnengereden en ons ticket vertoond aan de inrit van Hooverspeed. Ruim op tijd voor de catamaran van 18 uur. Toch besloot ik mijn kans te wagen en vroeg aan de bediende of er ook mogelijkheid was met de hoovercraft te reizen. Hij bekeek het ticket, wat twijfelend, en wist me tenslotte met enige tegenzin te vertellen dat dit wel kon, maar dat de hoovercraft pas om 18.30 uur vertrok. Kon me niet schelen en ik hapte gretig toe. Ik moest dan wél naar een andere parking afslaan, die aansloot aan een strand, en hij legde me uit hoe ik moest rijden en waar ik precies moest parkeren, omdat die parking op dit moment nog leeg was.

We lieten de auto er achter en liepen naar de ruime wachtzaal die vol wachtenden zat voor de catamaran. Die vertrokken na een kwartier allemaal, en we zaten tijdelijk alleen. Mijn gezelschap vond mijn beslissing toen maar dom: een half uur langer wachten verdorie!

Een half uur later wandelden we terug naar de auto en stelden vast dat de hoovercraft - parking achter ons ondertussen bijna vol was gekomen. We zaten nog niet helemaal in de auto toen het monsterachtige gevaarte met donderend geraas van de vier propellers van 3 meter diameter, uit de golven het strand kwam opgegleden op zijn luchtkussen. Nét het geraas van een eskader bommenwerpers uit de tweede wereldoorlog! Imposant was het in elk geval wél om dat monster zomaar over het strand te zien glijden!

Het ding bleef midden op het strand staan, zakte toen als het ware door de knieën en de voorste oprit klapte naar beneden en loosde een eindeloze stroom auto's en voetpassagiers. Toen kwam een personeelslid op ons af en omdat ik de eerste in de rij stond lichtte hij me toe:

- Round the back please! En deed teken dat ik kon doorrijden. Wat onzeker reed ik het strand op met de hele sliert achter mij. Wat bedoelde die vent nou met 'round the back'? Als ik zelf mis reed, zou de hele file achter me dat ook doen! Maar toen kreeg ik het door. Aan de achtersteven was ook een laadbrug en ik moest dus om de hoovercraft heen sturen en achteraan binnenrijden. So far so well!

Eenmaal binnen stelde ik vast dat er maar één 'verdieping' was. Het midden daarvan werd in beslag genomen door vier rijen auto's, en een aantal deuren links en rechts gaven toegang tot de passagiersruimtes aan de zijkanten, waar we dan maar naartoe liepen en ons nestelden in de comfortabele vliegtuigzetels, de komende dingen afwachtend.

De motoren werden gestart, wat meteen het gehele vehikel deed rammelen en trillen. Neem daarbij nog het gerinkel van de vele flessen sterke drank in een aantal rekken (taksvrij te koop aan boord), en je zult wel begrijpen dat spreken tegen elkaar meer op roepen begon te lijken! Toen blies de rubberen 'rok' zich op, stegen we meteen al een tweetal meter hoger, gleden zachtjes het strand af en begonnen aan de kanaaloversteek. Afgezien van het geratel en gerinkel, en ondanks de nogal woelige zee werd het een supercomfortabele oversteek. Een gevoel alsof je in een bus over een ietwat hobbelige kasseiweg reed. De snelheid werd opgevoerd en halverwege het kanaal vlogen we de catamaran die een half uur vroeger was vertrokken al voorbij!

-Zie je nou wel? Riep ik naar mijn gezelschap. We zullen ruim voor die anderen in Frankrijk zijn.

De oversteek, toch wel veertig kilometer, duurde precies een half uur. Als ik de mededeling van de 'piloot' via de luidsprekers en boven het geratel juist heb verstaan, voeren (of vlogen) we op kruissnelheid tegen '80 knots', wat min of meer overeenkomt met 130 km/u!

Pittig, maar typisch Brits detail:

Bekijk nog eens de foto hierboven, en zie de stuurhut. Die is pal boven het autodek van zowat 5m hoogte gelegen. Hoe geraak je daarin? De 'normale' Westerling zou dat probleem oplossen met ergens een trap die naar die stuurhut leidt. Zo niét de Brit! Die bedacht een typisch Britse 'odd but it works' - oplossing, want toen ik de valreep opreed, zag ik op het autodek een lange ladder staan, die via een open luik in zoldering naar de stuurhut leidde! Blijkbaar was het 'aflossing' geweest. Toen ik later terug bij de auto kwam, hing diezelfde ladder netjes in houders tegen de wand en was het luik dicht.

De piloten moesten dus vanaf het autodek een hoge ladder opklimmen naar hun 'zolderstuurhutje'!!! Typisch Brits: het allernieuwste vervoermiddel, maar afgewerkt op zijn middeleeuws! De (Britse) humor droop eraf! Maar goed... een vaste trap zou immers de plaats van een auto hebben ingenomen! Wat zijn die Britten toch goed in economisch denken!

En dan nog een woordje over die catamaran 's morgens. Geen klachten, maar weinig aantrekkelijk en niet echt voor herhaling vatbaar! Je stalt je auto op het benedendek en gaat dan een trap op. Je komt in een grote ruimte die op een bioskoopzaal lijkt: allemaal rijen comfortabele zetels over de hele breedte van het schip.

Gelukkig konden we zitplaatsen bemachtigen aan het gangpad tegenaan een der buitenkanten, want ik was niet van plan om gedurende de hele overtocht te blijven zitten! Ik wou wel even de benen strekken, wat rondneuzen en eventueel buiten een sigaretje gaan roken. 'Buiten', dat was dan weer een piepklein achterdek en de enige plaats waar gerookt mocht worden.

Zodra we vertrokken en op volle zee waren, stond ik op voor een 'wandelingetje': even de 'zaal' rond en achteraan even een frisse neus halen op het achterdekje. Maar al spoedig stelde ik vast dat een wandelingetje niet zo makkelijk was als het leek! Op een normaal schip heb je te maken met een zachte deining en heb je tijd je aan te passen aan het voorspelbaar wiegen van het dek. Op een snelvarende catamaran gaat dat eventjes anders: zachte deiningen maken plaats voor een snel en onvoorspelbaar heen en weer schudden en je moét je wel ergens aan vasthouden. Niet dat je zeeziek zou worden. Verre van! Maar lopen is echt niet comfortabel te noemen!

Maar goed, ondertussen had ik ook al gezien dat de voorkant van die 'bioscoopzaal' er écht wel uit zag als in een bioscoop: die bestond uit een soort podium dat via trappen aan weerszijden bereikbaar was en (gelukkig) voorzien was van een reling. Maar waar je dan het scherm zou verwachten, was er een glazen wand: een doorkijkwand naar de stuurhut. Leuk zeg! Moest ik natuurlijk gaan bekijken! En inderdaad, vanop deze wandelpasserelle had je een uitzicht op de gehele breedte van de stuurhut. Instrumenten, monitoren, het 'roer', bestaande uit een piepklein metalen wieltje... en het boordpersoneel dat er druk in de weer was. Op een der monitoren zag ik de Engelse kust snel naderen, alsook de andere scheepvaart rondom ons.

Nou, al met al was ik 's avonds toch tevreden over mijn dag. Twee totaal verschillende eerste kennismakingen met twee totaal verschillende soorten voertuigen. Op één dag twee gaten in mijn vervoerscultuur dichtgemaakt. De hoovercraft had me toch wel écht 'in vervoering' weten te brengen. De catamaran? Weetnie. Als het echt moet, dan ja.

Maar al die romantiek is nu voorbij! Cultuurbarbaren hebben nu een mollenpijp onder het kanaal door gegraven. Nu stap je op een trein op punt A en stap je uit op punt B. Van wat er te zien valt tussen die twee punten weet je niks. Zie je niks. Voel je niks. Terwijl voor mij altijd al de reis meer heeft betekend dan de bestemming.

Willy.