|
Mijn bezoek zondag aan een nochtans gerenommeerd restaurant drukte me nog maar eens op de naakte feiten: om écht goed te eten kun je tegenwoordig nog maar één ding doen: thuis blijven! In welk restaurant je tegenwoordig ook maar komt, de eerste teleurstelling is al je portie diepvriesfriet! En het verbetert er niet op. Wel integendeel!
Nu ik alleen ben, heb ik ook een aantal porties frietjes in de vriezer zitten. Maar die zijn wél zelfgemaakt, omdat het niet de moeite loont één portie voor één persoon te maken. Ik maak er dus een heleboel en vries ze in porties in. En die zijn zo lekker als vers als ze de tweede keer gebakken worden. Welke rommel gooien die industriële diepvriesfirma's dan wel op de markt? Hoe is het mogelijk dat mensen dat niet smaken? Hoe komt het toch dat mijn eigen frietjes zo lekker zijn, zélfs uit de vriezer? Ik zou het niet weten. Kan enkel maar medelijden hebben met mensen die op restaurants zijn aangewezen voor hun maaltijden!
En dan de paling! Dikke, halfgebakken vettige paling... Neen hoor! Zo was het daar vroeger niet! Moderne tijden zeg je? Ik zou het moeten geloven, en ook begrijpen dat meer en meer mensen voor fastfood kiezen! Het mag dan al ongezond zijn, er zit tenminste smaak in.
Gebakken paling heeft een licht bruin korstje en valt van de graat. Wat ik zondag at was bleek, halfgaar en plakte aan de graat.
Maar goed. Het zal wel aan mij liggen, want mijn gezelschap vond alles lekker. Laten we dus niet alles negatief bekijken en de positieve punten even opsommen: een smaakvol ingericht kader, een prachtig uitzicht op velden en weiden, een soort 'oma-sfeer' die je zou moeten doen watertanden. Kelners in hagelwit uniform. Bediening om U tegen te zeggen. Alles wordt netjes op je bord geschikt en regelmatig 'bijgewerkt' indien nodig. Een afgeladen volle zaak; een gezellige bedrijvigheid. Een cliënteel uit de toch wat betere standen. Iedereen zat met smaak te eten. En toen bekroop me toch eventjes de gedachte: "Zijn die mensen dan echt niet méér gewoon thuis? Gaat het hen om de bediening? Om het kader? Of... om de nep?"
Okay, ik weet het! Een gekregen paard kijk je niet in de bek, en ik ben Peter en zijn vrouw wel dankbaar voor het aangename gezelschap. Het is trouwens niet hun schuld dat de wereld op twintig jaar tijd zo 'vernept' is!
Willy.
|
