Eventjes toch wil ik hier wat uitgebreid terugkomen op een terechte reactie op mijn vorig stukje: het is inderdaad snelheid en geld dat telt in de tegenwoordige restaurants. Maar of je echt een kunstenaar moet zijn om lekker eten op tafel te brengen durf ik te betwijfelen! Een lekker, eerlijk eetmaal bereiden is helemaal geen kunst! Niét als het om de tong gaat. Wél als het om het oog gaat. En daar spelen de eliterestaurants dan gretig op in: alles voor het oog. En met wat overblijft aan 'kunst' moet de tong het dan maar stellen! De zogenaamde 'kunst' is dan, ochgottekes... eventueel de dressering van je bord. De échte vakkennis gebeurt echter niet op je bord, maar in de pan! En daar juist loopt het fout. Net dààr speelt tijd een veel te grote rol.
Maar geld vragen voor iets dat 'op snelheid' is bereid, vind ik noch min noch meer dan boerenbedrog!
Maar anderzijds: bedriegen kun je niet alleen! Daarvoor moeten er minstens twee zijn: één die bedriegt, en één die zich laat bedriegen! Anders gaat de vlieger niet op.
En ik kom zo langzaam maar zeker tot de conclusie dat steeds meer mensen gewoon WILLEN bedrogen worden! Ze beweren smaak te hebben en zoeken dan maar een 'smaakvol restaurant' op. Of dit smaakvol restaurant ook 'smaakvol eten' bereidt is iets waar ze blijkbaar niet meer echt bij stilstaan!
Zonde van de paling. Zonde van de frietjes. Zonde van al die mensen die er bij gebrek aan smaak maar inlopen! Ik weet in elk geval waar ik, de volgende keer dat ik paling wil eten, zal heengaan! En hopelijk is het ook dààr nog niet te erg geïndustrialiseerd. Maar dat denk ik niet. Daarvoor bestaat het cliënteel daar teveel uit 'oude boerkens', en dié laten zich niet met een kluitje in het riet sturen!
Lieve kon de nagel niet beter op de kop slaan: snel bereiden, snel eten, snel betalen en plaats maken voor anderen. Het restaurant in kwestie heeft, naar ik schat, toch een driehonderdtal plaatsen. Ze doen vier 'services' per dag: 11.30uur, 13 uur, 18 uur en 20 uur. Reken maar even: viermaal 300 man, dat zijn er 1.200 per dag! Dat was vroeger ook zo. Maar toch wisten ze vroeger kwaliteit op je bord te brengen. Nu lijkt dat niet meer te lukken! Maar ja, de zaak is dan ook voor de tweede keer overgegaan van vader op zoon, en ik zou het moeten geloven:
- De eerste generatie bouwt het op. - De tweede generatie profiteert ervan; - De derde generatie maakt het kapot!
Droevige vaststelling, maar zo is het wel!
En het ergste van de hele zaak vind ik toch altijd weer die vervloekte diepvriesfrietjes! Totaal smakeloos, maar dat proeven de mensen niet eens meer! Zó heeft de industrie hen weten te wennen aan die rotzooi. Hoe het komt dat, als je zelf je frietjes na de eerste keer bakken invriest, ze nog gewoon even lekker zijn? Wel, ik legde mijn oor eens hier en daar te luisteren, en ik denk dat ik het nu wel weet: als je zélf frietjes invriest, in een zakje van een portie, dan haal je het uit de vriezer als een aaneengeklit kluwen. Dit kluwen moet dan wel een of twee uurtjes ontdooien alvorens ze de tweede keer te bakken.
Maar kijk even naar een zak diepvriesfriet? Plakt totaal niet! Kan zó in de frietpan! Wel, daar blijkt het hem juist in te zitten: naar ik vernam worden die frietjes bespoten met een stof (cellulose geloof ik) om ze niét aan elkaar te laten plakken! Leuk. Netjes... maar helaas... ook de smaak is weg!
Voilà! Mysterie opgelost. Tenminste, als mijn informatie correct is.
Willy.
|