Ik heb mijn overleden echtgenote opnieuw op mijn welkomstscherm geplaatst! Want dat verdient ze. Drie maanden heb ik gevochten tegen de herinneringen, en alleen maar vastgesteld dat vechten niet kan in dergelijke omstandigheden. Integendeel, je moet herinneringen koesteren. Pas dan ga je je weer goed in je vel voelen en vrede met jezelf en je nieuwe toestand hebben.
Wat ik in die eerste drie maand deed (herinneringen zoveel mogelijk wegwerken) heeft misschien toch wel enig nut gehad om het aan te kunnen. Herinneringen deden me teveel pijn!
En toen kwam, een paar dagen geleden, een dieptepunt. Een punt waarop ik ging beseffen dat het zo niet verder kon en ik een ommezwaai moest maken als ik nog een leefbaar leven wilde. En dat deed ik dan ook maar: haar foto terug in huis, haar herinnering terug in mijn hart, en haar foto terug op mijn blog.
Het werkt! En zeg me nou niet dat er geen leven is na de dood! Want wat ik ook deed, het werd me allemaal ingegeven door haar! Een vrouw die altijd zichzelf wegcijferde maar er altijd voor anderen was. En zo heeft ze me geïnspireerd om haar, voor mijn eigen bestwil, te vergeten. Helemaal naar analogie met haar karakter. En toen dat op de duur negatief bleek te werken heeft ze me gesuggereerd om dat vluchten nu maar stil te leggen en de realiteit onder ogen te zien.
Wel, ik voel me opgelucht nu. Dank je wel, Pruts!
Willy.
|