|
... Is een vraag die ik me drie maand lang vergeten ben te stellen! Teveel andere gevoelens en beslommeringen stonden dat in de weg. En vooral dan het gevoel van niet meer dezelfde persoon te zijn als voorheen! Maar nu die 'andere ik' toch af en toe het veld gaat ruimen, maak ik van die momenten gebruik om mezelf weer te gaan herontdekken.
Want als die andere 'ik' gaat domineren, weet ik het niet meer! Mijn eigen ik ligt dan te sluimeren onder een pikzwart deken!
- Dan ben ik jaloers op mensen met pakken vrienden.
- Dan ben ik jaloers op mensen die onmiddellijk in gesprek weten te komen op een terrasje of aan de toog.
- Dan ben ik jaloers op mensen die de hele dag kunnen babbelen.
- Vind dat die mensen nooit zo intens eenzaam kunnen zijn als ik!
Maar... dat is helemaal niet 'ik' toch? Toch niet de 'ik' die ik altijd geweest ben?
Want nu ik af en toe een beetje in staat ben alles op een rijtje te zetten, stel ik me de vraag of ik dit alles wel nodig heb of het me enkel maar verbeeld! Of het soms die andere ik is die dat allemaal wilt!
- Heb ik pakken vrienden nodig? Neen! Want die zijn er toch maar zolang alles goed gaat.
Ik heb alleen een paar goede vrienden nodig, en die heb ik! Het soort vrienden die je in de nood kent!
- Vond ik het vroeger nodig om op een terrasje een oppervlakkig gesprek aan te gaan? Meestal niet!
Waarom dan nu wel? Hoe komt het dan dat ik plots dat oppervlakkig gebabbel ga missen?
- De hele dag babbelen? Zou me hopeloos gaan vervelen!
Af en toe een goede vriend of vriendin op bezoek voor een of twee uur is meer dan ik nodig heb.
Méér zou me op de duur zelfs ongemakkelijk doen voelen!
Maar met minder zou ik het ook niet kunnen stellen. Natuurlijk zal ik wel altijd een vertrouwenspersoon missen waarmee je alles kunt delen. Het soort persoontje waarmee je een hechte relatie hebt en alles aan kwijt kunt. Maar hoeveel mensen hebben dat eigenlijk? Zelfs onder gehuwden is dat een zeldzaamheid aan het worden, en dan ben ik nog beter af alleen dan in een 'koele', uitsluitend sexuele relatie! En die mensen met 'hopen vrienden', die zelden thuis zijn maar altijd weer in gezelschap of op café vertoeven... zijn die dan gelukkig? Of vluchten ze juist de ongezelligheid van hun relatie en hun thuis?
Een 'thuis' hebben! Het mooiste woord op aarde! Iets waarop je altijd weer kunt terugvallen! En of daar nu een vertrouwenspersoon op je wacht of niet, het blijft toch wel je 'thuis' hoor! Tenzij... de partner die daar op je wacht niét de vertrouwenspersoon is die je dacht dat ze was. Dàn, inderdaad, ben je beter af alleen! En dus heb ik eigenlijk toch nog wel veel om gelukkig te kunnen zijn. Waarom verdorie willen mijn hersenen dat niet beseffen? Waarom moet ik ze zo dwingen om dat te geloven?
Oppervlakkige vriendschappen heb ik dus niet nodig. En in plaats van cafévrienden heb ik dan nog liever echt goede mailvrienden, zélfs als ik ze nog nooit persoonlijk heb ontmoet en helemaal niet weet hoe ze er uitzien. Ook zonder dit alles kan een hechte vriendschap worden opgebouwd ondervond ik. Het is immers niet de persoon die telt. Het is de ziel!
Besluit: eigenlijk heb ik alles wat ik nodig heb. Maar het vergt wel enige tijd om me daar terdege van bewust te worden.
Jawel, beetje per beetje probeer ik dan toch weer de einzelganger te worden die ik altijd al was. Al voel ik wel dat er nog een lange weg is af te leggen. Maar ik leerde wél een levensles: ook een einzelganger heeft toch dagelijks wel wat menselijk contact nodig! Al is het dan maar een oppervlakkige babbel.
Willy.
|
